Who has laughed?
Οι MACHINE HEAD μετά το live άλμπουμ “Hell alive” και το live DVD “Elegies”, μας προσφέρουν μία ακόμα ζωντανή ηχογράφηση με το “Machine fucking Head live”. Ο Robb Flynn μας εξηγεί γιατί αυτό το διπλό CD, είναι η απόλυτη ζωντανή ηχογράφηση της μπάντας, ότι του χρόνου θα κάνουν έναν ακόμα μεγάλο κύκλο στην Ευρώπη κι εκνευρίζεται ακόμα όταν τους συγκρίνουν με τους SLAYER.
Robb, ποια live άλμπουμ σου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν ήσουν νέος;
Σίγουρα το “Unleashed in the east” των JUDAS PRIEST. Ακόμα περισσότερο από το “Alive” των KISS και το “Tokyo tapes” των SCORPIONS. Είναι απίστευτο το πόσο δυναμικός είναι ο ήχος ακόμα και σήμερα και οι εκδοχές κομματιών όπως το “Victim of changes” ή το “The green Manalishi” έχουν αντέξει εύκολα τη δοκιμασία του χρόνου. Ήταν το πρώτο άλμπουμ των PRIEST που έπιασα στα χέρια μου και όταν αργότερα ξεκίνησα να εξερευνώ τη δισκογραφία τους, απογοητεύτηκα κάπως όταν άκουσα τα συγκεκριμένα τραγούδια στο “Sad wings of destiny” και το “Killing machine”, αφού δεν ακούγονταν τόσο σκληρά όσο ακούγονταν στο live άλμπουμ τους. Προέρχομαι από μία γενιά που τα live άλμπουμ έπαιζαν τεράστιο ρόλο, επειδή μάζευαν τα καλύτερα τραγούδια των συγκροτημάτων και τα παιδιά που δεν μπορούσαν να πάνε σε συναυλίες, είχαν την ευκαιρία να έχουν μία εμπειρία του live στο στερεοφωνικό του σπιτιού τους.
Με τον διπλό δίσκο σας, το “Machine Fucking Head live”, έχετε έναν κλασικό δίσκο, με πραγματικό best–of set list, που επικεντρώνεται στον καινούργιο σας δίσκο, αλλά έχει και την ενθουσιώδη ατμόσφαιρα που απαιτούν οι ηχογραφημένες συναυλίες. Σας προκαλούν κάθε φορά έκπληξη οι αντιδράσεις του κοινού ή προσπαθείτε να τους ωθήσετε εσείς στα άκρα;
Ποτέ δεν είμαστε συνηθισμένοι στις ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Αν συμβεί αυτό ποτέ, αυτό θα σημάνει και το τέλος της καριέρας μας. Οι οπαδοί των MACHINE HEAD, ήταν πάντα υπερβολικά ενθουσιώδεις και παθιασμένοι σε ότι αφορά στο συγκρότημα, επομένως αποτελούν ένα ουσιαστικό μέρος της κάθε συναυλίας μας. Η ανταλλαγή ενέργειας που συμβαίνει ανάμεσα στο συγκρότημα και στους οπαδούς που βλέπουν τις συναυλίες μας, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Όταν το κοινό τραγουδά μαζί μας τα ρεφρέν, είναι κάτι σπουδαίο, όταν όμως βλέπεις τον κόσμο σ’ έναν sold out χώρο να τραγουδά με όλη του την ψυχή όλους τους στίχους του “Darkness within”, για παράδειγμα, δεν μπορεί παρά να σου φέρνει ανατριχίλες.
