Τρία χρόνια μετά το “Rituals”, τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο της 30χρονης πορείας τους, οι ROTTING CHRIST πιστοί στο ραντεβού τους κυκλοφορούν τον 13ο δίσκο της καριέρας τους. Ο Σάκης Φράγκος είχε δώσει στο listening session του Λονδίνου τον Οκτώβρη μια πρώτη γεύση του τι να περιμένουμε από το “The heretics”, από την οποία αντιλήφθηκα ότι δεν θα είναι μονοδιάστατο μουσικά όπως o προκάτοχος του. Από την συζήτηση που έκανε με τον, ηγέτη τους, Σάκη Τόλη συμπέρανα ότι βρίσκονται σε κομβικό σημείο στην καριέρα τους. Πέρασαν 30 χρόνια από την εκκίνηση τους και ακόμα ο κόσμος ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που οι προσδοκίες τείνουν να γίνουν απαιτήσεις. Όταν κρύβει μέσα του υγεία αυτό το γεγονός, τότε προκύπτουν αλλαγές εποικοδομητικές. Φοβάμαι, όμως, ότι στην περίπτωση των ROTTING CHRIST έχει γίνει με αρρωστημένο τρόπο. Είναι αδιανόητο να ακούμε ένα νέο δίσκο τους και να λέμε «πάλι τα ίδια», όταν σε κάθε δίσκο τους από το “Theogonia” και μετά εισάγονται στοιχεία που τους διαφοροποιούν από τους προκατόχους τους! Κοινώς εξελίσσουν τον ήχο και τα στοιχεία που οι ίδιοι έχουν από το 2007 και δεν «ψάχνουν» να γίνουν ντε και καλά old school παίζοντας όπως άλλες μπάντες – εκτός αν ανήκετε σε εκείνους που θεωρείτε old school το “Theogonia” και όχι το “Thy mighty contract”! Και το “The Heretics” έχει αρκετά νέα στοιχεία που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον να σας αποκαλυφθούν μετά από πολλές ακροάσεις. Ποια είναι αυτά;
Καταρχήν ο δίσκος είναι τρομερά δουλεμένος για άλλη μια φορά από πλευράς φωνητικών. Θα εντοπίσετε την Irina Zybina των ГРАЙ να εμπλουτίζει με την υπέροχη φωνή της το “Vetry Ziye” – τρέμε MYRKUR!!! – και τον Ελληνοάγγλο Stratos Steel στο εκπληκτικό “The raven”. Θα ακούσετε σχεδόν σε όλα τα κομμάτια να πρωταγωνιστεί η χορωδία και εμβόλιμες απαγγελίες, που δίνουν έναν έντονο αέρα soundtrack στο album. Θα ακούσετε τον Σάκη Τόλη να επιχειρεί στο “Πιστεύω” το πιο primitive κομμάτι τους από την εποχή των demos τους, απαγγέλοντας το ομότιτλο κείμενο του Καζαντζάκη. Περισσότερο, όμως, έχει σημασία να εστιάσετε στο γεγονός ότι ο δίσκος έχει μια ενότητα εννοιολογική, που αναφέρεται σε όλους εκείνους που θεωρήθηκαν αιρετικοί στην εποχή τους.
