Μήνες τώρα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα του κειμένου που ακολουθεί, αλλά ποτέ δεν έβρισκα το κατάλληλο state of mind που λένε και στο χωριό μου, για να τοποθετήσω τις σκέψεις μου όπως ακριβώς θέλω. Λίγα λεπτά πριν, διάβασα μία συνέντευξη του Charlie Benante, ντράμερ των ANTHRAX, ο οποίος αναφερόταν στους ανθρώπους που γράφουν σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα είχε πάρει πραγματικά στο κρανίο, επειδή ο καθένας πιστεύει ότι έχει δικαίωμα στην άποψη και μάλιστα ότι η άποψή του είναι βαρύνουσα σε σχέση με τη μουσική που γράφει ο κάθε καλλιτέχνης. Συμπλήρωνε μάλιστα, ότι θα γούσταρε πολύ, κάποια στιγμή να σχολιάζει ο ίδιος πράγματα σχετικά με τη δουλειά του καθενός απ’ αυτούς που μπαίνουν και γράφουν είτε θετικά, είτε αρνητικά τη μουσική των ANTHRAX.
Στο δια ταύτα λοιπόν, η αφορμή μου για το γράψιμο αυτού του κειμένου, ήταν η συναυλία των HAMMERFALL. Οι Σουηδοί metallers, κατά κοινή ομολογία, έβγαλαν ένα ντεμπούτο που τάραξε τα νερά, το “Glory to the brave”, αλλά πέραν τούτου, ο κόσμος στη χώρα μας, φαίνεται να αγνοεί ότι αυτό το συγκρότημα έχει βγάλει άλλους οχτώ στούντιο δίσκους, που –άσχετα αν ήταν καλύτεροι ή όχι- με τους οποίους το όνομά τους έχει γιγαντωθεί, παίζουν μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, κάνουν headline σε μεγάλα φεστιβάλ και πουλάνε υπερπολλαπλάσιους δίσκους από το ντεμπούτο τους. Ο κόσμος όμως στην Ελλάδα, δείχνει να τους γουστάρει –και δικαίωμά του- μόνο για τον πρώτο τους δίσκο. Εδώ όμως είναι ένα από τα μεγάλα «κουσούρια» των ντόπιων μεταλλάδων, που δεν είναι άλλο από την εμμονή με τους πρώτους δίσκους των συγκροτημάτων. Άλλο το να θεωρεί κανείς ότι κάποιος δίσκος είναι καλύτερος (άσχετα αν για πολλούς, σχεδόν πάντα είναι ο πρώτος δίσκος, άντε και ο δεύτερος), άλλο το να κλείνεις τα μάτια και να μη βλέπεις ότι κάποιο σχήμα έχει προοδεύσει μουσικά κι έχει γιγαντωθεί. Έβλεπα δεξιά-αριστερά σχόλια ότι το γκρουπ δεν παίζει πολλά κομμάτια από τον πρώτο δίσκο, ως εκ τούτου πολλοί δεν θα πήγαιναν στη συναυλία (και ξανά λέω, δικαίωμά τους).
Βγήκε κάποια στιγμή λοιπόν στη σκηνή ο Cans και ρώτησε «πόσοι ήσασταν στην πρώτη συναυλία των HAMMERFALL στην Ελλάδα πριν από 18 χρόνια;». Εκείνη την ώρα περίμενα τουλάχιστον το μισό Fuzz να σηκώσει το χέρι του και προς μεγάλη μου έκπληξη, άντε να ήταν 20-30 αυτοί που απάντησαν θετικά!!! Ξέρετε αγαπητοί μου τι σημαίνει αυτό; Αυτό ακριβώς που ανέφερα προηγουμένως. Ότι η ζωή και η μουσική δεν τελειώνει στον πρώτο δίσκο. Πολύ ωραίο το ντεμπούτο των HAMMERFALL, αλλά το γεγονός ότι 800 άτομα που δεν τους είχαν ξαναδεί, πήγαν στο Fuzz, δείχνει ότι υπάρχει κόσμος που συνεχίζει και ακούει κάποια σχήματα ακόμα και μετά τον πρώτο δίσκο!!! Καινούργιοι οπαδοί, που δεν τους είχαν προλάβει από το ντεμπούτο τους, νεότεροι πιθανώς σε ηλικία, αλλά άκουσαν κάποιον άλλο δίσκο τους (μπορεί και τον πιο πρόσφατο) και τους έψαξαν πιο πολύ. Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος από τους «πρωτοδισκάκηδες», ότι αυτό ακριβώς είναι η υγεία στη μουσική (αλλά και στη ζωή γενικότερα); Η μουσική εξελίσσεται, συνεχίζεται. Ειδάλλως, τα γκρουπ θα έβγαζαν πέντε demo, ένα-δύο δίσκους το πολύ και θα περιόδευαν κάθε πέντε χρόνια για να παίζουν τα ίδια κομμάτια.
Σε ότι αφορά το setlist, όλοι αυτοί που έλεγαν «γιατί δεν παίζουν περισσότερα κομμάτια από τον πρώτο δίσκο», μπορούν να μπουν στην οπτική γωνία του συγκροτήματος; Δηλαδή ότι έχουν παρουσιάσει –αν μη τι άλλο- το “Glory to the brave” στο ελληνικό κοινό και ήταν πλέον καιρός να καλύψουν το χαμένο έδαφος και να παρουσιάσουν σε μία μόνο συναυλία, άλλους εφτά δίσκους; Συναυλιακά, η Ελλάδα είναι καινούργια αγορά για το γκρουπ κι όπως έδειξε η παρουσία του κόσμου, έχει πολλούς οπαδούς, διαφόρων ηλικιών, που γουστάρουν πολλούς δίσκους τους.
