a
Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 47η: Από τη Νέα Ζηλανδία, στις Η.Π.Α. Από το προοδευτικό, φολκλορικό rock, στο παραδοσιακό heavy metal, το οποίο παίρνει ενίοτε τεχνική τροπή, και τέλος στο μελωδικό black metal. Καθώς η χρονιά «δύει», μας χαρίζει μερικές ακόμη πανέμορφες κυκλοφορίες, σαν τον ήλιο που αξίζει να τον θαυμάσει κανείς καθώς παίρνει πορφυρό χρώμα πίσω από τα βουνά, πριν κρυφτεί για τα καλά…
Πάμε για αρχή στο νησί όπου βόσκουν εκείνα τα συμπαθέστατα, μαλλιαρά προβατάκια, την πατρίδα των τρομερών πολεμιστών Māori, για να ακούσουμε κάτι όμορφο όσο και ιδιαίτερο. Οι GRUMBLEWOOD στο ντεμπούτο τους “Stories of strangers” ταξιδεύουν τους μεγαλύτερους σε ηλικία πίσω στον χρόνο, και φέρνουν τα 70s στο «σήμερα» για εμάς που είμαστε νεότεροι. Τρία χρόνια δούλεψαν μεθοδικά και σωστά, για να του δώσουν την τελική του μορφή, και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την πρώτη ακρόαση, μα και από την πρώτη ματιά, αφού το εξώφυλλο και η συσκευασία που θυμίζει όντως βιβλίο, είναι απολύτως ταιριαστά με το περιεχόμενο. Ανοίγοντας λοιπόν τις «σελίδες» του δίσκου, «διαβάζουμε» τις rock «ιστορίες» των Νεοζηλανδών, οι οποίες γράφτηκαν από τους Gav Bromfield (φωνητικά, φλάουτο, ακουστική κιθάρα, πιάνο), Salvatore Richichi (κιθάρα, μαντολίνο, banjo, τσέμπαλο, φωνητικά), Morgan Jones (μπάσο, τσέμπαλο, φωνητικά) και Phil Aldridge (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), με την συμμετοχή των Naomi Middleton και Kirsty Campbell επίσης στις φωνές. Rock, folklore, jazz και baroque ήχοι, σε καλούν σε ένα πανηγύρι νοτών το οποίο θαρρείς πως έχουν στήσει οι JETHRO TULL, GENESIS, FAIRPORT CONVESION και TEMPEST. Η σωστή αφομοίωση των επιρροών είναι ξεκάθαρη, η φαντασία άκρατη, το πάθος για δημιουργία ισχυρό… και όλα αυτά «ντυμένα» με μια πεντακάθαρη, αναλογική παραγωγή. Λες και το “Stories of strangers” έρχεται απευθείας από την χρυσή εποχή του progressive rock! Να και δύο φόροι τιμής από πλευράς μπάντας, σε αγαπημένους της καλλιτέχνες: ο πρώτος στον Angelo Branduardi και το “Vanità di vanità” στην έναρξη του “The sheriff rides” και ο δεύτερος στον Trevor Jones και στην ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» στο ομότιτλο τραγούδι, όπου στην μέση του ακούς την θρυλική μελωδία του “The kiss”. Με «κέρδισαν» οι Νεοζηλανδοί. Είμαι βέβαιος πως το μέλλον επιφυλάσσει όχι απλά έναν ανώτερο δίσκο, αλλά ίσως και ένα μικρό αριστούργημα. Ως τότε… (8 / 10)
