Τελικά, τι ακούσαμε το 2016;

Έχουν περάσει λίγες μέρες από το τέλος του 2016, μίας πραγματικά πολύ δύσκολης χρονιάς σε προσωπικό επίπεδο, που όμως η μουσική ήταν το καλύτερο αντίδοτο. Μπορεί συνολικά να άκουσα λιγότερους δίσκους από οποιαδήποτε άλλη χρονιά εδώ και πολλά-πολλά έτη, αλλά και πάλι νομίζω ότι δικαιούμαι να γράψω την άποψή μου για κάποιους απ’ αυτούς που μου έκαναν λιγότερη ή περισσότερη εντύπωση, αλλά και γι’ αυτούς που με απογοήτευσαν.

Μιλάμε για μία χρονιά που έβγαλαν δίσκο τρία από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, οι DREAM THEATER, οι FATES WARNING και οι VOLBEAT, των οποίων και τρεις δουλειές με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο. Οι DREAM THEATER, αποφάσισαν να βγάλουν διπλό concept άλμπουμ, με φοβερές μελωδίες, θυμίζοντας την πιο “dream” πλευρά του εαυτού τους. Οι FATES WARNING έβγαλαν άνετα τον καλύτερο δίσκο από την εποχή του “A pleasant shade of grey”, με πολλά highlight, που τον θεωρώ «δίσκο της χρονιάς» και οι VOLBEAT, χωρίς να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, εμμένοντας στη δοκιμασμένη τους συνταγή, μας πρόσφεραν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, το “The bliss” κι έναν δίσκο που στέκεται πολύ ψηλά στη συνείδησή μου.

Φυσικά, φέτος το γεγονός της χρονιάς δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Hardwired… to self-destruct” των METALLICA. Διπλός δίσκος που ικανοποίησε εκτός από εμένα και τα εκατομμύρια των οπαδών τους, χωρίς τις βαρετές επαναλήψεις των ίδιων θεμάτων, με αισθητά βελτιωμένο ήχο, με πιο μεστές συνθέσεις, μερικές εκ των οποίων, όπως το “Moth into flame” ή το “Halo on fire” με το εκπληκτικό τελείωμα. Δεν ήταν όμως μόνο οι METALLICA, αλλά και τα ¾ του Big 4 που έβγαλαν δίσκους και μάλιστα αρκούντως ικανοποιητικούς. Ημερολογιακά παίρνοντάς το, οι ANTHRAX κυκλοφόρησαν το “For all kings”, που συνέχισε την πολύ καλή παράδοση των τριών τελευταίων στούντιο δίσκων τους, ενώ οι MEGADETH, εξέπληξαν ακόμα περισσότερο με τον Kiko Loureiro στη δεύτερη κιθάρα, όχι επειδή δεν ξέραμε ότι μπορούν να βγάλουν καλό δίσκο, αλλά επειδή πριν το “Dystopia”, είχαμε ακούσει το “Super collider”, οπότε ο πήχης ήταν πολύ χαμηλά… Εκπληκτικό το ομώνυμο τραγούδι.

