a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “World painted blood” – SLAYER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: American recordings
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Greg Fidelman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – Tom Araya
Κιθάρες – Jeff Hanneman
Κιθάρες – Kerry King
Drums – Dave Lombardo
Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, συνειδητοποιώ πόσο βίωμά μου είναι το συγκεκριμένο συγκρότημα. Η καρδιά σφίγγεται σαν να ερωτεύομαι, τα μάτια βουρκώνουν και το βλέμμα τσιτώνει από χαρά. SLAYER. Επιτέλους, θα μιλήσω από το βήμα του Rock Hard, για την απόλυτη thrash metal μπάντα που υπήρξε και θα υπάρξει στο κόσμο, και το δεύτερο αγαπημένο μου συγκρότημα, μετά τους METALLICA. Αφορμή γι αυτό, η δεκαετία από το (όπως αποδείχθηκε) κύκνειο δισκογραφικό άσμα του βασικού συνθέτη και εν γένει γίγαντα του ακραίου ήχου John Jeffrey Hanneman, αλλά και του απόλυτου drummer και καλύτερου μουσικού συνολικά που πέρασε από τη μπάντα, Dave Lombardo.
Στις 3 Νοεμβρίου 2009, κυκλοφορεί ο διάδοχος του ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΥ “Christ illusion” (2006) (δίσκος – επιστροφής του Lombardo). Ο τίτλος του; “World painted blood”. Οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, το αίμα τρέχει από τον ουρανό και η σφαγή αρχίζει. Το ομώνυμο κομμάτι, μπαίνει και σου εξηγεί το όνειρο όμορφα και SLAYER-ικά. “Dead before you’re born, massive suicide”. Ε, τι θες τώρα; Απλά πόνος και θάνατος, μοιρασμένος όπως μόνο Εκείνοι ξέρουν. Μετά πιάνουμε το αγαπημένο θέμα των Σφαγέων: πολεμικά εγκλήματα και διεστραμμένοι δολοφόνοι. “Unit 731” και “Snuff”, συνεχίζοντας το βρωμόξυλο, με το δεύτερο να γκρουβάρει στο ρεφρέν παραπάνω. Στο “Human strain”, το στακάτο “Americon” (ψιλοαδύναμη στιγμή του δίσκου, αν ρωτάτε εμένα, αλλά και πάλι πολύ ωραίο) και τα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ “Playing with dolls” και “Beauty through order” (τι κομματάρα, και πανέμορφο βίντεο), οι SLAYER της δεκαετίας του ‘90 κάνουν την εμφάνιση τους, με αρρωστημένες μελωδίες δια χειρός Jeff Hanneman να ανατριχιάζουν τον ακροατή και να τον εισαγάγουν σε έναν πολύ ωμό κόσμο. Άρρωστο, λυσσασμένο χωρίς να είναι γρήγοροι, διεστραμμένο, και με αίμα να στάζει από παντού. Σαν να μπήκε στο υπόγειο ενός κατά συρροή δολοφόνου ή τρελού επιστήμονα (οι SLAYER τα έχουν αναπτύξει ενδελεχώς και τα 2 στη καριέρα τους). Το αν βγήκε, το αφήνω στη κρίση σας! Αν και χλωμό το κόβω.
Το ξύλο (διότι για SLAYER δίσκο μιλάμε και SLAYER δίχως ξύλο, μακαρόνια χωρίς σάλτσα), αναλαμβάνουν να το συνεχίσουν τόσο το blastbeat-άτο “Public display of dismemberment” (συνέχεια του “Supremist” που επίσης είχε blastbeat), όσο στο συναυλιακό αγαπημένο “Hate worldwide” (το είδαμε και στην Αθήνα τον Ιούλιο), το λυσσασμένο στα όρια του να θυμίσει μέρες “Reign in blood”, “Psychopathy red” (AFTER DEATH GRATIFICATIOOOOOON!) και το απόλυτο κλείσιμο με το “Not of this God” με κομμάτι – δήλωση. Δεν είμαστε παιδιά αυτού του Θεού, αλλά θα σας γλεντάμε μέχρι να πάτε να τον συναντήσετε! Για την απόδοση των μελών και τη παραγωγή δεν έχω να πω και πολλά. Το παραγωγικό δίδυμο των Greg Fidelman και Rick Rubin έκαναν μια χαρά δουλειά (εν αντιθέσει με το “Death magnetic” των METALLICA που τσίτωσαν τα πρίμα τόσο που ο ήχος “ξύριζε”) και οι Araya, King, Hanneman, Lombardo κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά και καλύτερα απ’ όλους τους συνοδοιπόρους τους. Φυσική συνέχεια του “Christ illusion”, ένα σκαλί κάτω από πλευράς έμπνευσης, αλλά είναι 1000% SLAYER, οπότε ας έχουν λιγότερη έμπνευση και μια φορά. Εξάλλου, ελάχιστα συγκροτήματα πλην SLAYER δύνανται να κοκορεύονται για τέτοια συνολική ποιότητα δισκογραφίας. Μακάρι, λέω εγώ, κι άλλες μπάντες να έχουν τέτοιες “αδύναμες” στιγμές (αν θεωρείται η αδύναμη στιγμή τους), μια και μιλάμε για έναν πολύ δυνατό δίσκο, αντάξιο του ονόματος που κουβαλάει.
