Πολύ ιδιαίτερη βραδιά αυτή της Παρασκευής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Συνάντηση μουσικών με κλασσική και rock παιδεία, με σκοπό την αναβίωση δύο έργων που έχουν αφήσει εποχή και έξω από τα πιο «στενά» όρια του ευρύτερου rock. Ακούσαμε λοιπόν το “Concerto for Group and Orchestra” του 1969 και το “Sarabande” του 1975, και τα δύο έργα του τεράστιου μουσικού που ονομαζόταν Jon Lord. Καταρχάς να πω πως ένα τέτοιο εγχείρημα δεν απαιτεί μόνο καλούς μουσικούς, αλλά κάποιους που ταυτόχρονα να έχουν γενικά στη μουσική τους κουλτούρα τόσο τον δημιουργό τους, την μπάντα του, όσο και γενικά το rock στην ολότητά του. Αυτό νομίζω πως φάνηκε, έστω σε ένα σημαντικό βαθμό, εκείνο το βράδυ.
Φτάνοντας στο ΜΜΑ και μπαίνοντας στην αίθουσα, μου έκανε εντύπωση το «παζλ» του ακροατηρίου. Περίμενα να αποτελείται στη συντριπτική του πλειοψηφία από νέο σχετικά κόσμο και άτομα του «συναφιού» μας, όμως έκανα λάθος. Πολλοί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ακροατές, κύριοι με τα κοστούμια τους, κυρίες με τα ταγιεράκια τους και τις γούνες τους… Φαίνεται πως παράλληλα με μας, τα κοινό του Μεγάρου τίμησε το κονσέρτο αυτό και, απ’ όσο μπορούσα να δω, μάλλον το ευχαριστήθηκε! Πάμε τώρα στο «ζουμί». Η παράσταση είχε χωριστεί σε τρία μέρη. Στο πρώτο, ακούσαμε το δεύτερο μέρος του “Concerto…”, την τριάδα “First Movement – Moderato Allegro”, “Second Movement – Andante”, “Third Movement – Vivace Presto” το οποίο αποτελείται από περίπου μία ώρα μουσικής. Ακούγοντάς το, ένιωσα τις επιρροές του Jon Lord αμέσως. Δεν είναι οι κλασσικοί baroque συνθέτες τόσο, όσο οι σύγχρονοί του: Elmer Bernstein, Miklos Rozsa (σ.σ: ο μεγαλύτερος συνθέτης και μαέστρος του 20ου αιώνα), Maurice Jarre, Alfred Newman, Max Steiner… Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να αναφέρει ονόματα έργω των παραπάνω συνθετών, όχι ως αντιγραφή, αλλά ως επιρροή. Πολύ σωστή κίνηση να παιχτεί το δεύτερο μέρος πρώτο, όπως απεδείχθη στη συνέχεια. Στο δεύτερο μέρος, μετά το διάλειμμα, ήταν η σειρά του “Sarabande” να παιχτεί στην ολότητά του. “Fantasia”, “Sarabande”, “Aria”, “Gigue”, “Bourée”, “Pavane”, “Caprice” και “Finale”, σε εξαιρετικές (κι εδώ) εκτελέσεις. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της συναυλίας, ακούσαμε το πρώτο μέρος του “Concerto…”. Απόλυτα λογικό, καθώς εδώ μπαίνουν στο κάδρο και τα DEEP PURPLE κομμάτια “Hush”, “Wrick that Neck” (διανθισμένο και με το “Lazy”) και “Child in Time” που ο κόσμος περίμενε πως και πως. Ειδικά το τελευταίο, το οποίο παρόλη τη δυσκολία του, αποδόθηκε όπως του αρμόζει σε μια πολύ καλή εκτέλεση.
Θα ήθελα να σταθώ στους συντελεστές λίγο. Ένα μεγάλο μπράβο στους μουσικούς που απαρτίζουν τη Καμεράτα, ήταν εξαιρετικοί όλοι τους, και ένα επίσης μεγάλο μπράβο στη μπάντα που, τηρουμένων των αναλογιών που θέλουν το Μέγαρο να μην μπορεί να υποστηρίξει την οποιαδήποτε «παραμόρφωση», ακούστηκε μια χαρά. Στον Αιμιλιανό Σταματάκη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ως “Ian Gillan”, την Ειρήνη Κετικίδη που “ντύθηκε Ritchie Blackmore”, τον “Roger Glover” Κώστα Βήχο, τον Πάνο Πολίτη που έκατσε στη θέση του Jon Lord, τον “Ian Paice” Γιάννη Σταυρόπουλο και φυσικά τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου ο οποίος έπαιξε και πιάνο – hammond συν τοις άλλοις. Το μόνο που μπορώ να πω πως μου έλειψε, είναι ο ήχος της Stratocaster και η neoclassical υφή που η κιθάρα αυτή δίνει στο rock. Πράγμα που η Ειρήνη δεν πέτυχε, καθώς δεν χρησιμοποίησε το προαναφερθέν μοντέλο και πότε ακουγόταν ως Van Halen, πότε ως Mick Box (URIAH HEEP). Τίποτα άλλο, όλα ήταν περίφημα. Φυσικά και οποιαδήποτε άλλη ανάλογη προσπάθεια, θα τιμηθεί δεόντως τόσο από το Rock Hard όσο και από μένα. Αυτού του είδους οι εκδηλώσεις είναι κάτι που αξίζει να τις δουν όλοι άλλωστε.
Δημήτρης Τσέλλος (με την εξαιρετική παρέα του Σάκη Νίκα)
Φωτογραφίες: ©Akriviadis
