Πολύ θετικό το ξεκίνημα των ZUUL από το Σικάγο πριν μερικά χρόνια με το “Out of time”, heavy metal βρετανικής κοπής και τεχνοτροπίας με όμορφες, ευκολομνημόνευτες συνθέσεις που σίγουρα δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους θαμώνες της underground σκηνής. Θεωρώ πολύ δύσκολη κι επίπονη την προσπάθεια που κάνουν οι μπάντες του σήμερα να επαναφέρουν στο προσκήνιο λατρεμένους ήχους από το παρελθόν, δίχως μάλιστα να καταντούν γραφικές και απείρως αναχρονιστικές. Μερικές τα καταφέρνουν αφού φαίνεται πως διαθέτουν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας, άλλες πάλι ενώ ξεκινούν με τις καλύτερες συστάσεις και προοπτικές, κάπου στην πορεία, δείχνουν εγκλωβισμένες στον ίδιο τον ήχο τους. Το δεύτερο άλμπουμ των ZUUL κινείται σε ρηχά νερά, συνθετικά δείχνουν να έχουν βαλτώσει και να μην μπορούν να γράψουν κομμάτια που θα ξεχωρίσουν από τον κυκεώνα της σύγχρονης δισκογραφίας. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, άπαντες το γνωρίζουν, η μουσική βιομηχανία –έστω και στην ανεξάρτητη μορφή της- ένας κολοσσός διαρκούς παραγωγής νέων συγκροτημάτων που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την θέση τους και να την σταθεροποιήσουν με το πέρασμα των χρόνων. Το επόμενο τους βήμα ίσως αποδειχθεί καθοριστικό, μιας και θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν οι Αμερικανοί metallers είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσουν στην επαναφορά του ατόφιου heavy metal όχι μόνο σε τοπικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