Σε παρόμοιο ύφος, Bay Area thrash metal, υψηλών οκτανίων από τους TESTAMENT στο “Brotherhood of the snake”, με φοβερό line-up και το αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου, αρκούντως επιθετικό. Παρέλειψα να ακούσω on time το “The evil divide” των DEATH ANGEL, παρόλα αυτά δεν είχα ουδεμία αμφιβολία ότι θα ήταν από τους καλύτερους thrash metal δίσκους της χρονιάς, από μία από τις πιο «έξυπνες» μπάντες του χώρου. Φοβερά εγκεφαλικό το “Terminal redux” των VEKTOR, δεν είχε το τακτικό πλεονέκτημα του προηγούμενου δίσκους τους, όμως, που μας πήρε από τα μούτρα αφού δεν περιμέναμε τέτοια έκπληξη. Προσωπικά, το βρήκα κάπως κατώτερο… Οι SUICIDAL TENDENCIES, έκαναν τρομερή μεταγραφή με τον Lombardo στα τύμπανα, αλλά δεν κόψαμε και τις φλέβες μας με το “World gone mad”, παρότι γουστάρουμε με τρέλα Cyco Miko!!! Πηγαίνοντας στην Ευρώπη, στο “Decision day” οι SODOM με απογοήτευσαν σφόδρα με τα «κακόγουστα» ακραία φωνητικά του Aneglripper και τις αδύναμε συνθέσεις τους, όπως και οι DESTRUCTION, που διανύουν παρατεταμένη περίοδο έλλειψης έμπνευσης και μάλλον δείχνουν να έχουν πάρει την κατιούσα για τα καλά… Ανανεωμένο ακούγεται το “Pangea” των Γερμανών PARADOX, με νέο κιθαρίστα τους τον δικό μας, Gus Drax. Gus Drax, ο οποίος είναι νέο πρόσωπο και στους SUICIDAL ANGELS, που έβγαλαν το “Division of blood”, ένα δίσκο που ηχεί λυσσασμένος και φανερώνει ένα συγκρότημα που διψά να παίξει thrash metal.

Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα κάτω ημερολογιακά, για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη… Αυτό με τους RHAPSODY OF FIRE και τους RHAPSODY, τον Turilli και τον Lione, δεν μπορώ να το ακολουθήσω και το “Into the legend” δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον… Οι WITCHCRAFT, του τρελο-Pelander, έβγαλαν το “Nucleus”, μετά το εξαιρετικό “Legend”, αλλά όσο και να προσπάθησα να μου αρέσει, δεν τα κατάφερα. Πέραν 2-3 κομματιών, τίποτα το φοβερό. Το δε σόλο άλμπουμ του που βγήκε στο τέλος της χρονιάς, με άφησε ακόμα πιο αδιάφορο. Το σόλο άλμπουμ του Abbath (ex-IMMORTAL) ήταν μέτριο, εν αντιθέσει με το live του και είμαι περίεργος για το πώς θα ακούγεται το επερχόμενο άλμπουμ των άσπονδων φίλων του. Το “Ghostlights” των AVANTASIA συνέχισε το καλό σερί των δίσκων του και με άφησε με την απορία για ποιον λόγο ο Tobias Sammet συνεχίζει τους EDGUY, όταν αυτό το γκρουπ βαλτώνει συνθετικά κατά κύριο λόγο εξαιτίας των AVANTASIA…  To “Rulebreaker” των PRIMAL FEAR δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την ιστορία τους, αφού κινείται στα ίδια επίπεδα με τους πρόσφατους προκατόχους του, ενώ τους Αυστριακούς SERENITY (“Codex Atlanticus”), καλό θα είναι να τους ανακαλύψουν οι οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι EVERGREY, αφού είναι πολύ αδικημένο σχήμα. Όχι τίποτα το συγκλονιστικό, όχι όμως και του πεταματού. Εντελώς αδιάφορος έως και κακός, ο σόλο δίσκος του Frank “Blackfire” (ex-KREATOR, ex-SODOM).

