Πόσο ασχοληθήκατε με τα πρώτα 3 άλμπουμ των Σκανδιναβών; Εμένα, δηλωμένα μου άρεσε το μελωδικό τους στυλ, ιδιαίτερα στα πρώτα δυο. Η πρόοδός τους μας έδειχνε την συνεχιζόμενη προσχώρηση στην pop και την ταυτόχρονη αποχώρηση από το metal. Αλλά η στροφή στο παρόν άλμπουμ είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Το σοκ από το πρώτο μισό του άλμπουμ, ακόμα και σε μένα που έχω ακούσει αρκετά τις προηγούμενες δουλειές τους, ήταν μεγάλο. Τα πρώτα 6 τραγούδια χαρακτηρίζονται απόλυτα από τον όρο που οι ίδιοι ονομάζουν Dance-metal, αλλά με τις κιθάρες υπερβολικά στο παρασκήνιο, τα τύμπανα να έχουν σε μέγιστο βαθμό αντικατασταθεί από προγραμματισμένα μέρη και την Elize Ryd, να είναι απόλυτη κυρίαρχος στο μικρόφωνο. Ο τρόπος που τραγουδάει και οι δυνατές της ερμηνείες είναι το μοναδικό αξιόλογο σημάδι βελτίωσης.
Σίγουρα η όμορφη τραγουδίστρια, προέρχεται από mainstream ακούσματα και οι μοντέρνες επιρροές της δεν είναι τόσο απρόσμενες, αλλά σίγουρα υπερτερούν του μεταλλικού μέρους. Έπρεπε να φτάσω στο έβδομο τραγούδι, το “Fury” για να θυμηθώ ότι άκουγα τους AMARANTHE. Τα φωνητικά του Jake E. και οι κραυγές του Henrik Englund έχουν μειωθεί και μόνο σε ελάχιστα μέρη έρχονται μπροστά. Κατανοώ πως η μπάντα αφήνει στην άκρη τους προσωπικούς εγωισμούς, για να απογειώσει την επιτυχία της, αλλά στο πέρασμα αυτό δεν με ικανοποίησε καθόλου.
Σε μερικές στιγμές ακούγονται σαν μια pop έκδοση των ΡΑΙΝ κι άλλοτε σαν μια πιο σκληρή πλευρά της Katy Perry. Κομμάτια σαν τα “Supersonic” και “Fireball” θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “Massive addictive”, αλλά αυτό δεν αρκεί. Η πορεία των AMARANTHE είναι τόσο φθίνουσα, όσο και η πορεία που ακολουθούν τα συνεχώς λιγότερα ρούχα που φοράει η Elize στις φωτογραφίσεις τους. Απογοητεύτηκα…
4 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
