YNGWIE MALMSTEEN interview

“While my guitar shreds” 

Γουστάρω πάντα να μιλάω με καλλιτέχνες που θεωρούνται «δύσκολοι», «δύστροποι» ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Γουστάρω να θέτω ερωτήματα δύσκολα, ερωτήματα που όλοι μας θέλουν να τα κάνουν, αλλά ελάχιστοι «τολμούν» να τα διατυπώσουν. Συμφωνούμε νομίζω όλοι, ότι ο Yngwie Malmsteen ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Ένας από τους μουσικούς με φανατικούς φίλους και ορκισμένους «εχθρούς». Σε προσωπικό επίπεδο, μου αρέσουν πολλοί περισσότεροι δίσκοι από τα 3-4 πρώτα, όπως η ευρεία μάζα, αλλά τα τελευταία του άλμπουμ δεν τα αντέχω με τίποτα. Εννοείται ότι δεν άλλαξε η άποψή μου με το πρόσφατο άλμπουμ διασκευών του, το “Blue lightning”, αλλά ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για πολλά πράγματα. Νομίζω ότι πέρασε καλά με τη συνέντευξη και οι απαντήσεις του ήταν to the point, χωρίς να προσπαθεί να αποφύγει τίποτα. Από τις συνεντεύξεις που απόλαυσα και θα ήθελα να είχα ένα τεταρτάκι ακόμα…

Πως και αποφάσισες να συνεργαστείς εκ νέου με κάποια δισκογραφική εταιρία; Τα τελευταία σου άλμπουμ, τα κυκλοφόρησες από τη δική σου, τη Rising Force Records…
Για την ακρίβεια, τα άλμπουμ που κυκλοφόρησα από το 2008 και μετά και είναι πολλά άλμπουμ. Απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί στη Σουηδία, δεν ακολουθούσα ποτέ τις μόδες και πάντα έκανα το δικό μου. Πριν από ένα χρόνο, με προσέγγισε η Mascot Label Group και μου ζήτησε να κάνω ένα bluesy άλμπουμ και η ιδέα αυτή μου άρεσε. Ήμουν σε περιοδεία, οπότε θα μπορούσα να γυρίζω στο σπίτι να ηχογραφώ, μετά να συνεχίζω την περιοδεία, μετά να ξαναηχογραφώ κ.ο.κ. Είχε πλάκα η ιδέα κι εκτός των άλλων, θεωρώ ότι η Mascot είναι μία πολύ καλή εταιρία, οπότε με πολύ μεγάλη μου χαρά δέχτηκα την πρότασή της.

Θα ήθελες να συνεχίσεις να δουλεύεις με τη Mascot και μετά το “Blue lightning” ή θα επιστρέψεις και πάλι στη δική σου εταιρία;
Αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κοινού, αλλά θα μου άρεσε πολύ να συνέχιζα να δουλεύω μαζί τους.

Έχοντας στο μυαλό μας ότι είχες βγάλει και το “Inspirations” το 1996, με διασκευές, πως διάλεξες τα τραγούδια που θα διασκεύαζες;
Αυτές οι δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Το 1995, ήμουν σε περιοδεία στην Ευρώπη και τελείωνα το στούντιο που έχω στο σπίτι μου. Μη νομίζεις ότι είναι κάτι πρόχειρο, μιλάμε για ένα κανονικότατο στούντιο, με όλες τις ανέσεις και παροχές, απλά τυχαίνει να είναι στο σπίτι μου. Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία, να ηχογραφήσω τραγούδια που μου άρεσαν όταν ήμουν παιδί και να καλέσω μερικούς φίλους στο σπίτι μου, σαν να έκανα εγκαίνια στο στούντιο, φαντάσου. Σ’ αυτόν τον δίσκο, δεν αποκαλώ τα τραγούδια «διασκευές», αλλά «παραλλαγές». Στη διασκευή παίζεις ένα κομμάτι πολύ κοντά στο αυθεντικό κι εγώ δεν κάνω κάτι τέτοιο… Τέλος πάντων. Αυτή τη φορά ήρθε η Mascot και μου είπε να διαλέξω μερικά τραγούδια, τα οποία και ενέκρινε. Ήταν τραγούδια που κάποια είναι προφανείς επιλογές, όπως το “Purple haze” και κάποια άλλα είναι τραγούδια που τα άκουγα στο ραδιόφωνο και μου άρεσαν, όπως αυτά των ROLLING STONES, Eric Clapton, ZZ TOP. Δεν τα διάλεξα εξαιτίας του κιθαρίστα που παίζει, αλλά για το κομμάτι καθαυτό.

