Ελληνική σκηνή: Είμαστε όλοι #aderfia

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μαγικές εποχές για τη χώρα μας. Και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει μία δικαιολογία για πολλά, όμως στο τέλος της ημέρας θα παρέμενε απλά και μόνο αυτό: δικαιολογία. Γιατί λίγο-πολύ σε πολλά πράγματα τα θέλει και ο κώλος μας, τα θέλει το… DNA μας ρε παιδάκι μου. Και δεν έχει να κάνει με πολιτική και να το γυρίσουμε σε Σύριζα, ορθόδοξο παντοτινό ΠΑΣΟΚ και λοιπά και λοιπά. Έχει να κάνει με το γεγονός πως όπως επηρεάζεται και μπολιάζεται η κάθε κοινωνία, έτσι συμβαίνει και με τις εκάστοτε «υποκοινωνίες» της, καλή ώρα τη δική μας, τη μεταλλική, τη ροκάδικη, όπως θέλετε ονομάστε την. Και οι παθογένειες της «μεγάλης κοινωνίας», βρίσκουν χώρο και επηρεάζουν και τις «υποκοινωνίες».

Είμαστε, όπως και να το κάνουμε, ιδιαίτερος λαός, ιδιαίτερη φάρα, έχουμε ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και φυσικά έχουμε και τα πολύ καλά μας (όσα μας έχουν απομείνει τέλος πάντων), αλλά από την άλλη, έχουμε παθογένειες που εκεί που νόμιζες ότι με την πάροδο του χρόνου, την επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο (ε, είμαστε κάτι σαν το ένα-μοναδικό-αδιαίρετο Γαλατικό χωριό), την τεχνολογία και τη δυνατότητα που σου προσφέρει να βλέπεις/μαθαίνεις/αφουγκράζεσαι πράγματα, αλλά και τα παραδείγματα γύρω μας του πως γίνεται κάτι σωστά, τελικά θα αλλάξουμε, θα το δούμε λίγο αλλιώς, θα αναγκαστούμε και ως ένα βαθμό από την καθημερινότητα και την πραγματική ζωή (και όχι την ιντερνετική) να θέσουμε βάσεις και όρια, εμείς εκεί, σταθεροί στα δικά μας, χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ. Μία από τις πιο ωραίες ατάκες που έχω διαβάσει για την Ελλάδα, ανήκει στον κύριο Βίκτωρα Ουγκώ και είναι η εξής (στη μετάφραση θα χάσει, οπότε την παραθέτω αυτούσια): “The world is the expanding Greece and Greece is the shrinking world”. Απίθανη και τόσο αληθινή.

Ο Έλληνας μεταλλάς και η ελληνική μεταλλική κοινότητα λοιπόν, έγιναν κάποτε γνωστοί στην Ευρώπη για κάποια πράγματα, ζηλευτά είναι η αλήθεια. Πάθος, φλόγα, δίψα, «αρρώστια» με τη μουσική αυτή, μεράκι, ζούσε και ανέπνεε γι’ αυτή καθ’ αυτή τη μουσική. Αυτό στην πορεία των χρόνων, έχει αλλοιωθεί (κι αυτό βασικά) και περιοριστεί, όμως υπάρχει ακόμα. Τόσο από τους οπαδούς όσο και από τους μουσικούς και τις μπάντες. Ναι, οι οπαδοί πολλές φορές στερούνται για να πάνε σε ένα live, στερούνται για να πάρουν ένα δίσκο (ΟΚ… εδώ λίγο λιγότερο αφού οι πωλήσεις στη χώρα μας είναι κάτι σχετικό), στερούνται να πάνε στο bar και το club να ακούσουν τη μουσική που αγαπάνε και να πιούνε τις μπύρες, τα ουίσκια και τις τίμιες raddler τους (μη βαράτε). Οι μουσικοί από την