Έχω την εντύπωση ότι ο πάρα πολύ άσχημος τρόπος με τον οποίο έφυγε ο Geoff Tate από τους QUEENSRYCHE, έχει επηρεάσει (ως ένα βαθμό), την άποψή μας για τη μουσική του. Επειδή τα γραπτά μένουν, είμαι από αυτούς που έχουν στηλιτεύσει επανειλημμένως και τη συμπεριφορά και τη μουσική του και φυσικά του τα έχω πει κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων. Το σόλο άλμπουμ του “Kings and thieves”, το “Frequency unknown” ή τα τελευταία άλμπουμ των QUEENSRYCHE, ήταν άθλια σε σχέση με την αξία του.
Δεν μπορούμε όμως να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στο γεγονός ότι οι OPERATION MINDCRIME βγάζουν μία απαιτητική τριλογία, σε ύφος πραγματικά προοδευτικό, δοκιμάζοντας πράγματα που ίσως να μην “επιτρεπόταν” στους QUEENSRYCHE. Το αν αρέσει ή όχι, είναι θέμα υποκειμενικό. Το “Resurrection” είναι ένα άλμπουμ που απαιτεί ακούσματα. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο χειρότερο από το περσινό “The key”, του οποίου αποτελεί τη συνέχεια, ως δεύτερο μέρος της τριλογίας.
Υπάρχουν τετράλεπτα και πεντάλεπτα τραγούδια αρκετά αξιόλογα, όπως το “Left for dead” ή το “Taking on the world” στο οποίο συμμετέχουν ο Blaze Bayley και ο Tim “Ripper” Owens, αλλά η ουσία του δίσκου είναι στο δεύτερο μισό του, με τραγούδια μεγαλύτερα σε διάρκεια, σε πιο ελεύθερες φόρμες, καθαρά progressive rock, με τη χρήση σαξοφώνου κι έντονη τη διάθεση του πειραματισμού.
Ένστασή μου είναι η συμμετοχή των δύο “πρώην”, του Bayley και του Owens, για το λόγο ότι ο Bayley τον οποίο θεωρώ μέτριο τραγουδιστή γενικώς, όταν ακούγεται παράλληλα με τον Tate, η διαφορά είναι χαώδης, ενώ και οι δυο τους δεν ακούγονται παρά ελάχιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κομμάτι και περιορίζονται σε δεύτερα φωνητικά σχεδόν αποκλειστικά. Αφήνω στην άκρη ότι αν ήθελε πιο δυνατά ονόματα ο Tate, θα μπορούσε εύκολα να βρει άλλους… Μία ακόμη ένσταση, είναι ότι το κενό που μεσολαβεί ανάμεσα στους δίσκους είναι μεγάλο και χάνεις τον ειρμό σε σχέση με το concept και αυτό το χάσμα θα είναι ακόμα μεγαλύτερο στο τρίτο μέρος του. Ας μην μένουμε όμως σε λεπτομέρειες.
Το “Resurrection” είναι ένας δίσκος που απαιτεί την προσοχή σας, είτε τελικά σας αρέσει, είτε όχι. Σε προσωπικό επίπεδο, προτιμώ τον πειραματισμό του Tate, έστω και με αποτέλεσμα που μπορεί να δυσαρεστήσει τους παλιούς οπαδούς, παρά το να βγάζεις καλούς δίσκους αλλά ακολουθώντας την πεπατημένη, τη δοκιμασμένη συνταγή του παρελθόντος. Όταν είσαι καλλιτέχνης και θέλεις να ονομάζεσαι “προοδευτικός”, οφείλεις να πηγαίνεις σε ανεξερεύνητα πεδία, να δοκιμάζεις νέα πράγματα. Κι αυτό κάνει ο Geoff Tate με τους OPERATION MINDCRIME. Στο “Resurrection” με λίγο καλύτερο τρόπο από το “The key”.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