Ναι, αλλά ποιος ήταν ο λόγος να διασκευάσεις εκ νέου του “Demon’s eye” των DEEP PURPLE, που το είχες κάνει και στο “Inspirations”; Καταλαβαίνω ότι υπάρχει η προφανής διαφορά ότι τότε ήταν άλλος τραγουδιστής. Επιπλέον, έχει κάποιες σημαντικές διαφορές στον ήχο. Από την άλλη όμως, υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια του Blackmore ή των DEEP PURPLE που θα μπορούσες να διασκευάσεις και να μην κάνεις πάλι το ίδιο… Σου άρεσε τόσο πολύ;
Ναι, ο βασικός λόγος είναι ότι μου αρέσει πολύ κι ένας δεύτερος λόγος είναι πως πρόκειται για ένα blues τραγούδι. Ας μη γελιόμαστε, οι DEEP PURPLE ήταν ένα blues συγκρότημα. Αλλά μου αρέσει πολύ το τραγούδι. Τώρα, ήθελα να το παίξω σε άλλο κλειδί και να το τραγουδήσω εγώ. Επειδή μου αρέσει πολύ (γέλια). Το είπα πολλές φορές, ε; Είναι η αλήθεια!

Ε, δεν υπάρχει λόγος να διασκευάσεις για δεύτερη φορά ένα τραγούδι που δεν σου αρέσει τόσο πολύ!
Ακριβώς αυτό!

Ποιο τραγούδι σε δυσκόλεψε περισσότερο να το τραγουδήσεις και να κάνεις την ενορχήστρωση;
Στην αρχή  νόμιζα ότι το … θα ήταν δύσκολο αλλά για κάποιο λόγο, παρ’ ότι δεν το είχα ξανακάνει στο παρελθόν, το “Forever man” ή το “My guitar gently weeps”
βγήκαν πολύ φυσικά. …  Η γέφυρα στο “My guitar gently weeps” είναι πολύ παράξενη γιατί κάποια ακόρντα δεν μπορούν να μπουν παρά μόνο έτσι… Μόνο οι BEATLES μπορούν να το κάνουν αυτό… Γιατί όταν σπουδάζεις κλασσική μουσική και διαβάζεις θεωρία, υπάρχουν συγκεκριμένοι  κανόνες, μαθηματικοί κανόνες που δεν μπορείς να παραβείς. Δεν το κάνεις απλά. Μόνο οι BEATLES το κάνουν και ακούγεται υπέροχο. Αυτό ήταν που μου άρεσε πολύ και πριν μπω στο στούντιο  να το κάνω κοίταζα τις εκτελέσεις του Eric Clapton με τον Ringo Starr καθώς κι αυτή του George Harrison, ένιωσα το feeling του κομματιού, οπότε είπα ότι ναι γαμώτο θα το κάνω . Ήταν ένα τραγούδι αγάπης. Έτσι ήρθε το “Forever man” και το “Blue jeans blues” των ZZ TOP.

Αυτή τη φορά έχεις συμπεριλάβει επίσης δικά σου τραγούδια. Κατά πόσο ήταν πρόκληση για σένα να γράψεις κάποια τραγούδια σε πολύ πιο blues κατεύθυνση σε σχέση με όσα έχεις γράψει ως τώρα; 
Δεν ήταν καθόλου περίεργο. Στην αρχή δεν είχα κανένα τραγούδι δικό μου έτοιμο. Καθώς έφτιαχνα το δίσκο, μου έρχονταν αυτά τα τραγούδια στο μυαλό. Μου αρέσει πολύ αυτή η κλίμακα που παίζονται τα blues και μου βγήκαν πολύ φυσικά.. Αλλά ο χρόνος που συγκεντρώθηκαν  τα τραγούδια ήταν πολύ σύντομος, όχι με την έννοια της βιασύνης, αλλά γρήγορα με φυσικό τρόπο και με το blues στοιχείο να είναι πάντα παρόν, παρότι το μυαλό μου λειτουργεί βασικά με τους κανόνες της κλασικής μουσικής. Είναι διαφορετικό, αλλά όχι τόσο πολύ όσο μπορεί να νομίζει κανείς. Το blues στοιχείο είναι πάντα παρόν, το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεπεταχτεί.

