Το “Into the electric castle” είχε προκαλέσει αίσθηση όταν κυκλοφόρησε πριν 21 χρόνια. Η ανακοίνωση ότι θα παρουσιαστεί ζωντανά στο Tilburg, την πόλη που ζει και δραστηριοποιείται ο Arjen Anthony Lucassen, μας κινητοποίησε αμέσως! Από την Παρασκευή 13 έως και την Κυριακή 15, οι Ayreon παρουσίασαν 4 φορές ολόκληρο το album, μαζεύοντας συνολικά 12.000 εισιτήρια. Εμείς κλείσαμε εισιτήρια για τη μεσημεριανή και βραδινή συναυλία δύο συναυλίες της Κυριακής και αποζημιωθήκαμε με τον καλύτερο τρόπο!
Καταρχήν ο Lucassen είχε την ευτυχία να έχει όλους τους ερμηνευτές που είχε διαθέσιμους, οι οποίοι ήταν όλοι τους άψογοι τόσο ερμηνευτικά όσο και σε σκηνική παρουσία! Ακόμα και ο Lucassen παίζοντας τον χαρακτήρα του, ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής σαν τραγουδιστής! Και μια ακόμα απόδειξη ότι δεν άφησε τίποτα στην τύχη, ήταν η επιλογή του αφηγητή και ο χώρος που του άφησε για να συνεισφέρει και εκείνος σε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα! Τα σκηνικά ήταν μοναδικά με προβολές ακόμα και στην πόρτα εισόδου από την οποία έμπαιναν και έβγαιναν οι ερμηνευτές του έργου. Οι μουσικοί απέδωσαν με τρομακτική ακρίβεια το μουσικό μέρος του έργου, έχοντας πρωταγωνιστή τον εκπληκτικό κιθαρίστα της μπάντας που είχε αναλάβει να παίξει όλα τα lead μέρη του album! Το πιο ζεστό χειροκρότημα κέρδισε η Anneke van Giesbergen που έκανε την ερμηνεία της ζωής της στο “Valley of the queens”!
Εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι ή ένταση του ήχου δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς – μπορούσες να μιλήσεις άνετα στον διπλανό σου από απόσταση. Όμως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, ειδικά στα σημεία που υπήρχαν όλα τα όργανα στη σκηνή και πολλοί ερμηνευτές, ανεβάζοντας την ένταση αισθητά. Εξυπνα λοιπόν διατήρησαν την ένταση χαμηλά για να πετύχουν τον επιθυμητό διαχωρισμό των οργάνων. To κοινό ήταν λίγο πιο θερμό το βράδυ απ’ό,τι το μεσημέρι, αλλά και πάλι δεν τραγουδούσε, ούτε συμμετείχε στη γιορτή που είχε στηθεί πάνω στη σκηνή.
Αναλυτικά θα σας τα πει καλύτερα ο Φίλιππος παρακάτω. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία, που καθιστά τις εν λόγω συναυλίες ως τις σημαντικότερες από όσες έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα. Και για εμένα προσωπικά ήταν μεγάλη μου χαρά που απαθανάτισα πολλές από τις στιγμές αυτής της μοναδικής παράστασης, που θα έχουμε όλη τη χαρά να την δούμε στο προσεχές μέλλον, μιας και βιντεοσκοπήθηκε για μελλοντική κυκλοφορία.
REMEMBER….F O R E V E R!!!!!!!
Λευτέρης Τσουρέας
Έχοντας μαζέψει τα κομμάτια μου και ηρεμήσει από την υπερβολική ευφορία, θα προσπαθήσω και γω να σας μεταφέρω όσο καλύτερα γίνεται αυτό που βίωσα στο 013 Poppodium του υπέροχου Tilburg. Δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει πόσο απίστευτα τυχερός ήμουν και πόσο τυχεροί ήταν όλοι όσοι παραβρέθηκαν στο τριήμερο αυτό. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που παίχτηκε ζωντανά το “Into the electric castle” είκοσι χρόνια μετά τη κυκλοφορία του. Η συναυλία αυτή ήταν μια επίσκεψη στο μουσείο, μια γιορτή και επέτειος του Arjen Anthony Lucassen την οποία γιόρτασε με οπαδούς, οικογένεια απ όλο τον κόσμο κυριολεχτικά. Όλα αυτά στο κέντρο της Ευρώπης και στο σπίτι του Lucassen όπου ξεκίνησαν όλα. Η συμβολική και γενικότερη σημασία της συναυλίας και του τριημέρου είναι τεράστια και έχει ήδη αφήσει έναν ηχηρό αντίκτυπο στη μουσική κοινότητα.
