Σκεφτόμουν εδώ και πάρα πολλές μέρες να γράψω τούτες τις αράδες. Η αλήθεια είναι πως το έναυσμα μου το έδωσε το νέο άλμπουμ των NEED, το “Hegaiamas”. Μου έφτασε το άλμπουμ στο e-mail μου, το άκουσα, μου άρεσε πολύ και σήκωσα το τηλέφωνο να πάρω τον τραγουδιστή του σχήματος, Γιάννη Βογιαντζή, επί χρόνια συντάκτη του ROCK HARD, ώστε να μάθω λεπτομέρειες αλλά και να του δώσω τα συγχαρητήριά μου.
Πάνω στην κουβέντα, τον ρώτησα από ποια εταιρία θα βγει ο δίσκος και μου απάντησε ότι τελικά δεν βρήκαν ευκαιρία και τον βγάζουν μόνοι τους!!! Μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει κάνει περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, έχει παίξει στο Progpower Festival στην Αμερική και παρουσιάζει έντονη κινητικότητα. Για ένα συγκρότημα που έβγαλε έναν καταπληκτικό prog δίσκο και θεώρησα δεδομένο ότι θα είχε βρει μία αξιοπρεπή εταιρία, έχοντας έναν πολύ καλό κατάλογο με άλμπουμ, περιοδείες με γνωστά ονόματα του χώρου και φυσικά πολύ καλό υλικό. Κι όμως…
Θα μου πείτε τώρα, σε έπιασε η πρεμούρα με τους NEED; Είσαι manager τους και δεν μπόρεσες να τους βρεις εταιρία; Όχι φίλοι μου. Η απορία μου είναι «υπαρξιακού» περιεχομένου. Άρχισα να αμφισβητώ –προσωρινά- την ικανότητά μου να κρίνω δίσκου, πράγματα και καταστάσεις, αφού ακούω τα γκρουπ που υπογράφει η InsideOut για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια και 8/10 (για να είμαι επιεικής) δεν πιάνουν μία μπροστά στους NEED. Τα γκρουπ που υπογράφει η Metal Blade και τόσες άλλες εταιρίες, που με κάνουν να αναρωτιέμαι, μήπως τελικά αυτά που ακούμε από τα ελληνικά σχήματα έχουν ένα μεγάλο ποσοστό θετικής προκατάληψης και γι’ αυτό τα θεωρούμε καλά; Μήπως τελικά τους δίνουμε πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτή που πραγματικά έχουν; Μήπως οι προσωπικές μας σχέσεις με κάποια μέλη –που αναπόφευκτα υπάρχουν αφού ζούμε σε μία πολύ μικρή χώρα- επηρεάζουν την άποψή μας σε τέτοιο βαθμό που να «θεοποιούμε» το μέτριο;
Με απασχόλησε πολύ το θέμα, συζήτησα με φίλους και γνωστούς για να ακούσω τις απόψεις τους. Σε προσωπικό επίπεδο, προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενικός και «απόμακρος» γίνεται από τα ελληνικά συγκροτήματα, από την οπτική γωνία ότι ΦΙΛΟΣ (με την πραγματική έννοια) είμαι με μόνο τρεις ανθρώπους που παίζουν σε γκρουπ (εκ των οποίων οι δύο έγραφαν για το ROCK HARD προτού μπουν σε μπάντα κι ο ένας είναι φίλος απ’ όταν ήμασταν βρέφη)… Γνωρίζω πάρα πολλά μέλη ελληνικών συγκροτημάτων, φυσικά, αλλά προσπαθώ να κρατάω τις τυπικές σχέσεις που δεν θα επηρεάσουν στο ελάχιστο την αντίληψη και την εκτίμηση που θα έχω για τη μουσική τους και δεν θα βρεθώ ποτέ σε δύσκολη θέση αν το υλικό τους δεν μου αρέσει. Γιατί τα λέω αυτά; Διότι, έχω βρεθεί πάρα πολλές φορές με ανθρώπους εταιριών, που μιλάμε για τα ελληνικά συγκροτήματα και –πιστέψτε με- ακόμα και τώρα, που έχουμε πολλά γκρουπ σε «σοβαρές» εταιρίες, η άποψη που έχει η μουσική βιομηχανία για τη σκηνή μας, δεν είναι η καλύτερη..