Οι HAMMERFALL όμως δεν είναι η μόνη περίπτωση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους SYMPHONY X, όταν ήρθαν στην Ελλάδα, έχοντας στις αποσκευές τους το “Iconoclast”, το οποίο οι οπαδοί του γκρουπ θεωρούσαν δίσκο της χρονιάς. Έρχεται λοιπόν η σύγχρονη «μάστιγα» των συναυλιών, το setlist.fm, όπου φαίνονται τα setlist της κάθε περιοδείας και βλέποντας ότι παίζουν πολλά καινούργια τραγούδια, αρκετοί ήταν αυτοί που δεν πήγαν, γιατί πολύ απλά ήθελαν να ακούσουν «τα παλιά». Αυτό μας έχει φάει στην Ελλάδα. «Τα παλιά». Άσχετα αν οι ίδιοι θεωρούσαν το “Iconoclast” δίσκο της χρονιάς. Δηλαδή, δεν ήθελαν να ακούσουν τον καλύτερο δίσκο που άκουσαν (όχι απαραίτητα αγόρασαν, να το σημειώσουμε). Οι Αμερικάνοι, φρόντισαν να τους αποστομώσουν βέβαια, παίζοντας ειδικά για την Ελλάδα ολόκληρο το “The odyssey”, διάρκειας 25 λεπτών και όσοι δεν πήγαν, χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο.
Πόσες άλλες περιπτώσεις να θυμηθώ; Έρχονται οι ACCEPT στην Ελλάδα και ο κόσμος διαμαρτύρεται γιατί δεν είναι μαζί τους ο Udo Dirkschneider, οπότε ποιος ο λόγος να πάνε; Μα ρε παλικάρια, ο Udo έχει φύγει από τους ACCEPT από το 1997, επέστρεψε για μία μόνο περιοδεία το 2005 και μετά τέλος. Τόσα χρόνια πέρασαν και το γκρουπ συνεχίζει ακάθεκτο. Εμείς όμως εκεί, να επιμένουμε να κλείνουμε τα μάτια στο παρόν (είτε είναι καλύτερο, είτε χειρότερο) και να κοιτάζουμε μόνο το παρελθόν. Η ζωή και η μουσική συνεχίζεται. Επαναλαμβάνω. Άλλο το να μην σου αρέσει κάτι, άλλο να μην του δίνεις ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή έχεις το κόλλημά σου…
Αμ, αυτό με τους CANDLEMASS και τον Messiah; Οι Σουηδοί doomsters υπάρχουν από το 1984 και ο Messiah τραγούδησε σε αυτούς μόνο τα οχτώ απ’ αυτά… Το ¼ της καριέρας τους δηλαδή… με ποιο σκεπτικό πρέπει ΠΑΝΤΑ οι CANDLEMASS να έρχονται στην Ελλάδα με τον «καλόγερο»; Μπορεί να γουστάρουμε να τον βλέπουμε και να τον ακούμε, αλλά η ιστορία δεν αλλάζει και ο Messiah δεν είναι τραγουδιστής των CANDLEMASS εδώ και δέκα χρόνια.
Πόσα και πόσα παρόμοια παραδείγματα δεν υπάρχουν… Από τους πρωτοδισκάκηδες οπαδούς των MAIDEN με τον DiAnno, που δεν τους φτάνει το γεγονός ότι (γούστο και καπέλο τους) γουστάρουν μόνο τους δύο πρώτους δίσκους MAIDEN, επιμένουν ότι οι «σωστοί» ΜΑΙDEN είναι μόνο αυτοί με την αλητεία του DiAnno; Ναι, αλλά παραβλέπουν το γεγονός ότι εδώ και 40 χρόνια ο DiAnno είναι ένας ναρκομανής μέθυσος, που δημιουργεί προβλήματα, μπαινοβγαίνει στις φυλακές και στις κλινικές αποτοξίνωσης, είναι εντελώς άφωνος, ενώ η καριέρα του γκρουπ με τον ερχομό του Dickinson, έχει φτάσει σε ασύλληπτα επίπεδα. Να πούμε και για το “Black album” και το «ξεπούλημα» των METALLICA που υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμα τους αποκαλεί “Leftalicca”; Περσινά ξινά σταφύλια ρε παιδιά… Πόσα και πόσα παραδείγματα.
Ωραίοι οι πρώτοι δίσκοι, έβαλαν βάσεις για την ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής, μας χάρισαν εξαιρετικές στιγμές, αλλά κάποια στιγμή, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα οι καλύτεροι, δεν είναι απαραίτητο να ακούγονται ΜΟΝΟ αυτοί στα rock clubs, να παίζονται κομμάτια μόνο από αυτούς τους δίσκους στις συναυλίες των συγκροτημάτων, ούτε να λοιδορούνται όσοι «τολμούν» να ακούνε πιο πρόσφατες δουλειές των γκρουπ. Γιατί, ξέρετε τι μου μυρίζει; Ότι πολύ απλά κανείς τους δεν έχει μπει στη διαδικασία να ακούσει οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει από το 1990 και μετά, δεν έχει αγοράσει τίποτα, αλλά ούτε έχει μπει στη διαδικασία να ακούσει ούτε καν στο YouTube. Υπάρχουν πολλοί σαραντάρηδες που ψάχνονται να ακούσουν ενδιαφέρουσες μουσικές. Όσο περισσότεροι γίνουν αυτοί, τόσο μεγαλύτερη υγεία θα υπάρχει στη μουσική μας. Αλλιώς, όσο αποσύρονται οι μουσικοί με τους οποίους μεγαλώσαμε, θα πρέπει να εγκαταλείπουμε και την ακρόαση της αγαπημένης μας μουσικής…
Σάκης Φράγκος
