Χρειάστηκαν 4 χρόνια για να μπορέσουμε να δούμε νέα δουλειά από τους HYPOCRISY. Τα τελευταία 10 χρόνια ο Peter Tagtgren φαίνεται ότι παίρνει τον χρόνο του για να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ τόσο με τους HYPOCRISY όσο και με τους PAIN. Εντάξει, βγάλανε ένα live CD/DVD το 2011 αλλά και πάλι. Άμα είσαι διψασμένος οπαδός, δεν αρκείσαι με αυτό. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να δούμε εάν η αναμονή άξιζε.
Το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικότατα με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο είναι η ιδανική είσοδος με τη μίξη ατμόσφαιρας, μελωδίας κι έντασης. Η συνέχεια έρχεται με την τσιρίδα του Tatgtren στο “Tales of thy spineless” συνεχίζοντας με καφρίλα και γρήγορες ταχύτητες. Στο “The eye” συναντούμε καλπάζοντες ρυθμούς στο ρεφραίν, ιδανικούς για να σε βάλουν στο τριπάκι να σου κολλήσει στο μυαλό. Πομπώδης εισαγωγή στο “United we fall” και μετά ξύσιμο και κοπάνημα old school style. Ό,τι πρέπει για circle/mosh pit! Στο “44 double zero” βλέπουμε για άλλη μία φορά την αγάπη του Peter Tagtgren για το ανεξήγητο, σαφής αναφορά στη σειρά “The 4400”. Μουσικά ίσως να είναι το μόνο κομμάτι του δίσκου που βρίσκεται ένα κλικ πιο κάτω από όλα τα υπόλοιπα. Αν και υπάρχουν ένα κάρο άλλες μπάντες του χώρου που θα έκαναν τάμα για να καταφέρουν να γράψουν τέτοιο κομμάτι. Πέφτουν λίγο οι ρυθμοί για το “Hell is where I stay” που συνεχίζει να κρατάει τη σημαία της καφρίλας ψηλά. Το ίδιο κάνει και το “Soldier of fortune” με το ωραίο μελωδικό κόψιμο στη μέση του κομματιού, που ακολουθείται από ένα δυνατό ξέσπασμα στο τέλος. “When death calls” και καταιγιστικοί ρυθμοί για να φτάσεις στο πωρωτικό ρεφρέν με τα κοψίματα! Ώρα για ελικοπτεράκι (για όποιους έχουν μαλλιά). Ο δίσκος κλείνει με το “The return” που ξεκινάει με καθαρή κιθάρα για να μπει μετά και το υπόλοιπο συγκρότημα με φουλ ένταση, παραμένοντας όμως σε mid–tempo, χωρίς να χαλάει την αίγλη της ολότητας.
Το μόνο που φαίνεται να λείπει από το “End of disclosure” είναι το παραδοσιακά mid–tempo ατμοσφαιρικό κομμάτι που καραγουστάρεις γιατί ο Tagtgren δεν είναι μόνο κραυγή και κοπάνημα [βλ. “Living to die” ή “Deathrow (No regrets)”]. Κρίμα. Ο σχολιασμός της ποιότητας της παραγωγής είναι ουσιαστικά σχεδόν ανούσιος εφόσον υπεύθυνος αυτής είναι ο πολυτάλαντος frontman του συγκροτήματος. Βαριά, στιβαρή, μοντέρνα, καθαρή. Ο άνθρωπος αυτός έχει το know–how (που λέμε και στο χωριό μου) και το έχει αποδείξει με καθεμία από τις δουλειές που έχει καταπιαστεί.
Εν κατακλείδι, τα συναισθήματα είναι λίγο ανάμικτα για μένα. Αφενός πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο δίσκο από όλες σχεδόν τις απόψεις, αφετέρου δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον πήχη που είχε θέσει το “A taste of extreme divinity”. Ίσως επειδή βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
