Εταιρία: Metal Blade
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18/1/2013
www.twitter.com/nightfall_music
2,5 χρόνια έχουν περάσει από την επαναδραστηριοποίηση των NIGHTFALL και το “Astron black and the thirty tyrants” κατάφερε να αναθερμάνει το ενδιαφέρον για την αρμάδα του Ευθύμη Καραδήμα. 20 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, ο χρόνος τους έχει μετασχηματίσει από ένα doom/death σχήμα με έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία σε ένα αμιγώς metal group, που καταφέρνει να ενσωματώσει με ιδιότυπο τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία, που το χαρακτηρίζουν.
Το “Cassiopeia” είναι πολύ μεγάλο στοίχημα για τους NIGHTFALL, μιας και ο αντίκτυπος του προκατόχου του ήταν έντονος και ικανός να τους ξαναβάλει στο χάρτη της μεταλλικής σκηνής με αξιώσεις. Και πάλι μέσω της Metal Blade, το album θα κυκλοφορήσει στις 18 Ιανουαρίου και ακούγοντας το “Oberon and titania” από τις 19/11 μέσω Internet, είχα αντιληφθεί πως θα είχαμε να κάνουμε με έναν ήχο ανάλογο του “Astron Black..” album. Η σύνθεση αυτή είναι ενδεικτική και αποκαλυπτική για ό,τι συμβαίνει στο νέο τους δίσκο, κάτι που αντιλήφθηκα ακούγοντάς το και μαζί με τα υπόλοιπα 10 μέρη του “Cassiopeia”.
Ο Ευθύμης καθ’όλη τη διάρκεια της προακρόασης στα Zero Gravity studios, δεν έπαψε να επισημαίνει και να σχολιάζει το γεγονός ότι το heavy metal στοιχείο κυριαρχεί σε όλο το δίσκο. Αν ισχύει; Και με το παραπάνω! Είναι ο πιο guitar oriented δίσκος που έχουν γράψει ποτέ με άπειρα leads θέματα και σολαρίσματα, που δεν κουράζουν όσο μακρόσυρτα κι αν είναι. Έστω κι αυτή η μοναδική ακρόαση, μου έδωσε την αίσθηση της χρονομηχανής στην εποχή που το μελωδικό στοιχείο έμπαινε έντονα στο death metal, επαναπροσδιορίζοντάς το πλήρως. Οι NIGHTFALL ήταν φορείς αυτής της μεταβολής και το “Athenian echoes” (1995) ένα άριστο δείγμα αυτής της μεταβολής. Τόσα χρόνια μετά θαρρώ πως αυτή η νοοτροπία ενορχήστρωσης και σύνθεσης φτάνει στην ολοκλήρωση της, διαμορφώνοντας έναν δίσκο τόσο ιδιότυπο, όσο και τα ετερόκλητα βιώματα και καταβολές των μουσικών τους.
To γεγονός ότι το line up έχει παραμείνει ίδιο θαρρώ πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Το “Astron Black..” είχε ήδη οριοθετηθεί σαν δομή από τον Ευθύμη, κάτι που φαίνεται περίτρανα δίπλα στο “Cassiopeia”. Και ο πλέον άσχετος μπορεί να αντιληφθεί τη συλλογική δουλειά που έχει πέσει στη διαμόρφωση αυτού του δίσκου. Ο ίδιος πομπώδης χαρακτήρας διατηρήθηκε, αλλά πλέον η ενορχήστρωση ανεβάζει τα πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο κάθε στιγμής των συνθέσεων. Πότε σαν πλάτες, πότε σε θέση αντίστιξης και πότε σε θέση διαφωνίας, ο Στάθης Κάσσιος έφερε έναν bombastic αέρα στον ήχο των NIGHTFALL, που θα ζήλευαν πολλές «μεγάλες» μπάντες , που προσπαθούν μάταια με περίπλοκους τρόπους να το καταφέρουν. Ο Στάθης είναι απλός στην ενορχήστρωση, σαφής στις ιδέες του και περίτεχνος στον ήχο του – μέχρι και majestic black σημείο έβαλε ο αθεόφοβος -, κάτι που ίσως περάσει σε δεύτερη μοίρα λογω του καθαριστικού όργιου…
Τι να πρωτοπείς για τον Constantine και τον Evan Hensley; Οδηγούν όλες τις συνθέσεις με τις κιθάρες τους, ακροβατώντας ανάμεσα στο κλασικό heavy metal με τα lead θέματα τους και στο death metal στους ρυθμούς κάθε κομματιού. Απρόβλεπτες εναλλαγές ρυθμών, απλησίαστες δισολίες για κατανόηση με την πρώτη ακρόαση και νεύρο που σπάνια πλέον συναντάς σε studio ηχογραφήσεις, συνθέτουν το περίγραμμα των πρωταγωνιστών αυτού του δίσκου. Προφανώς ο Ευθύμης για πρώτη φορά άφησε τόσο ελεύθερους τους κιθαρίστες να οργιάσουν πάνω στις ιδέες του και βγήκε ένα αποτέλεσμα ικανό να σε συνεπάρει να το ακούς επανειλημμένως, για να το χωνέψεις. Εκεί ίσως είναι και η ειδοποιός διαφορά του “Astron black…” από το “Cassiopeia”.