Φεβρουάριος και ωραίες, τεχνικές, ακραίες δουλειές από τους OBSCURA (“Akroasis”) και τους TEXTURES (“Phenotype”) και οι ROTTING CHRIST, όπως πιθανώς διάβασε κάποιος στις λίστες μου, έβγαλαν το –απογοητευτικό κατ’ εμέ- “Rituals”, που δεν είναι τόσο κακό άλμπουμ πια, δείχνει όμως ένα γκρουπ εγκλωβισμένο στο στυλ που το ίδιο δημιούργησε. Άποψή μου, ότι πρέπει να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα και άμεσα κιόλας, αφού δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα παραπάνω, όντας κορυφαίοι στο είδος τους. Παγκόσμιου βεληνεκούς το ομώνυμο άλμπουμ των INNERWISH, που δημιούργησε πολλούς καινούργιους οπαδούς, αφού ακούγεται μοντέρνο αλλά παράλληλα και παλιομοδίτικο! Περίεργο το “Legacy” των MYRATH, αλλά καλό, ένα από τα υπερελάχιστα σχήματα που μπορούν να βάλουν το «τσιφτετέλι» στο metal και να μην ακούγονται γραφικοί. Κορυφαία hard rock κυκλοφορία για το 2017, ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο των NORDIC UNION, με τους Ronnie Atkins (PRETTY MAIDS) και τον φοβερά ταλαντούχο Erik Martensson των ECLIPSE. Οι LAST IN LINE, με τα πρώην μέλη της μπάντας του Dio, από την άλλη, δεν ενθουσίασαν με τις συνθέσεις τους και νομίζω ότι ακούστηκαν περισσότερο για τις διασκευές τους και τις διαμάχες με τα υπόλοιπα πρώην μέλη των Dio, παρά για το “Heavy crown”. Δυστυχώς το “Dead dawn” των ENTOMBED A.D. πέρασε και δεν ακούμπησε, αφού ο κόσμος φαίνεται να τους έχει γυρίσει πλέον την πλάτη για τα καλά μετά τις τελευταίες διαμάχες σχετικά το όνομα και τα δικαιώματά τους. Όσοι γνωρίζουν τους OMNIUM GATHERUM, δεν απογοητεύτηκαν με το “Grey heavens”, εν αντιθέσει με τους REDEMPTION, τους οποίους γουστάρω πάρα πολύ και περίμενα το “The art of loss” πολύ καλύτερο από το τελικό του αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με τις guest συμμετοχές που είχε ο δίσκος. Όπως φαίνεται, το “Snowfall on judgment day”, θα παραμείνει αξεπέραστο, χαλάλι όμως στον Nick van Dyk, ο οποίος έχει περάσει δυσκολίες που θα έκαναν οποιονδήποτε άλλον στη θέση του να τα παρατήσει. O μήνας έκλεισε με το πολύ καλό EP των VOIVOD, με τίτλο “Post society”. 

Η άνοιξη μπήκε με τους KILLSWITCH ENGAGE να έχουν πάψει εδώ και χρόνια να εντυπωσιάζουν και συνέχισαν την παράδοση με το “Incarnate”, όντας «αρχηγοί» σ’ ένα ιδίωμα που έχει μείνει πιο στάσιμο και από την απόδοση του Σωτήρη Νίνη. Τη σόλο καριέρα του Blaze Bayley ποτέ δεν μπόρεσα να την παρακολουθήσω, με ορισμένες εξαιρέσεις και ότι άκουσα από το “Infinite entanglement” δεν με ώθησε να επιδιώξω να ακούσω κάτι περισσότερο. Οι MYSTIC PROPHECY του Δημήτρη Λιαπάκη, έβγαλαν το πολύ καλό “War brigade”, αντίθετα με τους SPIRITUAL BEGGARS, των οποίων το “Sunrise to sundown” ήταν εντελώς αδιάφορο και απογοητευτικό, ένα ακόμα σημάδι της κάθετης πτώσης τους. Πολύ κατώτερο του αναμενομένου και το μεγαλεπήβολο “Jomsviking” των AMON AMARTH, με πολύ λίγα κομμάτια να ξεχωρίζουν πραγματικά. Συμπαθητικό το “Penalty by perception” των Δανών thrashers ARTILLERY, ακόμα καλύτερο το “XI” των METAL CHURCH στη σπουδαία επιστροφή τους. Έφυγε ο Viktor Smolski από τους RAGE και το “Tsar” των  ALMANAC ήταν όπως ακριβώς το περίμενα, με τρεις πολύ καλούς τραγουδιστές. Γούσταρα πολύ που και αυτοί και οι RAGE έβγαλαν πολύ καλούς δίσκους!

