a
Είναι από τις στιγμές που ανοίγω τον υπολογιστή και θέλω πραγματικά να τον σπάσω, να τον κλείσω, να μην ασχοληθώ καν βρε αδερφέ. Η περιήγηση στο Facebook είναι καθημερινή συνήθεια όχι μόνο για μένα αλλά και για το 90% των ανθρώπων μεταξύ των ηλικιών 13-45. Στο διαδίκτυο και δη στο Facebook, μπορείς να ενημερωθείς για πολλά πράγματα, να ανεβάσεις τις αγαπημένες σου φωτογραφίες και φυσικά να διαδώσεις τη μουσική που ακούς τη συγκεκριμένη στιγμή. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Πόσο καλό μας έχει κάνει το YouTube σε εμάς τους μεταλλάδες; Είναι ένα όργανο αναζήτησης και εκμάθησης ή απλά το χρησιμοποιούμε για να πουλήσουμε μούρη ότι γνωρίζουμε τα πάντα;
Προσωπικά κοντεύω 35 χρονών και άρχισα να ακούω heavy metal όταν βγήκε στην αγορά το “X-Factor” των IRON MAIDEN οπότε κάντε την πράξη και υπολογίστε. Δεν υπήρχε κανένα internet ούτε καν σαν αστείο ή σαν σκέψη και η ενημέρωση γινόταν αποκλειστικά από τα περιοδικά που είχαν σαν θέμα το heavy metal, από διάφορα underground fanzines και από το ραδιόφωνο. Οπότε τι έκανες; Περίμενες το τεύχος του περιοδικού που αγόραζες και μόλις διάβαζες για την κριτική του δίσκου που σε ενδιέφερε, μάζευες το απαιτούμενο χαρτζιλίκι και κατέβαινες στην Αθήνα για την αγορά. Αν πάλι δεν μπορούσες να μαζέψεις το χρηματικό αντίτιμο, περίμενες υπομονετικά τον φίλο σου που είχατε τα ίδια ακούσματα να αγοράσει τον δίσκο και να στον γράψει στη 60άρα ή 90άρα TDK. Εποχές προϊστορικές για κάποιους, άγνωστες για ακόμα περισσότερους. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν όμως τότε; Επειδή δεν είχες την άνεση του «κλικ» στο ποντίκι καθόσουν και άκουγες με τις ώρες τον έναν ή τους δύο δίσκους που κατάφερες να αγοράσεις αυτή την εβδομάδα ή αυτόν το μήνα. Δε μπορούσες να κάνεις αλλιώς γιατί δεν είχες άλλη δυνατότητα. Ακόμα και την κασέτα που δανειζόσουν ή το CD το άκουγες με συνθήκες ιεροτελεστίας γιατί θα έπρεπε να το επιστρέψεις το πολύ εντός δύο ημερών στον κάτοχό του. Να σας θυμίσω ότι και η αγορά της κασέτας δεν ήταν πάντα εύκολη καθώς είχε φτάσει η τιμή της κάποια στιγμή στις 500 δραχμές, που σημαίνει ότι πολλά παιδιά αυτό το ποσό το είχαν σαν βδομαδιάτικο στο σχολείο για να φάνε μια τυρόπιτα των 100 δραχμών. Προσοχή, δεν λέω ότι οι μεταλλάδες του τότε είναι καλύτεροι από το σημερινό μεταλλικό κοινό αλλά στην διαφορά του πόσο εκτιμούσαν τη μουσική που έφτανε με δυσκολία στα χέρια τους. Θα μου πεις ότι πολλοί σκληροπυρηνικοί του τότε είναι οι σκυλάδες του σήμερα, αλλά δεν είναι κάτι που μας απασχολεί στο συγκεκριμένο άρθρο. Τότε ο μεταλλάς διακρινόταν από τη δισκοθήκη του.