Ήμουν από εκείνους που «κατάλαβα» εκείνο το album από τις πρώτες ακροάσεις του. Ο Ευθύμης μου το εξήγησε ως εξής: «Ο δίσκος εκείνος ήταν πιο συγκεκριμένος και old school, ακολουθώντας τη λογική των 4/4». Αν λοιπόν βρήκατε ενδιαφέρουσες εκείνες τις συνθέσεις για να τις ξανακούσετε, τότε πιστεύω ακράδαντα ότι θα βρείτε τις τωρινές προκλητικές για εξερεύνηση των στοιχείων, που τις συνθέτουν. Και ποια είναι αυτά;
Ένα πρώτο στοιχείο, που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο Ευθύμης δε χρησιμοποιεί καθαρά φωνητικά σε δίσκο τους! Και όχι μόνο αυτό, αλλά επέμενε ότι και έχει κάνει πιο ακραία από τον προηγούμενο! Ισχύει; Όταν τα ακούσετε, ίσως θα καταλάβετε πως εννοεί ότι δεν είναι απαραίτητα πάνω σε φωνητικές μελωδίες, αλλά ακολουθούν μια πιο brutal νοοτροπία. Το “Colonize cultures” χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο ως progressive κατά τη διάρκεια της ακρόασης και η ένταση του έβγαζε και τα πιο ακραία φωνητικά! Δομή που σε προκαλεί να ακολουθήσεις τα lead θέματα, που είναι απλά εθιστικά και κολλάνε τέλεια με την έντονη riffολογία. Και εκεί είναι το σημείο κλειδί του ήχου των NIGHTFALL σήμερα.
«Εκείνη την εποχή κανένα studio στην Ελλάδα δεν μπορούσε να βγάλει ήχο –οδοστρωτήρα στις ρυθμικές κιθάρες, γι’αυτό και γράφαμε πολλές μελωδίες. Όταν πήγαμε στη Φινλανδία να γράψουμε το “Lesbian show”, είχαμε πάρα πολλές μελωδίες έτοιμες, τις οποίες δε χρησιμοποιήσαμε, γιατί ακούσαμε αυτές τις κιθάρες. Γι’αυτό και ο δίσκος εκείνος βγήκε έτσι», μας είπε ο Ευθύμης μετά την ακρόαση του album, όταν συζητούσαμε το θέμα μελωδίες και death metal. Τα χρόνια πέρασαν και έχω την αίσθηση πως πλέον ο Ευθύμης κατάφερε να βάλει στις ιδέες του τον ήχο που πάντα ήθελε να είχαν οι NIGHTFALL. Είναι death metal θα ρωτήσει κάποιος; Όσο είναι και heavy metal θα σας απαντήσω κι εγώ, αποδεικνύοντας ότι τα βιώματα του είναι τόσο έντονα όσο και οι καταβολές του. Πώς αλλιώς να περιγράψεις το “Akheton, the 9th Pharaoh of the 18th Dynasty” με το down tempo intro του και την σπειροειδή δομή του με την εναλλαγή lead κιθάρων-ακουστικών μερών και κυρίου θέματος; Σίγουρα το κομμάτι σημείο-αναφοράς αυτού του ιδιότυπου χαρακτήρα της ηχητικής ταυτότητας τους!
