a
Καταρχήν, όταν μαθαίνεις την είδηση ότι πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος, 41 ετών, με έξι παιδιά, δεν έχει σημασία αν είναι διάσημος για να συγκλονιστείς… Ήμουν βόλτα με το παιδί μου, όταν ο καλός μου φίλος, ο Δημήτρης Σειρηνάκης, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι αυτοκτόνησε ο Chester Bennington, τραγουδιστής των LINKIN PARK. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν το πολύ συναισθηματικό γράμμα που είχε γράψει στον Chris Cornell με αφορμή την αυτοκτονία εκείνου του σπουδαίου τραγουδιστή… Γυρίζοντας σπίτι, ανακάλυψα ότι την ημέρα που επέλεξε (;;;) να αφήσει τον κόσμο τούτο, θα είχε γενέθλια ο καλός του φίλος, ο Cornell.
Άλλη μία λεπτομέρεια που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν ότι είχε κληθεί να αντικαταστήσει στους STONE TEMPLE PILOTS, τον Scott Weiland, ο οποίος πέθανε πρόπερσι από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ο Bennington είχε και ο ίδιος προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα οποία συνδέονταν άρρηκτα με την κατάθλιψη που τον βασάνιζε, αυτή τη σύγχρονη μάστιγα που χτυπά πολλούς από τους ήρωές μας, τους οποίους βλέπουμε να μας παίρνουν τα μυαλά όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, αλλά μάλλον κανείς μας δεν σκέφτεται τι συμβαίνει όταν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία της συναυλίας τους… Ο Chester Bennington, είχε δηλώσει ότι τα βιώματα από την παιδική του ηλικία ήταν πολύ άσχημα, αφού τον είχαν βιάσει όταν ήταν παιδί και αυτό το «στίγμα» το κουβαλούσε όλα αυτά τα χρόνια…
Αλήθεια, όλοι εμείς που έχουμε ουρλιάξει, έχουμε χτυπηθεί, έχουμε κλάψει, έχουμε φωνάξει με μανία όταν ακούμε κάποιο αγαπημένο τραγούδι, όταν παρακολουθούμε μια συναυλία, όταν φοράμε το μπλουζάκι του αγαπημένου μας συγκροτήματος, όταν κολλάμε την αφίσα του μουσικού που είναι το είδωλό μας στο εφηβικό (και όχι μόνο) δωμάτιό μας, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι συμβαίνει πίσω από τις κουρτίνες; Έχουμε ποτέ σκεφτεί ότι ο «Θεός» που μας συνεπαίρνει όταν ανεβαίνει στη σκηνή, όταν κατέβει από εκεί, γίνεται και πάλι ένας από εμάς; Ένας κοινός θνητός; Μπορεί αρκετοί από αυτούς, να μην αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Με αδυναμίες. Πολλοί απ’ αυτούς στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Έχετε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι να περιοδεύεις ακατάπαυστα για πολλούς μήνες το χρόνο, μακριά από το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, πολλές φορές μέσα σ’ ένα αφιλόξενο tour bus, που μπορεί –πολλές φορές- αυτό να σου αποκομίζει ακόμα και πάρα πολλά χρήματα, αυτό δεν εξαλείφει όμως όσα αφήνει ο καλλιτέχνης πίσω. Πόσο μάλλον όταν έχει να αντιμετωπίσει προσωπικούς δαίμονες, όπως στην περίπτωσή μας ο Chester Bennington ή ο Chris Cornell. Η υπερβολική έκθεση στον κόσμο, στη δημοσιότητα, πολλές φορές μπορεί να επιτείνει το πρόβλημα. Είναι σαν τις περιπτώσεις των κωμικών, όπως ο Robin Williams, που «κρύβουν» τα προβλήματά τους με το προσωπείο της κωμωδίας.