Με το ανέκδοτο των BABYMETAL αδυνατώ να ασχοληθώ, όπως και με το “Monument” των CREMATORY, οπότε τον Απρίλιο βρέθηκε άπλετος χρόνος να απολαύσω το αριστούργηματικό “Arktis” του IHSAHN, αλλά και το “Book of shadows II” του Zakk Wylde (εκεί που έλεγα ότι μάλλον δεν θα μου αρέσει τίποτα πλέον από τον μουσάτο κιθαρίστα). Τίμιοι οι DIAMOND HEAD στο ομώνυμο άλμπουμ τους, ενώ οι TEXAS HIPPIE COALITION πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο δημοφιλείς από τους FIVE FINGER DEATH PUNCH αν είχαν όλο το πακέτο υποστήριξης των τελευταίων. Το “Dark side of the black”, είναι ένα ακόμα πολύ καλό δείγμα δουλειάς. Οι progsters HAKEN, μάλλον παρασύρθηκαν από το hype των περασμένων δίσκων τους με το “Affinity” και ο Rob Zombie δείχνει έτοιμος για απόσυρση από τα μουσικά δρώμενα με το άλμπουμ του με το όνομα-σιδηρόδρομο (“The electric warlock acid witch satanic orgy celebration dispenser”). Συμπαθητικό το σόλο άλμπουμ του Mark Tremonti με τίτλο “Dust”, προτιμώ όμως το πολύ καλό “The last hero” με τους ALTER BRIDGE. Υπεραγαπημένοι οι TILES, το απόλυτο υποκατάστατο των RUSH, αλλά το “Pretending 2 run”, διπλό άλμπουμ με πολλούς και σημαντικούς καλεσμένους, το περίμενα καλύτερο.

Ο Μάιος ήταν μήνας με πολλές απογοητεύσεις: Μεγαλύτερη όλων το “The fall of hearts” των KATATONIA που δείχνουν να έχουν χάσει εντελώς τον προσανατολισμό τους, ακολουθούν κατά πόδας οι LACUNA COIL που δεν έχουν καμία σχέση με τη μπάντα που μου άρεσε τόσο στη μεσαία της περίοδο, οι DEVILDRIVER με το “Trust no one” που όμως δεν με ένοιαξε, αφού ποτέ δεν ήταν στις προτεραιότητες των ακουσμάτων μου, οι KVELERTAK που δεν κατάφεραν με το “Nattesferd” να φτάσουν το επίπεδο των προηγούμενων δίσκων τους, οι OMEN που εξακολουθούν να ξεφτιλίζουν το ένδοξο παρελθόν τους με το “Hammer damage”, αλλά και οι SIX FEET UNDER που επιμένουν με τη σιχαμένη σειρά διασκευών τους, αυτή τη φορά κατακρεουργώντας αριστουργήματα των IRON MAIDEN και των JUDAS PRIEST. Διασκευές για μία ακόμη φορά από τον Jorn Lande, που χαραμίζει την πολύ καλή του φωνή για τις εμπορικές ιδέες της Frontiers. Εντύπωση μου έκανε όμως το “Hotel California”, που δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να το ακούσω για μία ακόμη φορά, δίνοντάς του έναν νέο «αέρα». Τις καλές κυκλοφορίες τις αναφέραμε προηγουμένως (VEKTOR, DEATH ANGEL, SIUCIDAL ANGELS), ενώ είχαμε και τους σταθερά καλούς GRAND MAGUS με το “Sword songs”, τους FLOTSAM & JETSAM με το ομώνυμο άλμπουμ τους που ήταν μία πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη, τους MONUMENT με το εξαιρετικό NWOBHM influenced “Hair of the dog”, αλλά και τους IRON SAVIOR, των οποίων το “Titancraft”, μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν μου προξένησε χασμουρητά, δείχνει ότι ήταν αξιόλογο!!!