Νομίζω ότι παίζεις όλα τα όργανα στο άλμπουμ. Ισχύει; 
Ναι. Σε κάνα δυο μόνο τραγούδια έχει παίξει ντραμς κάποιος άλλος (σ.σ. αυτός ο άλλος, είναι ο Lawrence Lannerbach).

Ο τελευταίος  δίσκος που είχες κάποιον άλλο να τραγουδά για την μπάντα σου, ήταν το “Relentless” του 2010. Τι σε έκανε να αλλάξεις τη γνώμη σου για τους τραγουδιστές και αποφάσισες να κάνεις τα πάντα μόνος σου;
Αυτό έκανα στην αρχή όταν ξεκίνησα και ήμουν παιδί, όταν εμφανίστηκα στη σκηνή το 1980 παίζοντας με τους STEELER και τους ALCATRAZZ, είχαν ήδη τραγουδιστές στην μπάντα. Το 1984 άρχισα την σόλο καριέρα μου ως Yngwie Malmsteen, οπότε από κει και μετά δεν υπήρξε ποτέ μπάντα και είναι πολύ σημαντικό να το θυμάστε αυτό, γιατί πολλοί άνθρωποι δε φαίνεται να καταλαβαίνουν τι κάνω. Νομίζουν ότι σχηματίζω μια μπάντα και μετά τους απολύω, αλλά δεν κάνω τίποτα απ’ αυτά. Γράφω τα πάντα και μετά βρίσκω κάποιον και του λέω: «ορίστε η επιταγή, σου δίνω τόσα χρήματα τη βδομάδα, ορίστε οι στίχοι, οι μελωδικές γραμμές, τα θέματά σου στα πλήκτρα, το μπάσο, τα ντραμς κτλ.». Οπότε βασικά χρηματοδοτώ όλο αυτό και δίνω ένα μισθό. Εδώ είναι το πρόβλημα. Ότι πολλές φορές, ο μπασίστας, ο πληκτράς ή ο ντράμερ είναι απλά χαρούμενοι με το ότι παίζουν τα μέρη τους και ότι παίρνουν το μισθό. Οι τραγουδιστές όμως, πάντα δημιουργούν πρόβλημα. Πάντα λειτουργούν σαν να είναι ξεχωριστοί και πάντα έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Οπότε κι εγώ τους εξηγώ ότι έτσι είμαι εγώ, τους στέλνω στην ευχή του Θεού και τους προτρέπω να πάνε να γράψουν τα δικά τους τραγούδια κάπου αλλού αφού τους ευχαριστήσω. Δεν σε εμποδίζω να κάνεις κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις εδώ. Οι τραγουδιστές, πάντα θεωρούν ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τον μπασίστα ή τον πληκτρά ή τον ντράμερ. Στην δική μου μπάντα, ή για να το θέσω καλύτερα στο δικό project, γιατί δεν είναι μπάντα, τα πράγματα γίνονται με τον δικό μου τρόπο. Μπορεί φυσικά κάποιος να πει, φεύγοντας, ότι είμαι μαλ**ας, μπορεί να πει ότι θέλει. Το θέμα όμως είναι ότι δεν έχω παραγωγό, άνθρωπο να γράφει μαζί μου τραγούδια ή κάποιον άλλο που να μου δίνει κατευθύνσεις σχετικά με το τι πρέπει να κάνω με την μουσική μου. Έχω ένα απολύτως ξεκάθαρο όραμα για το τι θέλω και το τι ακούω και δεν υπάρχει καμία σύγχυση πάνω σ’ αυτό. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι μουσικοί, οι οποίοι όμως δεν έχουν κάποιο όραμα και βασίζονται σε άλλους ανθρώπους να τους καθοδηγήσουν και να τους πουν τι να κάνουν. Ο Θεός να τους έχει καλά, δεν τους κακολογώ. Απλά λέω ότι εγώ από μικρό παιδί ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω. Είμαι “relentless” (σ.σ. ανυποχώρητος) σε τέτοια θέματα, όπως λέει και ο δίσκος μου. Τους εύχομαι την καλύτερη τύχη στη ζωή τους και την καριέρα τους. Μπορούν να βγαίνουν και να λένε ότι θέλουν για εμένα και τα τραγούδια μου. Δεν με ενδιαφέρει. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαι με τέτοιες βλακείες. Είναι πολύ σημαντικό όταν είσαι καλλιτέχνης, μουσικός στην περίπτωσή μου, να είσαι απολύτως βέβαιος όταν κυκλοφορείς ένα έργο σου, ότι αυτό είναι το κληροδότημά σου στον κόσμο. Όταν ο DaVinci, ο Rembrandt ή ο Μιχαήλ Άγγελος ετοίμαζαν τα έργα τους, είχαν κάποιο δίπλα τους να τους λέει τη γνώμη του ή ακόμα χειρότερα, να τον αφήνουν να τους βοηθήσει, ζωγραφίζοντας κι αυτός; Όχι φυσικά. Ή τον Stephen King… Στο rock n’ roll, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Πολλές φορές τα τραγούδια είναι αποτέλεσμα συνεργασιών. Ο Jagger με τον Richards, ο Johnson με τον Angus Young, ο Plant με τον Page και τόσα άλλα παραδείγματα. Τους λατρεύω όλους αυτούς κι έχουν βγάλει απίστευτη μουσική, αλλά εγώ δεν κάνω κάτι τέτοιο! Κι ο κόσμος έρχεται και λέει: «Γιατί δεν το κάνεις όπως κι εκείνοι;» Επειδή δεν λειτουργώ έτσι. Κι αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα. Ο κόσμος απλά δεν καταλαβαίνει. Ποτέ δεν είπα σε κάποιον να έρθει στο σχήμα μου και να γράψει τραγούδια μαζί μου! Δεν είναι συγκρότημα, δεν γράφει τραγούδια κάποιος άλλος. Τόσο απλό!