Δεν θα πω ψέματα. Ο λόγος που ασχολήθηκα και ασχολούμαι με τους IGNITOR είναι ο Jason McMaster. Πέραν των όσων έχει να επιδείξει με τους DANGEROUS TOYS, BROKEN TEETH, EVIL UNITED και HOWLING SYCAMORE (τσέκαρε αν έχεις μια κάποια δόση τρέλας), μην ξεχνάμε πως μιλάμε για την φωνή του “Energetic disassembly” των WATCHTOWER. Επαναλαμβάνω, των WATCHTOWER! Μετά από πέντε δίσκους, με τον πρώτο να κυκλοφορεί το 2004, οι Τεξανοί από την «μεταλλομάνα» περιοχή του Austin κυκλοφορούν το “The golden age of black magick”. Εντελώς JUDAS PRIEST ο ήχος τους, με κάποιες, λίγες, αναφορές στους CAGE, ATTACKER, SKULLVIEW και στον KING DIAMOND. Οπότε, ούτε εδώ ξεφεύγουμε, στην ουσία, από τους Βρετανούς γίγαντες. Τώρα, σε αντίθεση με το προαίσθημα που το όλο concept ίσως «γεννά» στον ακροατή, το horror/occult στοιχείο δεν μπορώ να πω πως είναι εμφανές. Οι στίχοι είναι σχετικοί, εννοείται, αλλά η μουσική σαν μουσική δεν έχει αυτή την «στοιχειωτική-αποκρυφιστική-βάλε εσύ όποιο επίθετο θες»… «αύρα», που έχουν οι occult μπάντες. Ποσώς μας ενδιαφέρει αυτό βέβαια, αφού το βρετανικό «ατσάλι» που ακούμε μέσα από τα οκτώ κομμάτια του “the golden age…” δεν «στομώνει» με τίποτα. Οι Billy Dansfiell (μπάσο) και Pat Doyle (τύμπανα) στο rhythm section κάνουν καλή δουλειά, δεν γίνεται επίσης να μην δοθούν εύσημα στους κιθαρίστες Stuart Laurence και Robert Williams, αλλά κακά τα ψέματα, πάνω απ’ όλους στέκει η μορφή που λέγεται McMaster με τα πωρωτικά φωνητικά του. Όλους μαζί, τώρα που τους αναφέρουμε, μπορείς να τους ακούσεις και στο all-star project TEXAS METAL OUTLAWS. Επιστρέφοντας στον δίσκο και για να κλείσουμε, οι IGNITOR είναι σαφέστατα ανώτεροι από πολυδιαφημισμένες μπάντες τύπου THEM (απέραντη μετριότητα και το φετινό τους άλμπουμ) και αν θες Priest-ικό μέταλλο που σέβεται τις «ρίζες» του αλλά και σένα ως ακροατή, στρέψε εδώ την προσοχή σου. Μόνο αγνόησε τα εντελώς ερασιτεχνικά, ως και κακά, clip τους. (7,5 / 10)
Για τη συνέχεια, θα δούμε τι κάνει με τους PRINCIPIUM και το ομώνυμο ντεμπούτο τους (“Principium”), ένας γνωστός μας, ο John Yelland των JUDICATOR. Ενώ με τους δεύτερους τραγουδά επάνω σε εντυπωσιακές, πομπώδεις power metal «κλίμακες», όπως παρουσιάσαμε στο πολύ δυνατό φετινό τους “Let there be nothing”, εδώ ερμηνεύει σε πιο τεχνικές heavy/power metal φόρμες και η φωνή του δεν θυμίζει τόσο δραματικά τον Hansi των BLIND GUARDIAN. Μαζί του, οι Jordan Sellers και Tyler Beckstrom στις κιθάρες, ο Erik Zimmer στο μπάσο και ο Casey Frederick στα τύμπανα. Το album θυμίζει ICED EARTH, MORGANA LEFAY, TAD MOROSE, BRAINSTORM, NEVERMORE και γενικά μπάντες αυτού του στυλ, που βασίζονται κυρίως στην ογκώδη riff-ολογία. Όπως μας πληροφορούν οι ίδιοι, “this album is the greatest album that was released on 11/11/2020 and will always be”! Πέραν του αυτοσαρκασμού, το “Principium” είναι καλός δίσκος. Μπορεί να μην έχει την σύνθεση εκείνη που θα σε οδηγήσει να πατήσεις ξανά και ξανά το “play”, αλλά κατά την ακρόασή του δεν θα πατήσεις “skip” σε καμία περίπτωση. Να σημειωθεί επίσης πως τα “The echoing green” και “Songs of experience” (10λεπτο κομμάτι με σωστές αλλαγές και ενδιαφέρουσα δομή) είναι γραμμένα δέκα χρόνια πριν από τον Yelland, αλλά πιθανότατα δεν κατάφεραν για κάποιους λόγους να μπουν σε δίσκο των JUDICATOR, οπότε ολοκληρωμένα και αλλαγμένα πια, φιγουράρουν εδώ. Συνοπτικά, ένα πολύ αξιόλογο δισκάκι, θα μας οδηγήσει να γράψουμε το όνομα των PRINCIPIUM στα “must check” της επόμενης φοράς. (7 / 10)