άλλη, σήμερα, έχουν τη δύναμη, σε μία χώρα που είναι διαλυμένη, να προσπαθούν να δημιουργούν μουσικούλα, είτε για την ψυχανάλυσή τους, είτε για το (καλώς εννοούμενο) ψώνιο τους, είτε για το θεαθήναι και το να είναι αρεστοί και να γίνουν «διάσημοι» (ο καθένας για τον σκοπό του)… αλλά δημιουργούν. Έχοντας σαφώς λιγότερα οικονομικά εφόδια συγκριτικά με άλλες χώρες και αντιμετωπίζοντας ποικίλες δυσκολίες. Ναι, οι άλλοι έχουν βοήθεια από το κράτος, άλλοι είναι σε σημείο του χάρτη που όλα είναι πιο εύκολα, άλλοι έχουν φράγκα, άρα όλα είναι πιο βατά και τόσα άλλα που μπορούμε να πούμε και να δικαιολογήσουμε ρεαλιστικά κάποια πράγματα στο γιατί εμείς τρώμε μεγαλύτερο πακέτο από άλλους Ευρωπαίους (οι Αμερικάνοι δεν πιάνονται στην κουβέντα, αφού ήταν είναι και θα είναι ένας δικός τους γαλαξίας). Αυτά τα βιώνουμε όλοι, αφού το αγαπημένο μας σπορ είναι ακριβό είναι η αλήθεια. Είτε σαν οπαδός ξαναλέω, είτε σαν μουσικός. ΟΜΩΣ! Μήπως δεν φταίνε πάντα μόνο «οι άλλοι» όπως έχουμε μάθει γενικά να πιστεύουμε σαν χώρα και λαός; Γιατί πάντα για τον Έλληνα και την Ελλάδα, φταίνε «οι άλλοι» πρώτα και σπανίως ο ίδιος του ο εαυτός. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα πλέον που έχουμε είναι η νοοτροπία. Το Α και το Ω κατά την ταπεινή μου άποψη. Είτε σαν οπαδός, είτε σαν μουσικός, είτε σαν αρθογράφος, είτε σαν οτιδήποτε με όσα ασχολούμαι με τη μουσική που αγαπάω και αγαπάμε.

Πέραν των δυσκολιών, πλέον σε πολλά πράγματα, η ελληνική σκηνή έχει κάνει άλματα. Πλέον υπάρχουν σωστά studios, υπάρχουν παραγωγοί με γνώση και κατάρτιση, υπάρχει εξοπλισμός, υπάρχει η γνώση που έχει δώσει το internet σε πράγματα που κάποτε λέγαμε “ρε πως τα κάνουν αυτά”, υπάρχει το facebook και το internet και πάλι για να μπορέσουμε να δώσουμε τη δυνατότητα στη μουσική μας να ακουστεί σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι κάποτε, υπάρχει ΤΡΟΜΕΡΟ ταλέντο, παικταράδες (ειδικά στη γενιά που έρχεται) και πολλές μπάντες σε πάρα πολλά και διαφορετικά metal υπο-είδη που πραγματικά σκοτώνουν. Να φύγουμε από το συνθετικό; Η Ελληνική σκηνή ανεβαίνει και στο θέμα παραγωγών, ανεβαίνει και στο θέμα εξωφύλλων, βλέπουμε όλο και καλύτερα βίντεο από Έλληνες καλλιτέχνες, γενικά βλέπουμε μία άνθιση μέσα στη σκατίλα της Ελλάδας του σήμερα, κάτι που δεν το βλέπουμε είναι η αλήθεια και σε πολλούς τομείς της χώρας. Προφανώς και δε θα σώσουμε εμείς την Ελλάδα, όμως δείχνει η σκηνή μας ότι υπάρχει ένα χωριό που δεν καταλαβαίνει και προσπαθεί και κάνει βήματα μπροστά. Το κυριότερο, είναι ότι η Ελληνική metal σκηνή υπάρχει στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη, ακόμα περισσότερο απ’ ότι υπήρχε στα 90’s πχ που έκανε τότε τα πρώτα, δειλά βήματά της. 

