Ο Δημήτρης Τσέλλος μου ζήτησε να συμμετάσχω στο “Underrated gems” αυτού του μήνα και φυσικά δεν μπορούσα να αρνηθώ μιας και οι KISS είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Είναι χαρά μου, λοιπόν, να παρουσιάσω 20 + 1 «υποτιμημένα» κομμάτια από τη δισκογραφία της πιο καυτής μπάντας του κόσμου. Η λογική είναι η εξής: επέλεξα ένα κομμάτι από κάθε άλμπουμ μέχρι το 1998 – εξαιρούνται τα solo άλμπουμ του 1978 – και δεν συμπεριέλαβα τίποτα από τα “Sonic boom” και “Monster” γιατί είναι σχετικά πρόσφατα ώστε να αποτιμηθούν. Επιπλέον, πρόσθεσα studio tracks από τα “Alive II”, “Killers” & “Smashes, thrashes & hits” αφού εκεί υπάρχουν μερικά πολύ κλασικά και σχετικά άγνωστα κομμάτια των KISS. Πάμε να ξεκινήσουμε λοιπόν…
Από τον Σάκη Νίκα
Let me know (“KISS” – 1974)
Κλασικό όσο δεν πάει και είναι εγκληματικό που οι KISS σταμάτησαν να το παίζουν (σε σταθερή βάση) μετά το 1975. Το κομμάτι έχει τεράστια ιστορική σημασία αφού είναι το τραγούδι που έπαιξε ο Stanley στον Simmons όταν ο τελευταίος του ζήτησε να παίξει κάτι στην πρώτη τους συνάντηση στο σπίτι του κοινού φίλου και μετέπειτα συνεργάτη τους στους WICKED LESTER, Stephen Coronel. O αρχικός τίτλος του κομματιού ήταν “Sunday driver”.
Strange ways (“Hotter than hell” – 1974)
Το αγαπημένο μου κομμάτι από το “Hotter than hell”. Βασικά σχεδόν όλο το “Hotter than hell” είναι από μόνο του ένα underrated gem αφού είναι το πιο obscure άλμπουμ από την κλασική πρώτη περίοδο. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μακράν το καλύτερο solo του Ace Frehley στο δίσκο και στα φωνητικά συναντάμε τον Peter Criss. Υπάρχει έντονη φημολογία ότι έχει ηχογραφηθεί ένα demo με τον Simmons στα φωνητικά. Fun fact: ο Criss ήθελε να συμπεριληφθεί ένα drum solo στη μέση διάρκειας 4-5 λεπτών. Μάλιστα, απείλησε ότι θα έφευγε αν δεν έμπαινε μέσα στο δίσκο. Τελικά το drum solo και δεν μπήκε και ο Criss παρέμεινε στη μπάντα.
Love her all I can (“Dressed to kill” – 1975)
Ένα από τα πρώιμα κομμάτια των WICKED LESTER. Η βασική δομή του κομματιού δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Απλώς αφαιρέθηκαν τα πνευστά και τα ψυχεδελικά δεύτερα φωνητικά και δόθηκε η έμφαση στην κιθάρα. Το αποτέλεσμα; Κλασικό KISS κομμάτι το οποίο ανεβαίνει κατηγορία στις σπάνιες ζωντανές του εκτελέσεις. Τα κοινά φωνητικά των Simmons/Stanley στο αρχικό κουπλέ είναι απολύτως ταιριαστά με το όλο κλίμα του δίσκου.
Flaming youth (“Destroyer” – 1976)
Αν μπορούμε στην μουσική να κάνουμε λόγο για αντικειμενικότητα, τότε το “Destroyer” είναι μακράν το magnum opus των KISS… Το δισκογραφικό αριστούργημά τους! Βεβαίως, ο Bob Ezrin έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για αυτό αφού επένδυσε τα κομμάτια με μία μοναδική παραγωγή που ακούγεται πεντακάθαρη μέχρι και σήμερα. Και μπορεί το “Beth” να «άνοιξε» το ακροατήριο των KISS αλλά το “Flaming youth” κερδίζει άνετα τον τίτλο του πιο obscure, κλασικού κομματιού των KISS. Ο Ezrin φέρνει μαζί του κάτι από το “Department of youth” του Alice Cooper και αμέσως έχουμε ένα KISS classic.
