Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν οι μουσικοί που παρακολουθώ είναι άξιοι αναφοράς στη ζωή μου ή απλώς είναι εκεί για να παράγουν ένα καλλιτεχνικό έργο με αντίκτυπο. Αν για εσάς δεν είχε ποτέ αυτό σημασία, σκεφτείτε βαθιά μέσα σας στο κατά πόσον η προσωπικότητα ενός μουσικού έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στο να παρακολουθείτε στενά τις δραστηριότητες του.
Καταρχήν οφείλω να αποσαφηνίσω τι εννοώ , χρησιμοποιώντας την έννοια της προσωπικότητας, γιατί ζούμε και σε εποχές που όλα υπεισέρχονται στον στρεβλό κανόνα του «για εμένα προσωπικότητα είναι αυτό κι εκείνο». Πειθαρχώντας στην έννοια που πρεσβεύει ο όρος προσωπικότητα, εννοώ εκείνον τον άνθρωπο που προάγει την σκέψη μέσω του έργου του, των κειμένων του και των αντιλήψεων του.
Θυμάμαι με τι πάθος έτρεχα να διαβάσω οποιαδήποτε συνέντευξη του Trey Azagthoth μέχρι και τα late 90s. Ο ηγέτης των MORBID ANGEL είχε και σε κάτι καινούριο να πει, ανεξάρτητα σε τι έχει ερωτηθεί και ξεπερνούσε τις τετριμμένες ερωτήσεις τεχνικού χαρακτήρα στη μουσική του. Να λοιπόν ένα στοιχείο σημαντικό μιας προσωπικότητας! Αξιοποιεί μια συνέντευξη για να επικοινωνήσει με τον κόσμο που ενδιαφέρεται για τη δραστηριότητα του.
Το ίδιο συνέβαινε και σε μεγαλύτερο βαθμό με τον Chuck Schuldiner. H πορεία των DEATH και τα λόγια των συνεργατών του, αποδείκνυαν ότι μιλούσαμε για να έναν άνθρωπο που είχε ξεπεράσει τα στενά όρια του όρου καλλιτέχνης ή φοβερός μουσικός και είχαμε αγγίξει το φοβερός άνθρωπος σε όλο του το είναι. Τελικά ήταν έτσι;
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον κακό χαμό που γινόταν στα mid 90s με τους PARADISE LOST. Και το όμορφο ήταν ότι για πρώτη – και ίσως μοναδική – φορά η Ελλάδα είχε συντονιστεί με τον παγκόσμιο αντίκτυπο που είχαν τα “Icon” και “Draconian times”. Αποτέλεσμα; Στη σκηνή έδιναν το 101% της ενέργειας τους και η υπόσταση τους με κάθε νέα τους έλευση από τη χώρα μας γιγαντωνόταν.
Ο,τιδήποτε κι αν έκαναν οι ICED EARTH στα mid/late 90s τύχαινε τεράστιας αποδοχής από τους Έλληνες fans. Μέσω των συνεντεύξεων του ο ηγέτης τους κατάφερνε να νιώθει οικεία και εκείνος που έχει επιδερμική σχέση με τη μουσική τους! Είναι, όμως, αυτό το στοίχημα;
Οι μεγαλύτερες μπάντες του χώρου έχουν άλλη «λογική» σε αυτό τον τομέα. Δείτε το ξεκάθαρα: Ο Steve Harris είναι μεγάλη προσωπικότητα; Αν ναι γιατί; Ο Rob Halford; O Ronnie James Dio; O Ozzy Osbourne; Ο Bruce Dickinson;
Αν παρατηρήσετε, όσοι θεωρούνται μεγάλες προσωπικότητες και ανήκουν σε groups με τεράστια αποδοχή, έχουν τελείως διαφορετική διαδρομή από των προηγούμενων. Δε θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να σταθεί ως σημαίνουσα προσωπικότητα ο, γνωστός για τις καταχρήσεις του, Jon Oliva των SAVATAGE. Αυτό το γεγονός έκανε πολλούς να τον βλέπουν διαφορετικά τα τελευταία χρόνια! Γιατί, όμως, δε συμβαίνει το ίδιο με τον Lemmy, που στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται σαν ένας μονομανής με τα φρουτάκια και το αλκοόλ; Πώς γίνεται να θεωρείται εκείνος μεγάλη προσωπικότητα και άξιος αναφοράς και ο άλλος που κάνει ανάλογα να μην είναι;
Την εβδομάδα που πέρασε ζήσαμε δυο τελείως αντίθετες εικόνες με ολόιδιες αναφορές. Και οι δύο μπάντες κλείνουν 30 χρόνια ύπαρξης και είναι δημοφιλείς όσο δεν πάει στη χώρα μας. Η μία ήρθε για συναυλίες παίρνοντας μαζί της δύο αξιόμαχους «αντιπάλους» στο σανίδι και η άλλη ολομόναχη, υποσχόμενη ότι θα κάνει ένα overview της καριέρας της. Πολλοί θα ανατρέξετε στο αποτέλεσμα για να εξάγετε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά θα ήθελα να αναρωτηθείτε πέρα από τα πώς και τα γιατί που είναι προφανή.
