Οι Αθηναίοι modern metallers SIXFORNINE έμελε να είναι το πρώτο live της δεκαετίας του ’20 που θα έδινα το παρόν. Τι καλύτερο λοιπόν, να έβλεπα επί σκηνής τη μπάντα «έκπληξη» για μένα της περασμένης χρονιάς. Και λέω «έκπληξη» όχι γιατί υπάρχει αμφισβήτηση περί του ταλέντου τους, απλά προσωπικά το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2015, πέρα από 2-3 τραγούδια, δε με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα. Το “Parallel universe” όμως της περασμένης χρονιάς, με κόλλησε στο τοίχο. Ο ήχος του κατά πολύ πιο ώριμος, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, με έκανε να τον λατρέψω, θεωρώντας τον την καλύτερη εγχώρια κυκλοφορία του 2019, παρόλο που το συγκεκριμένο είδος, δεν συγκαταλέγεται στις μουσικές αδυναμίες μου. Τους SIXFORNINE θα πλαισίωναν κατά σειρά εμφάνισης, οι γκρουβάτοι ЕIEN και οι progsters MARK OF PROSPERO.
Πρώτοι λοιπόν στη σκηνή λίγο μετά τις 20.00 ανέβηκαν οι EIEN μπροστά σε σχετικά λιγοστό κόσμο. Αρκετά δυναμικοί, με καλούτσικο ήχο άρχισαν δυνατά το setlist τους. Παρόλο που υφίστανται πάνω από 10 χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που τους άκουγα. Αμερικανικό γκρουβάτο μοντέρνο metal, με core στοιχεία ενίοτε. Τα φωνητικά τα βρήκα σχετικά τυπικά, ενώ θα έλεγα ότι τα πιο ακραία που ακούγαμε σαν δεύτερα φωνητικά, ίσως ταίριαζαν περισσότερο. Πολύ καλό στήσιμο επί σκηνής, το drumming ξεχώριζε σαφέστατα, ενώ πολύ καλή στιγμή ήταν όταν ανέβηκε η ταλαντούχα frontwoman των SPINELESS Χρύσα Τσαλταμπάση (εντύπωση μου χε κάνει από το live των HSN στο Temple το 2018) και τραγούδησε μαζί τους, ενώ συμμετέχει στο τελευταίο τους δίσκο.
Έπειτα ήρθε η σειρά των MARK OF PROSPERO, ενώ ο κόσμος είχε πληθύνει αρκετά. Γνωρίζω για τη μπάντα αρκετό καιρό, μα λόγω έλλειψης χρόνου, δεν είχα ακούσει δείγμα. Ο ήχος δυστυχώς αντί να καλυτερέψει, θα έλεγα ότι χειροτέρεψε. Παρόλο που επίτηδες είχα σταθεί κεντρικά, είχα πρόβλημα στο να ακούσω τις κιθάρες, παρά μόνο όταν lead-αραν, μέχρι τουλάχιστον τα μέσα του setlist τους, ενώ αρχικά είχαν θέμα και τα φωνητικά. Το μεγαλύτερο θέμα προέκυψε όμως, με κάποια τεχνικά προβλήματα, τα οποία σχεδόν μετά από κάθε τραγούδι έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Σίγουρα όλα αυτά δε τους βοήθησαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους όπως θα ήθελαν, παρόλη τη φιλότιμη προσπάθεια τους. Το στυλ που παίζουν, μου έφερνε στο μυαλό LEPROUS, με τον frontman να έχει αρκετά μεγάλη γκάμα φωνητικών. Γενικά, θα «ξεκαθάριζα» τον ήχο τους πρώτα στουντιακά, αφού οι συγκυρίες, αλλά και ο μη απλός ήχος, με δυσκολεύουν στο να βγάλω συμπεράσματα.