Το καλοκαίρι μας υποδέχτηκε με το “World on fire” του Yngwie Malmsteen, ο οποίος δεν βρήκε ή δεν θέλει να βρει τραγουδιστή ή απλά κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί του. Ειλικρινά στεναχωριέμαι με την κατάντια ενός καλλιτέχνη του οποίου λάτρεψα πολλούς δίσκους, αλλά κατάντησε κακόγουστο ανέκδοτο και να μην τον θέλει ούτε μία δισκογραφική εταιρία. Όσο για το επίπεδο των συνθέσεων, δυστυχώς είναι πολύ χαμηλό… Το “Death thy lover” των CANDLEMASS είναι καλό (αλλά λίγο σε διάρκεια ως EP!!!), το “Spiral of fear” των POVERTY’S NO CRIME, μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν το έχω ακούσει, αφού το άφησα παραπεταμένο κάπου στο γραφείο, όπως και το “Unden!able” των HELLYEAH, τους οποίους δεν έχω και σε καμία ιδιαίτερη εκτίμηση. Πολύ αξιόλογο το “The devil strikes back” των RAGE, ονειρώδες το “Theater equation” των AYREON, σε υψηλά επίπεδα και το “Magma” των GOJIRA, με μόνη ένσταση τη μεγάλη χρονική απόσταση ανάμεσα στους δίσκους τους, που θεωρώ ότι είναι ανασταλτικός παράγοντας για να γίνουν ακόμα μεγαλύτερο όνομα.

Το πολυαναμενόμενο “Headbanger’s symphony” του Wolf Hoffmann, είναι πολύ καλό και ο συμπαθής κιθαρίστας των ACCEPT είναι από τους λίγους που μπορεί να ενώσει την κλασική μουσική με το heavy metal χωρίς να γελοιοποιηθεί. Οι SINSAENUM του Joey Jordison, δεν με άγγιξαν καθόλου, αφού μου φάνηκε πολύ επιτηδευμένος ο ακραίος ήχος τους, σε αντίθεση με το “Northern sanctuary” των WITHERSCAPE του Dan Swano, που υπήρξε για μία ακόμη φορά κορυφαίο, τέλειο υποκατάστατο για τους απογοητευμένους οπαδούς των OPETH.

Η Tarja, θα πρέπει να πω ότι με απογοήτευσε οικτρά και με το EP, “The brightest void” και με το full length, “The shadow self”, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά σε μένα, ότι όσο καλή ερμηνεύτρια είναι, τόσο μέτρια είναι ως συνθέτης… Δεν με ενθουσίασαν επίσης οι SABATON με το “The last stand”, που το βρήκα αρκετά άνευρο σε σχέση με τους υπόλοιπους δίσκους τους, η επιστροφή των VICIOUS RUMORS, το EP των PROPHETS OF RAGE. Από την άλλη, βρήκα ανέλπιστα καλό το “Rapid foray” των RUNNING WILD, εκεί που τους είχα εντελώς ξεγραμμένους και συμπαθητικό το “Moonbathers” των DELAIN. Δεύτερη συνεχόμενη φορά, που δεν βρήκα κάτι που να με τραβήξει στο δίσκο των SERIOUS BLACK, παρά τη συμμετοχή του Bob Katsionis και την ταυτόχρονη παρουσία κι άλλων αγαπημένων μουσικών. Αντιθέτως, ευχάριστη έκπληξη ήταν το “Breakin’ outta hell” των Αυστραλών AIRBOURNE, που ήταν σαν να ξύπνησαν από λήθαργο, αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετό για να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Το «επετειακό» άλμπουμ του Kai Hansen, θα το θεωρήσω ως “fun” άλμπουμ κι όχι σαν κανονική προσπάθεια. Πολύ επιφανειακό, το άκουσα δύο φορές και το έβαλα στο ραφάκι με τα υπόλοιπα… Οι BLUES PILLS, μάλλον δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τον τρομερό «θόρυβο» που είχε δημιουργηθεί για την πάρτη τους και δείχνουν αποπροσανατολισμένοι στο “Lady in gold”. 