Η εικόνα των συναυλιών των KREATOR την προηγούμενη εβδομάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με έκανε να μπω σε πολλαπλές σκέψεις, βλέποντας τι έχει συμβεί τώρα με τους WASP. Δε θα ήθελα με τίποτα να συμβεί ό,τι συμβαίνει στους φανατικούς αυτής της μπάντας, που ανυπομονησία περίμεναν αυτές τις εμφανίσεις. Σκεφτείτε εκείνους που έκλεισαν όπως εγώ πριν μια βδομάδα, να τους δουν και στις δύο βραδιές! Θα τρελλαινόμουν στην ιδέα να πάω μέχρι εκεί και να μην γινόταν η συναυλία! Οι KREATOR πήγαν ξημερώματα προς τα σύνορα και προσπάθησαν να τα περάσουν, αλλά λόγοι καθαρά τυπικού χαρακτήρα δεν τους το επέτρεψαν. Οι WASP αντίθετα αποφάσισαν να μην πάνε ούτε εκεί, λες και τους έφταιγαν και οι Τούρκοι και τους «τιμώρησαν». Μήπως, λοιπόν, συμβαίνει κάτι βαθύτερο από το προφανές;
Πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι από τους αγαπημένους μας μουσικούς δε βλέπουμε τίποτα παραπάνω από τον αντικατοπτρισμό της εικόνας που θέλουν να μας δείξουν. Ακόμα και τα ντοκιμαντέρ που αγγίζουν τη νοοτροπία των reality – βλέπε “Some kind of monster” – δείχνουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα από τα «απόκρυφα». Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, πρέπει να ακολουθήσουμε διαφορετική συλλογιστική.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι SAXON είναι τόσο αγαπητοί σε παγκόσμιο επίπεδο ακομα και σήμερα, ενώ παίζουν αναχρονιστικό ήχο; Οι περισσότεροι θα σταθείτε στο γεγονός ότι παίζουν με πάθος στις συναυλίες τους και για πολύ ώρα, ικανοποιώντας και τον πιο απαιτητικό fan! Αρκεί όμως;
Η περίπτωση των ACCEPT είναι νομίζω η πιο κραυγαλέα που μπορεί κανείς να δει σήμερα και ξαναέζησα το 1997 με τους VENOM! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη συγκλονιστική τους εμφάνιση έξω από το ΟΑΚΑ; Όλοι περιμέναμε τις επόμενες μέρες να ακούσουμε το νέο τους album, το οποίο μας αποζημίωσε πλήρως! Γιατί έκτοτε οι Άγγλοι ξαναγύρισαν στον προσφιλή ρόλο του κομπάρσου και ο Cronos πλέον έχει καταντήσει γραφικός! Αλήθεια γιατί τότε οι πάντες του έδιναν σημασία και σύσσωμη η ακραία σκηνή είχε αγκαλιάσει εκείνη την επανασύνδεση; Πολύ απλά, γιατί οι προσδοκίες ήταν μεγάλες και σκόνταψαν σε συμπεριφορές που αμαύρωσαν την γενικότερη εικόνα τους στη σκηνή – 3 λιμουζίνες για τον καθέναν τους ξεχωριστά και ένα ξενοδοχείο που έζησε τη «rock n roll» συμπεριφορά ήταν ελάχιστα από όσα συνέβησαν στην Αθήνα εκείνη τη φθινοπωρινή βραδιά!