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες. Εδώ και πολλά χρόνια έχω δικά μου περιοδικά και οι συντάκτες πρέπει να κάνουν αυτό που εγώ πιστεύω πως είναι το σωστό. Αν υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ή πιστεύει κάτι διαφορετικό, μπορεί να ανοίξει δικό του blog ή να πάει κάπου αλλού. 
Οπότε καταλαβαίνεις ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που σου εξηγώ τόσην ώρα. Αν τύχει και διώξεις κάποιον, θα γυρίσει να πει ότι είσαι μαλ**ας και διάφορα τέτοια. Έτσι γίνεται παντού. Άκου να δεις τι γίνεται: Είσαι σε περιοδεία κι έρχονται τα διάφορα μέλη και σου λένε: «Θέλω τόσην ώρα για soundcheck, θέλω να έχω μηχανή καπνού, θέλω το ένα, θέλω το άλλο». Όταν εγώ άνοιγα συναυλίες για τους AC/DC ή τους IRON MAIDEN ή τους AEROSMITH, που τους λατρεύω όλους αυτούς, δεν τους έλεγα τι να κάνουν, ούτε τι θα έκανα εγώ. Αν δεν έχεις κάνει τίποτα δικό σου ή δεν έχεις καθιερωθεί ως κάποιος που έχει δημιουργήσει κάτι, δεν μπορείς να καθοδηγείς τον άλλο. Αυτό δεν συμβαίνει μέσα σε μία νύχτα, αλλά χρειάζεται προσπάθεια για χρόνια κι αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κάποιος.

Με αυτόν τον τρόπο, κατανοώ ότι μπορείς να τρως όλο το βρίσιμο, αλλά και να καρπώνεσαι όλη την επιτυχία. Τέλος πάντων. Πες μου σε παρακαλώ, πόσο προκλητικό ή δύσκολο είναι για εσένα να παίζεις κιθάρα και να τραγουδάς ταυτόχρονα επί σκηνής;
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και δεν υπάρχει καμία πρόκληση.