Οι NIGHTFALL γεννήθηκαν την εποχή που το ατμοσφαιρικό death metal διαμορφωνόταν και όλες οι μπάντες «έψαχναν» αυτό το νέο ηχητικό πεδίο εξερεύνησης του ακραίου ήχου. Βασικό στοιχείο σε αυτούς ήταν τα μελωδικά lead θέματα, τα οποία ακολουθούσαν πολύ ακραία ρυθμικά μέρη ακόμα και με blastbeats. Έτσι η μελωδία ακολουθεί το κομμάτι και τα φωνητικά είναι που ακολουθούν. Αυτό το ιδιότυπο στοιχείο κυριαρχεί και στο “Cassiopeia”, δίνοντάς μου το δικαίωμα να δώσω έρεισμα στον ισχυρισμό μου ότι οι NIGHTFALL σε αυτό το δίσκο είναι τόσο βουτηγμένοι στο ακραίο χαρακτήρα τους, όσο και στον κλασικομεταλλάδικο. Το “Nightwatch” είναι, ίσως, το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της θεώρησης, με τα αμιγώς heavy riffs και μελωδίες, τους βασικούς ρυθμούς πάνω στους οποίους στηρίζεται όλη η σύνθεση. Ίσως το πιο ευθύβολο και εύληπτο κομμάτι του δίσκου μαζί με το “The sand reconer”. Αντίστοιχα heavy metal θα οριοθετήσει ο Ευθύμης και το “Stellar parallax” με το μονοκόμματο riffing και τα πολύ brutal φωνητικά. Το “Phaethon” που ανοίγει το δίσκο, δεν παίζει το ρόλο του «κράχτη», αλλά του προπομπού για όσα θα επακολουθήσουν. Έντονα ρυθμικό με πολλά κοφτά riffs, αποκαλύπτει την πολυεπίπεδη ενορχήστρωση και τα εκτεταμένα lead μέρη εξαρχής.
Η ουσία, όμως, του δίσκου είναι κατά τη γνώμη μου σε κομμάτια σαν το “Hubris”, που είναι χωρισμένα σε δύο μέρη, έχουν απρόβλεπτες αλλαγές και τρομερή κλιμάκωση στην εναλλαγή των ρυθμών! Ίσως το τραγούδι με τις πιο αξιοθαύμαστες ρυθμικές κιθάρες του δίσκου και σίγουρα ένα από τα πιο ιδιοφυή κομμάτια της ιστορίας του group! Πεμπτουσία πλήκτρων, φοβερά solos στο πρώτο μέρος είναι ανυπέρβλητα και οι δισολίες στην έναρξη του δευτέρου μέρους σε πιάνουν στον ύπνο ότι το κομμάτι αλλάζει πλήρως, αλλά η εξέλιξη του φέρνει ομαλά το βασικό θέμα του κομματιού και πάλι! Αντίθετα στο “Reptile gods” το δεύτερο μέρος έχει διαφορετικό ύφος και πιο μονοκόμματο riffing, από το πιο σαφές πρώτο μέρος με την κύρια μελωδία να οδηγεί τη σύνθεση και τα πολλαπλά layers να μεγενθύνουν τον πομπώδη χαρακτήρα της ενορχήστρωσης! Η απρόβλεπτη δομή αυτών των δύο κομματιών διαμορφώνουν και το πιο ενδιαφέρον μέρος του δίσκου κατά τη γνώμη μου, παραμορφώνοντας την προδιαγεγραμμένη εικόνα που, ίσως, έχετε για τους NIGHTFALL. Σίγουρα σε αυτά τα κομμάτια φάνηκε η συλλογική δουλειά πάνω στη σύνθεση, γεγονός που έβαλε κάποιον σε μπελάδες…
«Ως Γερμανός, ο Jörg Uken θέλει τα πάντα συγκεκριμένα και τα βλέπει κάπως «τετράγωνα». Όταν ήρθαν αυτές οι συνθέσεις, του φάνηκε παράξενες οι εναλλαγές των ρυθμών», μας είπε ο Ευθύμης για τον drummer του group. Εκείνος ανέλαβε και τη μίξη του δίσκου, αλλά θα κάνει και το mastering . Ο δίσκος ακόμα δεν είχε περάσει από τη διαδικασία του mastering, αλλά ο mastermind τους δεν θεωρεί πως το αποτέλεσμα θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικό, γιατί ηχητικά έχει διαμορφωθεί από τη μίξη! Πώς τα πήγε στο δίσκο ο Jörg Uken; Το γεγονός ότι δεν «πρωταγωνιστεί» όπως τα πλήκτρα και οι κιθάρες , δε σημαίνει ότι δεν έχει σημασία αυτό που έκανε. Αντιθέτως το στακάτο παίξιμο του, χωρίς ήχους που θα έκαναν πιο περίτεχνο το rhythm section, ταιριάζει απόλυτα στο χαρακτήρα του δίσκου. Αν έπαιζε πιο τεχνικά και περίπλοκα, ίσως και ο δίσκος να παρουσιαζόταν σαν ένα τεχνικό όργιο πλήκτρων-κιθάρων-rhythm section και θα χανόταν το ουσιώδες, που είναι η τραγουδοποιία = σαφήνεια στη σύνθεση με φωνητικά-οδηγούς της σύνθεσης.
