“Full speed ahead”
Οι Σουηδοί μελωδικοί death metallers, SOILWORK, αποτελούσαν επί χρόνια προσωπική αδυναμία, ώσπου με τους δύο τελευταίους τους δίσκους, άρχισαν να κινούνται σε πολύ ρηχά νερά. Το αποτέλεσμα είναι, το “The living infinite” να αποτελεί ουσιαστικά την τελευταία τους ευκαιρία να μείνουν στο προσκήνιο και ο τραγουδιστής τους “Speed” Strid, δεν μάσησε τα λόγια του και απάντησε ξεκάθαρα ακόμα και στις πιο «σκληρές» ερωτήσεις που του κάναμε.
Καλημέρα Speed. Ξεκίνησες να δίνεις συνεντεύξεις εδώ και δύο μέρες και υποθέτω ότι θα είσαι σε φουλ πρόγραμμα.
Ναι, φίλε μου. 12 ώρες μιλούσα χθες, αλλά κοιμήθηκα αρκετά και είμαι στη διάθεσή σου.
Πιστεύεις ότι μπορούμε να πούμε πως οι SOILWORK παίζουν death metal, έστω και N.W.O.S.D.M.; Την τελευταία δεκαετία μου ακούγεστε πιο πολύ σαν “modern” metal μπάντα, θα έλεγα. Πως θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σε γενικές γραμμές το “The living infinity”;
Δύσκολη ερώτηση αυτή. Νομίζω ότι έχουμε κάποια στοιχεία από τις ρίζες μας στο δίσκο αυτόν, αρκετά πράγματα από μελωδικό death metal, αλλά το “The living infinity” είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό. Αν το περιέγραφα έτσι, ο κόσμος θα πίστευε ότι παίζουμε σαν τους δύο πρώτους δίσκους μας, άντε και τον τρίτο. Έχει αναφορές, αλλά βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Με το “The living infinity”, μπαίνουμε σε μία άλλη εποχή, ακουγόμαστε υγιείς κι ο δίσκος έχει περισσότερο νόημα απ’ ότι το “The panic broadcast”. Έχουμε μεγάλη ποικιλία στον ήχο μας, γιατί αν κάναμε ένα “Figure number five” part II, δεν θα είχε κανένα νόημα από τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι τόσο τολμηρό, όσο το να βγάλουμε έναν διπλό δίσκο. Σκοπός μας είναι να προκαλέσουμε έκπληξη όχι μόνο στους ακροατές, αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Νιώσαμε πολύ απελευθερωμένοι στην προσπάθειά μας να αναπτύξουμε τον ήχο μας διατηρώντας τα συστατικά των SOILWORK. Ο δίσκος είναι μελωδικός, ατμοσφαιρικός, έχει δυναμικές, αλλά και πολύ έντονος κι έχει την επιθετικότητα των τεσσάρων πρώτων δίσκων μας. Αισθάνομαι ότι γίναμε καλύτεροι συνθέτες.
Καλά όλα αυτά, αλλά μου έχεις αναφέρει πολλές φορές τους 3-4 πρώτους δίσκους σας. Το θέμα μου είναι ότι ξεκινήσατε σαν η πιο υποσχόμενη μπάντα της σκηνής και η μεγαλύτερη ελπίδα του χώρου, αλλά κάπου στην πορεία χαθήκατε και δεν είχατε ούτε την επιτυχία, ούτε την επιρροή που όλοι περιμέναμε, εμού συμπεριλαμβανομένου. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό; Στις αλλαγές των μελών; Στο γεγονός το είδος σας είχε κορεστεί σύντομα;
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Σαφώς κι έχουμε κάνει αρκετές αλλαγές μελών, αλλά αυτό έχει συμβεί και σε άλλα γκρουπ. Όταν ξεκινάς ένα συγκρότημα σε τόσο νεαρή ηλικία, είναι λογικό ότι όσο μεγαλώνουν τα μέλη, μπορούν να βρουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή. Ίσως οι άνθρωποι να περίμεναν να μείνουμε στο ίδιο μουσικό είδος, που παίζαμε στα 2-3 πρώτα άλμπουμ μας, όπως είπες κι εσύ. Νομίζω ότι το “Natural born chaos”, έδωσε το σήμα για μία