Έχει ξεσηκωθεί πολύ μεγάλη κουβέντα για το στήσιμό σου επί σκηνής, όπου πίσω από εσένα βρίσκονται ενισχυτές και τα υπόλοιπα μέλη βρίσκονται κάπου, σε μία γωνία… Για ποιον λόγο έκανες κάτι τέτοιο; Καταλαβαίνω ότι στις συναυλίες σου, όλοι θέλουν να δουν τον Yngwie Malmsteen. Κατανοητό. Γιατί οι υπόλοιποι είναι τόσο παραμερισμένοι; Θέλεις να δείξεις ότι είναι κάτι αποκλειστικά δικό σου;
Ωραία. Πάμε να πούμε μερικά πράγματα ξανά. Όπως ξέρεις, εκτός από το να παίζω κιθάρα, τραγουδάω επίσης. Επομένως, δεν μπορώ να είμαι σε μία γωνία. Σε μία συναυλία, ο κόσμος συνήθως έρχεται να δει τον τραγουδιστή και τον κιθαρίστα κι εγώ τους τα προσφέρω αυτά ακριβώς. Χρειάζομαι χώρο για να κινούμαι, επειδή τρέχω πολύ κιόλας στη σκηνή. Πρέπει να σου πω ότι την ιδέα για το στήσιμο αυτό, την είχα πριν από λίγα χρόνια, όταν περιόδευσα για το Generation Axe, μαζί με τον Zakk Wylde και τον Steve Vai, όπου η μπάντα που μας συνόδευε, έπαιζε πολύ μακριά, πίσω από εμάς, σχεδόν κρυμμένοι γύρω από τους ενισχυτές και μου άρεσε πολύ αυτό. Η Madonna, για παράδειγμα, δεν έχει την μπάντα που τη συνοδεύει, να στέκεται γύρω ή δίπλα της, την ώρα που εκείνη τραγουδά και χορεύει (γέλια). Είπε ποτέ κανείς: «τους κακόμοιρους, παίζουν και δεν τους βλέπει κανείς;» Σάκη, πληρώνονται πολύ καλά και είναι και πολύ ευχαριστημένοι (δυνατά γέλια).

Μήπως έκανες αυτό το άλμπουμ, με τον τρόπο που έκανε ο Gary Moore το “Still got the blues”, για να δεις τις αντιδράσεις  του κόσμου και πιθανώς να αλλάξεις το στυλ παιξίματός σου στο μέλλον;
ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Καλά κάνεις και το ρωτάς, αλλά ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Με την ίδια λογική, πριν 10  χρόνια, έβγαλα ένα ακουστικό άλμπουμ, δεν ακολούθησα την καριέρα που ακολουθεί ο Ritchie Blackmore τα τελευταία χρόνια, όμως! Μου άρεσε πραγματικά ο δίσκος που έκανα τώρα, μου άρεσαν πολύ τα τραγούδια που διασκεύασα και που έπαιξα, ο τρόπος που το ηχογράφησα, ανάμεσα στην περιοδεία. Ήδη βγαίνω σε περιοδεία και θα δουλέψω πάνω σε δίσκο όταν επιστρέψω. Έχω έναν φυσικό τρόπο που γράφω μουσική εδώ και χρόνια, δεν γράφω καθαρά ακουστικά τραγούδια, ούτε καθαρά blues.

Αν ήταν να παίξεις ζωντανά ένα από τα άλμπουμ σου ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος, ποιο θα ήταν αυτό;
Πριν από αρκετά χρόνια, υπήρχε η τάση να παίζονται ακουστικές συναυλίες. Με πλησίαζαν συνέχεια και μου ζητούσαν λοιπόν, να κάνω unplugged συναυλίες. Σκατά! Το θεωρώ μεγάλη βλακεία να παίζεις ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών σου. Τα τραγούδια έχουν γραφτεί με συγκεκριμένο τρόπο για συγκεκριμένο σκοπό. Δεν γίνεται να τα αλλάζεις, γιατί αλλάζει και το νόημά τους. Τώρα, υπάρχει αυτό που παίζουν ολόκληρους δίσκους. Η λογική μου είναι ότι στις συναυλίες μου δίνω στον κόσμο ότι καλύτερο πιστεύω πως υπάρχει από τους δίσκους μου. Ότι θεωρώ ότι αποδίδεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις συναυλίες και -ας πούμε- το “World on fire”, έχει πολλά τέτοια τραγούδια. Αλλά προσπαθώ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στα καινούργια και στα παλιά κομμάτια μου. Θα βάλω τραγούδι από το “Seventh sign”, λοιπόν, θα βάλω από το “World on fire”, το “Black star”, το “You don’t remember, I’ll never forget” κι όλα αυτά που θεωρώ ότι ταιριάζουν περισσότερο σε μία συναυλία μου. Αν παίξεις έναν ολόκληρο δίσκο σου σε μία συναυλία, δεν θα λειτουργήσει σωστά. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά νομίζω ότι δεν θα διασκέδαζε ο κόσμος. Ο δίσκος δεν γράφτηκε για να παιχτεί live ολόκληρος, τουλάχιστον όχι ο δικός μου. Πρόσεξε, δεν λέω ότι δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω αυτό, αφού μου κάνουν συνεχώς τέτοιου είδους προτάσεις. Αλλά κοίτα μία ωραία εναλλακτική που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια: Οι U.F.O. είχαν βγει περιοδεία κι έπαιζαν ένα live άλμπουμ τους, ολόκληρο!!! Είδες πως το συνδύασαν;