Αλλά ρε δγιάολε, αφού βλέπουμε ότι κάποια πράγματα μας πάνε καλά και πάμε καλά, γιατί δε λέμε να αφήσουμε τη μιζέρια, τη ματαιοδοξία, το κόμπλεξ και τη μαλ**ία μας; Γιατί όσο και αν ανεβαίνουμε σε διάφορους τομείς, με τη νοοτροπία που έχουμε θα παραμένουμε η Ψωροκώσταινα της Ευρώπης, γιατί η μαλ**ία στον εγκέφαλο δε θα μας αφήνει να πάμε παρακάτω. Δεν λέω ότι ξαφνικά γίναμε πχ Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και λοιπές υπερδυνάμεις του Ευρωπαϊκού metal και είμαστε για Champion’s League. Ούτε γίναμε, ούτε είμαστε. Έχουμε ακόμα δουλειά. Αλλά μπορούμε σίγουρα να κάνουμε τίμια πορεία στο Europa, γιατί σε μουσικό επίπεδο δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από χώρες όπως η Γαλλία πχ, η Ιταλία, η Πορτογαλία και άλλες. Πως σκατά όμως να την κάνουμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τα αυτονότητα και βασικά, όπως για παράδειγμα να πούμε ένα “μπράβο” σε όσους έχουν κάνει αυτά που εμείς δεν κάναμε; Να πούμε “μάγκες” αυτούς που στην τελική ανοίγουν δρόμο (κυριολεκτικά) και για τις υπόλοιπες μπάντες και βάζουν την Ψωροκώσταινα στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη! Σε αυτούς που κάνουν πράγματα άξια θαυμασμού πραγματικά!!! Αλλά όχι. Εμείς πάντα είμαστε καλύτεροι και αυτοί είχαν τα “κονέ” και την “κωλοφαρδία”. Για το κάθε καλό που καταφέρνει μία ελληνική μπάντα (με αντίκτυπο πέραν της χώρας μας), θα ακούσεις και το “σιγά μωρέ τι κάνανε;” ή το “σιγά τη μπάντα, αφού εμένα δε μου αρέσουν” ή το κλασικό “ας είχα και εγώ το χ και ψ και θα σου έλεγα εγώ”. Με τη μία, υποβάθμιση. Με τη μία, το αρνητικό. Με τη μία να προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι είμαστε για κάποιο λόγο (που προφανώς μόνο εμείς τον ξέρουμε, αφού ο υπόλοιπος κόσμος μάλλον διαφωνεί) καλύτεροι αλλά πάντα άτυχοι (μα τι γκαντεμιά ρε γαμώτο… ο ουρανός είναι έτοιμος να πέσει στο κεφάλι μας… μετανοείτε!!!). Εννοείται πως όποιοι πετυχαίνουν είναι «γλύφτες», ασχέτως που έχουμε καταλήξει το γλύψιμο να θεωρείται από πολλούς απαραίτητο συστατικό για την όποια επιτυχία. Κάτι που πραγματικά με τρελαίνει, αφού αν μου βρείτε ΜΙΑ, μα μόνο ΜΙΑ ελληνική μπάντα που κατάφερε κάτι με το γλύψιμο, θα πω πάσο. Όχι διάττοντες αστέρες που απλά εμφανίστηκαν για λίγο και χάθηκαν στη λήθη. Μιλάμε για συνέχεια, για πορεία, για κάτι ουσιώδες. 