αλλαγή και μία νέα αρχή. Από τότε βάλαμε περισσότερο groove στη μουσική μας καθώς και περισσότερη ατμόσφαιρα και καθαρά φωνητικά σε ρεφρέν. Στο “Figure number five”, έχω την εντύπωση ότι κάπου «το χάσαμε», αφού δεν είχαμε πολύ ένταση εκεί, παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ είχε κάποια καλά τραγούδια. Στη συνέχεια όμως είχαμε το “Stabbing the drama”, που είναι και ο πιο επιτυχημένος μας δίσκος. Αν με ρωτήσεις όμως ειλικρινά, θα σου πω ότι το “Sworn to great divide”, είναι ο δίσκος που απορρίπτω. Είναι η πρώτη μας παραγωγή που δεν βγήκε καλή, ο ήχος ήταν «λεπτός» και δεν είχαμε –όπως και στο “Figure number five”- αρκετή ένταση, μόνο που αυτή τη φορά η κατάσταση ήταν χειρότερη και η παραγωγή, όπως είπα και πριν, δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Στο “The panic broadcast”, μπορούσε κανείς να δει ότι ερχόταν κάτι καινούργιο και με τον νέο μας δίσκο κάνουμε μία πρόταση, ότι είμαστε εδώ επειδή το γουστάρουμε και παραμείναμε στο χώρο όχι επειδή μας ανάγκασαν, αλλά εντελώς φυσικά και με ειλικρίνεια.
Τώρα που μίλησες για ειλικρίνεια, πιστεύεις ειλικρινά ότι το “The living infinity”, είναι η τελευταία ευκαιρία των SOILWORK να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή;
Δεν θα έλεγα η τελευταία ευκαιρία, αλλά ότι είναι μία πολύ δυναμική δήλωση ότι έχουμε αρκετά πράγματα ακόμα να πούμε. Εντάξει, έχουμε πέσει σε δημοτικότητα, αλλά όχι και τόσο πολύ όσο μπορεί να πιστεύει κάποια μερίδα κόσμου. Θεωρώ ότι με τον δίσκο αυτόν, θα φτάσουμε εκεί που ήμασταν με το “Stabbing the drama”, αλλά αυτή τη φορά ο δίσκος είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου.
Πως αντέδρασε η Nuclear Blast στην ιδέα του διπλού δίσκου;
Να σου πω την αλήθεια, φάνηκε να τους αρέσει ενώ εγώ σκεφτόμουν ότι θα μου έλεγαν πως δεν είναι καλή ιδέα. Χρειαζόμασταν μία πρόκληση και το να κάνεις ένα διπλό άλμπουμ, είναι πραγματικά μοναδικό, αφού απ’ όσο ξέρω, κανένα άλλο γκρουπ μελωδικού death metal δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο.
Πως και δεν το κάνατε, με τον τρόπο που γίνεται τώρα τελευταία, δηλαδή να κυκλοφορήσετε το “The living infinite part I” τώρα και σε λίγους μήνες το part II, όπως πχ οι STONE SOUR;
Σκεφτήκαμε αυτό το ενδεχόμενο, είναι όμως όλα τα κομμάτια άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, οπότε δεν το συζητήσαμε καν με την εταιρία. Θέλαμε να το κάνουμε old-school, όταν έβγαιναν διπλά άλμπουμ που είχαν μία ιστορία και άνοιγες το βινύλιο να διαβάσεις τους στίχους.
Το εξώφυλλο φαίνεται να έχει κάποια σχέση με τη θάλασσα… Υπάρχει κάποιο concept πίσω απ’ αυτό;
Υπάρχει. Ο ωκεανός είναι το σύμβολο του υπαρξιακού θέματος που υπάρχει στο δίσκο. Μεγάλωσα και ζω δίπλα στον ωκεανό, έγραψα πολλά τραγούδια του δίσκου κοιτώντας τον και μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ τη ζωή χωρίς αυτόν. Κοιτώντας τον ωκεανό, συνειδητοποιείς ότι δεν θα ξαναπάρει την ίδια μορφή πια και αυτό με οδηγεί σε υπαρξιακά ερωτήματα που υπάρχουν στο δίσκο, όπως που πάμε όταν πεθάνουμε, πώς μπορούν να σταματήσουν τα συναισθήματα και διάφορα τέτοια.
