H Nuclear Blast, σε μια αξιοσημείωτη κίνηση, αποφάσισε να κυκλοφορήσει μέσα σε λίγους μήνες, όλες τις δισκογραφικές δουλειές των Βρετανών, σχεδόν παράλληλα με το ολοκαίνουργιο και άκρως ενδιαφέρον άλμπουμ τους (εδώ η παρουσίαση του “March of progress”).
Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ το παρελθόν τους / μου και να ξανακούσω δίσκους που σήμερα δεν θα είχαν το ίδιο αντίκτυπο με αυτό που είχαν την εκάστοτε περίοδο της κυκλοφορίας τους. Όμως η καριέρα των THRESHOLD είχε μια συνέχεια και μια συνοχή που λίγοι μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν ακολουθήσει τόσο πιστά.
Θυμάμαι, σε μια εποχή που το progressive / power ήταν το πιο περιζήτητο και αξιοζήλευτο είδος metal, είχαμε καταιγισμό από κλώνους των DREAM THEATER, QUEENSRYCHE, FATES WARNING ή συνδυασμό αυτών. Σίγουρα η πιο ποιοτική και διαχρονική επιλογή της Βρετανίας ήταν οι THRESHOLD.
Το “Wounded land” είναι πλέον 20 ετών, αλλά ως ντεμπούτο έκανε αίσθηση και είναι πολλές οι συνθέσεις που ακόμα και σήμερα, για κάποιον που το ακούει για πρώτη φορά, πιστεύω ότι έχουν να δώσουν. Να δώσουν κυρίως συναίσθημα, αλλά και ενθουσιασμό. Σίγουρα η μπάντα πατά περισσότερο στο “Images & words” περισσότερο από κάθε άλλη κυκλοφορία του είδους, αλλά φροντίζει να κοιτάξει και προς τις Βρετανικές ρίζες (70’s). To 2012, ίσως ο ήχος να είναι λίγος ξεπερασμένος, αλλά τραγούδια όπως το “Sanity’s end”, “Paradox” και “Shifting sands” παραμένουν εξαιρετικά.
Όπως και να ‘χει όμως, το “Psychedelicatessen” ήταν αυτό που έκανε τα κεφάλια να γυρίσουν. Ένα άλμπουμ που, ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να έχει γράψει μια μπάντα στο ξεκίνημά της. Είναι απόλυτα ώριμο, τεχνικό αλλά με ισορροπημένη δόση μελωδίας, ιδανική παραγωγή και άψογες εκτελέσεις. Σίγουρα στην πορεία των THRESHOLD αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά εν έτη 1994 δεν το περιμέναμε. Κάθε μια από τις συνθέσεις του, είναι εξαιρετικές. Κομμάτια που δίνουν το παρόν ακόμα και σήμερα στις εμφανίσεις τους και πρέπει να ακουστούν από κάθε φίλο του είδους. Μόνο για χάρη συντομίας αναφέρω το “A tension of souls” (7άλεπτο), το “Innocent” αλλά και τα ανεπανάληπτο “Sunseeker” (σχεδόν 8άλεπτο). Δεν είναι τυχαίο ότι προέκυψε και το ζωντανά ηχογραφημένο “Livedelica” μετά την σχετική επιτυχία και την καθιέρωση.
Εξ αρχής, ο Karl Groom και η παρέα του, προσπαθούσαν να χωρέσουν όση περισσότερη μουσική μπορούσαν σε κάθε CD τους. Όπως καταλαβαίνετε, όποια από τις επανακυκλοφορίες κι αν αποκτήσετε, τα 70 λεπτά είναι δεδομένα. Πόσο μάλλον, αφού υπάρχουν και επιπλέον τραγούδια σε κάθε έκδοση. Εξαρτάται όμως από το άλμπουμ.
Τα επόμενα δυο σε χρονολογική σειρά άλμπουμ, δεν είχαν την αντίστοιχη ανταπόκριση, κυρίως επειδή μουσικά δεν ήταν τόσο προοδευτικά για το χαρακτήρα των THRESHOLD. Πιστεύω πως η σκληροπυρηνικοί τα αγκάλιασαν, αλλά δεν έκαναν απαραίτητα και πολλούς νέους φίλους.
Το “Extinct instinct” του ’97 και το “Clone” του ’98 είχαν κάποια σημάδια εξέλιξης, πρωτίστως η αλλαγή τραγουδιστή στο δεύτερο και η προσήλωση στο πιο κλινικό και τεχνικό ύφος τους, αλλά σίγουρα με λιγότερες εκλάμψεις. Από το πρώτο, ήταν το “The whispering” που με έκανε να παραμιλάω και το τεράστιο “Eat the unicorn” μου είχε κολλήσει. Όσο για το “Clone” (ακόμα θυμάμαι το χάρτινο promo που με γέμισε ενθουσιασμό!) που μπορεί να χαρακτηριστεί και concept, είχε το κορυφαίο “Latent gene” και το “Voyager II”, αλλά εμένα φαινόταν πως συνθετικά είχαν βαλτώσει και τώρα που τα ξανα-επισκέφτηκα, (μάλλον επειδή είναι περισσότερο ευθύ και κάπως πιο στεγνό ηχητικά) νιώθω ότι δεν έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου όσο καλά άντεξαν οι προκάτοχοί τους.