Σιγά, σιγά η σκηνή ετοιμαζόταν για τους headliners της βραδιάς SIXFORNINE. Δύο drum kits επί σκηνής προμήνυαν κάτι μοναδικό, ενώ σαν να μην έφτανε αυτό, σε καθένα από τα τρία μικρόφωνα υπήρχε από ένα τομ-τομ! Βγαίνοντας η μπάντα επί σκηνής, πέρα φυσικά από τον ντράμερ, και οι υπόλοιποι τρεις κρατούσαν μπαγκέτες ξεκινώντας το live παίζοντας όλη η μπάντα ντραμς, ενώ ο κόσμος που είχε σχεδόν γεμίσει το venue ξεσηκώθηκε τα μάλα. Μία ξεσηκωτική αν μη τι άλλο εισαγωγή, για το εξίσου ξεσηκωτικό “Every cloud has a silver lining”, με το οποίο επέλεξαν να ξεκινήσουν το setlist τους. Από το πρώτο λεπτό φάνηκε ότι μπάντα και κοινό είχαν άμεση επαφή και πολύ όρεξη για «χοροπήδημα». Ακολούθησε ένα από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας, το “Life devouring demons”, επίσης από το τελευταίο τους πόνημα. Προσωπικά βλέπω πρώτη φορά τη μπάντα live και μπορώ να πω, όσο ασυνήθιστο μου φαινόταν αρχικά να βλέπω τον Φώτη «μπροστά» από το drumkit, τόσο πολύ «το ‘χε» το «frontman-ιλίκι», που μου φαινόταν απίστευτο.
Ακόμα και στα προβλήματα ήχου στα φωνητικά στην αρχή, στάθηκε στο ύψος του. “Parallel universe” συνέχειας, με τα “More than words to say” και “Out of the blue”, σε μια βραδιά που άλλωστε ήταν ουσιαστικά η live παρουσίαση του δίσκου. Παρόλα αυτά, δεν άφησαν εκτός setlist το ντεμπούτο τους αφού ακολούθησε το “All my heroes dead”. Η μπάντα αεικίνητη, με μπροστάρη τον Φώτη, όργωνε τη σκηνή του Gagarin, ενώ το κοινό απολάμβανε τη κάθε στιγμή, τραγουδώντας, ιδιαίτερα στο “Bullet off it’s course”, όπου επικράτησε χαμός. Έπειτα, πίσω πάλι στο ντεμπούτο τους, με το “Out of line”, πριν ίσως την πιο «θεαματική» στιγμή της βραδιάς. Ο Φώτης πήρε θέση πίσω από το 2ο drumkit και μαζί με τον Πέτρο έκαναν ένα φοβερό ας το πούμε drumming show, αφού ξεσήκωσαν και οι δυο τους το κοινό με τις ικανότητες τους στα τύμπανα, όχι ακριβώς με βαρετές τεχνικές εντυπωσιασμού, αλλά απλά ξεσηκωτικό παίξιμο.
Όντας οπαδός των ντραμιστικών ικανοτήτων του Φώτη, αφού τον θεωρώ από τους κορυφαίους παγκοσμίως και δεν είμαι ο μόνος, χάρηκα που τον ξανάδα με μπαγκέτες ανά χείρας, αφού έχει λείψει σε όλους μας σε αυτό το ρόλο. Εννοείται πως ο Γιώργος και ο Ηρακλής μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι και τζάμαραν όλοι μαζί. Φοβερή στιγμή. Η μπάντα συνέχισε το κανονικό setlist, με το “Never ending road”, για να πάμε ακολούθως πίσω στο ντεμπούτο, με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις και του κόσμου, “Save me”. Το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς από το πρώτο τους πόνημα, έμελλε να ‘ναι το “Sound of perfection’, πριν δούμε ακόμα κάτι ιδιαίτερο επί σκηνής. Ο Φώτης κάλεσε τους Mary K. και Alex Basman για να τον συνοδέψουν στο ίσως καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι SIXFORNINE, το “Counting stars (A parallel universe)”. Απαιτητικό κομμάτι το οποίο όμως απέδωσαν όλοι τέλεια, ενώ ο Φώτης ζούσε κάθε στιγμή, όπως άλλωστε σε όλο το live, κάτι που διαγραφόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο του. Την βραδιά έκλεισαν καταχειροκροτούμενοι, με το “Sea of lies”.
Αν εξαιρέσεις τα προβλήματα ανά διαστήματα στον ήχο, η βραδιά ήταν καθόλα πωρωτική. Συγκεκριμένα η επικοινωνία SIXFORNINE και κοινού ήταν απίστευτη, ενώ και οι δύο πλευρές αντάλλασαν «ενέργεια», με το αποτέλεσμα να είναι εκπληκτικό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος που δεν έφυγε με χαμόγελο από το venue. Μακάρι να δούμε και άλλες τέτοιες παρόμοιες εμφανίσεις!
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