Πιστεύω ότι η παρουσία του Dirk Verbeuren σας έδωσε μεγάλη ώθηση. Πόσο ασφαλείς νιώθετε όταν συνθέτετε νέο υλικό και γνωρίζετε ότι έχετε ένα κτήνος πίσω από το drumkit που μπορεί να παίξει τα πάντα;
(γέλια) Το ξέρω. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει. Αισθάνομαι απόλυτα ασφαλής και δίχως κανέναν περιορισμό. Από την άλλη ο δίσκος αυτός ήταν μία συνολική προσπάθεια, αφού όλοι βοήθησαν στο να ολοκληρωθεί, γράφοντας στίχους ή μουσική. Ο Dirk επίσης, έκανε ενορχηστρώσεις σε πολλά κομμάτια.
Νιώθεις ότι μπορείτε να έχετε μία πιο ακραία κατεύθυνση σε επόμενο δίσκο, έχοντας εκείνον σαν κίνητρο;
Ναι, μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά και αυτή τη στιγμή κάνει κάτι μοναδικό, όταν έχει death metal drumming, πάνω σε μελωδικά και περίπλοκα περάσματα, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο “Spectrum of eternity”. Μπορεί να σε εμπνέει να γράφεις brutal riffs, όμως πρέπει να τονίσω ότι είναι από τους ελάχιστους drummer που έχω δει και μπορεί να έχει groove ακόμα κι όταν παίζει blastbeat!!!
Ο Peter Wichers έφυγε μετά το “Stabbing the drama”, επέστρεψε στο “The panic broadcast” για να ξαναφύγει πέρυσι το καλοκαίρι. Σίγουρα όλοι σε ρωτάνε γι’ αυτό, αλλά σας ξάφνιασε η δεύτερη φυγή του; Αν κατάλαβα καλά από την επίσημη δήλωση που έβγαλε, φαίνεται ότι κουράστηκε από τη metal μουσική. Είναι αλήθεια ή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ’ αυτό;
Πρώτα απ’ όλα, δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο έβγαλε αυτήν την ανακοίνωση χωρίς να ρωτήσει κάποιον από το συγκρότημα προηγουμένως. Ανέφερε «δημιουργικές διαφορές», κάτι που δεν συνέβαινε σε καμία περίπτωση, αφού απλά δεν ήθελε να περιοδεύει επειδή δεν μπορούσε να είναι μακριά από την οικογένειά του. Σέβομαι απόλυτα αυτόν το λόγο, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τον έβαλε, αφού όλοι θα κατανοούσαν αυτό το θέμα που είχε. Το να περιοδεύεις δεν είναι εύκολο, ιδιαίτερα όταν έχεις παιδιά να αναθρέψεις και το να είσαι μουσικός δεν σου δίνει ένα ιδιαίτερα ασφαλές εισόδημα. Μας ξάφνιασε ο τρόπος που επέλεξε να το ανακοινώσει κι όχι το γεγονός ότι αποχώρησε. Να σου πω την αλήθεια, βρίσκω ότι τελικά ήταν λάθος που ξαναγύρισε στην μπάντα για το “The panic broadcast”, το οποίο είναι φυσικά καλό άλμπουμ, δεν αλλάζω τη γνώμη μου, αλλά κατά την περιοδεία γι’ αυτόν το δίσκο, ο Peter δεν ένιωθε καθόλου καλά και είχε μία μορφή κατάθλιψης. Αυτό είχε αρνητικές επιπτώσεις και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ήρθε μαζί μας ο David Andersson, ο οποίος γούσταρε πάρα πολύ να περιοδεύει, κόλλησε καλά μαζί μας και ήταν η φυσική επιλογή μας για τη θέση του κιθαρίστα. Γνωρίζαμε ότι ο Peter, δεν θα ήταν μαζί μας, περίπου έξι μήνες πριν ανακοινωθεί επίσημα, οπότε δεν ασχολήθηκε καθόλου με το “The living infinite”. Να σκεφτείς ότι ο David έγραψε 7 κομμάτια για τον δίσκο.
Οπότε ήσασταν έτοιμοι για την αλλαγή και απλά ανακοινώσατε τον David Andersson.
Γνωρίζουμε τον David από το 2006, έχει περιοδεύσει επανειλημμένως μαζί μας σαν session κιθαρίστας, οπότε το να μπει κι επίσημα στο γκρουπ, ήταν μία προφανής επιλογή.