Αφορμή για όλο αυτό, είναι η εμφάνιση των SEPTIC FLESH στο Μεξικό. Μιλάμε για το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο live ελληνικής μπάντας! Τόσο απλά και όμορφα! Ένα sold out live με 3200 άτομα σε ένα υπέροχο θέατρο, με συμφωνική ορχήστρα και χορωδία, φώτα από αυτά που βλέπουμε σε τεράστιες μπάντες του εξωτερικού και όλο λέμε “άλλο επίπεδο” και από όσα βιντεάκια έχω δει, μία εμφάνιση πραγματικά σπουδαίας μπάντας, όχι μόνο ελληνικής! Και το sold out έγινε με ακριβό (για τα δεδομένα του Μεξικό κιόλας) εισιτήριο, κάτι που το κάνει ακόμα πιο σπουδαίο. Sold out με 3200 άτομα… στο Μεξικό! Δεν με νοιάζει αν σου αρέσουν οι FLESH. Γούστα είναι αυτά! Προφανώς και δεν γουστάρουμε όλοι τα ίδια και τα πάντα. Δεν με νοιάζει αν ο ένας ή ο άλλος στη μπάντα (δεν χρειάζονται ονόματα, καθώς αυτό αφορά όλες τις μπάντες) είναι καλό παιδί, είναι ψώνιο, είναι απόμακρος, είναι κολλητός, είναι το ότι θέλει να είναι. Εδώ μιλάμε για μία μπάντα και τη μουσική της. Το θεωρώ αστείο να κρίνει κάποιος μία μπάντα επειδή πχ μπορεί να μη γουστάρει το χ μέλος της για τέτοια θέματα. Αστείο πραγματικά. Ηλίθιο να θεωρείς τον χ της μπάντας για όποιο λόγο θες, η μπάντα δεν σημαίνει ότι είναι κακή για αυτό. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εκτός αν μιλάμε για σοβαρά θέματα όπως πχ ο άλλος να είναι ξέρω γω δολοφόνος, να είναι παιδεραστής (δεν το λέω σαν σπόντα για MANOWAR, απλά σαν κατηγορία που είναι σοβαρή), να έχει να κάνει με πράγματα που θεωρούνται και είναι εγκληματικά. Εκεί κι εγώ μαζί. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε και τι μας ενοχλεί πραγματικά και τι όχι. Τι μας ενοχλεί ανάλογα το αν γουστάρουμε μία μπάντα και τι αν δεν τη γουστάρουμε. Δύο μέτρα και δύο σταθμά ε, δε γίνεται πάντα ανάλογα το πώς μας βολεύει. Γιατί αν ανοίξουμε και αυτήν την κουβέντα τώρα, την κάτσαμε τη βάρκα. Άπειρα τα παραδείγματα που έχουν στιγματίσει ελληνικές μπάντες ενώ αποδεχόμαστε αντίστοιχα ή και χειρότερα από ξένες μπάντες επειδή μας αρέσουν. Πάλι καλά που εκεί έξω είναι όλοι «καλά παιδιά» μωρέ και «τίμιοι» και και και. Ναι, ΟΚ. Και όχι μόνο σαν σύγκριση ελληνικής-ξένης μπάντας, για να μην παρεξηγηθώ. Δύο μπάντες να είναι το ίδιο, θα κράξουμε αυτή που δε μας αρέσει, αλλά πάσο σε αυτή που μας αρέσει. Εκεί λέμε «εγώ ακούω τη μουσική και μόνο». Μια χαρά. Γαμώ. Σεβαστό. Αλλά ή το εφαρμόζεις γενικά, ή άστο και πες κάτι άλλο. Στα «δικά μας παιδιά» πάντως βρίσκουμε αφορμές και για το πώς κλάνει ο άλλος και αν ήταν τζούφια, αυγουλάτη ή παραπονιάρα. Μην πάμε σε άλλα. Ας κλείσει εδώ καλύτερα αυτό.