Προτού καν σταθούμε στην ουρά το μεσημέρι της Κυριακής, είχαμε μπει στο κλίμα λες και βρισκόμασταν σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ και όχι απλά μια και μοναδική συναυλία. Τα μπαρ και φαγάδικα στα πέριξ είχαν «κουρδιστεί» για το γεγονός, λες και ο Lucassen είναι ο δήμαρχος του Tilburg και όποτε οργανώνει ένα συμβάν όπως το τελευταίο η τοπική κοινότητα ακολουθά. Έτσι λοιπόν τα μπαρ σου προσέφεραν μπύρα AYREON και ακόμα και αντίστοιχο παγωτό (!!!) ενώ κάποια άλλα έδιναν τζάμπα μπύρα αν τους έδειχνες το εισιτήριο.
Ο πληθυσμός της μικρής πόλης πρέπει να είχε τριπλασιαστεί με τον κόσμο που είχε μαζευτεί από 64 διαφορετικές χώρες ενώ στο hostel είχε μόνο κόσμο για τη συναυλία. Αν μη τι άλλο, η περίπτωση AYREON αποδεικνύει πως το βουνό θα πάει στον Μωάμεθ και μάλιστα δώδεκα χιλιάδες κόσμος συνολικά. Ο Lucassen είναι ένα όνομα με βαρύτητα σε παγκόσμιο επίπεδο και ο κόσμος που ήρθε για το “Into the electric castle and other tales” έφτασε σωρηδόν για ιερό προσκύνημα στη Μέκκα του progressive για να ακούσει για πρώτη φορά στην ολότητα του το magnum opus του γλυκύτατου και ιδιοφυούς ολλανδού χίπη.
Στην ουρά γινόταν ένας μικρός χαμός ειδικά με τον Damian Wilson, που υποδύεται τον μεσαιωνικό ιππότη στη παράσταση, να πετάγεται στο δρόμο για να βγάλει φωτογραφίες με τον κόσμο. Μιλάμε για έναν αληθινό τζέντλεμαν που φωτογραφήθηκε και γω δε ξέρω με πόσους χιλιάδες. Το Poppodium είναι ένας εκπληκτικός χώρος, με χωρητικότητα 3.000 ατόμων και μια αρκετά υπερυψωμένη σκηνή. Αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και πολυσύχναστα μουσικά venues στην Ευρώπη την οποία θα επισκεφθούν σύντομα οι FLYING COLORS και DEVIN TOWNSEND. Το σκηνικό μέσα σε προετοίμαζε με σημαίες μπροστά απ τη σκηνή και ήχους από το δίσκο που παιζόντουσαν στα ηχεία.
Το πάτωμα και οι εξώστες γέμισαν γρήγορα και ο κόσμος περίμενε να πάει 13:30. Από εκείνη τη στιγμή και για δυόμιση ώρες ζήσαμε μια εμπειρία που θα μείνει ως μια κατηγορία από μόνη της στα συναυλιακά δεδομένα της παγκόσμιας προοδευτικής μουσικής. Το show που ακολούθησε συγκρίνεται μονάχα με αντίστοιχα γιγαντιαία project όπως το “The wall” του Roger Waters και με άλλα του Lucassen όπως το Ayreon universe του 2017.
Δεν θα παραδώσω όλες τις λεπτομέρειες και αντ αυτού θα σας προτρέψω να δείτε και να αγοράσετε το DVD της συναυλίας που σίγουρα θα σας ανταμείψει. Αν έχετε δει το αντίστοιχο του Ayreon universe, τότε ξέρετε πως μιλάμε για ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Μπείτε και στο YouTube αν θέλετε αλλά κάτι μου λέει πως δεν θα βρείτε πολλά μιας και στην εισαγωγή με το που έκλεισαν τα φώτα, η φωνή του αφηγητή προέτρεψε το κοινό να δει τη συναυλία με το οργανικό και σαρκώδες (“fleshy”) μάτι πράγμα που το κοινό έπραξε μιας και έβλεπες ένα-δύο χέρια να πετάγονται με το «ορθογώνιο κουτί» και να ενοχλούν σε σημείο που κάποιοι απ το κοινό φώναζαν να το κατεβάσουν. Επίπεδο φίλοι μου.