Στην πιο πρόσφατή σας περιοδεία, παρουσιάσατε ένα αρκετά περίπλοκο stage show. Τις ιδέες τις είχατε εσείς ή σας τις πρόσφεραν από την εταιρία σας;
Είχα μία αρκετά καλή ιδέα του πώς θα έπρεπε να είναι η σκηνή μας. Σε κάποιες συναυλίες στην περιοδεία για το “The blackening”, είχαμε ήδη χρησιμοποιήσει οθόνες video, εκεί που στις συναυλίες μετά την κυκλοφορία του “Through the ashes of empires”, εκτός από το light show, είχαμε επίτηδες ένα σχετικά φτωχό σκηνικό, με έναν τοίχο από ενισχυτές Marshall κι ένα backdrop. Πιστεύω ότι ο ήχος και η οπτική εμπειρία, είναι που κάνουν ένα καλό show. Επομένως είναι λογικό ότι εκεί που χρησιμοποιούσαμε τις video οθόνες των headliners στα φεστιβάλ, πλέον να τις έχουμε σαν το δικό μας μόνιμο υλικό στις συναυλίες μας. Τα τραγούδια του “Unto the locust”, λένε μία συγκεκριμένη ιστορία, οπότε το οπτικό υλικό ταιριάζει απόλυτα. Παρόλα αυτά, είναι απαραίτητη η ισορροπία. Πολλά γκρουπ χρησιμοποιούν τις οθόνες υπερβολικά κατά τη γνώμη μου, επειδή φτάνεις στο σημείο να νομίζεις ότι ο καλλιτέχνης είναι στο φόντο και παρακολουθείς ουσιαστικά μία τηλεόραση (γέλια)! Δεν θέλαμε λοιπόν κάτι τέτοιο. Προτιμάμε να δουλεύουμε με συμβολισμούς και μικρά video screens ή λογότυπα, με τέτοιον τρόπο που να δίνουν σε κάθε τραγούδι το απαραίτητο βάθος. Η περιοδεία για το “Burn my eyes”, πήρε πολλά χρόνια και κατά τη διάρκειά της «χτίσαμε» τη μπάντα με συνέπεια. Ποτέ πριν οι MACHINE HEAD δεν ήταν τόσο μεγάλοι, οπότε ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχαμε για να μπορέσουμε να στήσουμε ένα περίπλοκο show. Αυτή η ευκαιρία μπορεί να μη μας δοθεί ξανά. Μας πήρε έναν περίπου μήνα για να κανονίσουμε όλες τις λεπτομέρειες με τον τεχνικό. Μόνο και μόνο το σκηνικό όπου τρέχει το αίμα στην αρχή των συναυλιών μας, μας πήρε αρκετές ημέρες.
Πως ήταν να παίζεις τις πρώτες συναυλίες με το καινούργιο σκηνικό; Ένιωθες σαν παιδί σε κατάστημα με παιχνίδια;
Έτσι το φανταζόμουν, αλλά η πραγματικότητα ήταν δυστυχώς εντελώς διαφορετική. Οι πρώτες συναυλίες ήταν καταστροφή και όλοι όσοι ήμασταν μπλεγμένοι στο live νιώθαμε ότι ήμασταν στους SPINAL TAP. Τίποτα δεν λειτουργούσε. Υπήρχε πρόβλημα στο timing των ηχογραφήσεων, οι οθόνες με τα video δεν ήταν συγχρονισμένες και παίζαμε πολλά τραγούδια σε μπλε φως. Ήταν μία τραγωδία και ήμασταν πολύ τσαντισμένοι.
Αυτό που είπες προηγουμένως για το αίμα που φαίνεται να πέφτει από την οθόνη του video στο ξεκίνημα του show, μήπως είναι ένα tribute στο “Reign in blood” των SLAYER;
Όχι. Το “Sangre sani”, το Γρηγοριανό intro της συναυλίας, που είναι και η εισαγωγή του “I am hell (Sonata in C#)”, αν το μεταφράσεις, σημαίνει «Άγγελος του αίματος», οπότε η οπτική μεταφορά του ήταν προφανής. Πίστεψέ με, οι SLAYER δεν ήταν το πρώτο metal συγκρότημα που χρησιμοποίησε τη λέξη “Blood” στους στίχους του. Η χρήση αυτής της λέξης στο heavy metal είναι αρκετά δημοφιλής εδώ και χρόνια (γέλια).