Οι SEPTIC FLESH λοιπόν, για να φτάσουν στο σημείο να κάνουν αυτό το live, δούλεψαν προφανώς. Το κυνήγησαν. Δεν τους το χάρισε κανείς. Όπως δεν χάρισε κανείς κάτι στους ROTTING CHRIST, όπως δεν χάρισε κανείς στον Gus G και έγινε κιθαρίστας του Ozzy (αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερη θέση για κιθαρίστα σε solo artist από αυτή στον Ozzy;;;). Και απλά αναφέρω αυτά τα 3 ονόματα που έχουν κάνει τα μεγαλύτερα πράγματα, γιατί σαφώς υπάρχουν και άλλα που πραγματικά επειδή κάτι θα ξεχάσω, δε θέλω ούτε να απαριθμήσω, ούτε τίποτα. Βάλτε SUICIDAL ANGELS, βάλτε DEAD CONGREGATION, βάλτε ότι θέλετε, πραγματικά θα ξεχάσω ονόματα πάνω στον ειρμό της σκέψης και θα παρεξηγηθώ τζάμπα. Θα έχουμε κόμπλεξ και σε αυτά;; CHRIST, FLESH και Gus όμως, έχουν καταφέρει τα μεγαλύτερα. Στην πορεία βρήκαν βοήθειες; Πιθανώς. Ποιοι δεν βρήκαν δηλαδή από τους διάσημους; Ή, ακόμα χειρότερα, πόσοι «μεγάλοι» δημιουργήθηκαν καθαρά από marketing; Μεγάλη λίστα, ε; Επιστροφή. Οι FLESH έφτασαν, ίσως, στο απόγειο της καλλιτεχνικής τους καριέρας. Για το εμπορικό δεν ξέρω. Καλλιτεχνικά όμως, έκαναν πραγματικά κάτι που σίγουρα ήταν όνειρό τους, όταν η μουσική σου βασίζεται τόσο στα χορωδιακά μέρη. Δεν αγιοποιώ για κανέναν λόγο τους FLESH (κανείς μας δεν είναι τέλειος), ούτε με νοιάζει να το κάνω, ούτε άλλωστε έχουν ανάγκη από κανέναν μας να το κάνει. Ούτε ορκισμένος οπαδός είμαι, ούτε κολλητοί μου, ούτε τίποτα. Κάνουν όμως αυτό που κάνουν, όπως νομίζουν ότι είναι καλύτερο και έχουν τραβήξει την πορεία τους. Με λάθη, με αστοχίες, με κακές στιγμές, με τόσα και τόσα, όμως με επιμονή! Και εκ του αποτελέσματος, προφανώς και κάτι κάνουν πολύ καλά. Άλλωστε υπέγραψαν στη Nuclear Blast. Μάλλον ο τύπος που πάει τις μπύρες και τα currywurst (EPOC) στα γραφεία της εταιρείας είναι ο Μήτσουλας από τα Κάτω Πετράλωνα (sorry αν υπάρχεις εκεί έξω ρε άνθρωπε), που παίζανε με τα αδέρφια κουτσό στο δημοτικό και έδινε στους Γερμανούς της Blast στις 2 μπύρες τη 1 δώρο (και έξτρα κάθε Τετάρτη μία φασολάδα) μέχρι να υπογράψουν τους FLESH. 

Εδώ ο Gus G μπήκε στον Ozzy τότε και είχε ακουστεί και το ΕΠΙΚΟ ότι “έβαλε κονέ και έγλυψε για να μπει”. Δεν ξέρω τι και αν έκανε με τη Sharon (προφανώς κάνω πλάκα), αφού από εκεί περνάνε όλα, αλλά ναι. Αυτό ακριβώς ρε μάγκες. Γιατί ο Ozzy που είχε τα ονόματα που είχε, είχε ανάγκη ένα καλό ελληνικό γλύψιμο και τα κονέ για τον κιθαρίστα του! Και θα έπαιρνε για κιθαρίστα τον καλύτερο γλύφτη και στα live θα έβγαινε με προηχογραφημένα. Μεγάλες στιγμές! Αλλά εδώ υπήρχαν αυτοί που γιούχαραν (!!!) τότε στη Μαλακάσα τον Gus. Τι να λέμε;; Μέχρι και ο Ozzy έπαθε σοκ από αυτό το πράγμα. Επίσης τότε, πόσοι και πόσοι δεν ήταν καλύτεροι του Gus; Πολλοί. Που ίσως και να υπάρχουν και πλέον τεχνικά υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν καλύτεροι από όλους μας στα πάντα. Αλλά τι; Που; Σκάσε και κολύμπα που λέμε. Και ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά σκάσε και κολύμπα. Πόσα χρόνια απ’ όταν ξεκίνησε άλλωστε ο άνθρωπος έφτασε εκεί που έφτασε; Λεπτομέρεια και αυτό. Οι δε CHRIST «ξεπουλήθηκαν» και γι’ αυτό μάλλον έκαναν επιτυχία και οι ξένοι είναι κουφοί (που πάντα είναι, αφού μόνο εμείς ακούμε τα σωστά, γι’ αυτό μας έχουν γραμμένους τόσες εταιρείες πλέον). Το ότι έχουν γυρίσει όλη τη γη και μπορεί να πάνε να παίξουν και ένα live στο Κονγκό και να γυρίσουν επειδή έχουν κάποιους οπαδούς εκεί, είναι επίσης λεπτομέρεια. Άσε το πόσα χρόνια το κάνουν και τι σκατά έχουν φάει. Λεπτομέρειες όλα. Από πού να το πιάσεις και από πού να το τελειώσεις αυτό το μεγαλείο. Ξαναλέω, δε με νοιάζει αν αρέσει η μουσική του καθενός που κάνει επιτυχία. Ούτε οι CHRIST αρέσουν σε όλους, ούτε οι FLESH, ούτε ο Gus, ούτε κανένας μας, είτε μουσικά, είτε προσωπικά. Αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ σχέση με το αν αναγνωρίζεις. Και αν δε σου λέει κάτι ή σε αφήνει αδιάφορο, δεκτό φυσικά. 

Δεν χρειάζεται όλοι να σχολιάζουμε τα πάντα και συνέχεια. Άλλη μάστιγα αυτή. Αλλά τότε ΜΗΝ υποβαθμίζεις, ΜΗΝ μειώνεις. Σαφώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της γνώμης για το αν του αρέσει κάτι και να την εκφράζει, αλλά στην επιτυχία, καλύτερα είναι αν δε σε ενδιαφέρει, να μην ισοπεδώνεις τον κόπο του άλλου. Και μιλάμε για το χωριό μας. Για επιτυχία του χωριού μας που έχει αντίκτυπο σε όλο το χωρίο ΑΝ το χωριό την εκμεταλλευτεί με τη σωστή και καλή έννοια. Ποιος είμαι εγώ που θα σου πω τι να κάνεις, θα μου πεις, και θα έχεις ένα δίκιο. Αν μου απαντήσεις στο ποιος ο λόγος, τότε το συζητάμε. Σε κάνει να νιώθεις καλύτερος για τη μπάντα σου αν είσαι μουσικός μειώνοντας την (πραγματική και απτή, όχι αγορασμένη και στα λόγια) επιτυχία του άλλου; Σε κάνει να νιώθεις καλύτερος και «μοναδικός που δεν πάει με το κοπάδι» αν είσαι οπαδός; Σε κάνει να νιώθεις «η πένα (το πληκτρολόγιο βασικά) της αλήθειας» αν είσαι συντάκτης; Ο Χίος σε περιμένει! Όμως ακόμα κι έτσι, στην ουσία καπηλεύεσαι τον ιδρώτα και την επιτυχία κάποιου άλλου. Γιατί κάνεις το κομμάτι σου μέσα από αυτό. Δεν μιλάω για το αν σου αρέσει η μπάντα ξαναλέω. Πες ότι το νέο άλμπουμ δεν μου αρέσει. Γαμώ. Όλοι το λέμε και άλλωστε είναι λατρεμένες μεταλλάδικες κουβέντες αυτές. Άπειρες οι ώρες. Γιατί οι χ SABATON έγιναν γνωστοί, γιατί οι GHOST είναι καλοί, γιατί είναι κακοί. Άλλο πράγμα αυτό. Άλλος κόσμος. Εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Δε γίνεται ρε γαμώτο να «αποθεώνουμε» μόνο ανάλογα με το ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι όχι, σε ποιες κλίκες ανήκουμε και σε ποιες είμαστε απέναντι (είσαι με εμάς ή με τους άλλους ένα πράγμα). 