Mr. Speed (“Rock and roll over” – 1976)
Αν υπάρχει ένα και μόνο αντιπροσωπευτικό KISS άλμπουμ, αν πρέπει να δώσουμε σε έναν που δεν έχει ακούσει καθόλου KISS και δεν έχει ιδέα για τον ήχο της μπάντας, τότε ο δίσκος που αποτυπώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την rock n’ roll πεμπτουσία των Αμερικανών είναι το “Rock and roll over”. O Eddie Kramer βγάζει (κλασικά) τον καλύτερο εαυτό των Stanley/Simmons/Frehley/Criss και το “Mr. Speed” παίρνει τον τίτλο του underrated gem (σε tie-break με το “Love ‘em, leave ‘em” του Simmons).
Got love for sale (“Love gun” – 1977)
Ο αρχικός τίτλος του κομματιού ήταν “Have love will travel” και προέκυψε μέσα από τους αρχικούς στίχους του Simmons για το “Man of 1000 faces”. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το “Love gun” είναι ένα υπερκλασικό άλμπουμ των KISS αλλά όχι και το πιο αντιπροσωπευτικό. Απαραίτητη σημείωση για όλους εκείνους που ταυτίζουν το εμπορικό απώγειο των KISS με την πραγματική ηχητική τους ταυτότητα. Και μπορεί ο Paul να κλέβει άνετα την παράσταση με τα “I stole your love” και “Love gun” αλλά όλοι οι die hard fans των KISS γουστάρουν την πιο σκοτεινή πλευρά του Simmons στο εν λόγω album με το συγκεκριμένο κομμάτι και το “Almost human”. Η R&B/ghetto rock πλευρά θα αποτυπωνόταν στο προσωπικό του άλμπουμ 15 μήνες μετά.
Larger than life (“Alive II” – 1977)
Η τέταρτη πλευρά του “Alive II”, δηλαδή η πλευρά με τα 5 νέα studio κομμάτια, μπορεί να έδωσε ένα hit για τον Ace (“Rocket ride”) αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έγιναν ευρέως γνωστά αν και αγαπήθηκαν από όλους τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας. Το “Larger than life” είναι το μπάσταρδο αδερφάκι του “Almost human” και είναι το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για τα συγκεκριμένα sessions. Για την ιστορία κιθάρα παίζει ο Bob Kulick και όχι ο Rick Derringer όπως για ένα περίεργο λόγο ισχυρίζεται ο Gene & o Paul.
Dirty livin’ (“Dynasty” – 1979)
To μοναδικό κομμάτι στο οποίο τραγούδησε και έπαιξε drums o Criss στο “Dynasty” λόγω ενός τροχαίου που είχε. Οι απαρχές του “Dirty livin’” θα πρέπει να αναζητηθούν στο 1972 και στο συγκρότημα του Peter Criss & Stan Penridge, τους LIPS. Εκεί ήταν πιο funk, πιο soul και σαφέστατα πιο «βρώμικο» σε σχέση με την εκτέλεση στο “Dynasty”. Πάρα πολύ καλή εκτέλεση και εδώ αλλά νομίζω ότι το κομμάτι χάνει σε σχέση με την πρώιμη εκδοχή του λόγω της καλογυαλισμένης παραγωγής του Vini Poncia.
Easy as it seems (“Unmasked” – 1980)
Ο απόλυτος ύμνος του Paul στο “Unmasked”. H χαρακτηριστική μπασογραμμή στο intro ανήκει στον Paul ο οποίος έπαιξε και το solo στο εν λόγω κομμάτι. Τυπικοί στίχοι αλλά εξαιρετική μουσική από τον Stanley τα φωνητικά του οποίου αγγίζουν την τελειότητα στο refrain. Το γεγονός ότι οι KISS δεν επεχείρησαν ποτέ να παρουσιάσουν το “Easy as it seems” ζωντανά πάνω στη σκηνή –ούτε καν στα επίσημα KISS Konventions του 1995- μας πληγώνει αφάνταστα.
Dark light (“The Elder” – 1981)
Καταρχάς ΟΛΟ το “The Elder” είναι obscure αλλά ταυτόχρονα είναι και ΔΙΣΚΑΡΑ! Ναι, δεν είναι κλασικό KISS, ναι δεν είναι εύπεπτο, και ναι δεν γίνεται να αρέσει η σκοτεινή/μεσαιωνική ατμόσφαιρα στους περιστασιακούς KISS fans. Ωστόσο, η ιστορία είναι πολύ καλή, η απόδοση στο studio άψογη και η συνεργασία με τον Ezrin ιδανική. Το “Dark light” προέκυψε από το demo του Frehley με τίτλο “Don’t run” και είναι το μοναδικό κομμάτι στο οποίο έπαιξε στο άλμπουμ. Μάλιστα, τα κιθαριστικά του μέρη τα ηχογράφησε στο σπίτι του στο Connecticut και τα έστειλε με FEDEX στον Καναδά όπου ηχογραφούσαν οι KISS.