Ο διπλός αυτός δίσκος, είναι ο τελευταίος που βγάζουν οι MACHINE HEAD από τη Roadrunner;
Τουλάχιστον είναι ο τελευταίος που υποχρεούμαστε να παραδώσουμε για να εκπληρώσουμε το ήδη υπάρχον συμβόλαιό μας. Μετά θα δούμε.
Ωραία. Να το θέσουμε αλλιώς. Πως είδες τη συρρίκνωση της Roadrunner και μπορείς να φανταστείς, υπό αυτές τις συνθήκες, να μείνεις μαζί τους;
Ήταν ένα σοκ όταν έκλεισαν τα γραφεία της Roadrunner και οι περισσότεροι υπάλληλοι ξαφνικά βρέθηκαν στο δρόμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το συμβόλαιο αυτό το υπογράψαμε πριν πολλά χρόνια και υπήρχε για πολλά χρόνια και στο μεταξύ είχαν αναπτυχθεί αληθινές σχέσεις φιλίας ανάμεσα στη δισκογραφική εταιρία και τους υπαλλήλους. Επιπλέον ήμασταν στο σημείο που όταν όλα αυτά συνέβησαν, ήμασταν σε διαπραγματεύσεις ώστε να επεκτείνουμε το συμβόλαιό μας. Οπότε τώρα είμαστε σε αναμονή και περιμένουμε τις κατάλληλες προσφορές. Η Roadrunner πάντα ήταν καλή απέναντί μας, αλλά θα ήταν τουλάχιστον αμέλεια από πλευράς μας, να μην εξετάσουμε προσφορές από άλλες εταιρίες.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, είναι περίεργο που πριν την κυκλοφορία του “Through the ashes of empires”, είχατε δεχτεί βροχή αρνήσεων, πριν προσπαθήσετε να κάνετε καινούργιο συμβόλαιο.
Εκείνη την εποχή, είχαμε δεχτεί 35 αρνήσεις πριν ξαναϋπογράψουμε στη Roadrunner για την Ευρώπη (σ.σ. η Αμερική ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα). Αλλά η εκδίκηση είναι γλυκιά. Είναι σπουδαίο το συναίσθημα να σε γουστάρουν πάλι όλοι ξαφνικά.
Δεν έχετε αποφασίσει όμως με ποιον θα υπογράψετε;
Όχι. Το management μας μιλάει και διαπραγματεύεται με όλους τους ενδιαφερόμενους. Πάντως, πρέπει να πω ένα πράγμα. Ψάχνουμε για ένα πραγματικό σπίτι. Μία εταιρία που να μας πιστεύει. Δεν μας ενδιαφέρουν συμβόλαια ενός άλμπουμ, αλλά ψάχνουμε για μία μακρόχρονη συνεργασία και απαιτούμε από τη δισκογραφική εταιρία που θα επιλέξουμε να προσαρμοστεί στις συνεχώς διαφορετικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει η μουσική βιομηχανία. Εμείς παρέχουμε τη μουσική που θέλουν, αλλά θέλουμε να είναι διαθέσιμη σε όλον τον κόσμο. Το αν θα είναι με τον παραδοσιακό τρόπο ή με νέα κανάλια διανομής, είναι δευτερεύον για εμάς. Μας ενδιαφέρει ένα συνολικό concept που να έχει νόημα.
To setlist του live δίσκου είναι γεμάτο από υπερβολικά περίπλοκα τραγούδια. Είναι αυτά τα πιο δύσκολα κομμάτια που θα μπορούσατε να παίξετε σ’ ένα setlist των MACHINE HEAD;
Οπωσδήποτε και συχνά κάνω στον εαυτό μου την ερώτηση αν ήταν καλή ιδέα να συμπεριλάβουμε αυτά τα τραγούδια στις συναυλίες (γέλια). Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα πιο εύκολα για εμάς. Όταν ανοίγαμε τις συναυλίες μας με το “This is the end”, έπρεπε να κάνω προθέρμανση για δυόμιση ώρες ώστε να καταφέρω να βγάλω τα μέρη του σωστά και ιδίως το μέρος που είναι στη μέση του. Αλλά εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε να έχουμε αυτές τις προκλήσεις, επειδή το χειρότερο πράγμα για έναν μουσικό είναι να μην παίρνει ρίσκα.