Όσον αφορά το μουσικό μέρος του “The heretics” το μόνο που έχω να πω είναι ότι απαιτεί πολλές ακροάσεις για να «χωνέψετε» τα εμβόλιμα στοιχεία του. Εχει αναμφίβολα την καλύτερη παραγωγή που είχαν ποτέ και τολμώ να πω ότι είναι ο πιο στρωτός στα όρια του ευκολοάκουστου δίσκος τους μετά το “Theogonia”. Και το λέω αυτό γιατί τα ξεσπάσματα σε φρενήρεις ταχύτητες είναι ελάχιστα! Ο δίσκος στο μεγαλύτερο βαθμό του κινείται σε mid tempo ρυθμούς, αγγίζοντας τα όρια του αργόσυρτου στο “Hallowed be thy name” – όχι δεν είναι διασκευή στους IRON MAIDEN! Πολλοί στην χώρα μας τους κατηγορούν για την εκτεταμένη χρήση του κοφτού ρυθμικού παιξίματος στην κιθάρα, που υπήρχε έντονα στο “Rituals”. Εξαιτίας του ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση για το αν κουράστηκε ο Σάκης Τόλης και πλέον δεν μπορεί να γράψει riffs ή μελωδίες. Ε λοιπόν, το album αυτό θα διασκεδάσει τις εντυπώσεις αυτές ακόμα και για τους πιο κακεντρεχείς που θα γκρινιάξουν για το “In the name of god”, “Dies Irae” και το “The voice of the universe” που κινούνται σε αυτό το πλαίσιο. Μόνο που σε αυτά τα κομμάτια η εξέλιξη του ήχου είναι εμφανέστατη, όπως και στα “Heaven and hell and fire” και στα “Fire God and fear”, που είναι τα πρώτα κομμάτια που παρουσιάστηκαν για την προώθηση του δίσκου. Μιλώντας με τον συγγραφέα του βιβλίου των ROTTING CHRIST – εντός των επόμενων ημερών θα διαβάσετε τη συνέντευξη – μου αποκάλυψε κάτι που στον μικρόκοσμο της χώρας μας δεν το καταλαβαίνουμε: Το “Aealo” που είναι και για εμένα το magnum opus τους, ήταν δύσκολο για την μπάντα να το παρουσιάσει στο εξωτερικό λόγω του έντονου ελληνικού παραδοσιακού ήχου που είχαν εισάγει! Σκεφτείτε, λοιπόν, καλύτερα όταν οι ROTTING CHRIST με τον προηγούμενο δίσκο τους έφτασαν στο μεγαλύτερο βαθμό αποδοχής στην καριέρα τους! Είναι δυνατόν να απορρίψουν τον ήχο που τους έκανε πιο αποδεκτούς από ποτέ; Αντίθετα πήραν αυτόν τον ήχο και του έβαλαν εμπνευσμένα και άκρως τεχνικά solos του Γιώργου Εμμανουήλ! Το “Sons of hell” είναι bonus track, μάλλον γιατί απέχει μουσικά από τα υπόλοιπα κομμάτια, θυμίζοντας έντονα το “A dead poem”, με τα κλασικομεταλλάδικα lead και ρυθμικά του μέρη!
Καταληκτικά και με αυτόν τον δίσκο οι ROTTING CHRIST επιβεβαιώνουν το status που έχουν μετά το 2007. Καταφέρνουν να ενσωματώσουν στον ήχο τους όλα εκείνα τα στοιχεία που τους κάνουν ιδιότυπους από το “Theogonia” και μετά και για πρώτη φορά εισάγουν τόσα πολλά στοιχεία και μελωδίες από το κλασικό heavy metal. Και μέσα σε αυτό το δίσκο υπάρχει το “The raven” που κλείνει το δίσκο, κλείνοντας το μάτι σε όσους τους κατηγορούν για στείρα επανάληψη. Η δομή των κομματιών του δίσκου είναι εμφανώς διαφορετική, γεγονός που θα απαιτήσει από εσάς να τον ακούσετε αρκετές φορές για να αντιληφθείτε την άρρηκτη σύνδεση ανάμεσα στην μουσική τους και τα φωνητικά, τα οποία για άλλη μια φορά είναι πολυεπίπεδα – χορωδία, απαγγελίες και τα ακραία του Σάκη Τόλη! Υπάρχει κάτι καλύτερο για μια μπάντα που κυκλοφορεί τον 13ο full length δίσκο της;
8,5 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
Αγοράστε το άλμπουμ, από το Music Megastore
