“MASERATΙ και MISUSE την ίδια μέρα μέρα; Πάτε καλά ρε;” Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου μόλις είδα πριν λίγο καιρό τη σχετική αφίσα. Πρόκειται για μια συναυλία που περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία, τόσο εγώ όσο και ο κόσμος που βρέθηκε στο An το βράδυ της Πέμπτης. Προσωπικά, έχοντας χάσει την τελευταία τους εμφάνιση πριν κάνα δυο χρόνια μαζί με GARDENBOX, η επιθυμία μου να δω από κοντά το συγκρότημα από την Αθήνα της Georgia ήταν διπλή.
Η αρχή αυτής της πολλή όμορφης βραδιάς άνηκε στους MISUSE. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει την μπάντα, το μακρινό 2008 μαζί με τους CINEKOD και τους AFFORMANCE και την τρομερή εντύπωση που μου είχε κάνει η φιλοσοφία των συνθέσεών τους. Στο διάστημα αυτό μεσολάβησε ένας πολύ δυνατός δίσκος, o “April”, που κυκλοφόρησε το 2011, τον οποίο δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να τον απολαύσω ζωντανά. Έτσι λοιπόν, λίγα μόλις λεπτά μετά τις 10, ανέβηκαν στην σκηνή ξεδιπλώνοντας τον δικό τους ηχόκοσμο. Ερωτική, δαιδαλώδης, εσωστρεφής και νοσταλγική είναι αν μη τι άλλο η μουσική των MISUSE, με άριστα δομημένα μέρη και κανόνες να διέπουν κάθε τους τραγούδι. Αναμφίβολα το συγκρότημα συγκαταλέγεται σε ένα από τα κορυφαία του είδους στην χώρα μας, όχι μόνο για τις γλυκόπικρες μελωδίες του αλλά πολύ περισσότερο για το εκτελεστικό κομμάτι που ειδικά στον τομέα των πλήκτρων, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τα υπόλοιπα όργανα, απαιτεί πολλές γνώσεις και εξάσκηση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλά άτομα ανάμεσα στο κοινό γνώριζαν κι ίσως περίμεναν την εμφάνιση αυτή. Ατυχές σημείο στην εμφάνισή του συγκροτήματος, ήταν μια σπασμένη χορδή που ανάγκασε τα μέλη του κάπως αμήχανα να διακόψουν, χάνοντας έτσι λίγη από την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί. Με αυτά κι αυτά, πέρασαν κάπου στα 45 λεπτά εκρηκτικής post–rock instrumental τελειότητας.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για να αλλάξει ο χώρος στην σκηνή, μερικές ανάσες έξω από το μαγαζί και δυο ματιές στο σκορ του μπάσκετ, επιστρέψαμε για να υποδεχτούμε τους MASERATI, ο οποίοι για περίπου μιάμιση ώρα θα μας ταξίδευαν στα άκρα του διαστήματος.
Η αρχή έγινε με το εκπληκτικό “San Angels”, κι από τις πρώτες κιόλας νότες όλοι μας καταλάβαμε τι θα μας επιφύλασσε το υπόλοιπο της βραδιάς. Δυνατοί spacey post–rock ήχοι που κάτω από το γνώριμο ψυχεδελικό πρίσμα, σε έστελναν κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση. Μπορεί οι MASERATI να μη τυγχάνουν της αναγνώρισης που τους αρμόζει, ωστόσο περιλαμβάνονται στο πάνθεον των instrumental συγκροτημάτων, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα σε αυτή τους την εμφάνιση. Το ιδιαίτερο στοιχείο της μουσικής των αμερικάνων είναι ότι οι συνθέσεις τους δεν έχουν την κλασική, αρχή-μέση-τέλος με αποτέλεσμα κάθε τους τραγούδι να αποτελεί μια διαφορετική εκδοχή της βασικής τους ιδέας. Όπως ήταν λοιπόν φυσικό, κάθε κομμάτι που ακολούθησε ήταν παρμένο κι από διαφορετικό δίσκο, αποδεικνύοντας έτσι τη διαχρονική συνοχή τους. Περνώντας λοιπόν από το “The World Outside” φθάνουμε στο μεζμερικό “Monoliths”. Από ‘κει και πέρα κάπου χάνεται η μπάλα, σε όσο καλύτερη σειρά, αναφέρω τα “Oaxaca”, “Martin Rev”, “The Eliminator”, “We Got the System to Fight the System” και “Earth–Like”. Πραγματικός οργασμός riffολογίας, ατελείωτου delay που σε συνδυασμό με την ενθουσιώδη καρτουνίστικη παρουσία του νέου τους drummer σου χάραζαν ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Τόσο είχε ανέβει η διάθεση που κάπου τα πράγματα ξέφυγαν μέσα στο κοινό, με την λεοπάρ οπτασία να δίνει τα ρέστα της. Όπως και να ‘χει, πραγματικά, από άποψη setlist δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς τίποτα περισσότερο. Ή μήπως όχι; Για το τέλος μας επιφύλαξαν τα κορυφαία “Inventions” και “Pyramid of the Sun”. Χαμός.
Το σύνολο της βραδιάς θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την εκπληκτική εμφάνιση των RUSSIAN CIRCLES, πριν από μερικά χρόνια, τόσο στην αρτιότητα του ήχου όσο και στην επιβλητική δεξιοτεχνία των μελών των MASERATI. Κρίμα για όσους έχασαν την συναυλία, απλά παρακαλέστε τη Venerate να τους ξαναφέρει σύντομα.
Νίκος Ζέρης
