Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 44η: Να λοιπόν που ξανακλειστήκαμε στα σπίτια μας. Ο ιός, εκτός από σωματική μας υγεία, ταλαιπωρεί και την ψυχική. Δύσκολες οι εποχές που διανύουμε, αλλά όπως έγραψε και ο μεγάλος ρεμπέτης Βαγγέλης Παπάζογλου πάνω από την πόρτα του σπιτιού του στην Νίκαια (οδός Βαγγέλη Παπάζογλου, αριθμός 3, αν θες να το δεις) «Καί αυτό θα περάση», έτσι, με την τότε ορθογραφία. Αφού λοιπόν οι παππούδες μας πέρασαν πολέμους, κατοχή και παντός είδους καταστροφές, θα λυγίσουμε εμείς από τον ιό; Όχι. Στήριγμά μας όπως πάντα, σε κάθε δύσκολη περίσταση, η μουσική. Ο οργασμός σε δισκογραφικό επίπεδο για τις μπάντες συνεχίζεται και δεν φαντάζεσαι πόσα promos καταφθάνουν στο περιοδικό ή πόσα νέα άλμπουμ βγαίνουν στο bandcamp, κάθε μέρα. Χαίρομαι λοιπόν, που σε κάθε μα κάθε Volume, υπάρχει τουλάχιστον μια κυκλοφορία που να αξίζει όχι απλά και μόνο την προσοχή του ακροατή, αλλά και τον πολύτιμο οβολό του. Χαίρομαι που στέλνονται μηνύματα ευχαριστήρια, γιατί κάποιες προτάσεις εκτιμήθηκαν και αρκετοί αναγνώστες ανακάλυψαν και αυτοί με την σειρά τους, μετά από μας εδώ, όμορφα πράγματα. Αλλά μην χασομεράμε, ας ξεκινήσουμε την σημερινή μας βόλτα στο underground από τις Η.Π.Α, οι οποίες βρίσκονται ακόμη σε εκλογικό πυρετό (βγήκε ο Biden αλλά δεν ξέρω αν φύγει από τον Λευκό Οίκο ο Trump, κάνει νάζια), και τους…
LOUD NIGHT από το Richmond, Virginia. Τούτοι δω οι τύποι είναι μια ακόμη περίπτωση μπάντας που λατρεύει να παίζει γρήγορα, «βρώμικα» και «τσαμπουκαλεμένα». Ο μπασίστας και τραγουδιστής Andy Horn ένωσε τις δυνάμεις του με μέλη των RAMMING SPEED (Jonah Livingston στα τύμπανα, Kallen Bliss και Ben Powell στις κιθάρες) και δημιούργησαν αυτό το ανοσιούργημα γηπεδικού και μπαρόβιου χουλιγκανισμού. Δεκατρία τραγούδια, ούτε 35 λεπτά διάρκεια, περάστε, βαρέστε, πιείτε, τελειώσατε σε αυτό το heavy/speed/punk metal υβρίδιο. Αν ο δίσκος ήταν σκηνή από ταινία, θα έδειχνε τους LOUD NIGHT να ψάχνουν τους MIDNIGHT για να τις «παίξουν» επειδή οι δεύτεροι τους κατούρησαν το προβάδικο, τους VENOM να κάθονται στο μπαρ και να ποντάρουν στον νικητή πίνοντας Newcastle brown ale, τον θείο Lemmy να φωνάζει «σκάστε ρε γίδια» γιατί θέλει να παίξει με την ησυχία του pinball παρέα με τον άλλο μας αγαπημένο θείο, τον Tom Angelripper, και μένα να χασκογελάω με τα τεκταινόμενα. Με μπύρα παρέα η ακρόαση έχει φάση, αλλά δεν θα σκίσουμε και τα βρακιά μας, με συγχωρείτε. (6/10)