Nowhere to run (“Killers” – 1982)
Όταν οι KISS έχουν την πολυτέλεια να βάζουν σε συλλογές τέτοια κομμάτια, σε κάνει να νιώθεις οπωσδήποτε περήφανος που ακούς τη μουσική τους! Η αλήθεια είναι ότι και τα τέσσερα κομμάτια του Paul που έγραψε στις αρχές του 1982 και κατέληξαν στο “Killers”, προορίζονταν για το “Creatures of the night” αλλά τελικά μπήκαν σε αυτή τη συλλογή διότι η Polygram ζητούσε κάτι για την ευρωπαική αγορά μετά την αποτυχία του “The Elder”. O Bob Kulick παίζει κιθάρα και τα φωνητικά του Paul είναι απλησίαστα!
Killer (“Creatures of the night” – 1982)
Το αγαπημένο μου ever άλμπουμ των KISS! Όλα μα όλα τα κομμάτια είναι διαμάντια και η συνεργασία με τον Vinnie Cusano (Vinnie Vincent) συνετέλεσε τα μέγιστα στην απίστευτη ποιότητα των συνθέσεων. Το “Killer” είναι ένα από τα πρώτα δείγματα της συνεργασίας των Simmons/Vincent αλλά αξίζει να αναφέρουμε ότι το κομμάτι τελειοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων αφού δεν ήταν έτοιμο στο pre-production στάδιο. Δυστυχώς η καταστροφική περίοδος 1980-1981 επηρέασε τις πωλήσεις και του “Creatures of the night” και έτσι χρειάζονταν δραστικές στο στρατόπεδο των KISS…
A million to one (“Lick it up” – 1983)
Αν βγήκε κάτι καλό από το χωρισμό του Paul με την ηθοποιό Donna Dixon, ήταν αυτό το απίστευτο κομμάτι που το ακούσαμε ζωντανά από τον frontman των KISS στην περιοδεία για το “Live to win” το 2006/2007. Το γεγονός ότι η Donna Dixon χώρισε τον Paul για τον Dan Aykroyd σίγουρα σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό σκεφτόταν η τύπισσα! Η συνεισφορά του Vinnie στην όλη σύνθεση (όπως και στο δίσκο συνολικά) είναι τεράστια.
While the city sleeps (“Animalize” – 1984)
Ξέρω…υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που σιχαίνονται σχεδόν όλα τα κομμάτια του Gene της περιόδου 1984-1987. Η αλήθεια είναι ότι το Hollywood του είχε πάρει τα μυαλά και οι KISS είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο το εν λόγω κομμάτι είναι φανταστική ροκιά, απολύτως χαρακτηριστικό του κλίματος της εποχής και φαντάζομαι ότι οι HEAVY PETTIN’ θα έπρεπε να «τσιμπήσουν» το “While the city sleeps” όταν τους προτάθηκε από τον Simmons. Καλύτερα για εμάς…
King of the mountain (“Asylum” – 1985)
Κομμάτι που άρχισαν να γράφουν οι Stanley & Kulick με την ολοκλήρωση των sessions για το “Animalize”. Ο Paul κάλεσε το φιλαράκι του, τον Desmond Child, ο οποίος έγραψε μερικούς στίχους, ο Eric Carr πρόσθεσε ένα δυναμικό drum intro (εφάμιλλο της ατμόσφαιρας του “Creatures…”) και οι KISS είχαν στα χέρια τους το ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι για το “Asylum”. Κρίμα που δεν το τίμησαν αρκετές φορές στα live τους… Βέβαια, αυτό ισχύει για πάμπολλα τραγούδια των KISS, έτσι;
I’ll fight hell to hold you (“Crazy nights” – 1987)
Ο Paul έβγαζε φωτιές το 1987! Δίχως δεύτερη σκέψη ο οίστρος του εκείνη την περίοδο ήταν απαράμιλλος και τολμώ να πω ότι δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χρονική στιγμή στην καριέρα του. Όλα τα κομμάτια του “Crazy nights” –με εξαίρεση του τραγικού “Bang bang you”- που φέρουν την υπογραφή του είναι 10 στα 10! Ακόμη και τα 5 demos είναι τέλεια… Ψάξτε τα στο YouTube για του λόγου το αληθές! Το “I’ll fight hell to hold you” είναι μία πρόκληση για κάθε τραγουδιστή που θέλει να φτάσει τον Paul και τελικά δεν τα καταφέρνει. Περασμένα μεγαλεία!
