Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή και την απαραίτητη ψυχραιμία τις δηλώσεις του κιθαρίστα των TWISTED SISTER, Jay Jay French, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκαλούσε ευθέως «ηλίθια» τα κλασικά συγκροτήματα που παίζουν καινούργιο υλικό στις συναυλίες τους και ομολογώ ότι ήταν το έναυσμα που χρειαζόμουν για να γράψω κάτι που ούτως ή άλλως ήθελα να γράψω για τους TWISTED SISTER και την αρρωστημένη πρακτική τους…
Παρακολούθησα με περισσό ενδιαφέρον το πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ που βγήκε για την καριέρα τους και το ξεκίνημά της, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν μέχρι να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ και όλες τις αναποδιές. Πάμε όμως να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά για το συγκεκριμένο συγκρότημα. Ποιοι είναι οι TWISTED SISTER λοιπόν; Ανεξάρτητα από το πόσο μας αρέσουν ή όχι. Γεγονότα. Είναι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα στην ιστορία του hard rock κι όχι μόνο του glam κι ο Dee Snider είναι μακράν από τους καλύτερους frontmen που έχουν εμφανιστεί επί σκηνής. Αδιαμφισβήτητα. Έβγαλαν πολύ πιασάρικα video clip την εποχή που το MTV ανέβαζε και κατέβαζε μόδες και κατάφεραν με το “Stay hungry” να αποκτήσουν τη δόξα και το χρήμα που ήθελαν (;). Παράλληλα όμως, είναι ένα σχήμα που έκανε δέκα χρόνια να βγάλει το ντεμπούτο του και η δισκογραφική του καριέρα κράτησε από το 1982 μέχρι το τέλος του 1987 που έβγαλε το αποτυχημένο εμπορικά και μέτριο γενικά “Love is for suckers”. Έχοντας λοιπόν ουσιαστικά πέντε στούντιο δίσκους, περιοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας υλικό τριακονταετίας, χωρίς ποτέ να τεθεί ζήτημα να γράψουν καινούργιο υλικό. Για να γίνω μάλιστα πιο συγκεκριμένος, ο Jay Jay French, δεν ασχολήθηκε ΚΑΘΟΛΟΥ με τη μουσική από το 1987, πέρα από κάποιες guest εμφανίσεις. Προφανώς επειδή δεν είχε καμία διάθεση και έμπνευση να παίξει καινούργια μουσική, αφού μπορούσε άνετα να ζει με τη δόξα του παρελθόντος και με σποραδικές reunion συναυλίες, από τις οποίες αμείβεται αδρά.
Επίσης, στις συναυλίες τους, έπαιζαν υλικό σχεδόν αποκλειστικά από το “Stay hungry”, κατά δεύτερο λόγο από το “You can’t stop rock n’ roll” κι ελάχιστα από τα άλλα δύο άλμπουμ τους. Δηλαδή, ο French προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι απολύτως λογικά να παίζεις μουσική για 40+ χρόνια και να επιβιώνεις από έναν και μόνο δίσκο, αρνούμενος κατηγορηματικά να γράψεις καινούργια μουσική. Τα ίδια μυαλά κουβαλούν σχεδόν και όλοι οι υπόλοιποι SISTERS, αφού ο Dee Snider, μετά τις αποτυχημένες απόπειρες με τους DESPERADO, WIDOWMAKER και SMF, δεν ασχολήθηκε καθόλου, με καινούργια μουσική. Μέχρι και στο σόλο άλμπουμ του Eddie Ojeda που βγήκε από την ελληνική Black Lotus, όταν αποφάσισε να τραγουδήσει, το έκανε για τη διασκευή στο “Eleanor Rigby” κι αυτό είμαι βέβαιος ότι δεν είναι τυχαίο. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο, οι TWISTED SISTER, ύστερα από πιέσεις για νέο υλικό, να βγάλουν ένα δίσκο με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, προκειμένου να βγουν περιοδεία. Καραγκιοζιλίκια ολκής δηλαδή.