Καινούργια κυκλοφορία για τους Φινλανδούς LORD FIST, πέντε χρόνια μετά το “Green Eyleen”. “Wilderness of hearts“ ο τίτλος του δίσκου, και, αν τους παρακολουθείς από τις demo εποχές τους ακόμη, ξέρεις τι να περιμένεις. Οι Perttu Koivunen (φωνητικά, κιθάρα), Niko Kolehmainen (κιθάρα), Pekka Lampinen (μπάσο) και Eetu Orbinski (τύμπανα), ανήκουν στο δεύτερο «κύμα» του New Wave Of Traditional Heavy Metal, αυτό που καθιέρωσαν κυρίως οι ENFORCER και μπάντες όπως οι SKULL FIST και CAULDRON, στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας. Αυτό αυτόματα σημαίνει πως ο προσανατολισμός είναι ξεκάθαρα στραμμένος προς το NWOBHM, κάτι που προτιμούν και άλλες «ομόσταυλες» μπάντες από την Φινλανδία, όπως οι NIGHTSTRYKE, LEGIONNAIRE, ANGEL SWORD. Τα τραγούδια του “Wilderness…” χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο δεν είναι διόλου άσχημα, ωστόσο η αλήθεια είναι πως στον χώρο αυτόν έχουμε ακούσει πολλά πολύ καλύτερα πράγματα. Το μεγαλύτερο ατού των LORD FIST είναι οι κιθάρες (ωραία riffs και μελωδίες) και το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους τα φωνητικά. Θεωρώ απαράδεκτο να ακούω μια φωνή, από μια κατά τ’ άλλα επαγγελματική μπάντα, που να μου θυμίζει ερασιτεχνικό σχολικό group της περιοχής μου, στα mid 90s. Άνευρη, χωρίς δυναμισμό, και που σε σημεία ξεφεύγει προς τα όρια του φάλτσου. Δυστυχώς, αυτό το στοιχείο κόβει πολλούς πόντους από την τελική βαθμολογία και σε συνδυασμό με την έτσι κι αλλιώς απλά αξιόλογη ποιότητα των συνθέσεων, κάνει το “Wilderness…” με το ζόρι να πιάσει την «βάση» στις εξετάσεις. Βελτιωθείτε, δουλέψτε, προβάρετε, πάρτε τραγουδιστή και εδώ είμαστε ξανά. (5/10)
Ακολουθεί ένα συντριπτικό χτύπημα… προσωπικά, θεωρώ πως οι ICED EARTH έχουν να βγάλουν δίσκο που να λες πως ναι, πραγματικά αξίζει, από το “The glorious burden”. Αν είσαι και συ σαν κι εμένα και πραγματικά σου λείπουν οι καλές μέρες των Φλοριδιανών power metallers, τότε το “The ruthless divine” των NIVIANE από το Sacramento είναι ό,τι πρέπει για σένα (και για μένα)! Αυτός εδώ είναι ο δεύτερός τους δίσκος, και ομολογώ πως τον πρώτο τους, “The druid king” (2017), δεν τον έχω μέχρι στιγμής ακούσει. Ακούγοντας όμως το “The ruthless divine”, θα τρέξω ευθύς αμέσως να ακούσω και αυτόν! Καταρχάς, ΤΙ ΚΙΘΑΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ;;; Όγκος, δύναμη, μελωδία, neo-classical τάσεις, μιλάμε για καταπληκτικός ήχος από τους Mark Miner και Gary Tarplee! Δεύτερον, μπάσο-τύμπανα ακούγονται σαν πυροβολαρχία βαρέων όπλων, Rick Stallkamp και Noe Luna (να σημειωθεί πως νέος drummer είναι πλέον ο Isaiah AR) κατεδαφίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα… έχω πάθει πλάκα! Τρίτον, θα ήθελα να μου πει ο Norman Skinner πως γίνεται και αλλάζει έτσι την φωνή του. Ο τύπος ξεκινά από τον Barlow, πηγαίνει στον Greely, αλλάζει την φωνή του σε brutal, και επιστρέφει σε λυρικά power ηχοτόπια με εκνευριστική άνεση και ακρίβεια! Φωνητικό φαινόμενο, δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς. Σημαντική και η συνεισφορά του Aaron Robitsch στα διακριτικά πλην ουσιώδη πλήκτρα, μην τον αφήνουμε