(You make me) Rock hard (“Smashes, thrashes & hits” – 1988)
Μπορεί ο Gene & o Paul να μην εκφράζονται με διόλου κολακευτικά λόγια για τα δύο studio tracks του “Smashes…” αλλά η αλήθεια είναι ότι το “You make me rock hard” είναι ένα κλασικό 80ς κομμάτι και ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ever o Paul. Πρόκειται για κλασική περίπτωση…βλάβης αφού οι KISS fans το γουστάρουν και το ίδιο το συγκρότημα –με εξαίρεση τον Bruce Kulick- το σιχαίνεται! Τράβα βγάλε άκρη…
Silver spoon (“Hot in the shade” – 1989)
Αυτοβιογραφικό κομμάτι του Stanley που κλείνει την πρώτη πλευρά του “Hot in the shade”. Αψεγάδιαστη σύνθεση που θα ανέβαινε πολλά σκαλιά παραπάνω αν είχε καλύτερη παραγωγή αλλά οι αγαπημένοι μας Εβραίοι επέλεξαν να τσεπώσουν το παραδάκι από την Polygram/Mercury (με την οποία είχαν ανανεώσει το συμβόλαιο τους…τότε για 10 ακόμη δίσκους) και να ηχογραφήσουν στα Cherokee Studios όπου πήγαιναν οι μπάντες για να ηχογραφήσουν demos! Τα χαρακτηριστικά δεύτερα γυναικεία φωνητικά κάνουν οι Charlotte Crossley, Valerie Pinkston & Kim Edwards-Brown.
Heart of chrome (“Revenge” – 1992)
To “Revenge” είναι η απόλυτη επιστροφή των KISS και η απόλυτη επιστροφή του Simmons σε απολύτως ποιοτικά τραγούδια. Ο Paul γράφει και αυτός κομματάρες και το όλο αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό με μία heavy ατμόσφαιρα που συμβάδιζε με τη γενικότερη σκοτεινή αισθητική των αρχών της δεκαετίας του 90. Ο Vinnie Vincent και ο Bob Ezrin επιστρέφουν και αυτοί (ο δίσκος των επιστροφών, έτσι;) και το “Heart of chrome” είναι το τελευταίο από τα τρία κομμάτια που συνέθεσε με τους Simmons & Stanley προτού πάρει πόδι. Ο Jesse Damon των SILENT RAGE κάνει εδώ δεύτερα φωνητικά.
Jungle (“Carnival of souls” – 1997)
Λατρεύω το “Carnival of souls” και είναι κρίμα που δεν του δόθηκε μία δίκαιη ευκαιρία λόγω της επανασύνδεσης της κλασικής σύνθεσης. Αν, μάλιστα, είχε κυκλοφορήσει το 1995 (τότε τελείωσε η ηχογράφησή του) που το grunge ήταν ακόμη στα πάνω του τότε σίγουρα θα το επανεκτιμούσαμε διαφορετικά. Ποτέ δεν είναι αργά όμως! Ναι, οι KISS μετατρέπονται σε ALICE IN CHAINS στο “Carnival…” αλλά οι συνθέσεις είναι φανταστικές (κυρίως του Simmons). To “Jungle” είναι πιθανότατα η κορυφαία στιγμή του δίσκου με τους Kulick & Singer να δίνουν ρεσιτάλ απόδοσης!
Journey of 1000 years (“Psycho circus” – 1998)
To εχώ πει/γράψει αρκετές φορές….το “Psycho circus” είναι το μοναδικό άλμπουμ των KISS που δεν μου αρέσει. Για την ακρίβεια, μου αρέσουν μονάχα τέσσερα κομμάτια και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που περιμέναμε από την original συνθεση των KISS (η οποία βέβαια παίζει μονάχα σε 1 ½ κομμάτι στο δίσκο). Το “Journey of 1000” είναι μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι στο άλμπουμ αν και η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα προσωπικό δίσκο του Simmons παρά σε ένα KISS άλμπουμ. Το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων και η μουσική συγγένεια με το “Psycho circus” (το κομμάτι) κρίνεται σαν εγχείρημα πετυχημένο και είναι πανέξυπνο. Θεωρώ ότι είναι μία από τις πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις του Simmons γενικότερα…