Όλοι έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες. Όλοι. Σαφώς και θα προσπαθήσει ο καθένας να βοηθήσει τους φίλους του με ένα post, με μία αναφορά, με το ότι μπορεί. Το υγιές είναι αυτό. Κανένας δε θα πει σε κανέναν το τι θέλει να προωθήσει, τι θέλει να στηρίξει, με τι θα ασχοληθεί. Δεν το συζητάμε αυτό. Υγεία είναι ξαναλέω να θες ο φίλος σου να πάει καλύτερα. Δεν γίνεται όμως να πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο και να μην ασχολούμαστε με τις τεράστιες επιτυχίες. Δεν γίνεται και δεν υπάρχει το “δεν έχουν ανάγκη αυτοί”. Την ανάγκη του post για παράδειγμα όταν έχουν καταφέρει κάτι τεράστιο για τα δεδομένα τα δικά μας, δεν την έχουν. Σαφώς. Αλλά δεν γίνεται να περνάει και στα αζήτητα που λέμε όταν γίνονται θέματα άλλα και άλλα, απλά επειδή ο χ και ο ψ ανήκουν ή δεν ανήκουν σε μία κλίκα, επειδή είναι «μούρες» του fb (και μόνο), ή επειδή είναι εκτός fb και πιο απρόσιτοι ας πούμε ή χίλια δυο δεν ασχολούμαστε. Ούτε όλα είναι ανταλλακτικά τα πάντα! Δε χρειάζεται να σου κάνω χάρη για να πεις κάτι καλό, ούτε το ανάποδο προφανώς. Ούτε φυσικά είναι όλοι υποχρεωμένοι να ασχολούνται μαζί σου και εσύ να μην είσαι πουθενά. Μεγάλη κουβέντα και αυτή και ξεφεύγει. Αλλά εδώ μιλάμε για επιτυχία. Μιλάμε για επιτυχία της ελληνικής σκηνής. Αυτής που θέλουμε να δούμε να ανεβαίνει. Αυτό το περίφημο «στηρίξτε την ελληνική σκηνή» που το θυμόμαστε όλοι όποτε έχουμε ένα δικό μας event, ένα δικό μας live, όποτε αφορά εμάς. Αυτά τα περίφημα «αδέρφια» (ποια μάνα έκανε τόσο κόσμο να της φτιάξουμε άγαλμα) μπροστά και για το εκατέρωθεν όφελος και από πίσω να παίζει το “O σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι” με blast-ίδια. Η υπέρμετρη «αγάπη» έχει ξεφτυλίσει τις πραγματικές έννοιες λέξεων άλλωστε. Αλλά τέλος πάντων. Ούτε μπορούμε όλοι (όλους μας αφορά προφανώς, δεν βγαίνει κανενός η ουρά απέξω) να είμαστε παντού, ούτε να κάνουμε τα πάντα, ούτε προφανώς 24/7 να ασχολούμαστε με το metal. Εκτός αν κάποιοι τυχεροί έχουν λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας και κάνουν μόνο αυτό. Μαγκιά τους. Αυτό που μπορούμε σίγουρα να κάνουμε, είναι να μη βγάζουμε τη χολή και τη μικροπρέπειά μας σε ότι καλό καταφέρει ο γείτονας. Καλό έξω από το χωριό ξαναλέω. Και τουλάχιστον να σεβόμαστε μπάντες που έχουν μία πορεία και με αγώνα φτάνουν κάπου. 