Το φθινόπωρο μπήκε με την απογοήτευση των PAIN (“Coming home”), που δεν έχουν πλέον καμία σχέση με το γκρουπ που λάτρεψα στο “Dancing with the dead”, με τον Devin Townsend να μου ακούγεται δυστυχώς επαναλήψιμος με το “Transcendence”, κάνοντας φανερό ότι κάποιες καλύτερα να συγκρατείς τν έμπνευσή σου και να μην κυκλοφορείς ασύστολα δουλειές που μοιάζουν μεταξύ τους ή σε τελική ανάλυση να βγάζεις δίσκους τόσο κοντά μεταξύ τους που να αλληλοκαλύπτονται… Το “The storm within” των EVERGREY, θα το χαρακτήριζα πολύ καλό αν δεν είχε βγει προηγουμένως το “Hymns for the broken”. Τώρα έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης και θα το χαρακτήριζα απλά καλό. Μεγάλη έκπληξη η πολύ ωραία διασκευή στο “Paranoid”, που βρίσκεται στην ειδική έκδοση. Μέτριο το νέο άλμπουμ των ALMAH, τραγικό το σόλο του Edu Falaschi (τραγουδιστή τους και πρώην τραγουδιστή των ANGRA) που πρόκειται ουσιαστικά για επανεκτελέσεις παλιών του κομματιών. Το EP των GHOST, δεν θα μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αν δεν είχε ένα από τα πιο πιασάρικα κομμάτια των τελευταίων ετών, το “Square hammer”. Απλά τα υπόλοιπα είναι διασκευές, γι’ αυτό και δεν το λαμβάνω σοβαρά υπόψη. Το άλμπουμ των CHARRED WALLS OF THE DAMNED, ακολουθεί την πορεία της καριέρας του Ripper Owens, δηλαδή καθοδική, ενώ το “Pure” των IN THE WOODS… δίχασε τον κόσμο, με μένα να βρίσκομαι κάπου στο ενδιάμεσο με τάσεις για να μου αρέσει. Οι GRIM REAPER ενθουσίασαν όσους οπαδούς τους μπορούν να ακολουθήσουν οτιδήποτε συμβαίνει εν έτει 2016 και δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ενώ οι INSOMNIUM τόλμησαν να βγάλουν ένα δίσκο που αποτελείται από ένα μόνο κομμάτι και να αποθεωθούν από τους οπαδούς του συγκεκριμένου μελωδικού death metal ήχου. Προσωπικά μιλώντας, με άφησε πολύ ικανοποιημένο το “Resurrection” του Geoff Tate και των OPERATION MINDCRIME και νομίζω ότι τα επιχειρήματα των πολεμίων τους, μάλλον έχουν να κάνουν με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του τραγουδιστή, παρά με τη μουσική καθαυτή. Το “Five” των THE AGONIST, τους βρίσκει σε ανοδική φάση, όπως και το “The holographic principle” των EPICA, που συνεχίζει το αξιοπρόσεχτο σερί πολύ καλών δίσκων, από ένα συγκρότημα που στις πρώτες δουλειές τους το θεωρούσα «καμένο χαρτί» και φροντίζουν να με διαψεύδουν για τρίτη συνεχόμενη δουλειά. Οι KANSAS προσέφεραν ένα διαμάντι, με το “The prelude implicit”, ένα φοβερό prog άλμπουμ, μετά από πολλά χρόνια δισκογραφικής αποχής. Εκπληκτικό και το διπλό prog αριστούργημα του Neal Morse (“The similitude of a dream”), παρά τις πομπώδεις δηλώσεις του Mike Portnoy που με είχαν αποθαρρύνει αρχικά. Ο Σεπτέμβριος έκλεισε με τους OPETH, που ήθελα να τους δώσω ευκαιρίες, αλλά ούτε η παραγωγή του δίσκου, ούτε οι συνθέσεις μου έδωσαν πολλά περιθώρια δυστυχώς, για ένα πάλαι ποτέ αγαπημένο συγκρότημα. To νέο άλμπουμ των SONATA ARCTICA, εντελώς ανάξιο λόγου, από μία μπάντα-σκιά του εαυτού της.