Και πώς να είναι, όταν επί σειρά ετών, ο κάθε πικραμένος έβγαζε τη μουσική του χωρίς υποτυπώδη παραγωγή, με άθλιο artwork φτιαγμένο στο πόδι, χωρίς να ξέρει να παίζει το όργανό του και το έστελνε στη Nuclear Blast για να τους υπογράψει, με μόνο εχέγγυο ότι ο φίλος του ο Μήτσος είχε πει τα καλύτερα; Γνωρίζει κανείς ότι επί χρόνια, όταν έφτανε ελληνικό demo σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού, γινόταν αντικείμενο χλευασμού και το έβαζαν για να γελάνε στο διάλειμμά τους; Πιστεύετε εσείς ότι αυτή η κατάσταση κι αυτό το «στερεότυπο» γυρίζει εύκολα; Αρκούν οι ROTTING CHRIST, οι SEPTICFLESH, οι FIREWIND ή οι SUICIDAL ANGELS και ξέρω εγώ ποιοι άλλοι; Έχετε ρωτήσει τον Σάκη, τον Gus G ή τους Suicidal τι στερήσεις έχουν υποστεί για να φτάσουν σε όποιο επίπεδο είναι τώρα; Τι σκατά έχουν φάει παίζοντας σε κάθε πιθανή και απίθανη τρύπα, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου τους καλούσαν και τους καλούν για να αποτινάξουν αυτό το στερεότυπο και να κάνουν την όποια μεγάλη ή μικρή καριέρα τους;
Για πάρα πολλά χρόνια, ήμουν συνδρομητής σε περισσότερα από 15 ξένα περιοδικά, από κάθε μεριά του κόσμου και το σημείο που ενδιαφερόμουν πάντα να κοιτάξω όταν λάμβανα τα τεύχη τους, ήταν οι κριτικές δίσκων των ελληνικών συγκροτημάτων. Δεν ήταν τυχαίο ότι τις περισσότερες φορές οι κριτικές μας δεν είχαν ουδεμία ταύτιση. Ο ελληνικός Τύπος (ηλεκτρονικός και έντυπος) αποθέωνε ένα δίσκο και στο εξωτερικό (πάντα με εξαιρέσεις) οι κριτικές ήταν από απλά καλές μέχρι και μέτριες/κακές. Αλήθεια, πόσες φορές δίσκος ελληνικού συγκροτήματος έχει πάρει μέτρια κριτική από ένα έντυπο ή webzine; Και πώς να πάρει όταν έχουμε γεμίσει από υστερόβουλους γλείφτες, που προσδοκούν από διαφήμιση μέχρι κλικ και αποκλειστικότητα (για όνομα δηλαδή) και δεν τους περνά ποτέ από το μυαλό να κακολογήσουν τα συγκροτήματα που τα βλέπουν κι ως «πελάτες»; Πώς να γράψουμε κακά λόγια για τον κολλητό μας, τον φίλο μας όταν θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο μετά από λίγες μέρες; Από την άλλη, πόσο ώριμοι είμαστε να δεχτούμε την κριτική όταν έχω λάβει τόσα πολλά e-mail που μου ζητάνε να πω την πραγματική άποψή μου για τη μουσική τους και όταν τους τη στέλνω με διαγράφουν και από φίλο στο Facebook; (Εντάξει, εδώ βάζω και τον γάτο μου να κλαίει, αλλά σχολιάζω τη νοοτροπία). Ή πόσο ώριμοι είμαστε όταν –ιδιαίτερα τα χρόνια που δεν υπήρχε internet- γίνονταν «πεσίματα» σε συντάκτες για μέτριες ή κακές κριτικές demo και rehearsal; Δηλαδή είμαι βλάκας να γράψω μέτρια λόγια για ένα σχήμα και να μου σπάσουν το αυτοκίνητο; Κάποιοι τώρα γελάτε, οι πιο παλιοί όμως σίγουρα σκάνε ένα χαμόγελο γιατί έχουν να θυμούνται τέτοιες φάσεις…