εκτός «κάδρου». Πέραν όμως των ICED EARTH επιρροών, μέσα από τούτο το αναπάντεχο διαμάντι ακούγονται οι BRAINSTORM, οι VICIOUS RUMORS και οι IMAGIKA, ένα ακόμη group στο οποίο τραγουδά το πολύ-εργαλείο που ονομάζεται Norman Skinner. Όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για ήχο μπετόν-αρμέ, οπλισμένο σκυρόδεμα που αντέχει βόμβες 500 λιβρών επάνω του και δεν ραγίζει με τίποτα. Τραγούδια όπως τα “Forgotten centurion”, “Niviane” και “Sinking ships”, αυτόματα μπήκαν στην φετινή elite του είδους. Αν η εκπληκτική ομοιότητα με συγκεκριμένα σχήματα δεν σε απωθεί, τότε σπεύσε. Το γιατί διάλεξαν το χειρότερο ίσως κομμάτι του δίσκου για video clip, αποτελεί μυστήριο. (8/10)
Από το Houston του Texas έρχονται οι WARLUNG με το “Optical delusions”. Να αναφέρουμε καταρχάς ποιοι είναι: Philip Bennett (κιθάρα, φωνή), George Baba (κιθάρα, φωνή), Chris Tamez (μπάσο) και Ethan Tamez (τύμπανα). Πάμε τώρα στην μουσική. Πως αλλάζουν οι καιροί… Αν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε το 1978 για παράδειγμα, θα μιλούσαμε για heavy metal στο ύφος των BLACK SABBATH. Αν κυκλοφορούσε το 1994, θα το ονομάζαμε “alternative”, όπως είπαμε alternative τους SOUNDGARDEN. Αν κυκλοφορούσε το 2008, θα του κολλούσαμε την ταμπέλα του “stoner”. Ευτυχώς όμως έχουμε 2020 (όχι, δεν το λέω επειδή είναι καλή χρονιά, κάντο 2019 αν έχεις πρόβλημα, δεν με πειράζει, μαζί σου είμαι) και τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα. Οι Τεξανοί παίζουν ένα όμορφο vintage heavy rock με ψυχεδελικά στοιχεία, πολύ καλές κιθάρες, φωνητικά στρωτά και σωστά, που δεν φαλτσάρουν αλλά ούτε και διεκδικούν δάφνες «εντυπωσιασμού», παραγωγή αυτήν ακριβώς που πρέπει. Και επειδή πιο πριν αναφέρθηκαν περασμένα χρόνια, αν ήμασταν στην εποχή του tape trading, κομμάτια από τον δίσκο θα μπορούσες να συναντήσεις σε συλλογές με διαφορετικό concept η καθεμιά. Έχουμε λοιπόν και λέμε, πολλά καλά τραγούδια (“Phantasmagoria”, “The scorpion in the sun”, “Order of the solar temple” ας πούμε είναι πρώτης γραμμής συνθέσεις), καλή απόδοση, καλή παραγωγή, αλλά απουσία μεγάλης ή μεγάλων στιγμών. Ήθελα μια κομματάρα να μου πάρει το μυαλό, νομίζω πως κάθε δίσκος χρειάζεται έστω μια. Πάντως από τους οπαδούς της φάσης, θα εκτιμηθεί το “Optical delusions” και ίσως αποτελέσει και αυτό μιαν αφορμή για περαιτέρω ψάξιμο «προς τα πίσω». Να πω και ένα «στραβό»; To video clip που παρατίθεται είναι ένα έπος γέλιου. Από το να γυρίζετε τέτοιου είδους clips, προτιμήστε τα lyric videos. Δεν είμαστε 14 ετών παίδες μου, μεγαλώσαμε. (7/10)
Φτάσαμε στο τέλος. Ως την επόμενη φορά, προτάσεις, παρατηρήσεις, καυστικά σχόλια και έπαινοι, στέλνονται χωρίς φειδώ στην γνωστή διεύθυνση. Εμείς δεν θα αργήσουμε να τα ξαναπούμε. Προσοχή και καλό κουράγιο!
Δημήτρης Τσέλλος