Για 100 γεμάτα λεπτά λοιπόν το κοινό του Poppodium άκουσε το “Into the electric castle” στην ολότητα του και μάλιστα από το αυθεντικό πρώτο επιτελείο ερμηνευτών (με μοναδική εξαίρεση την «Ινδιάνα» της Sharon Den Andel ερμηνευμένη αυτή τη φορά από την Simone Simons των EPICA). Ναι αγαπητοί μου, είκοσι χρόνια μετά είδαμε, από το πρώτο επικό κομμάτι του δίσκου, “Isis and Osiris”, τον FISH των MARILLION να βγαίνει ως ο Σκωτσέζος “Highlander” της φανταστικής ιστορίας των Forever, ντυμένος με μια αρμόζουσα αμφίεση. Αν και μεγάλος πλέον, ερμήνευσε το ρόλο του όσο καλύτερα γινόταν και πιστά στο ύφος του δίσκου. Και δεν ήταν μόνο αυτός που ζωντάνεψε το χαρακτήρα του, τραγούδησε άψογα και ερμήνευσε όπως αρμόζει σε μια όπερα.
Σύντομα, η σκηνή άρχισε να γεμίζει με την Anneke Van Girsebrgen ως η «Αιγύπτια», ακολούθως η Simons, η Marcela Bovio των STREAM OF PASSION στα συβοδευτικά και οι τρεις αρσενικοί σταρ ρόλοι: ο Wilson ως «Ιππότης», ο Jay Van Feggelen ως «Βάρβαρος» και ο Edwin Balogh που ερμήνευε τον Ρωμαίο. Το ταξίδι συνεχίστηκε με το αγαπημένο μου prog επος “Amazing flight” και σειρά στη σκηνή είχε ο Lucassen που ερμηνεύει τον «Χίπη» και όντως ήταν σαν να βλέπεις έναν cosplayer στο Comic Con. Είναι γνωστό ούτως ή άλλως πως ο Ολλανδός λατρεύει τη φάση και βγάζει στις συνθέσεις του το πνεύμα του Woodstock.
Οι μουσικοί ήταν όλοι τους ένας προς έναν, βιρτουόζοι και αναπόσπαστα κομμάτια μιας καλοκουρδισμένης και απίστευτα ορεξάτης μπάντας, διότι αυτό που είδα μπροστά μου δεν ήταν ένα τσούρμο σεσιονάδες αλλά μια δεμένη μπάντα που περνούσε τέλεια, όλοι με το χαμόγελο και με βλέμματα χαράς που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ακόμα και οι δύο growlers, George Οοsthoek και Robert Westerholt, που υποδύονται τον Χάρο στο “Cosmic fusion”, χαμογελούσαν σαν μικρά παιδιά με το corpse paint στο εκπληκτικό φινάλε με το “Another time another space” όπου βγήκε όλο το 16μελες cast να τραγουδήσει.
Από τους μουσικούς ξεχώριζε ο lead κιθαρίστας που έπαιζε παπάδες και που είχε, όπως όλοι οι μουσικοί, αρκετή ελευθερία να ερμηνεύσει τα σόλο του δίσκου όπως προτιμούσε αλλά και πάλι πιστά στο πνεύμα κάθε κομματιού. Ο Thjis Van Leer στο φλάουτο, ένας γεράκος με καπαρντίνα και καπέλο, είναι επίσης ο αυθεντικός του δίσκου και παντοτινός συνεργάτης του Lucassen, όπως και ο Ed Warby στα τύμπανα. Ο βιολιστής και βιολοντσελίστας της βραδιάς επίσης συγκλονιστικοί. Όταν τόσοι διαφορετικοί μουσικοί αναμειγνύονται τόσο άρτια ξέρεις πως μιλάμε για ένα επικό και οπερετικό έργο. Ο αφηγητής ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της βραδιάς. Φυσικά και ο Lucassen ήθελε έναν ηθοποιό παρών σε όλη τη συναυλία και όχι samples από το δίσκο. Όλα βλέπετε ήταν καλοσχεδιασμένα έναν και χρόνο νωρίτερα και ο Lucassen είχε βρει τον αφηγητή του στον ηθοποιό John de Lancie, από το παλιό Star Trek.
Ο Lancie λοιπόν επανερμήνευσε το ρόλο του μειλίχιου αφηγητή με το βρετανικό φλέγμα και έγραψε δικές του ατάκες που και πάλι διατηρούν το πνεύμα του αυθεντικού χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία του και τοποθέτηση ψηλά στο σκηνικό του κάστρου, κοιτώντας το κοινό από ψηλά. Οι γυναικείες φωνές της βραδιάς ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικές και, όπως περίμενα, στο “Valley of the queens” ένιωσα απανωτές ανατριχίλες από την ερμηνεία της Anneke που μας έστειλε για βρούβες.