Υπάρχει κάποιος από τους μουσικούς με τους οποίους έχεις συνεργαστεί στη solo μπάντα σου και θα ξαναδούλευες μαζί του;
Καταλαβαίνω απόλυτα πως σκέφτονται και πως αντιδρούν οι άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένες αναμνήσεις, από συγκεκριμένες περιόδους. Υπάρχει πάντα η νοσταλγία, το πάθος ή οτιδήποτε παρόμοιο. Από την οπτική γωνία ορισμένων από τους μουσικούς που έπαιξαν μαζί μου, θα ήταν μία πολύ καλή λύση να επιστρέψουν σε μένα, αφού δεν κάνουν τίποτα τα τελευταία χρόνια. Οπότε το να επιστρέψουν σε μένα, θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτούς, έτσι; Για εμένα όμως, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω. Μπορούν να συνεχίσουν να με κατηγορούν και να λένε ότι θέλουν για εμένα. Εγώ τους εύχομαι τα καλύτερα κι ο Θεός να τους έχει καλά. Είναι σαν να έχεις παντρευτεί, να χωρίσεις και να ξαναπαντρευτείς το ίδιο άτομο. Θα το έκανες;

Επειδή με ειδοποιούν ότι πρέπει να κλείσουμε μιας κι έχεις κι άλλη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πεις, που πιστεύεις ότι χωλαίνει η νέα γενιά και δεν μπορεί να βγει ένας νέος Yngwie Malmsteen. Βγαίνουν πολλοί καλοί παίχτες, αλλά πιστεύω ότι δεν έχει βγει κάποιος τόσο καλός. 
Κατ’ αρχήν, να ξέρεις ότι εκτιμώ βαθύτατα το κομπλιμέντο που μου έκανες και σ’ ευχαριστώ πολύ. Ξέρω ότι ο γιος μου είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας, αλλά δεν έχει καταφέρει να παίξει σαν εμένα. Είναι κι αυτό περίεργο! Δεν ακούω μουσική πάντως, παρά ελάχιστα. Περιοδεύω συνεχώς και όταν δεν γίνεται αυτό, βρίσκομαι στο στούντιο και παίζω μουσική. Τον λίγο χρόνο που μου περισσεύει, τον ξοδεύω παίζοντας τένις και οδηγώντας Ferrari. Ποτέ δεν άκουγα αυτό που είναι δημοφιλές. Όταν ήμουν 10-12 χρονών, στη Σουηδία, ήταν τεράστιοι οι STATUS QUO. Ποτέ δεν τους άκουσα. Αργότερα έφυγα και ήρθα στην Αμερική. Ποτέ δεν άκουσα αυτά που είναι δημοφιλή. Το έκανα αυτό και κοίτα που είμαι και τι κάνω τώρα. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί καλοί κιθαρίστες εκεί έξω. Το πιο δύσκολο πράγμα όμως, είναι να ακούγεσαι ξεχωριστός, μοναδικός. Μπορείς να δακτυλογραφείς πολύ γρήγορα, αλλά δεν μπορείς να γράψεις ένα σπουδαίο μυθιστόρημα μόνο με αυτό. Ο μηχανισμός να παίζεις σωστά και γρήγορα είναι ένα πράγμα, το να δημιουργήσεις ένα στυλ και συνθέσεις μοναδικές, είναι κάτι άλλο όμως. Ο τελευταίος που άκουσα και ήταν μοναδικός, ήταν ο Eddie Van Halen κι αυτό συνέβη πολλά-πολλά χρόνια πριν.

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Ελπίζω να μην σε κούρασα.
Εγώ ευχαριστώ πολύ. Πέρασα πολύ ευχάριστα αυτό το μισάωρο. Ελπίζω να σε δω από κοντά στην Ελλάδα.

Σάκης Φράγκος