Οι ACCEPT σήμερα απασχολούν τους πάντες, γιατί το αποτέλεσμα της παρουσίας τους έχει αντίκτυπο! Σκεφτείτε που βρισκόταν η δημοτικότητα τους πριν τα τελευταία studio albums και που είναι σήμερα! Δηλαδή θέλει κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Hoffman πριν δεν ήταν προσωπικότητα και τώρα είναι; Αυτό είναι και το ερώτημα που με βασανίζει ανέκαθεν και με βοήθησε αυτή η εβδομάδα να του δώσω απαντήσεις.
Επιστρέφοντας από τη Θεσσαλονίκη, προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των KREATOR εν έτει 2012. Ήταν τύχη; Ήταν οι πολλοί δίσκοι και τα πολλά χρόνια; Θαρρώ, λοιπόν, ότι ο Mille μέσω της μπάντας του κατάφερε ό,τι ακριβώς κάνει έναν άνθρωπο να θεωρείται προσωπικότητα: Πρόβαλλε συνεχώς στην πορεία του χρόνου τις πτυχές του εαυτού του μέσω μιας μορφής τέχνης! Σκεφτείτε που ήταν οι KREATOR το 1985, που ήταν το 1992 και που το 1999 και ίσως αντιληφθείτε ότι το αποτέλεσμα των δίσκων ήταν απλώς η όποια καλλιτεχνική ανησυχία είχε ο ηγέτης τους! Αναρωτηθείτε πως γίνεται ένας μουσικός να αποφασίζει να ξαναγυρίσει στον αρχικό του ήχο και να βγάζει 4 δίσκους που να δημιουργούν στρατιές νέων οπαδών! Η φρενίτιδα γύρω από το όνομα τους ξεπερνά ακόμα και τα κομμάτια που ονοματοδότησαν τους περισσότερους δίσκους τους! Κι εδώ, ίσως, είναι και η κύρια διαφορά ανθρώπων σαν το Mille και ανθρώπων σαν τον Blackie Lawless.
Ο Mille με τη στάση του απέναντι στην υστεροφημία των KREATOR ήταν σαν να πάσχιζε να διεκδικήσει το ενδιαφέρον του κόσμου που τον παρακολουθεί. Και πώς να μη γίνει αυτό όταν κυκλοφορεί το “Renewal”,παίζοντας μαζί με τους BIOHAZARD το 1992, το “Outcast το 1997 και το “Endorama” δύο χρόνια μετά με περιοδεία ως support στους MOONSPELL; Είναι ή δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος πίσω από αυτά τα έργα; Αν κάποιος νομίζει ότι δεν είναι και ότι άλλαξε στην πορεία του χρόνου, ας αναρωτηθεί γιατί το “Hallucination comas” οπτικοποίησε με τέτοιο τρόπο τα κομμάτια του “Coma of souls”. Κι αν δεν πείθεται, ας αναρωτηθεί γιατί στο τελευταίο του album συνυπάρχουν αρμονικά τα στοιχεία από τους «πειραματικούς» του δίσκους με τους πιο thrash.