10 χρόνια μετά, πολλά άλλαξαν. Ο Hanneman αρρώστησε και μας άφησε κρίμα και άδικα, ο Dave Lombardo τα έσπασε για τρίτη και οριστική φορά με τους SLAYER (πάλι κρίμα και άδικα. Ας πρόσεχες Kerry, οι σαχλαμάρες του ‘87 και του ‘92 φαίνεται, δεν σε μάθανε πράγματα!), οι λοιποί SLAYER ανασυντάχθηκαν με Gary Holt κι επιστροφή Paul Bostaph σε κιθάρες και τύμπανα (ο πρώτος αντικαθιστούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον Jeff στις κιθάρες) και συνέχισαν έστω και χωρίς τον βασικό τους συνθέτη σε πείσμα των οπαδών που τους έκαναν επίθεση. Η απάντηση ήρθε “στο γήπεδο” με το “Repentless” (2015), το οποίο οι οπαδοί υποδέχθηκαν με θέρμη, απόδειξη οι γεμάτες περιοδείες προς στήριξη του, και τα τρία βίντεο που γυρίστηκαν. Το 2018, η μπάντα ανακοινώνει τελευταία περιοδεία και καταλήγει ο διάδοχος του εορτάζοντα δίσκου να είναι το κύκνειο άσμα των SLAYER. Αυτό που δεν άλλαξε, είναι το πόσο σημαντικός δίσκος είναι το “World painted blood” για τους SLAYER, μια και παρόλο που δεν το γνώριζαν, έμελλε να ήταν το τελευταίο με τη κλασσική σύνθεση,
Αυτό είναι το σημείο του κειμένου, στο οποίο, πρέπει να κάνω την αφιέρωσή μου. Στον εκλιπόντα Jeff Hanneman που το πνεύμα του γέμισε το ΟΑΚΑ στις 13 Ιουλίου στη τελευταία Τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους (περισσότερο πόλεμος ήταν παρά συναυλία βασικά), και στον απόντα και άξιο να βρίσκεται στη τελευταία περιοδεία Dave Lombardo. Αλλά πάνω από όλα, στους ίδιους τους SLAYER. Στη μπάντα που με έκανε να αγαπήσω την ακρότητα και τη ταχύτητα. Που μου άνοιξε μουσικές πόρτες που δε φανταζόμουν, με το ασυμβίβαστο και το ανηλεές της μουσικής τους. Που με έκανε να σηκώσω ανάστημα στις δύσκολες στιγμές, δίνοντας μου δύναμη που δεν πίστευα ότι είχα. Για το μάτι που γυαλίζε και το βρωμόξυλο που έχω ρίξει στο όνομα τους, για τις φορές που έχω γκαρίξει το όνομα τους, απλά ακούγοντας μερικά riffs (πόσο δε μάλλον, ολόκληρο τραγούδι). Για τα 14 χρόνια που υπάρχουν στη ζωή μου και για τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν: ευχαριστώ πολύ. Θα μου λείψετε. Αντίο.
Did you know that:
Η ειδική έκδοση του δίσκου περιλαμβάνει τη φράση “Sangre pintado mundo” (“World painted blood” δηλαδή) πάνω στον χάρτη του κόσμου από κρανία που υπάρχει. Επίσης, έρχεται σε κόκκινο slipcase με άσπρο λογότυπο SLAYER, και με DVD το οποίο περιλαμβάνει την αρρωστημένη ταινία μικρού μήκους “Playing with dolls” με κομμάτια του δίσκου, να λένε την ιστορία. Χοντρικά, πρόκειται για την ιστορία ενός παιδιού που δολοφονήθηκε η μάνα του μπροστά στα μάτια του, και έκτοτε δολοφονούσε κοπέλες, για να πάρει τα μέλη τους και να φτιάξει από την αρχή τη μητέρα του, της οποίας είχε κρατήσει μόνο το κεφάλι. Παιδί για σπίτι…
Γιάννης Σαββίδης