Το κλείσιμο του δίσκου έρχεται στο “Astropolis” με την συνεχόμενη αναφορά στον τίτλο του κομματιού και τη συνολική εικόνα, που φέρνει στο νου το “Astron black” album – βασικοί ρυθμοί, σαφείς μελωδίες και επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μέρη ως κύριο μοτίβο της σύνθεσης.
Στιχουργικά ο δίσκος πραγματεύεται στοιχεία της ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας, από το Φαέθων μέχρι τον Αρχιμήδη Ψαμμίτη. Σίγουρα η εξερεύνηση τους θα είναι μια πολύ καλή αφορμή αποκάλυψης στοιχείων, που είναι είτε παραγνωρισμένα, είτε υποτιμημένα!
Καταληκτικά, εστιάζοντας στο γεγονός ότι ο δίσκος σφύζει από τη συλλογική δράση διαφορετικών μουσικών, το “Cassiopeia” επιβεβαιώνει το ειδικό βάρος των NIGHTFALL, αλλά και των groups που οδηγούσαν την ελληνική σκηνή στα 90s. Είναι μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του ήχου που πρωτοπαρουσίασαν πριν 2,5 χρόνια και ακυρώνει οποιονδήποτε ακόμα και σήμερα αγνοεί το πόσο σπουδαίο σχήμα είναι! Δυστυχώς η αδυναμία τους να παίζουν live, μάλλον θα κάνει διψασμένους όσους χαρούν αυτό το δίσκο, ευελπιστώντας έστω και σε μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του, όπως έγινε με support τους CRADLE OF FILTH στο Fuzz club. Ανακαλύψτε την Κασσιόπη…. «Ηταν η πιο όμορφη, αλλά το μετάνιωσε…»
Λευτέρης Τσουρέας
Σημείωση: Οι φωτογραφίες με το λογότυπο του Rock Hard είναι από τα Zero Gravity studios, που έγινε η προακρόαση του δίσκου.
Επιπλέον αναφορές του Ευθύμη Καραδήμα μετά την προακρόαση του album
«Ξεκινήσαμε να γράφουμε το δίσκο το Γενάρη που μας πέρασε. Αποφύγαμε χρονοδιαγράμματα και ενώ ήταν να βγει μέσα στο 2012, τελικά θα βγει το Γενάρη του 2013. Έτσι δεν πιεστήκαμε και καταφέραμε να συνεργαστούμε μέσω Internet. Ο καθένας δούλεψε ξεχωριστά και έτσι καταφέραμε να ξεχωρίζει ο καθένας στο τελικό αποτέλεσμα. Σε αυτό βοήθησε η απουσία χρονοδιαγράμματος.
Αν απομονώσει κάποιος τις κιθάρες σε αυτό album, θα δει ότι είναι heavy metal κατά βάθος. Γι’αυτό πιστεύω πως το κλασικό metal είναι πιο κοντά σε εμάς, παρά σε μπάντες που παίζουν 80s.
Τα φωνητικά είναι πιο ακραία από το προηγούμενο album και δεν είναι μέσα στις κιθάρες όπως συμβαίνει στα περισσότερα albums, αλλά ένα κλικ πιο πάνω.
Ο δίσκος δεν είναι concept, αλλά αυτοτελείς παραβολές με συμβολισμούς».