Και πάμε στο σήμερα. Ήταν το σωτήριο έτος 2006 όταν και εμφανίστηκε στη ζωή μας το YouTube. Είχαμε και έχουμε τη δυνατότητα με ένα «κλικ» να ακούμε όση μουσική θέλουμε, δωρεάν πάνω από όλα, να κριτικάρουμε αυτό που ακούμε και να το αγοράζουμε. Να το αγοράζουμε; Εδώ είναι που το παραμύθι χαλάει. Ο σημερινός μεταλλάς δεν θα μπει στον κόπο να αγοράσει αυτό που ακούει. Προσοχή Νο2. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγοράζουν, φυσικά και υπάρχουν, αλλά πλέον στο μεγαλύτερο ποσοστό η μουσική και η δισκοθήκη του μεταλλά μετριέται με μερικά GB. Όσο περισσότερα έχεις τόσο καλύτερος μεταλλάς είσαι στις μέρες μας. Εδώ ταιριάζει μια κουβέντα που μου είχε πει ο Νικηφόρος, ένας παλιός φίλος όπου έζησε τη δεκαετία του 1980 στην Αμερική όταν το metal ήταν στο απόγειό του. Μου είχε πει ότι είναι προτιμότερο να έχεις 100 δίσκους και να τους ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά παρά να έχεις 1000 δίσκους και να τους ξέρεις στο περίπου. Και να σας πω και κάτι. Κάπου συμφωνώ με τον Νικηφόρο και να σας πω γιατί. Μια βόλτα στο Facebook μας δείχνει αυτό ακριβώς το πράγμα. Βλέπουμε ποσταρίσματα από obscure metal μπάντες με τον τίτλο να γράφει «Πω τι κομματάρα» και «Τι έπος είναι αυτό» με τα σχόλια να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Όταν δε, εσύ σχολιάζεις και λες «μα ποιο είναι αυτό το συγκρότημα, δεν το γνωρίζω», τρως και την κατακραυγή του όχλου που δεν ξέρεις τους I-MΕΤΑL που μεγαλούργησαν με ένα ΕΡ τη δεκαετία του ’80 στην Αμερική ή στην Αγγλία. Και έστω, ότι αν το γνωρίζεις και έχει εμβαθύνει στους I-METAL να σου δώσω τον πόντο σου αλλά δεν θα τα έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα κάνει ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ συζητήσεις με άτομα που αποδεικνύουν αυτό το οποίο ισχυρίζομαι. Ότι το YouTube τους ώθησε να ακούσουν τους I-METAL επιφανειακά και μόνο.
Η δύναμη που μας δίνει το διαδίκτυο είναι τρομερή και φυσικά μας λύνει τα χέρια σε πολλούς τομείς της μουσικής. Μπορούμε μέσω του YouTube να μάθουμε πολλά πράγματα είτε καινούργια είτε παλιά αρκεί να τα αφουγκραστούμε πραγματικά. Προσοχή Νο3. Δε λέω να πας να αγοράσεις τον δίσκο, καταλαβαίνω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και τα 20€ μπορεί να λείψουν στον καθένα μας. Έστω ότι κατεβάζεις την δισκογραφία των I-METAL με τη δύναμη του διαδικτύου και του YouTube. Έστω ότι σου αρέσουν τόσο πολύ που θες να το μοιραστείς με τους φίλους σου. Έστω όλα τα παραπάνω για να σου δώσω το point σου. Η ένστασή μου είναι γιατί δεν εμβαθύνεις πάνω σε αυτό που ακούς. Να googl-άρεις και να μάθεις την ιστορία πίσω από το συγκρότημα για να μπορέσεις να έχεις μια κριτική άποψη σε ενδεχόμενη κουβέντα σε κατάσταση ποτού. Και έστω ότι δε σε ενδιαφέρει να μάθεις όλα τα παραπάνω γιατί σου είναι άχρηστες πληροφορίες και δε θες να γεμίζεις την κούτρα σου με το πώς λένε τον τρίτο κιθαρίστα των I-METAL. Και αυτό το δέχομαι και είναι δικαίωμά σου. Μη γυρνάς όμως να μου το παίζεις Άγιος Φανούριος για την δήθεν ανακάλυψή σου όταν το μόνο πράγμα που έκανες ήταν να πατήσεις στην μπάρα της Google: “Metal archives, obscure metal, I-METAL, download discography”. Αυτά.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
