Σιχαίνομαι την λέξη “απαίτηση” στη μουσική. Κρύβει πίσω της έναν Δονκιχωτισμό και μία διεστραμμένη έπαρση, που σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να μπεις στα παπούτσια της κάθε μπάντας και μάλιστα να γράψεις εκείνο το άλμπουμ που σε χρόνο-ρεκόρ θα εκτοξεύσει την καριέρα της σε mainstream επίπεδα. Συνεπώς, θα πω απλά πως οι προσδοκίες μου για το καινούργιο άλμπουμ των 1000MODS ήταν μεγάλες. Εξάλλου, όταν έχεις ήδη στο ενεργητικό σου δυο δισκάρες, έχεις οργώσει την Ευρώπη μεγαλώνοντας συνεχώς το όνομα σου και τιγκάρεις κάθε συναυλιακό χώρο που υπάρχει στην Ελλάδα, ξέρεις ότι το τρίτο σου άλμπουμ είναι εκείνο όπου είτε θα κάνεις το πραγματικό σου ξεπέταγμα είτε θα φας τα μούτρα σου στην άσφαλτο.
Από το πρώτο κιόλας άκουσμα του “Repeated Exposure to…”, η βελτίωση είναι φανερή σε όλα τα επίπεδα. Στην παραγωγή, που είναι η πιο καθαρή και συνάμα η πιο δυνατή μέχρι σήμερα (το mastering ανήκει στον γνωστό και μη εξαιρετέο Brad Boatright), στις φωνητικές μελωδίες του Δάνη, που είναι σαφέστατα πιο δουλεμένες και λιγότερο ακοντρολάριστες απο ότι στο παρελθόν, και φυσικά στις εντυπωσιακές κιθάρες, οι οποίες ακολουθούν μία ενδιάμεση οδό, ανάμεσα στην εθιστική ψυχεδέλεια του “Super Van Vacation” και την πιο heavy rock προσέγγιση του “Vultures”, συγκεράζοντας συγχρόνως, ορισμένες από τις κύριες επιρροές που συνοδεύουν το Χιλιομοδίτικο συγκρότημα από το ξεκίνημα της καριέρας του.
Η ευλαβική προσήλωση στην ουσία είναι επιμερισμένη ισόποσα και στις οκτώ συνθέσεις του “Repeated Exposure to…”. Η τριάδα των “Above 179”, “Electric carve” και του βαρύγδουπου “On a stone”, αντιπροσωπεύει, δίχως αμφιβολία, την πιο rock ‘n’ roll και fuzzy πλευρά του δίσκου, ενώ είμαι πεπεισμένος πως το “A.W.” γράφτηκε αποκλειστικά για να κάνει τα ηχεία και τα κορμιά στις πρώτες σειρές των συναυλιών των 1000MODS να ιδρώνουν μανιασμένα πάνω από το πυρετώδες groove του. Στην αντίπερα όχθη, η αρμονική εξισορρόπηση των πραγμάτων βρίσκει ακόμα πιο ξεκάθαρη έκφραση στα μακρόσυρτα κομμάτια. Μολονότι το “The Son” φαντάζει στα αυτιά μου ως η λιγότερο εντυπωσιακή σύνθεση του άλμπουμ, είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο διατηρούν τον αυτοέλεγχο και τον προσανατολισμό τους στα “Loose” και “Groundhog Day”, απομονώνοντας κάθε ίχνος εμμονικής φλυαρίας, ανεβάζοντας στροφές με υπολογισμένη μεθοδικότητα και γκαζώνοντας εν τέλει όσο χρειάζεται ώστε να σε κάνουν να χάσεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Ένα χάσιμο που ολοκληρώνεται θριαμβευτικά μέσα από την επαναλαμβανόμενη έκθεση στο ζαλιστικό ξόρκι του “Into the Spell”, η οποία είναι υπεραρκετή για να σε βάλει να μετρήσεις έναν προς έναν τους χιλιάδες ηχοκόμβους του γαλαξία.
Με την έμπνευση να βαράει κόφτες και κάθε νότα να αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος που διακρίνεται για τη μεστότητα και την ισορροπία του, δύσκολα μπορείς να εντοπίσεις κάποιο πραγματικό ψεγάδι στο “Repeated Exposure to…”. Θαρρώ, ωστόσο, πως η ιδιαιτερότητα του δεν περιορίζεται μονάχα στην συμπύκνωση όλων των παραπάνω στοιχείων, αλλά επαφίεται κυρίως στο γεγονός ότι για πρώτη φορά οι 1000MODS επιβάλλουν τόσο ολοκληρωτικά τη δική τους μουσική προσωπικότητα. Πλέον δε μπορούμε να μιλάμε για κάτι που θυμίζει (ή αντιγράφει για τους πιο κακεντρεχείς) συγκροτήματα σαν τους COLOUR HAZE ή τους KYUSS, αλλά για έναν ήχο που φέρει την εκκωφαντική σφραγίδα του τιμημένου Χιλιομοδίου. Γίνεται λοιπόν να μην παίζει μόνιμα στη διαπασών;
8,5 / 10
Πάνος Δρόλιας