Όταν, λοιπόν, κάποιος παρατηρήσει τις κινήσεις μια προς μια και «ζήσει» την πορεία ενός group, όσο κι αν εκπλαγεί με τις αλλαγές, μπορεί να δει αν υπάρχει αναντιστοιχία λόγων και κινήσεων. Πώς λοιπόν να εκπλαγεί κανείς με τον Blackie όταν μου υπενθύμισε ο Σάκης Φράγκος χτες ότι ο Gotz του Γερμανικού Rock Hard έχει πει το εξής αμίμητο: «Οι WASP είναι η μοναδική μπάντα από όσες έχουν έρθει στο Rock Hard festival, που δε θα έφερνα ξανά ούτε για μπύρες»! Εμένα μια τέτοια βαρύγδουπη δήλωση θα με συγκλόνιζε αν ήμουν fan τους με τον ίδιο τρόπο που με συγκλόνισε όταν τον ρώτησα για τον Chuck Schuldiner το 2010 σε μια άτυπη συνέντευξη κατά τη διάρκεια του Rock Hard festival εκείνης της χρονιάς. «Η εμμονή του με το χασίς τον κατέστρεψε και ένιωθε συνεχώς ότι έχει εχθρούς γύρω του»! Η τοποθέτηση του αυτή ήρθε και ταίριαξε άψογα με όσα απίστευτα έγιναν κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων στην Αθήνα με το Χάρη Κατινάκη να καταγράφει αυτή την συμπεριφορά στο Metal Invader με γλαφυρό τρόπο. Θυμάστε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Χάρης, για τον οποίο όλες οι μπάντες που έχει φέρει για live λένε τα καλύτερα για τη συνολική του συμπεριφορά, φάνηκε ο μαλάκας της ιστορίας και οι οπαδοί των DEATH τον απαξίωσαν! Η ουσία είναι, όμως, ότι εκεί ο Chuck παρουσίασε τις αδυναμίες του χαρακτήρα του, οι οποίες βέβαια δεν μετριάζουν ούτε στο ελάχιστο ότι είναι μια πανίσχυρη προσωπικότητα! Κάνουν όμως κάτι ουσιαστικό: Δείχνουν πτυχές του χαρακτήρα του, που εξηγούν κινήσεις, δηλώσεις και στίχους! Και πώς να μη γίνει κάτι τέτοιο όταν βλέπει την μπάντα του να βγαίνει σε περιοδεία με τους KREATOR χωρίς εκείνον και να κυκλοφορεί μέχρι και bootleg που να αναγράφει “Fuck Chuck”;
Συνυπολογίζοντας όλα αυτά δεν μπορώ παρά να μην πέφτω από τα σύννεφα του γιατί ο Trey Azagthoth του 2012 έχει γίνει απρόσιτος και αντικοινωνικός, ενώ μέχρι πριν 15 χρόνια ήταν ο μόνος spokesman των MORBID ANGEL! Τα τατουάζ σβήστηκαν, έχει να γράψει υλικό από το 2003 και πλέον δε δίνει πουθενά συνεντεύξεις! Αν λοιπόν κάποια στιγμή πάτε να δείτε MORBID ANGEL και τον βλέπετε να μην έχει καμμία επαφή με το περιβάλλον γιατί να πέσετε από τα σύννεφα που το τελευταίο album είναι άνισο και έχει συμβατίκές συνθέσεις για τα δεδομένα τους; Μήπως γιατί πλεον δεν έχει ψυχικό δέσιμο με τον ήχο εκείνο και συνεχίζει να ασχολείται με τη μπάντα που δημιούργησε κάποτε για άλλους, εξωμουσικούς, λόγους;
Γιατί να εκπλαγείτε αν ξαναδείτε τους DEICIDE να μη δίνουν σε κανέναν που να θέλει να τους δει σημασία; Ρωτήστε τι έζησε στο Dynamo του 1998 ο Γιώργος Καραγιάννης: Άργησε η πτήση τους να φτάσει και τους είπαν «ή βγαίνετε κατευθείαν στη σκηνή ή πηγαίνετε για μπύρες». Όποιος δε γνωρίζει τι σημαίνει Glen Benton και σία, θα σκεφτόταν το πρώτο ως μια ελάχιστη πιθανότητα και φυσικά θα δεχόταν το χλευασμό εκείνων που ξέρουν τη νοοτροπία των Αμερικανών. Και ποια είναι αυτή;