Ίσως γι’ αυτό να ευχαριστήθηκα περισσότερο τα επόμενα δυο. Ένα διπλό χτύπημα τις πρώτες δυο χρονιές της νέας χιλιετηρίδας, ήταν αρκετό για να αναγεννήσει το ενδιαφέρον μου (και πολλών πιστεύω) για τους THRESHOLD. Συνθέτοντας με τρόπο που φανέρωνε ξανά μια διψασμένη μπάντα, το “Hypothetical” είναι γεμάτο κομματάρες. Ο “Mac” έχει δέσει με τους υπόλοιπους και τραγουδά πιο απελευθερωμένα. Διαλέξτε: “Light and space”, “Turn on, tune in”, “The ravages of time”, “Sheltering sky”, “Long way home”, “Narcissus”. Αν θέλετε να ολοκληρώσετε όλη την δισκογραφία τους, τότε αφήστε το “Hypothetical” στο τέλος, αφού είναι από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα. Ακούστε το απίστευτο ρεφρέν του “Oceanborn” και θα καταλάβετε :
“Let the sky become an ocean, pull me in above my head
I won’t deny my one devotion, lose or win, cos I’m not scared”
Το “Critical mass” ήρθε σύντομα σαν δεύτερο χτύπημα. Καταιγιστικοί οι Βρετανοί με το απίστευτο “Phenomenon” να με στοιχειώνει μέχρι σήμερα! Από κοντά ακολουθούν τα “Choices”, “Echoes of life” και τα μελωδικά “Falling away” και “Fragmentation”. Είναι φανερό πια, πως η μπάντα έχει βρει ένα χαρακτήρα που ενίοτε μπολιάζει με φρέσκες ιδέες, κρατώντας τον όμως σταθερό και εξελίξιμο. Η φωνή του “Mac” είχε μια μελαγχολία που πλέον ταίριαζε απόλυτα με τις μελωδίες που έγραφε ο Groom με τον West. Και τα δυο αυτά άλμπουμ απέσπασαν άμεσα καλές κριτικές από τον μουσικό τύπο, αλλά και από το κοινό των THRESHOLD, ενώ μια δεκαετία αργότερα, ακούγονται εύκολα άνευ αναχρονισμών.
Ευτυχώς δεν έκαναν απόπειρα να βγάλουν και τρίτη δουλειά σύντομα. Το “Subsurface” κυκλοφόρησε το 2004. Οι THRESHOLD είχαν ανέκαθεν ψαγμένους στίχους. Ασχολούνται με κοινωνικοπολιτικά θέματα, οικολογικές ανησυχίες και θέτουν ερωτήματα με φιλολογικούς και φιλοσοφημένους στίχους, σε κάθε τους δίσκο. Η φορά όμως που οι λέξεις είχαν μεγαλύτερη επίδραση στους οπαδούς τους, από την ίδια τη μουσική, πιστεύω πως ήταν στο “Subsurface”. Ναι είναι καλός δίσκος, αλλά δεν ακουμπά το μουσικό μεγαλείο τον προηγούμενων δύο. Καταφέρνουν όμως να συμπληρώσουν το κενό, μιλώντας μας για την τηλεόραση και το πώς αντικατοπτρίζει τις σκέψεις μας, την “ελευθερία” μας και τις επιλογές μας. Για όσους πρωτογνωρίστηκαν με τους Βρετανούς εδώ, ίσως να ήταν ένας απλά μέτριος δίσκος αν και κάτι “The art of reason” ή “Ground control” είναι ψηλά στις προτιμήσεις μου. Για τους υπόλοιπους, έπιασαν το ζενίθ της στιχουργικής τους ιδιοφυίας. Γι’ αυτό και προτείνεται μόνο μετά από διατριβή στα υπόλοιπά τους άλμπουμ, αφού είναι ένας δύσκολος δίσκος που απαιτεί πολλά ακούσματα. Εμπορικά βεβαίως και δεν έδωσε ώθηση στους THRESHOLD.
Επτά επανακυκλοφορίες, επτά σοβαροί λόγοι για να προσέξετε (ή να θυμηθείτε) την καλύτερη prog–metal συνταγή που μας έδωσε η Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία 20 χρόνια. Κάποιοι σαν τον Σάκη Φράγκο κι εμένα, έχουν περάσει ατελείωτες ώρες απολαμβάνοντας την συνθετική και στιχουργική ευφυία των THRESHOLD. Όσοι από εσάς που διαβάζετε μέχρι αυτό το σημείο, μάλλον έχετε αντίστοιχη τρέλα. Αν όχι, τότε απλά δοκιμάστε τους μέσα από τις definitive editions. Θα σας γοητεύσουν. Μετά από αρκετές ώρες επανακρόασης σας τους συνιστώ!
Γιώργος Κουκουλάκης
