Έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι του δίδυμου από τότε που αποφάσισαν να επαναδραστηριοποιηθούν το 1999 και να επιστρέψουν στην εταιρία, που κατηγορούσαν ότι τους μποϋκοτάριζε στις «ένδοξες» εποχές του “Norsk Arisk Black Metal” τους. Αυτή είναι η όγδοη full length κυκλοφορία τους από τότε, πέρα από τα EPs και τις συλλογές-αναφορές σε ό,τι έκαναν μέχρι και το φθινόπωρο του 1995.
Όσοι περιμένετε σθεναρώς να ακούσετε το Fenriz και τον Nocturno Culto να επιστρέφουν στον μαυρομεταλλικό ήχο, με τον οποίο το όνομα τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, τότε μάλλον θα πρέπει να εγκαταλείψετε κάθε ελπίδα. Το “Underground resistance” επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την “true” νοοτροπία, με την οποία είναι διαποτισμένη κάθε τους κίνηση τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι ακόμα πόσο με είχε ενοχλήσει η κίνηση τους να βάλουν ακόμα και λίστα δίσκων των «αλησμόνητων» 80s, προτρέποντας τους ακροατές να τους ακούσουν οπωσδήποτε! Αυτή η φιλοσοφία διαπνέει τους DARKTHRONE της εποχής μας και δεν αποκλείεται στο μέλλον αυτό να αναπροσαρμοστεί ή και να αλλάξει, ανάλογα με τις ορέξεις τους. Καλά κάνουν θα μου πείτε και φυσικά θα επικροτήσω, μόνο που κάπου εδώ ξεκινά η ουσιαστική συζήτηση.
Αλήθεια οι DARKTHRONE του σήμερα τι αντίκτυπο έχουν στη σκηνή; Τι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι εν έτει 2013; Θέλουν να είναι μια μπάντα που θα υμνεί το παρελθόν, σκάβοντάς το συνεχώς σαν τυμβωρύχος; Παραξενεύεται ακόμα και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της ελευθερίας των καλλιτεχνών όταν βρίσκεται αντιμέτωπος στις πληροφορίες του δίσκου με το Fenriz να περιγράφει διεξοδικά τρία από τα έξι κομμάτια του album. Για το “Valkyrie” λέει ότι ξεκινά σαν το “Gypsy” των URIAH HEEP, μετά οι νότες είναι σαν IRON MAIDEN του 1981 και μετά η γέφυρα και το ρεφραίν θυμίζουν HELLOWEEN του 84/85. Αν τα έγραφε κάποιος στην παρουσίαση ενός οποιουδήποτε κομματιού, θα έλεγε ο πλέον κακοπροαίρετος πως ο υπογραφών είναι άσχετος και δεν ξέρει τι ακούει, ενώ εκεινος που θα τον πίστευε θα έλεγε «μα καλά ποιος έβαλε στη σειρά αυτά τα στοιχεία και έγραψε κομμάτι»; Και να’ταν μόνο αυτό; Κάνει σχόλιο και για τα φωνητικά του, λέγοντας ότι τα φωνητικά του δεν είναι ερμηνευμένα τεχνικά σωστά, γιατί δεν είχε μπασογραμμή στα ακουστικά!
Ε λοιπόν έχω τη βαθιά πεποίθηση πως το δίδυμο από το Όσλο έχει βαλθεί να ταιριάξει τα αταίριαστα και να συνδέσει τα ασύνδετα. Σε αυτό συντελεί και η πιο «γυαλισμένη» παραγωγή που έχουν κάνει μέχρι τώρα – σε αυτό καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι το mastering έγινε στα Enormous Door στο Τέξας από τον Jack Control. Η γενικότερη ατμόσφαιρα που διαπνέει και τις έξι συνθέσεις δεν έχει καμία σχέση ούτε με το punk riffing που χαρακτήριζε πολλά από τα τελευταία album τους, αλλά ούτε και με την τραχύτητα που είχαν μέχρι και το “Sardonic wrath”.
Θαρρώ πως το “Leave no cross unturned” δεν επιλέχτηκε τυχαία, μιας και έχει έντονες MERCYFUL FATE αναφορές που λατρεύονται από όλα τα νέα groups, που είναι βουτηγμένα στη ρετρολαγνεία, αλλά και γιατί δεν έχει τα, όποια, «ενοχλητικά» στοιχεία των υπόλοιπων κομματιών. Στα 14 λεπτά του χώρεσαν και το δικό τους ύφος με το μονολιθικό riffing, μόνο που είναι σαν να διασκευάζουν τον εαυτό τους!
Το 8λεπτο “Come Warfare, The Entire Doom” είναι μια ευθεία αναφορά στο heavy/doom με τα φωνητικά του Nocturno Culto να κολλάνε άψογα. Το “The ones you left behind” είναι ό,τι πιο πλησιέστερο έχουν κάνει στο “true” heavy metal με τα φωνητικά να εκθέτουν τον Fenriz – σαν μια χεβιμεταλλάδικη προσέγγιση εκείνων που χρησιμοποιούσε στους ISENGARD. Ο ίδιος λέει πως είναι παρμένο στην αρχή κοντά στο power/speed του 1984 και στη μέση NWOBHM της ίδιας χρονιάς! Θα’θελα κάποιος να μου πει ποιος δίσκος θεωρείται μέρος του πρώτου metal κινήματος στα mid 80s, όταν το κίνημα δεν υπήρχε καν, παρά μόνο οι εκπρόσωποι του είτε κατ’όνομα (DEF LEPPARD), είτε κατ’ουσίαν (SAXON). Κάτι τέτοια «βαρύγδουπα» τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα, όπως και οι γραφικές διαλέξεις του για το black metal.