Πολλές φορές καθαγιάζουμε τέτοιες συμπεριφορές, λέγοντας ότι είναι rock star. Στην ουσία, όμως, δίνεται έτσι το δικαίωμα σε κάποιον καλλιτέχνη που κάποτε έκανε κάτι σημαντικό, να διαιωνίζει το μύθο του με εξωμουσικούς όρους. Οι WASP είναι το χειρότερο παράδειγμα αυτής της κατηγορίας. Είχαν να έρθουν τόσα χρόνια στη χώρα μας και έγιναν απωθημένο! Έκτοτε έγιναν θαμώνες και μας επισκέπτονται χωρίς προφανή αιτία – βλέπε καινούριο δίσκο! Πώς λοιπόν να μην προκύπτει περίπτωση τέτοιας συμπεριφοράς όταν υπάρχει ανοχή; Όταν ο Nick Holmes έρχεται να παίξει στο φετινό Rockwave festival και κατεβάζει τις μπύρες σαν νερό και φτάνει στο σημείο να είναι άρρωστος ; Γιατί το έκανε; Ο λόγος προφανής: Γιατί μπορεί! Και ποιος του δίνει αυτό το δικαίωμα; Εμείς φυσικά σαν κοινό! Γιατί θα τον δικαιολογήσουν οι οπαδοί των PARADISE LOST και θα έχει άλλοθι για να ξανάρθει στη χώρα μας για live! Δικαιολογίες, όμως, αντίστοιχες ο Lemmy δεν έχει κάνει ποτέ! Σκεφτείτε τι καταχρήσεις κάνει και δεν είχαν ποτέ αρνητική επίπτωση στην παρουσία του με τους MOTORHEAD! Όταν, όμως, έχει, πρέπει οι οπαδοί με τη στάση τους να δείχνουν τη δυσφορία τους και την αποδοκιμασία τους! Αν μπορεί και θέλει να κάνει καταχρήσεις ας τις κάνει και είναι καθενός δικαίωμα, αλλά είναι και επίσης δικαίωμα των fans να μην ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές, που απαξιώνουν το χρόνο που αφιερώνουν για εκείνους και το χρήμα που δαπανούν για να αγοράσουν ένα μπλουζάκι ή ένα δίσκο τους!
Αν κάποιος από εσάς πιστεύει πως αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά τότε ας αναρωτηθεί ποια είναι η σχέση του με τον εκάστοτε καλλιτέχνη που παρακολουθεί. Αν η σχέση αυτή δεν έχει το στοιχείο της πίστης = εμπιστοσύνης, τότε μπαίνουμε στα μονοπάτια της εξάρτησης, που τροφοδοτεί τον οπαδισμό. Γυρνώντας την πλάτη σε συμπεριφορές που απαξιώνουν αυτή τη σχέση επιτυγχάνουμε να έχουν οι fans αξιοπρέπεια και οι μουσικοί να σέβονται και τον πλέον άσχετο που μπήκε τσάμπα για να τους δει για live! Και για να γίνει αυτό οφείλουμε να ξεχωρίζουμε εκείνους που είναι είδωλα, που προσβλέπουν στη λαγνεία μας και στην τυφλή υπακοή στις ορέξεις τους. Είναι πολλά και αξίζει να τα εντοπίσετε! Θα σας βοηθήσει στο να μην πέφτετε από τα σύννεφα με γεγονότα όπως αυτά των WASP, αλλά κυρίως θα σας κάνουν να είστε αξιοπρεπείς απέναντι τους! Αν, λοιπόν, υποκύψετε την επόμενη φορά στις ορέξεις αυτών των ειδώλων, θα σας πρότεινα να μην μπείτε στη διαδικασία της αναζήτησης ευθυνών! Ο καθρέφτης σας θα είναι αρκούντως επαρκής για να βρείτε ποιος πραγματικά φταίει για τη συμπεριφορά αυτή. Οι κινήσεις μας ενδυναμώνουν τις δικές τους και λειτουργούν ευεργετικά, είτε αποθαρρύνοντας τους να το επαναλάβουν στο μέλλον, είτε επικροτώντας τους να συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι! Αν περιμένετε και άλλες ενδείξεις για να σιγουρευτείτε, βλέπω να πέφτετε πολλές φορές ακόμα από τα σύννεφα…
Την επόμενη φορά που θα έρθουν οι κάθε WASP για live, δε θα έχετε κανένα δικαίωμα να γκρινιάξετε για όσα θα γίνουν. Και να το κάνετε, τα είδωλα δε θα σας δώσουν σημασία, όχι γιατί θα στους είστε ασήμαντοι, αλλά γιατί δε θα σας ακούσουν καν! Γι’αυτό οφείλετε να απαντήσετε στον εαυτό σας αν η σχέση που έχετε με τον Blackie είναι σχέση εξάρτησης ή αγάπης για όσα σας έχει δώσει ψυχικα μέσω των δίσκων του. Αν το σκέφτεστε ακόμα, τότε φυλάξτε χρήματα από τώρα! Θα τα χρειαστείτε για την επόμενη φορά…
Λευτέρης Τσουρέας