Για όλους εμάς, που μόλις δούμε τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη, τρέχουμε για φωτογραφία ή αυτόγραφο και αρχίζουμε την κουβέντα για το πόσο μας αρέσει η μουσική του, έχετε σκεφτεί ότι ίσως αυτό το πράγμα να είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει όταν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς του για πολύ καιρό; Η ανθρώπινη υπόσταση δεν αντικαθιστάται από τις χρηματικές απολαβές. Τα προβλήματα που κουβαλά ο καθένας, δεν λύνονται επειδή ανεβαίνει στη σκηνή και είναι ο Θεός που μας κάνει να χτυπιόμαστε. Τις περισσότερες φορές που συναναστρέφομαι με κάποιον αγαπημένο καλλιτέχνη, αποφεύγω να τον ρωτήσω πράγματα σε σχέση με τη μουσική. Συνήθως μιλάμε για την οικογένεια ή για άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με το συγκρότημα αυτό καθ’ αυτό. Δεν σας κρύβω ότι δεν είναι ένας και δύο οι μουσικοί που έκλαιγαν όταν μιλούσαν για τα παιδιά τους που τους έλειπαν στην περιοδεία. Οι ίδιοι που ισοπέδωναν το σύμπαν όταν είχαν βγει πριν λίγες ώρες στη σκηνή. Εκτός των άλλων, την πολύ μεγάλη επιτυχία, δεν μπορούν να τη διαχειριστούν όλοι οι άνθρωποι.
Υπάρχει η νοοτροπία του “live fast, die young”, όσο είσαι στα ντουζένια σου και να μείνεις για πάντα στη μνήμη του κόσμου, παρά να ταλαιπωρείς και να ταλαιπωρείσαι. Ναι, αλλά δεν είναι ανάγκη να πεθάνει κάποιος για να συμβεί αυτό. Μπορεί απλά να αποσυρθεί… Εκτός των άλλων, με ανησυχεί και ο κακώς εννοούμενος μιμητισμός, ότι δηλαδή μετά από τις απανωτές αυτοκτονίες των Cornell και Bennington, μήπως βρεθούν ευάλωτοι άνθρωποι, που πιθανώς πάσχουν κι αυτοί από κατάθλιψη (και μπορεί ακόμα και να μην το γνωρίζουν) και κάνουν την ίδια απονενοημένη πράξη. Μπορεί ακόμα και να μην πάσχουν από κατάθλιψη βέβαια και να νιώσουν απλά την ανάγκη να το κάνουν επειδή το διέπραξε το είδωλό τους.
Ο θάνατος ενός χαρισματικού καλλιτέχνη, διότι τέτοιος υπήρξε ο Bennington είτε μας άρεσαν οι LINKIN PARK, είτε όχι, είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των μεγάλων τραγουδιστών που επέλεξαν την αυτοκτονία ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων τους. Από τον Ronnie Montrose, τον Keith Emerson και τον Ingo Schwichtenberg, μέχρι τον Kurt Cobain, τον Chris Cornell και τον Chester Bennington τώρα. Αν συνυπολογίσει κανείς τους θανάτους rock stars από αλκοόλ και ναρκωτικά η λίστα μακραίνει επικίνδυνα. Ο sex, drugs & rock n’ roll τρόπος ζωής, είναι φυσιολογικό να ελκύει ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που το έχουν ζήσει στο έπακρο και μπορούν να το διηγούνται στα εγγόνια τους. Για κάθε Ozzy και Mick Jagger, υπάρχει ένας Jimi Hendrix, μία Janis Joplin, ένας Layne Staley, ένας Steve Clarke, ένας Bon Scott, ένας John Bonham, ένας Keith Moon, ένας Sid Vicious.
Το ότι μπορεί να λατρεύουμε έναν καλλιτέχνη, αυτό δεν τον κάνει λιγότερο θνητό από εμάς. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχουμε αρχίσει να χάνουμε από φυσικές ή άλλες αιτίες, πολλούς μουσικούς που αγαπάμε και δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει, αφού έτσι προστάζει η νομοτέλεια. Προσωπικά, γουστάρω την τρέλα του κάθε καλλιτέχνη, αλλά προτιμώ την απόσυρση και τη βιολογική του παρουσία δίπλα στους αγαπημένους του για πολλά χρόνια, παρά την κατάρρευση και τον πιθανό πρόωρο χαμό του… Στενάχωρες σκέψεις βραδιάτικα…
Σάκης Φράγκος