Στις περισσότερες μπάντες οι ντράμερ είναι οι πιο «προβληματικοί», αλλά στην περίπτωσή σας, οι κιθαρίστες έχουν αυτό το «προνόμιο».
(γέλια) Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι όμως από το αποτέλεσμα κι ελπίζω να καταλαβαίνει και ο κόσμος ότι περνούσαμε πολύ ωραία κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου.
Μπορείς να μας πεις το μυστικά για τα πιασάρικα ρεφρέν που γράφεις; Ακούς μήπως πολύ pop μουσική;
Ακούω παλιά pop και rock μουσική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ακούω τη μοντέρνα pop μουσική. Όλα ακούγονται τόσο ίδια μεταξύ τους, τόσο ψεύτικα και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανέναν τραγουδιστή. Παλιότερα άκουγες τη Whitney Houston ή την Mariah Carey και μπορούσες να τις ξεχωρίσεις αμέσως. Τώρα ακούγονται όλοι ίδιοι. Όταν ήμουν μικρός, άκουγα συνεχώς στο αυτοκίνητο από τη μητέρα μου τις επιτυχίες της δεκαετίας του ’80 και υποθέτω ότι αυτές οι μελωδίες βρίσκονται κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα. Δεν σκέφτομαι δηλαδή ότι πρέπει να γράψω ένα ρεφρέν σαν τους EURYTHMICS, αλλά μου βγαίνει φυσικά.
Νομίζω ότι και με τους NIGHT FLIGHT ORCHESTRA, βρήκες πιο πρόσφορο έδαφος να εξωτερικεύσεις αυτές τις επιρροές, χωρίς να χρειάζεται να είσαι σε μία death metal μπάντα.
Ένα μεγάλο μέρος των ακουσμάτων μου, αφορά τη rock μουσική και ιδίως αυτή που βγήκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Είμαι ένας μουσικός χαμαιλέοντας, όπως και ο David Andersson. Μας αρέσει και στους δύο το κλασικό rock των 70’s και το συζητούσαμε κατά τη διάρκεια της περιοδείας μας με τους SOILWORK αυτό το ενδεχόμενο να κάνουμε το γκρουπ.
Πως και δεν κυκλοφορήσατε το άλμπουμ των NIGHT FLIGHT ORCHESTRA από τη Nuclear Blast ή από τη Century Media που ανήκει ο Sharlee D’ Angelo;
Όταν βγεις έξω από το «κουτί» του heavy metal, δεν έχεις selling points για να προωθήσεις τη δουλειά σου. Και να πεις στο classic rock κοινό, ότι στο συγκρότημα παίζει ο Speed από τους SOILWORK και o Sharlee D’ Angelo από τους ARCH ENEMY, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Να σκεφτείς, τώρα είμαι στα γραφεία της Nuclear Blast και τους ρώτησα γι’ αυτό και μου είπαν ότι το άκουσαν, αλλά δεν είχε να κάνει σε τίποτα με την εταιρία τους. Τελικά καταλήξαμε στην Coroner Records, την εταιρία των φίλων μου από τους DISARMONIA MUNDI (σ.σ. στους οποίους τραγουδά κιόλας, επίσης) και νομίζω ότι πήραμε πολύ θετικές κριτικές από το σύνολο του Τύπου. Είναι όμως δύσκολο για μία μικρή εταιρία από την Ιταλία, να κάνει εκτενές promotion.
Γιατί διαλέξατε τον Jens Borgen να σας κάνει και την παραγωγή σ’ αυτό το άλμπουμ; Ήσασταν δυσαρεστημένοι από το προηγούμενο άλμπουμ σας;
Ο Jens, είχε κάνει τη μίξη στο “The panic broadcast” και ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι. Αυτή τη φορά θέλαμε να δουλέψουμε με old school τρόπο, δηλαδή να μαζευτούμε όλοι σ’ ένα στούντιο, να ηχογραφήσουμε και να γίνει η παραγωγή και η μίξη στο ίδιο μέρος, όχι όπως τις προηγούμενες φορές που ηχογραφούσαμε αλλού τις κιθάρες, αλλού τα ντραμς, αλλού γινόταν η μίξη κτλ. Πιστεύω ότι κάναμε τη σωστή επιλογή, γιατί ήμασταν δύο μήνες όλοι μαζί, μαγειρεύαμε, γράφαμε μουσική, ηχογραφούσαμε και το αποτέλεσμα μπορεί να το ακούσει κανείς άνετα στον δίσκο. Ο Jens, έχει απίστευτο αυτί, τρομερό πάθος με τη δουλειά του και του αρέσουν πολύ και οι SOILWORK.