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι η ελληνική σκηνή έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι οι παραγωγές είναι πολύ καλύτερες από το παρελθόν και καλές σε γενικό βαθμό. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι έχουμε πλέον πολύ καλούς παίχτες. Στις φωνές φαίνεται να έχουμε ένα θέμα και πολλά γκρουπ μοιράζονται τραγουδιστή, αλλά θα λυθεί κι αυτό, που θα πάει; Έχουμε όμως τη νοοτροπία να ασχοληθούμε σοβαρά με τη μουσική μας; Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την καφεδάρα μας και την ποτάρα μας, για να αφοσιωθούμε στη μουσική; Έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό, σε μία τρομερά άσχημη οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας, όταν δεν έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας; Μπορούμε να φιλτράρουμε τις καλές και τις κακές κριτικές; Μπορούμε να σταματήσουμε να γλείφουμε τα συγκροτήματα για να μην παρεξηγηθούμε με τους φίλους μας ή να χάσουμε καμία αποκλειστικότητα ή κανένα κλικ; Έχει κανένα νόημα να πληρώνεις για να υπογράψεις σε εταιρία του εξωτερικού και να μην μπορείς να στηρίξεις τη μουσική σου; Έχει κανένα νόημα μήπως να θάβεις συνεχώς άλλα ελληνικά σχήματα και μάλιστα στέλνοντας e-mail στις εταιρίες δείχνοντας μία γενικότερη εικόνα σαπίλας στην ελληνική σκηνή; Εδώ φιλανθρωπική συναυλία γίνεται και ο κόσμος βγάζει χολή… Σταματάω εδώ, γιατί δεν θέλω να βγει άρθρο για τα δεινά της εγχώριας σκηνής.
Μπορώ να πω όμως, ότι κατέληξα σ’ ένα συμπέρασμα σε σχέση με την αρχική μου απορία. Όχι, δεν είμαι κουφός. Γνωρίζω τι ακούω ακόμα κι όταν πρόκειται για εγχώριο σχήμα. Αυτό που συνειδητοποίησα επίσης, όμως, είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξουμε την εικόνα που έχουν οι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας για τη σκηνή μας. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους κάνουμε να εμπιστευτούν και να επενδύσουν σε ελληνικά συγκροτήματα. Θέλετε επειδή η αγορά μας είναι ανύπαρκτη (και πάντα κοιτάζουν τη ντόπια αγορά); Θέλετε λόγω «αμαρτωλού» παρελθόντος; Για οποιονδήποτε λόγο, τα ελληνικά σχήματα τρώνε πόρτα. Και μην πείτε «σιγά μωρέ, τι να την κάνουμε την εταιρία», γιατί σας προκαλώ να μου πείτε ένα συγκρότημα που έχει κάνει την οποιαδήποτε καριέρα, χωρίς εταιρία από πίσω του… Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να διαθέσουν τη μουσική τους μόνοι τους, βέβαια ή ότι δεν μπορούν να έχουν κάποιο αξιοσέβαστο όνομα στον underground χώρο. Εγώ μιλάω να μπορέσουν όσο το δυνατό περισσότερες μπάντες μας να κάνουν το breakthrough και να ανέβουν στην α’ κατηγορία. Δεν μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και όσο εθελοτυφλούμε και δεν κάνουμε τίποτα να την αλλάξουμε, θα βαλτώνουμε και θα νομίζουμε ότι έχουμε και άνθηση.
Σάκης Φράγκος
