WARDRUNA – “Yggdrasil” (Indie Recordings)

0
71

Υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα, εδώ και χρόνια, που περιγράφονται ως neofolk, κυρίως από το χώρο του gothic / ambient. Προσωπικά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την ακριβή σημασία του neofolk, τι πάει να πει neofolk; Ως folk ορίζεται η παραδοσιακή μουσική που έχει καταφέρει να διατηρηθεί ζωντανή εκατοντάδες χρόνια. Με το neofolk τι ακριβώς παίζει; Ότι υπάρχει πιο νεωτεριστική παραδοσιακή μουσική ή έχει πάρει κάποια άλλη μορφή (κάτι που φυσικά θα έχανε το νόημα folk); Ειλικρινά σε αυτό το θέμα ή δεν υπάρχει ουσιαστικό νόημα στη περιγραφή neofolk ή εγώ χρειάζομαι μετά από 20 χρόνια ενασχόλησης με την παραδοσιακή μουσική, ειδικά την ευρωπαϊκή, μαθήματα.

Το προσπερνώ και προχωρώ στη κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου, μετά από 4 χρόνια, των Νορβηγών WARDRUNA. Ο πρώτος δίσκος μου είχε αφήσει θετικές εντυπώσεις, ο δεύτερος απλά μου πρόσφερε την καλύτερη επιλογή σε περιπτώσεις αϋπνίας. Βαρετό όσο δεν πάει folk (ή καλύτερα για τους μοντέρνους neofolk), με τα τύμπανα να παίζουν στον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό που από κάποια στιγμή ή θα τα αγνοήσεις τελείως ή θα σου φαίνονται σαν το μαρτύριο της σταγόνας. Κάπου στο βάθος υπάρχουν κάποια φωνητικά, ανδρικά και γυναικεία και τα υπόλοιπα μουσικά όργανα συναγωνίζονται για το τίποτα.

Αν θέλετε να ασχοληθείτε με σοβαρή παραδοσιακή μουσική είμαι παραπάνω από πρόθυμος να σας ενημερώσω. Για το παραπάνω ανύπαρκτο αποτέλεσμα δεν έχω κάτι άλλο να πω.

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here