Ήταν η αρχική σας ιδέα να ηχογραφήσετε διπλό δίσκο ή γράφατε κομμάτια, δεν βρίσκατε fillers και είπατε να τον κάνετε διπλό;
Η αρχική ιδέα ήταν για διπλό άλμπουμ. Παρουσίασα την ιδέα στο γκρουπ όταν ήμασταν περιοδεία το καλοκαίρι του ’11, όταν ήταν και ο David Andersson μαζί μας και τους άρεσε πολύ η ιδέα. Βέβαια, ήμασταν λίγο νευρικοί για το αν θα ήταν όλα τα τραγούδια στο ίδιο υψηλό επίπεδο, δεν θέλαμε να συμβιβαστούμε, αλλά όταν γράψαμε τα πρώτα κομμάτια, είδαμε ότι ήμασταν πολύ δημιουργικοί και το αποτέλεσμα έβγαινε όπως το θέλαμε, ποικίλο και δυναμικό.
Η επιλογή του Justin Sullivan των NEW MODEL ARMY για guest, ήταν μία έκπληξη, αλλά το τραγούδι που τραγουδά είναι καταπληκτικό. Πως καταλήξατε σ’ αυτήν την επιλογή;
Ξεκίνησα να ακούω NEW MODEL ARMY από τις αρχές της δεκαετίας το ’90, αφού στην περιοχή που έμενα, τους άκουγαν όλοι οι metalheads που έκανα παρέα. Τους θεωρώ πολύ υποτιμημένο σχήμα και ο Sullivan είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και στιχουργούς. Είχαμε συναντηθεί το 2009 στο Phoenix της Arizona, είχαμε βγει έξω και μου έδωσε το μέηλ του. Όταν έγραφα τους στίχους για το “The windswept mercy”, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Μέχρι και ο τίτλος του κομματιού θύμιζε NEW MODEL ARMY. Του έστειλα μέηλ να τραγουδήσει μαζί μου και μου απάντησε σε 10’ ότι είναι σύμφωνος. Του άρεσε πολύ το κομμάτι και μάλιστα δεν ήθελε ούτε καν να πληρωθεί γι’ αυτό!!! Ήταν πολύ μεγάλη τιμή για μένα κι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Μου είπες ότι άκουγες με την παρέα σου NEW MODEL ARMY από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πιστεύεις ότι είχε να κάνει με τη διασκευή που είχαν κάνει οι SEPULTURA στο “The hunt” στο “Chaos A.D.”;
Σίγουρα πολύ περισσότεροι μεταλλάδες άκουσαν NEW MODEL ARMY μετά απ’ αυτή τη διασκευή. Εγώ άκουγα αρκετά νωρίτερα το σχήμα και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό που με έκανε να τους λατρέψω. Ίσως οι σκοτεινοί, πολιτικοί και περιγραφικοί τους στίχοι…
Τα τελευταία χρόνια, η σκηνή του μελωδικού Σουηδικού death metal, ακούγεται κάπως «κουρασμένη», όπως και η N.W.O.A.H.M. που είναι σαφώς επηρεασμένη από εσάς. Όλοι περιμένουν δίσκους από εσάς, τους IN FLAMES ή τους DARK TRANQUILLITY, ύστερα από τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή. Πιστεύεις ότι κάτι πρέπει να συμβεί για να δώσει ώθηση στο κίνημα ή θεωρείς ότι όλα βαίνουν καλώς;
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο ποικίλα τώρα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, τα γκρουπ ακούγονταν ίδια μεταξύ τους, ενώ τώρα όλα τα σχήματα που ανέφερες, έχουν παγιώσει τον ήχο τους και είναι διακριτός. Σίγουρα έχουμε επηρεάσει και την αμερικάνικη σκηνή. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Από την άλλη πριν μερικά χρόνια οι αμερικάνικες μπάντες ακούγονταν πιο σουηδικές και από τις σουηδικές και αντίστροφα!!! (γέλια) Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι έχουμε επηρεαστεί απ’ αυτό κι εμείς, μετά από τόσες περιοδείες στην Αμερική, αλλά στο “The living infinite” ακουγόμαστε πιο Σκανδιναβοί από ποτέ! Ο Peter Wichers ήταν πιο πολύ στο σκοτεινό και μελαγχολικό κομμάτι της μουσικής και ήταν πιο πολύ επηρεασμένος από την αμερικάνικη σκηνή.
