Αφορμή για τούτο το κείμενο, είναι η συναυλία των TESTAMENT στο Gagarin205, που μετά το τέλος της, μου προκάλεσε πολλές απορίες για το πώς σκέφτεται και συμπεριφέρεται ο οπαδός που πηγαίνει σε μία συναυλία. Και για να είμαι πιο σαφής, θα πάρω τα δεδομένα αναλυτικά:
Τι είδαμε λοιπόν; Είδαμε ένα –πολυαγαπημένο- συγκρότημα, με εκπληκτικό line-up, έχοντας έναν φοβερό δίσκο στις αποσκευές του. Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Πρακτικά όμως; Οι TESTAMENT, περιόδευαν μαζί με τους AMON AMARTH και τους GRAND MAGUS μέχρι την ημέρα που έπαιξαν στην Ελλάδα. Είχαν δώσει 26 συναυλίες σε 30 μέρες (δηλαδή μόλις 4 ρεπό). Το αρχικό μου θέμα είναι, ότι –σαν οπαδός μιλώντας και κοιτάζοντας και την τσέπη μου- οι TESTAMENT θα μπορούσαν να έρθουν στο πακέτο των AMON AMARTH, όπου ναι μεν θα έπαιζαν ένα σετ 45-50 λεπτών, αλλά με 25-30 ευρώ, θα βλέπαμε και τα τρία σχήματα μαζί. Τώρα τι έγινε; Είδαμε τους TESTAMENT και τους AMON AMARTH – GRAND MAGUS χωριστά και για να τους δεις και τους δύο, θα πρέπει να πληρώσεις 50 ευρώ περίπου. Κι όλα αυτά, για να δεις 20-25’ TESTAMENT παραπάνω… (εκτός αν σε ενδιαφέρουν αποκλειστικά και μόνο οι TESTAMENT, οπότε πάω πάσο). ΦΥΣΙΚΑ, ο κάθε διοργανωτής, από τη στιγμή που το συγκρότημα παίρνει αυτήν την απόφαση, για τους δικούς του λόγους (πιθανώς θεωρεί ότι έχει δυνατό fan base στην Ελλάδα για να κάνει headlining show και δεν χρειάζεται τον κόσμο των AMON AMARTH, τον οποίο χρειαζόταν σε δυνατές αγορές όπως η Γερμανία, για να τους δει περισσότερος κόσμος), καλά κάνει και τους φέρνει αφού θεωρεί ότι η συναυλία αυτή θα είναι προσοδοφόρα για τον ίδιο.
Το συγκρότημα όμως από την πλευρά του, οφείλει στους εαυτούς του και στους οπαδούς του, κάποια πολύ βασικά πράγματα. Κατανοώ την κούραση από τις συνεχόμενες συναυλίες, όταν μάλιστα ο μέσος όρος ηλικίας δεν είναι 25 χρονών, αλλά δεν μπορείς αγαπημένε μου Chuck Billy να βγαίνεις στη σκηνή και να φαίνεσαι λες κι έχεις κάνει τρεις μετακομίσεις… Ο κόσμος τον βοήθησε πάρα πολύ να ανέβει –είναι η αλήθεια- και μετά τη μέση της συναυλίας, να απογειωθεί η απόδοσή του. Κάτι άλλο που οφείλει το συγκρότημα, είναι να έχει προετοιμάσει ένα setlist ικανό να δικαιολογήσει μία headline εμφάνιση. Δηλαδή, να έχει προβάρει αρκετά τραγούδια παραπάνω από την υπόλοιπη περιοδεία. Αντ’ αυτού, με το που βγήκαν οι TESTAMENT, μας ζήτησαν εκ των προτέρων συγνώμη, επειδή μπορεί να κάνουν λάθη, να μην παίξουν τέλεια τα κομμάτια κτλ. Για ποιον λόγο; Ο καλλιτέχνης, σε ΚΑΘΕ συναυλία του, είναι υποχρεωμένος να δίνει το 100% της απόδοσής του στον κόσμο που πληρώνει τα ωραία του λεφτά για να τον δει. Τέτοιοι μουσικάρες, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ δια ροπάλου να βγαίνουν και να εκτίθενται κάνοντας λάθη ανεπίτρεπτα για το επίπεδό τους. Αυτό το κιθαριστικό σόλο στο “3 days in darkness” ιδιαίτερα, παιζόταν σε διαφορετικές κλίμακες (απ’ όσο μπορούσε κανείς να ακούσει με τόσο μπουκωμένο ήχο). Επίσης, είναι τουλάχιστον αστείο, μπροστά σ’ έναν κόσμο που έχει πωρωθεί τόσο πολύ, να συνειδητοποιείς ότι το set σου είναι μικρό κι επί σκηνής να κάνεις σύσκεψη για να παίξεις το “More than meets the eye”, ώστε να συμπληρώσεις τα 80’ και να φύγει ο κόσμος ικανοποιημένος.
Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ μπάντες που παίζουν διεκπεραιωτικά συναυλία, είτε αυτή κοστίζει 5 είτε 25 ευρώ. Δεν υπήρχε καν πλάνο κι αυτό φάνηκε από τον «χύμα» τρόπο που βγήκαν στη σκηνή. Τραγική η κατάσταση και με τον ήχο (εδώ δεν φταίει ο διοργανωτής βέβαια). Είναι απαράδεκτο να πηγαίνεις σε μία συναυλία και για έξι τουλάχιστον τραγούδια, να ακούς ντραμς με ολίγη από φωνητικά. Οι κιθάρες μπουκωμένες κάπου στο βάθος και για μπάσο ούτε λόγος να γίνεται… Αφού στην αρχή κάναμε διαγωνισμό, ποιος θα βρει πρώτος το κομμάτι πριν τα τρία λεπτά!!! Από κάποιο σημείο και μετά, έφτιαξε αρκετά ο ήχος, αλλά υπήρχαν τραγούδια, όπως αυτά του “The gathering”, που επανήλθε το πρόβλημα. Επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κύριος υπεύθυνος (αν όχι αποκλειστικός), είναι ο ηχολήπτης, τον οποίο πληρώνει συνήθως το σχήμα και τον κουβαλά μαζί του στην περιοδεία, οπότε κάποια στιγμή θα πρέπει να έχει και τις ανάλογες κυρώσεις. Τι φταίμε εμείς να ακούμε αυτό το ηχητικό χάλι για σχεδόν μισή ώρα; Είμαστε μήπως υποχρεωμένοι να ψάχνουμε να βρούμε το κατάλληλο μέρος στο venue ώστε να ακούμε καλύτερα; Γιατί εγώ άλλαξα τρία διαφορετικά σημεία και δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη, μέχρι που σιχάθηκα να σπρώχνω κόσμο και παλουκώθηκα σ’ ένα μέρος προσπαθώντας να καταλάβω αυτό που άκουγα. Εκτός των άλλων, δουλειά του ηχολήπτη είναι στο soundcheck να φτιάχνει τον ήχο ώστε όταν μπει ο κόσμος, να ακούγεται σωστά το συγκρότημα. Αν δεν μπορεί να υπολογίσει πόσος κόσμος θα υπάρχει στο χώρο, μπορεί πολύ απλά να ρωτήσει τον διοργανωτή. Λίγο πριν το live, με απόκλιση 50-100 ατόμων, θα ξέρει να του πει το ακριβές νούμερο. Έλεος πια με τους ερασιτέχνες… Διότι δεν μπορεί σ’ έναν χώρο με το ίδιο PA, άλλο γκρουπ να έχει καλό ήχο κι άλλο όχι. Δεν μπορούν τα support να ακούγονται καλύτερα από τους headliners… Κάπου μπαίνει και ο ανθρώπινος παράγοντας.
Συμπέρασμα; Αυτό που παρακολούθησα χθες, στα μάτια μου, με όποιο μυαλό και λογική έχω, ήταν μία «αρπαχτή». Περίμενα να περάσω πολύ καλύτερα και ειλικρινά δεν διασκέδασα βλέποντας ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα επί σκηνής. Εδώ λοιπόν, έρχεται το έτερο θέμα που θα ήθελα να θίξω. Βγαίνοντας, συνάντησα πολλούς φίλους που μου έλεγαν «πόσο γαμάτα πέρασαν», «τι φοβεροί που ήταν οι TESTAMENT» και διάφορα τέτοια ωραία. Όταν ένα συγκρότημα, έχει στο ρεπερτόριό του ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ όπως τα: “Over the wall”, “Practice what you preach”, “D.N.R.”, “Into the pit”, “More than meets the eye”, “Disciples of the watch”, “Rise up”, “The pale king” κτλ, λογικό είναι να περάσει κανείς ωραία. Πόσο μάλλον, αν βλέπει τους TESTAMENT για πρώτη φορά. Γιατί όμως να ανέχεται να βλέπει ένα γκρουπ με άθλιο ήχο και μέτρια εμφάνιση; Μόνο και μόνο για να ξεδώσει στο circle pit ή στο stage diving; Για να χτυπηθεί ακούγοντας κάτι που μοιάζει με το “Disciples of the watch”; Από τη στιγμή όμως που ακούει τη μουσική του μέσα από το κινητό ή στην καλύτερη από το YouTube σε άθλια ηχεία laptop ή υπολογιστή, δεν έχει κριτήριο για το πώς πρέπει να ακούγεται μία συναυλία.
Όταν πληρώνεις 25 ευρώ, πρέπει να έχεις απαιτήσεις και από συγκρότημα και από τον διοργανωτή (που στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρέπει να πω ότι δεν μου έφταιγε σε τίποτα απολύτως). Δεν μπορεί να έρχεται ένα γκρουπ να παίζει 70-80 λεπτά και να λέμε συνεχώς «ευχαριστώ» (κι αυτό δεν πηγαίνει μόνο στους TESTAMENT, αλλά σε όλα τα σχήματα που έρχονται και παίζουν λίγο πάνω από μία ώρα όλα αυτά τα χρόνια). Δεν μπορεί να ακούμε άθλιο ήχο από τα ηχεία, να βλέπουμε απροβάριστο –κατά δήλωσή του- headliner για κάποια τραγούδια και να είμαστε ευχαριστημένοι. Πρέπει να έχουμε απαιτήσεις, πόσο μάλλον από τα αγαπημένα μας σχήματα, όταν πληρώνουμε χρήματα από το υστέρημά μας. Αν είναι να πάμε μόνο για εκτόνωση, πάμε σε εγχώρια σχήματα, που μπορεί να μην έχουν τόσο σπουδαίο ρεπερτόριο, αλλά προκειμένου να χτυπηθούμε και να ιδρώσουμε, ας πληρώσουμε, διάολε, και 20 ευρώ λιγότερα και να στηρίξουμε και την ελληνική σκηνή…
(από τη συλλογή: “Οι απορίες ενός γεροπαράξενου του Muppet Show”…)
Σάκης Φράγκος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
