a
Πριν από μερικούς μήνες οι BON JOVI έδωσαν στη δημοσιότητα το πρώτο video clip τους για το κομμάτι “This house is not for sale”, ο τίτλος του οποίου δόθηκε τελικά και στο τελευταίο studio άλμπουμ των Αμερικανών που κυκλοφόρησε στις αρχές Νοεμβρίου. Οι αντιδράσεις ήταν σε γενικές γραμμές θετικές. Λίγες βδομάδες μετά, καταφτάνει το “Knockout” και ο κόσμος αρχίζει να ζεσταίνεται για τα καλά αφού το τραγούδι ήταν αρκετά καλό αν και οι πρώτες αμφιβολίες για την παραγωγή του John Shanks έκαναν και αυτές την εμφάνισή τους. Τελικά, ο δίσκος κυκλοφόρησε και παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις του Jon Bon Jovi (“we are not taking any prisoners with this album”), οι προσδοκίες διαψεύστηκαν…ξανά.
Ναι, οι προτιμήσεις στην τέχνη είναι σχετικές και μπορεί να υπάρξει κάποιος που να πει «ρε φίλε, εμένα το αγαπημένο μου άλμπουμ των BON JOVI είναι το “What about now”». Όλα είναι θέμα γούστου αν και στο παραπάνω παράδειγμα θα συνιστούσα επειγόντως εξέταση σε ΩΡΛ (ή ακόμη και σε ψυχίατρο). Γιατί όμως οι BON JOVI έχουν βρεθεί σε αυτό το συνθετικό τέλμα χωρίς κανένα εμφανές σημάδι ανάκαμψης; Γιατί έχουν μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο pop-rock σχήμα απεμπολώντας ουσιαστικά το hard rock παρελθόν τους; Γιατί ο Jon Bon Jovi έχει μετατραπεί εμφανισιακά σε γερουσιαστή και στοχεύει μουσικά στις αμερικανίδες σαραντάρες νοικοκυρές των πλουσίων προαστίων; Και τέλος, γιατί εν τέλει το “Have a nice day” είναι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ των BON JOVI;
Καταρχάς, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας σώφρων οπαδός εκεί έξω που να θεωρεί ότι τα πέντε τελευταία studio άλμπουμ έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Ψευδο-country, modern rock και pop στοιχεία συνθέτουν το συνθετικό συνονθύλευμα της τελευταίας δεκαετίας για την πάλαι ποτέ κορυφαία μπάντα. Πάνε οι εποχές που η κιθάρα του Sambora καθόριζε την ηχητική ταυτότητα του κομματιού και η φωνή του Bon Jovi οδηγούσε με ασφάλεια το όχημα του συγκροτήματος. Πάνε οι εποχές που οι παραγωγές επιπέδου Bob Rock & Bruce Fairbairn αναδείκνυαν τα κομμάτια σε υπερθετικό βαθμό. Τώρα, ο ήχος της κιθάρας των BON JOVI έχει μετατραπεί σε μουσικό χαλί (ο τόνος μπορεί να μπει, κατά βούληση, και στην παραλήγουσα) και είναι τόσο πλαστικοποιημένος ώστε οι COLDPLAY να φαντάζουν…SLAYER μπροστά τους!
Προσοχή, δεν είμαστε σώνει και καλά ρετρολάγνοι… Αν ήμασταν, τότε θα είχαμε μείνει στις εποχές του “New Jersey”. Κάθε υγιής οπαδός των JOVI γουστάρει την προσαρμογή του συγκροτήματος ανάλογα με τις απαιτήσεις της εποχής. Για αυτό και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το “Have a nice day” ήταν το τελευταίο σύνορο, ο τελευταίος αξιόλογος δίσκος των BON JOVI. Οι συνθέσεις ήταν κλασικές BON JOVI αλλά ταυτόχρονα ακούγονταν μοντέρνες και απόλυτα ταυτισμένες στο κλίμα του 2005. Το ομώνυμο κομμάτι δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από ΟΛΑ τα hits των Αμερικανών για αυτό και γίνεται πανικός κάθε φορά που το παίζουν στις συναυλίες τους ή ακούγεται σε ένα rock club. O δίσκος είχε μία ξεκάθαρη rock παραγωγή με την κιθάρα στο προσκήνιο και τον John Shanks να δίνει καλά πρώτα δείγματα γραφής (η συνέχεια τον διέψευσε, αν και άλλος είναι το αφεντικό). Οι όποιοι πειραματισμοί (βλ. “Who says you can’t go home”) διατηρούσαν ακέραια τη μουσική ταυτότητα των BON JOVI και έγιναν ακαριαία αποδεκτοί απο τη συντριπτική μερίδα των οπαδών τους. Ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει και τους δικούς του ακομη λόγους. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι στις συνειδήσεις των fans το εν λόγω άλμπουμ συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία της μετά-Crush εποχής του group… Ίσως, μάλιστα, να είναι και στην κορυφή.
Στο δια ταύτα, αν ο Jon Bon Jovi σταματήσει να φλερτάρει με την ιδέα να γίνει ο επόμενος Bruce Springsteen (δεν μπορεί να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο), αν ο Richie Sambora τα βρει με το φιλαράκι του και σταματήσει τις γραφικότητες με την Orianthi και αν αγκαλιάσουν κάποια στιγμή το γεγονός ότι ήταν κάποτε μία hard rock μπάντα, τότε υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Διαφορετικά, θα πρέπει όλοι να αρκεστούμε σε μετριότητες τύπου “What about now” & “This house is not for sale”.
Σάκης Νίκας