Έρχεται λοιπόν, ο Jay Jay French, να αποκαλέσει ηλίθιους όσους γράφουν νέο υλικό και το παρουσιάζουν live, από τα μεγάλα, κλασικά συγκροτήματα της γενιάς τους. Φυσικά, αφού τύποι όπως εκείνος, έχουν κακομάθει τους οπαδούς οι οποίοι ζητούν να παίξουν μόνο τα κλασικά τους κομμάτια. Υπάρχουν κι άλλα γκρουπ που έχουν κλασικά τραγούδια και μάλιστα περισσότερα από τους TWISTED SISTER, λόγω και μεγαλύτερης δισκογραφίας αλλά και δημοφιλίας εν γένει, τα οποία καταφέρνουν να «στριμώχνουν» όλα τα κλασικά τους και να παίζουν και πιο “obscure” επιλογές και καινούργια τους τραγούδια, χωρίς να αλλοιώνεται το live. Υποστηρίζει ο French, ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει το συγκρότημα να παίζει σωστά τα τραγούδια του, όταν πληρώνει ακριβό εισιτήριο. Δηλαδή, θέλει να μας πει ότι αυτό που είδαμε επανειλημμένως στις συναυλίες του συγκροτήματός του, ήταν κάτι τόσο άρτιο μουσικά που δικαιολογεί το ποσό των 250-300 δολαρίων που ο ίδιος ανέφερε. Παρά το γεγονός ότι μου αρέσουν πολύ οι SISTER, την τελευταία φορά που τους είδα, ήταν στη Μαλακάσα, το θέαμα ήταν απλά αποκαρδιωτικό, μ’ ένα γκρουπ αποτελούμενο ουσιαστικά από πρώην μουσικούς που φαινόταν ότι μαζεύτηκαν λίγο πριν και πρόβαραν τραγούδια που είχαν χρόνια να παίξουν. Άσχετα με το ότι από την πώρωση, πολλές φορές τείνουμε να παραβλέπουμε την πραγματικότητα…
Ένας μουσικός, οφείλει να είναι δημιουργικός. Άλλοτε το αποτέλεσμα είναι καλό, άλλοτε χειρότερο. Αν σταματήσεις να δημιουργείς, τότε απλά λέγεσαι συνταξιούχος. Κάνε λοιπόν μία αποχαιρετιστήρια περιοδεία και ασχολήσου με κάτι άλλο, όχι δέκα περιοδείες παίζοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα και υλικό τριακονταετίας… Έτσι γίνεσαι απλά μουσειακό είδος. Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα κλασικά συγκροτήματα, θα ήθελα να αναφέρω μερικά παραδείγματα από γκρουπ της γενιάς τους, πάνω-κάτω, που ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν ακολούθησαν τη λογική του French. Ξεκινάω με τους IRON MAIDEN, που ένα από τα απόλυτα hit των συναυλιών τους, το “Fear of the dark” το έγραψαν το 1992, ενώ έκαναν πολύ επιτυχημένους δίσκους και με το “Brave new world” και με το πρόσφατο “The book of souls”. Οι δε Βρετανοί, υποστηρίζουν ΠΑΝΤΑ τις τελευταίες τους κυκλοφορίες, με αποκορύφωμα το “A matter of life and death” το οποίο έπαιζαν σχεδόν ολόκληρο στις συναυλίες τους επειδή μπορούν κι έχουν εμπιστοσύνη στο υλικό τους. Διότι αν στηρίζεσαι στα 5-6 super hits που έχεις και σε άλλα τόσα πραγματικά σπουδαία τραγούδια, δεν μπορείς να ανοίξεις το setlist των συναυλιών σου χωρίς να βάλεις δευτεράτζες… Απλά τα πράγματα. Θέλετε μήπως να πιάσουμε τους MOTORHEAD, οι οποίοι μάλιστα τους βοήθησαν πολύ στην αρχή της καριέρας τους; Αυτοί κι αν έβγαλαν επιτυχίες στα 90’s αλλά και αργότερα (ξεχνάμε το “We are Motorhead” που έπαιζαν συνέχεια από το 2000 και μετά;) που πάντα παίζονταν στις συναυλίες τους. Ακόμα και στους METALLICA να πάει κανείς, κάνοντας τα στραβά μάτια με την επιτυχία του “Black album” που βγήκε το 1991 και θέτει τα πάντα εκτός συναγωνισμού, ας μην ξεχνάμε ότι με τα “Load” και “Reload” έκαναν επίσης πολύ μεγάλες επιτυχίες όπως τα “The memory remains” και “Until it sleeps”. Και φυσικά έχοντας πίσω τους έναν τεράστιο κατάλογο με τραγούδια (όπως και τα προηγούμενα σχήματα βέβαια) που θα μπορούσαν να παίζουν σε κάθε συναυλία.