Η Simons ήταν αιθέρια και γλυκιά αλλά στο “Cosmic fusion”, όπου πεθαίνει η Ινδιάνα, η κραυγή της ήταν επίσης ανατριχιαστική. Το οπτικό κομμάτι με μια τρισδιάστατη γιγαντοοθόνη ήταν επίσης ψαρωτικό και μαγευτικό και ο ήχος για δυόμιση ώρες κρύσταλλο (εδώ έμαθα πως όταν έχεις πολλά όργανα, αν θες να γίνει καλό μιξάρισμα πρέπει να έχεις χαμηλά τις εντάσεις, επομένως η ένταση σε φάσεις ήταν ίσως χαμηλότερα απ ό,τι αρμόζει σε μια rock/metal opera – απ τα ελάχιστα παράπονα που είχα).
Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου σκέλους, πριν το κομμάτι του “other tales”, ένιωθα πως έχω κάνει ένα αξέχαστο βίωμα που θα το εξιστορώ στο μέλλον και θα θυμάμαι ως ένα από τα highlight της ζωής μου. Τα 100 πρώτα λεπτά της βραδιάς βρίσκονται εκεί δίπλα στον ROGER WATERS, τους DREAM THEATER και το “Scenes from a memory” στο Rockwave festival του 2000, τους RUSH και την “Time machine” περιοδεία. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πως η όπερα του Lucassen επάξια βρίσκεται στο πάνθεο των ιερών αγελάδων όπως το “Dark side of the moon”, “2112”, “In the court of the crimson king” και “Metropolis Pt.2: scenes from a memory”.
Ζωντανά και με το show που στήθηκε, κατάλαβα πόσο διαχρονικό έργο είναι. Άξιζε τα λεφτά του, τη κούραση, τον ελλιπή ύπνο. Και γι’ αυτό και αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε πλήρως την ευκαιρία που μας δόθηκε και να μην τσιγκουνευτούμε ευρώ για να το ζήσουμε και δεύτερη φορά καπάκι το βράδυ της Κυριακής! Μόνο που τη δεύτερη φορά αποφασίσαμε να φύγουμε πριν το encore με το “other tales” σκέλος και αυτό διότι και οι δυο μας νιώσαμε πως το setlist έριχνε τη ποιότητα και την ευφορία που νιώθαμε στο τέλος του πρώτου σκέλους.
Στο encore λοιπόν, ο Lucassen μας φύλαγε μερικά άλλα παραμύθια από τη δική του καριέρα και των καλεσμένων του. Ακούσαμε επομένως το “Kayleigh” από τους MARILLION και τον Fish στα φωνητικά, το “Song of the ocean” από το ντεμπούτο των STAR ONE (πολύ ωραίο κομμάτι αλλά θα προτιμούσα το πιο επικό και ταιριαστό στο Electric castle, “Eye of Ra”) με τον εξαιρετικό Robert Soeterboek στα φωνητικά ντυμένο αστροναύτη, κομμάτι από GENTLE STORM με την Anneke στα φωνητικά, STREAM OF PASSION, AMBEON με την Simons να αναλαμβάνει τα φωνητικά που η 16χρονη τότε Astrid Van Der Veen ερμήνευσε στο ντεμπούτο του 2001. Η Simons, η οποία δεν είναι τόσο δυνατή ερμηνεύτρια όπως η Der Veen και δεν έβγαλε την ενέργεια της «μικρής».
H έκπληξη έγινε με το “Twisted coil” από το πιο ιδιαίτερο project του Lucassen, τους GUILT MACHINE με τον Damian Wilson να μας αφήνει κάγκελο με την αγέραστη φωνή του. Η διάθεση γιορτής ενδυναμώθηκε με το εντελώς 60s γεια σου “Pink beatles in a purple zeppelin” από τον προσωπικό δίσκο “Lost in the new real” με γιγαντιαία μπαλόνια να πετάγονται από παντού. Στο τέλος μας χαιρέτησαν όλοι σύσσωμοι με τη προτροπή… “Remember…Forever!”
Δε λέω, δεν ήταν εντελώς αυθαίρετη επιλογή το δεύτερο σκέλος διότι τα κομμάτια όντως αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του φαινομένου Lucassen και ήταν αρκετοί εκείνοι που το απόλαυσαν, αλλά και αρκετοί, όπως εγώ και ο Λευτέρης, που θα θέλαμε άλλα «παραμύθια» από AYREON αποκλειστικά. Φεύγοντας όμως έπρεπε να κάτσουμε να πιούμε μια AYREON μπύρα και να αποσυναρμολογήσουμε αυτό που είδαμε και να μοιραστούμε την ευφορία της στιγμής μεταξύ μας και με άλλου οπαδούς.
Φίλιππος Φίλης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
