a
Έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του “Sonder”, ωστόσο θεωρώ ότι οφείλουμε να γράψουμε δυο λόγια για ένα συγκρότημα που τόσο έχει αγαπηθεί, τόσο από τους συντάκτες του περιοδικού, όσο κι από την εν Ελλάδι prog/djent κοινότητα. Αλλά πολύ περισσότερο οφείλουμε να εξετάσουμε αν τα ερωτήματα που θέσαμε στο “Polaris” πριν μερικά χρόνια μπορούν να απαντηθούν, και πως.
Στο “Altered State” ήμουν αισιόδοξα συγκρατημένος, στο “Polaris” συγκρατημένα διερευνητικός και τώρα στο “Sonder” διερευνητικά απογοητευμένος. Αναρωτιέμαι ποιο να είναι άραγε εκείνο το στοιχείο που κάνει την μουσική του δίσκου λιγότερο ελκυστική. Οι Βρετανοί, βετεράνοι πια της djent σκηνής, φαίνεται πως βασίστηκαν (ξανά) πέραν του δέοντος στην μυστική τους συνταγή, που μπερδεύει τη καλογυαλισμένη οργιώδη δυναμικότητα με την αιθέρια αλαβάστρινη μελωδικότητα. Και μπορεί τα δύο εναρκτήρια κομμάτια, “Luminary” και “King”, να μπαίνουν με μια χειμαρρώδη ορμή επιθετικότητας και μελωδίας, ωστόσο από εκεί και πέρα τα κομμάτια εισέρχονται σε μια ατέρμονη επαναλαμβανόμενη λούπα. Θαρρώ πως το θεμελιώδες ερώτημα για την μπάντα, είναι τι μουσική ήθελαν να γράψουν. Αν είχαν σκοπό να διατηρήσουν την ατμόσφαιρα και τον ήχο που τόσο μόχθησαν για να εγκαθιδρύσουν τότε σίγουρα τα κατάφεραν περίφημα και σε αυτόν τον δίσκο. Επειδή όμως ο γενικότερος όρος progressive ενέχει και μια αόρατη κίνηση προς τα εμπρός, οι TESSERACT φαίνεται πως κλείνουν τα αυτιά τους στο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών. Κι αν στο “Polaris” υπήρχαν ενστάσεις και για τα φωνητικά του Daniel Tompkins, εδώ θα έλεγα ότι όλος ο οργανισμός της μπάντας βρίσκεται δύο βήματα πίσω από το “Altered State”. Κομμάτια όπως το “Beneath my Skin/Mirror Image” ενώ έχει τις προοπτικές να δημιουργήσει κάτι πολύ καλό, αποτυγχάνει έστω να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αν συνυπολογίσουμε δε ότι ο δίσκος περιέχει δύο ατμοσφαιρικά κομμάτια που λειτουργούν σαν ιντερλούδια, τότε ουσιαστικά μένουμε με δύο ακόμα κομμάτια (“Juno”, “Smile”) που μετά από λίγες ακροάσεις αρχίζουν να ξεθωριάζουν.
Κάπως έτσι, με δύο αξιόλογα κομμάτια δεν λογίζεται την σήμερον ημέρα δίσκος που να περνάει την βάση και πολύ περισσότερο σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό ήχο όπως το progressive/djent. Σίγουρα η δημοτικότητα σε συνδυασμό με την εκπληκτική (για μία ακόμα φορά) παραγωγή, στρογγυλεύει λίγο την κατάσταση και δεν θα δούμε ακρότητες στην βαθμολογία. Ωστόσο θεωρώ ότι στις μέρες μας το “μία από τα ίδια” συγκινεί μόνο τους σκληροπυρηνικούς ακροατές, όλοι οι υπόλοιποι ας γυρίσουμε τα ρολόγια μας πέντε χρόνια πίσω!
6/10
Νίκος Ζέρης