Ομολογώ πως δεν μπορούσα ως τώρα να φανταστώ πως μπορεί το black metal να ταιριάξει με την παράδοση της Άγριας Δύσης. Και αυτό, γιατί ως τώρα δεν είχα ακούσει το “A romance with violence” των WAYFARER. Έχω ξαναγράψει πως οι Η.Π.Α έχουν πια την δική τους όχι σκηνή, αλλά σχολή. Φαντάζομαι πως θα το έχεις διαβάσει και από άλλους αυτό, δεν διεκδικώ την πατρότητα της δήλωσης. Ας έρθουμε όμως σε έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους της σχολής αυτής, και σε έναν δίσκο ο οποίος καταφέρνει πράγματα που φαινομενικά δείχνουν αδιανόητα. Στο μελωδικό black metal των πρώιμων PRIMORDIAL, των FALLS OF RAUROS και των WOLVES IN THE THRONE ROOM, προσθέτουν την μαγεία των AGALLOCH (από τα σημαντικότερα σχήματα των τελευταίων είκοσι ετών που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια) και υιοθετούν επιρροές από την Dark Americana, την σκοτεινή πλευρά της folk, μέχρι και τον Ennio Morricone! Έτσι, δημιουργούν ένα εντελώς δυστοπικό μουσικό περιβάλλον, που θα μπορούσε να αποτελέσει soundtrack μιας ταινίας a la “Mad Max” με western concept, ή ενός σκοτεινού, καταθλιπτικού “Westworld”, πάνω στο οποίο καθρεπτίζεται ο τόσο ταιριαστός τίτλος. Οι Isaac Faulk και Shane McCarthy (τους βρίσκουμε και στους εξαιρετικούς STORMKEEP, δες το προηγούμενο Scans για λεπτομέρειες), μαζί με τον James Hansen και τον Joey Truscelli, ευθύνονται για αυτό το σενάριο. Φυσικά σε κάποιες στιγμές θα ακούσεις και σημεία που θα σου θυμίσουν τους ύστερους (εποχής “Nordland”) BATHORY, καθώς και τους έτερους λατρεμένους μου epic/folk blacksters SAOR, δεδομένα που νομίζω πως προσθέτουν ακόμη περισσότερους «πόντους» στο ήδη θεόρατο (μουσικά) status των Αμερικανών. Με διάρκεια περίπου 45 λεπτά και πέντε στην ουσία τραγούδια, αφού τα άλλα δύο είναι μια εισαγωγή και ένα ιντερλούδιο, το “A romance with violence” εγγυάται μια συνεχή, καθηλωτική ακρόαση. Απλά, βάλε ακουστικά, χαμήλωσε τα φώτα, και έχε τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση. Αξίζει να τις τεστάρεις, μόνο και μόνο για τραγούδια σαν το “Vaudeville”. (8,5 / 10)
Το 47ο μέρος των underground αναζητήσεων φτάνει στο τέλος του. Όπως κάθε φορά, περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις και προτάσεις είτε μέσω προσωπικού μηνύματος, είτε μέσω των γνωστών τρόπων επικοινωνίας με το περιοδικό. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, προσέχουμε, για να έχουμε, και ακούμε καλή μουσική.
Δημήτρης Τσέλλος