Οι MESHUGGAH αργούν, αλλά κυκλοφορούν δίσκους που αφήνουν τους οπαδούς τους με το σαγόνι στο πάτωμα, μα όταν μιλάμε για αργοπορία, στο μυαλό έρχονται κατευθείαν οι WATCHTOWER που μετά από 20+ χρόνια, έβγαλαν το EP του επερχόμενου “Mathematics”, που υποτίθεται ότι ήταν έτοιμο εδώ και χρόνια…  Οι DILLINGER ESCAPE PLAN διαλύθηκαν και το “Dissociation” είναι ένα ακόμα άλμπουμ τους που δεν μπορώ να ακούσω με τίποτα (όχι ότι είναι κακό, απλά δεν είναι του ύφους μου), οι SONIC SYNDICATE αποφάσισαν ότι θέλουν τελικά να γίνουν LINKIN PARK, εκεί που στην αρχή της καριέρας τους ήθελαν να γίνουν IN FLAMES, ενώ οι AMARANTHE την είδαν Eurovision και δεν έχουν καμία σχέση με τη rock μουσική. Για τους BON JOVI, τα έγραψε όλα ο Κουκουλάκης με το Νίκα, αφού προτιμώ να φάω μια σκελίδα σκόρδα σκέτα, παρά να ξαναμπώ στο μαρτύριο να ακούσω πάλι το “This house is not for sale”. Να με συγχωρήσουν οι φίλοι μου, αλλά το “Solas” των THE ANSWER και πάλι δεν μου είπε απολύτως τίποτα… Αυτό το γκρουπ από τη στιγμή που περιόδευσε με τους AC/DC, δείχνει να έχει χάσει την έμπνευσή του κυκλοφορώντας μέτριες δουλειές. Το “The stage” των AVENGED SEVENFOLD ήταν πολύ εντυπωσιακά στημένο, χωρίς καθόλου marketing, μου προκάλεσε θετικά συναισθήματα στις πρώτες ακροάσεις, ξεφούσκωσε όμως γρήγορα… Θετικό το γεγονός ότι έβαλαν ποικιλία στον ήχο τους και δεν έμειναν στον ήχο των METALLICA, όσο καλά κι αν το έκαναν στο “Hail to the king”. Μην ξεχάσω να αναφέρω και τους MESHIAAK του Jon Dette, με τις έντονες TESTAMENT και GRIP INC καταβολές.

Δεύτερος πολύ καλός δίσκος την ίδια χρονιά, με κεντρικό πρόσωπο τον Ronnie Atkins, το “Kingmaker” των PRETTY MAIDS. Εξαιρετικό! Ατόφιο metal παίζουν και οι HAMMERFALL, αλλά με αρκετά μέτριες συνθέσεις στο “Built to last”. Θα προτιμήσω να τους βλέπω live να παίζουν τους ύμνους του παρελθόντος. Σταθερά καλοί οι DARK TRANQUILLITY με το “Atoma”, δεν κυκλοφορούν κάτι ρηξικέλευθο, αλλά είναι πολύ τίμιο και ικανοποίησε με το παραπάνω τους οπαδούς τους. Κάτι που δεν συνέβη για έναν ακόμα δίσκο των IN FLAMES. Το live που κυκλοφόρησαν ήταν απογοητευτικό και το “Battles”, συνέχισε την έντονη καθοδική πορεία που είχαν στο “Siren charms”. Το μαντήλι το έχουν κουνήσει οι παλιοί οπαδοί τους εδώ και καιρό, το θέμα είναι αν απέκτησαν καινούργιους… Οι DEVILMENT κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ κυρίως για όσους θέλουν να έχουν τα άπαντα του Dani Filth, όχι κακό, αλλά χωρίς προσωπικότητα και οι FREEDOM CALL έβγαλαν έναν ακόμα μονόχνοτο δίσκο, που απευθύνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς του τευτονικού power metal. Οι SIXX: A.M. με εντυπωσίασαν θετικά με τα “Prayers for the damned” και “Prayers for the blessed”, με το πρώτο μέρος –παραδοσιακά- να είναι κατά τι καλύτερο από το δεύτερο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έφυγε ο Herman Frank από τους ACCEPT για να κάνει άλλον ένα σόλο δίσκο που είναι ίδιος με το πρώην σχήμα του…