Ναι, προφανώς και αυτοί επωφελούνται, προφανώς και δε βγήκε κανείς σε σταυροφορία για την ελληνική σκηνή, προφανώς και πολλά. Όμως, πώς να το κάνουμε, ωφελείται και η σκηνή απ’ αυτό. Αρκεί να παραδειγματιστεί, να πεισμώσει, να πιστέψει και να προσπαθήσει πραγματικά, χωρίς να βγάλει σπυριά η γλώσσα από το γλύψιμο και να μην τα παρατάει. Το γλύψιμο μόνο καλό δεν κάνει και επειδή στο χωριό μας παραέχει γίνει το κακό, κανέναν δεν έκανε καλύτερο. Κανέναν όμως! Το αντίθετο. Με το γλύψιμο εφησυχάζεσαι. Με την καλοπροαίρετη ειλικρίνεια γίνεσαι καλύτερος. Δεν είναι το facebook και το κάθε facebook, instagram ξέρω γω τι άλλο ο τρόπος. Είναι εργαλείο, ναι. Μεγάλο και φυσικά απαραίτητο στην εποχή μας. Αλλά δεν είναι το παν. Δεν είναι ανάγκη να είσαι φίλος με όλους, να είσαι αυτός που θέλουν οι άλλοι να είσαι για να είσαι αρεστός. Δεν είναι ανάγκη να είναι και φίλοι σου ή να τους συμπαθείς σαν άτομα πχ για να παραδεχθείς ότι κατάφεραν κάτι σαν μπάντα (η άλλη μεριά). Δε χρειάζεται αυτή η ματαιοδοξία που προσφέρει το facebook και η οθόνη του «κάποιου/ας». Όσοι πέτυχαν, δεν το έκαναν μέσα από μία οθόνη. Όσοι έκαναν κάτι, έφαγαν σκατά για να το κάνουν. Τα υπόλοιπα είναι βοηθητικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είμαστε Γερμανοί ούτε Σουηδοί που είναι άλλη συζήτηση. Εμείς για να καταφέρουμε κάτι, πρέπει να ματώσουμε. Άρα σκάσε και κολύμπα, πες ένα «μπράβο», μην πας στο live αν δε σου αρέσουν εννοείται ή αν δε μπορείς για τον χ-ψ λόγο, αλλά παραδέξου, δες, αφομοίωσε, προχώρα. Δεν σου τρώει το ψωμί στην τελική ρε γαμώτο, ούτε αν πετύχει πχ μία μπάντα σε ένα είδος κλείνει το δρόμο για τις άλλες. Αυτή η μανία που αν κάποιος καταφέρει κάτι περισσότερο στο είδος πχ που παίζουμε και εμείς συμπεριφερόμαστε λες και μας έφαγε τη θέση. Δεν είναι πρωτάθλημα που ο πρώτος πάει Champion’s League και ο δεύτερος προκριματικά. Υπάρχει άπλετος χώρος. Κανένας δρόμος δεν κλείνει λοιπόν, αντιθέτως, ανοίγει. Και πλέον οι ελληνικές μπάντες έχουν δρόμους και πολλές προσπαθούν και ακολουθούν. Και στην τελική, όπου πάει ρε φίλε. Όπου πάει. Γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση του rock star και αυτής της ζωής. Ούτε 80’s είναι, ούτε 90’s, ούτε καν 00’s. Ούτε θα ζήσουμε από αυτό και μόνο και θα πάρουμε και μία βίλα να γουστάρουμε (αλλά άστο μωρέ… με τον ΕΝΦΙΑ δε λέει). Μουσικούλα είναι. Ψυχοθεραπεία για όλους. Κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα, κάποιοι όχι. ΟΚ. Αν μπορέσεις στο τέλος και ζεις και από αυτό άνετα (γιατί ρώτα αυτούς που απλά ζουν από αυτό πως είναι, γιατί δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα… είμαστε σε άλλη εποχή) μπράβο και μάγκας. Όνειρο είναι, κυνήγα το. Αν καθόμαστε όμως να χαλιόμαστε και για αυτό που αγαπάμε, καληνύχτα. Αρκετά. Με τόσο ταλέντο που έχουμε σαν χώρα, είναι πραγματικά κρίμα η μαλ**ία του νεοΈλληνα (ε αυτό είναι, πώς να γίνει) και η ματαιοδοξία και το κόμπλεξ να κρατάει τα πράγματα πίσω. Αλλά επιλογή μας δεν είναι; Ή μήπως φταίνε πάλι μόνο οι άλλοι; Τους δράκους τους έχει η Καλίσι (ΟΚ… έχουν ένα και οι White Walkers). Ας τη δούμε λίγο αλλιώς όλοι, ας κάνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε πρώτα και μετά ας φταίνε ΚΑΙ οι άλλοι. Ως τότε…….

Φραγκίσκος Σαμοΐλης