Τι είναι πιο απαιτητικό στις συναυλίες: Τα κιθαριστικά μέρη ή τα φωνητικά;
Αυτό αλλάζει. Στην αρχή έπρεπε να συνηθίσω τα ψιλότερα φυσικά φωνητικά, επειδή θέλω να δίνω στον κόσμο τον ίδιο τόνο της φωνής που έχουν συνηθίσει από το δίσκο. Αυτό απαιτούσε πολλή δουλειά και από τη στιγμή που παίζουμε σχεδόν δύο ώρες κάθε βράδυ, μου πήρε αρκετό χρόνο να προπονηθώ ώστε να έχω την απαραίτητη αντοχή. Δουλεύω επίτηδες υπό πίεση, επειδή αν δεν αποδώσω το καλύτερο που μπορώ, έχω την αίσθηση ότι απογοητεύω τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και τους οπαδούς.
Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σημείο στη συναυλία που νιώθεις ότι είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος του show;
Όχι. Παρότι είμαι ένας τραγουδιστής που παίζει και κιθάρα, βλέπω περισσότερο τον εαυτό μου σαν μέλος των MACHINE HEAD. Είμαι αυτό που δέχεται όλα τα συναισθήματα των τραγουδιών και του κόσμου πάνω του και δεν μπορώ ποτέ να μπω σε διαδικασία αυτόματου πιλότου, παρά μόνο να προκαλέσω συγκεκριμένες αντιδράσεις του κόσμου. Το παίξιμο της κιθάρας και το τραγούδι, συμβαίνουν περισσότερο στο υποσυνείδητο.
Έχεις φοβηθεί καμία φορά ότι μπορεί να ξεχάσεις τους στίχους των τραγουδιών σας;
Όπως και να έχει, είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις κάποια συγκεκριμένα σημεία (γέλιο). Υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές που κολλούν χαρτιά με τους στίχους στα monitor ή χρησιμοποιούν teleprompter για να τους διαβάζουν. Ξέρεις, αν σε ένα ρεφρέν φαλτσάρεις ή ξεχάσεις τους στίχους, ο κόσμος περιμένει την επόμενη μέρα, όταν φτάσεις στο ίδιο σημείο, να το σκεφτείς πολύ περισσότερο κι αυτό δημιουργεί πρόβλημα.
Πως συμπεριφέρονται τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ όταν συμβεί κάτι τέτοιο; Προσπαθούν να σε καλύψουν ή γελάνε με σένα;
Δεν μπορούν να γελάνε μαζί μου! Να σου πω κάτι: Οι τρεις τους κάνουν πολύ περισσότερα λάθη από εμένα (γέλια).
Ποιες είναι οι σχέσεις σας, μεταξύ σας;
Είναι καλές. Αν έχω μάθει κάτι τόσα χρόνια, είναι να δημιουργώ χώρο. Τη στιγμή που μιλάμε, ανάμεσα σε δύο περιοδείες, δεν έχω καμία διάθεση να δω τα υπόλοιπα παιδιά του γκρουπ και πιστεύω ότι συμβαίνει το ίδιο και με αυτούς. Δεν έχουμε κάποια κρίση, παρά μόνο τις διαφωνίες μας. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι είναι εύκολο να παίζεις σε ένα συγκρότημα.
Thomas Kupfer
(μετάφραση: Σάκης Φράγκος)
Line-up:
Robb Flynn – φωνητικά, κιθάρα
Adam Duce – μπάσο
Dave McClain – ντραμς
Phil Demmel – κιθάρα
Discography:
“Burn My Eyes” (1994)
“The More Things Change…” (1997)
“The Burning Red” (1999)
“Supercharger” (2001)
“Hellalive” (Live, 2003)
“Through The Ashes Of Empires” (2003)
“The Blackening” (2007)
“Unto The Locust” (2011)
“Machine F**king Head Live” (Live, 2012)