Μερικές ακόμα κυκλοφορίες που ξεχώρισα από την ελληνική σκηνή, είναι το ντεμπούτο των SUNBURST (“Fragments of creation”), που είναι βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των KAMELOT και NEVERMORE, το “Awakening” των WARDRUM (φοβερό παιχτικά, με μελωδικότατες συνθέσεις), το “The deadliest scourge” των THE SILENT RAGE που άξιζε την αναμονή τόσων ετών, το “Sanatana dharma” φυσικά, των THE SLAYERKING, με τον Ευθύμη Καραδήμα να βγάζει έναν από τους πιο σκοτεινούς δίσκους της πλούσιας καριέρας του. Επίσης, το “In flood” των SCAR OF THE SUN ήταν από τις πιο αξιόλογες δουλειές εγχώριου σχήματος που άκουσα, έχοντας αποτινάξει από πάνω τους την έντονη παρουσία των PARADISE LOST επιρροών, το “Arachnes” των ENEMY OF REALITY που τους βρίσκει εκ νέου σε φόρμα, το “All the king’s horses” των DANGERANGEL, που πλέον δεν ακούγονται ως ένα αμιγώς hard rock σχήμα, με νέο τραγουδιστή και πάλι και το “Fireborn” των CRIMSON FIRE που είναι όσο κλασικομέταλλο χρειάζεται!!! Ειδικής αναφοράς χρήζουν οι κυκλοφορίες της «Αγίας Τριάδας» του εγχώριου heavy rock, με τους 1000MODS, να είναι ίσως το πιο “hot” όνομα αυτή τη στιγμή και το “Repeated exposure to…”, παρόλο που δεν είναι του γούστου μου, έκανε τους φίλους τους να παραμιλούν. Οι NIGHTSTALKER, στα αυτιά μου φάνηκαν κουρασμένοι στη νέα τους δουλειά (by the way, το εξώφυλλο μου φάνηκε εντελώς παιδικό) ενώ οι PLANET OF ZEUS μου έκαναν θετική εντύπωση επειδή δεν επαναπαύτηκαν στον ήχο με τον οποίο δημιούργησαν τρομερό θόρυβο, αλλά προσπάθησαν να τον εμπλουτίσουν (κάτι που δεν είναι απαραίτητα καλό για τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου, αλλά μαγκιά τους που το έκαναν).

Αυτά δεν ήταν τα μοναδικά άλμπουμ που έτυχε να ακούσω μέσα στη χρονιά. Ίσως κάποια να τα ξέχασα, κάποια να μην τα άκουσα όσο ήθελα για να διαμορφώσω άποψη, κάποια να μου διέφυγαν παντελώς. Μακάρι και το 2017, πέρα από την υγεία μας, να μας φέρει και ωραίες μουσικές, που να μπορούν να μας κρατήσουν συντροφιά στις δύσκολες μέρες που προβλέπεται να περάσουμε μέσα στη χρονιά.

Σάκης Φράγκος