Το “Dead early” θα σας θυμίσει πάρα πολλά από τον 80s heavy metal ήχο και σίγουρα θα σας κάνει να απορήσετε γιατί επιλέχτηκαν φωνητικά στο στυλ του Warrior των CELTIC FROST για το “Lesser men”.
Στα δικά μου μάτια οι DARKTHRONE έχουν υποβιβάσει εαυτούς σε ένα σχήμα που κάνει ευθείες αναφορές σε ένα παρελθόν, το οποίο αντιμετωπίζει με τη νοοτροπία των νέων συγκροτημάτων. Δε φιλτράρουν ουσιαστικά τον ήχο αυτόν που λατρεύουν όπως λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν, με αποτέλεσμα η ακρόαση του 40λεπτου υλικού τους να είναι πέρα για πέρα ευχάριστη. Φοβάμαι, όμως, πως το κενό στο τέλος είναι τόσο δυσαναπλήρωτο, που εμποδίζει όποιον δεν είναι ρετρολάγνος να δαπανήσει παραπάνω χρόνο στην ακρόαση αυτού του υλικού. Αντίθετα όσοι λατρεύετε τα 80s, σίγουρα θα βρείτε εδώ μια από τις καλύτερες μπάντες που ηχογραφούν νέο υλικό με τη νοοτροπία σύνθεσης εκείνης της εποχής. Προσωπικά προτιμώ να ακούσω τον ήχο μιας εποχής σε μεταλλαγμένη μορφή και με σύγχρονα στοιχεία, που να έχουν αντίκτυπο σήμερα. Διαφορετικά το μόνο που γίνεται είναι να εξυψώνουμε το παρελθόν εις βάρος ενός ουσιαστικού παρόντος με επιρροές και όχι ευθείες αναφορές σε ό,τι λατρεύουμε είτε σαν μουσικοί, είτε σαν ακροατές. Το παράδειγμα των ENSLAVED και των πρόσφατων ROTTING CHRIST αποδεικνύει πόσο ουσιαστικό είναι να επανασυστήνεις τον πρώιμο ήχο σου με κάθε νέα κυκλοφορία. Γιατί δεν το κάνουν οι DARKTHRONE; Όσοι υποστηρίξετε ότι δεν μπορούν θα σκοντάψετε εν μέρει μπροστά στο “Ravishing grimness”. Μήπως στην πορεία δεν το εξέλιξαν γιατί δεν μπορούσαν; Γιατί κακά τα ψέμματα είναι και οι δυο τους μουσικοί με περιορισμένες τεχνικές δυνατότητες και αυτό που τους έκανε μυθικούς είναι η lo-fi αντίληψη ήχου που είχαν στους δίσκους τους.
Προφανώς, λοιπόν, δε θέλουν να ασχοληθούν με το δικό τους συνολικό έργο και προτιμάνε να αξιοποιούν τη δυνατότητα του να δισκογραφούν ανελλιπως, για να επανασυστήνουν τη μουσική που έβγαζαν άλλοι όταν εκείνοι ήταν 12 ετών! Και το παράδοξο είναι πως στην πορεία τους μέχρι και στα early 00s δεν είχαν κάνει ούτε μια αναφορά σε όλους αυτούς που εξυμνούν σήμερα – να εξυμνούν τους MANILLA ROAD;!;!;! Εκθέτουν τον εαυτό τους και το όνομα του group; Οι απόψεις διίστανται και πολύ φοβάμαι πως εκτίθενται περισσότερο όσοι τους υποστηρίζουν τυφλά, πηγαίνοντας από πίσω τους σε ό,τι κάνουν σαν άβουλα όντα, παρά εκείνοι που τους αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό ή με απαξιωτικό τρόπο.
Λυπάμαι Gylve και Ted που όσο καλοπροαίρετα κι αν είδα το 16ο album σας, δεν ένιωσα παρά την αμηχανία που με κυριεύει όποτε ακούω 20αρηδες να αναπαράγουν “δανεικούς” ήχους χωρίς προσωπικότητα. Από εσάς δεν το περίμενα ποτέ, γιατί πριν 22 χρόνια πήρατε τον ήχο που λατρεύατε και τον επανασυστήσατε, εκκινώντας το ξέσπασμα του δεύτερου black metal κύματος. Εν έτει 2013 δεν αποζητάτε κάτι ανάλογο, αλλά προτιμάτε να φαίνονται ξεκάθαρα όσα ορίζουν τον ήχο σας, κάτι που αποφεύγατε, αν και συνεχώς λέγατε πως ό,τι κάνετε είναι μια αναφορά στους CELTIC FROST και τους BATHORY. Δε βρίσκω το λόγο να ακούσω εσάς και να μην ακούσω τα αυθεντικά, στα οποία και οι ίδιοι αναφέρεστε λες και είναι δανειστές σας και τους οφείλετε ευγνωμοσύνη για τη σημερινη σας υπόσταση! Εφτασα στο σημείο να σας αποφεύγω με τον ίδιο τρόπο που απέφευγα όλα αυτά τα χρόνια κάθε group που ανά την υφήλιο έβαζε προκλητικά και το “Τrue Norwegian black metal” για να αυτοπροσδιοριστεί, όπως κάνατε πρώτοι εσείς. Μέχρι να εξαλειφθούν οι αναφορές και να φανεί η ικανότητα σας να φιλτράρετε ό,τι σας εξιτάρει από τα 80s που τόσο λατρεύετε σε όλο το φάσμα τους, οι κυκλοφορίες σας θα περιλαμβανουν συνθέσεις άνευ ουσιας και ανευ σημασίας για όλους, πέρα από εκείνων που δηλώνουν απερίφραστα ότι θα παίρνανε δίσκο σας που θα είχε ακόμα και κλανιές σας.
3 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