Μπορείς να μας πεις μία μπάντα που αξίζει να την τσεκάρουμε από το είδος, η οποία πιστεύεις ότι θα κάνει τη διαφορά τα επόμενα χρόνια;
Δυστυχώς δεν έχω ακούσει κάτι τόσο καλό στο είδος μας τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη έχουν εμφανιστεί μπάντες όπως οι GHOST ή οι GRAVEYARD, που παίζουν old school rock βέβαια, αλλά έχουν βάλει κάτι καινούργιο στο τραπέζι, που ακούγεται πραγματικά ενδιαφέρον. Δεν μου έρχεται στο μυαλό όμως κάποιο γκρουπ που να έχει κάνει κάτι ρηξικέλευθο, κάτι φρέσκο. Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να βάζουν τα γκρουπ στη μουσική τους τη φυσική τους παρουσία, γιατί τα αποτελέσματα που ακούμε είναι εντελώς «κατεργασμένα». Δεν πρέπει να παίζεις τεχνικά χωρίς λόγο, αλλά επειδή το αισθάνεσαι.
Η κοινωνία μας ακολουθεί το “more is more”, αλλά δεν αισθάνεσαι τη νοσταλγία για τις εποχές που 8 τραγούδια ήταν ικανά να αλλάξουν τον κόσμο του metal; Ο τελευταίος δίσκος που ακούσαμε με τόσα τραγούδια και μας συγκλόνισε ίσως ήταν το “The blackening” των MACHINE HEAD. Σκέφτεστε να κάνετε κάτι τέτοιο στον επόμενο δίσκο σας;
Με ενδιαφέρει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα. Μπορεί να γράψουμε ένα 40λεπτο κομμάτι ή να κάνουμε τριπλό δίσκο (γέλια). Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει η παρουσία και η ψυχή μας στο άλμπουμ.
Από περιοδείες;
Τη στιγμή που μιλάμε, έχουμε κλείσει μία μεγάλη αμερικάνικη περιοδεία, που θα δώσουμε 54 show σε 56 μέρες.
Α, ξεκούραστα και χαλαρά δηλαδή!
(γέλια) Θα έχουμε support τον Jeff Loomis και νομίζω ότι θα είναι υπέροχα.
Ναι, αλλά όταν έχετε βγάλει ένα διπλό δίσκο, χρειάζεστε βαρύ promotion κι όχι μία ακόμη headline περιοδεία. Σκεφτήκατε ότι ίσως χρειάζεστε να παίξετε support σε κάποιο μεγαλύτερο όνομα ή τουλάχιστον να κάνετε co–headline με κάποιους άλλους;
Έχεις δίκιο. Αν κάνουμε συνεχώς headline περιοδείες, δεν μπορούμε να κάνουμε τη μουσική μας να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Προφανώς και το σκεφτόμαστε και είναι στα άμεσα πλάνα μας. Είναι και βαρετό να παίζεις για το ίδιο κοινό όλη την ώρα.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
Ανυπομονώ να τα ξαναπούμε σε κάποια συναυλία. Ελπίζω να αρέσει ο δίσκος μας στους Έλληνες.
Σάκης Φράγκος (με την πολύτιμη βοήθεια του Βασίλη Γκορόγια)
Line-up:
Bjorn “Speed” Strid – φωνητικά
Ola Flink – μπάσο
Sven Karlsson – πλήκτρα
Dirk Verbeuren – ντραμς
Sylvain Coudret – κιθάρα
David Andersson – κιθάρα
Δισκογραφία:
“Steelbath suicide” (1998)
“The chainheart machine” (2000)
“Predator’s portait” (2001)
“Natural born chaos” (2002)
“Figure number five” (2003)
“Stabbing the drama” (2005)
“Sworn to a great divide” (2007)
“The panic broadcast” (2010)
“The living infinite” (2013)