Οι AC/DC; Δεν είδα κανέναν να παραπονιέται όταν έπαιζαν το “Rock n’ roll train” ή το “Black ice” στην πρόσφατη περιοδεία τους. Ξέρετε γιατί; Επειδή είναι καλά τραγούδια και αν δεν τους δώσεις το χρόνο τους και την προσοχή τους, δεν θα μπορούσε κανένα τραγούδι να γίνει κλασικό. Σε ότι αφορά τους JUDAS PRIEST, παραβλέπουμε κι εκεί το 90’s “Painkiller” κι ερωτώ, στην τελευταία περιοδεία των PRIEST, ποιος είχε πρόβλημα που άκουγε τραγούδια από το “Redeemer of souls” ή το “Judas rising” από το “Angel of retribution” ή το “Angel”.
Είναι ανώφελο να αραδιάσω ακόμα περισσότερα παραδείγματα συγκροτημάτων που νιώθουν έμπνευση και συνεχίζουν να δισκογραφούν ακόμα και μετά τα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας τους, που ως επί το πλείστον ήταν τη δεκαετία του ’80. Δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί είναι ηλίθιοι. Σίγουρα από ένα σημείο και μετά έχουν ανάγκη (;) καινούργιους δίσκους για να βγουν περιοδείες, αλλά έχουν ακόμα το μικρόβιο του μουσικού μέσα τους, την ανάγκη να δημιουργήσουν, έχουν έμπνευση και δεν παίζουν απαραίτητα μουσική για το εφάπαξ τους.
Κύριε Jay Jay French, λοιπόν, δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσω εσάς «ηλίθιο» όπως κάνατε για άπειρους άλλους μουσικούς. Θα προτιμούσα να είχατε διατηρήσει τη σπίθα που είχατε στο ξεκίνημά σας ως TWISTED fuckin’ SISTER, όταν ήσασταν διψασμένοι για μουσική και δεν είχατε πουλήσει κάποια εκατομμύρια δίσκους. Κι αυτό σας το λέει κάποιος που ταξίδεψε στο εξωτερικό για να σας δει στην πρώτη επανασύνδεσή σας (έστω κι αν τελικά αναβλήθηκε για μετά από ένα χρόνο). Τώρα απλά είστε ένας αξιοθρήνητος «συνταξιούχος» καλλιτέχνης, που αποσύρεται επειδή πολύ απλά ο κόσμος έχει βαρεθεί να τον βλέπει επί ένα σωρό συνεχόμενες περιοδείες, να παίζει το ίδιο setlist, που έπαιζε και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μάλιστα -από εκτελεστικής άποψης- πολύ χειρότερα. Κι επειδή το εφάπαξ είναι καλό, αποφασίζεις να χρεώσεις το meet n’ greet με 1000 δολάρια (δείτε τον αναλυτικό τιμοκατάλογο στην αρχική είδηση, που αποτέλεσε το έναυσμα γι’ αυτό το άρθρο) και 250 ευρώ για να υπογράψεις ΕΝΑ αντικείμενο. Το μενταγιόν που κοστίζει 2.500 δολάρια, δεν τολμώ να το σχολιάσω καν… Αν είναι να αρμέξεις τον οπαδό, κάντο με στυλ. Όπως όταν ξεκινούσες. Όταν είχες τον σεβασμό τον δικό μου και του κόσμου. Τώρα είσαι απλά μία γραφική καρικατούρα.
Σάκης Φράγκος
