Η ελληνική σκηνή ανέκαθεν έβγαζε δίσκους διαμάντια σε κάθε κατηγορία. Θαρρώ πως ήρθε η ώρα να υποκλιθούμε γι άλλη μια φορά σε μια πρόταση που ακυρώνει πλήρως την αντίληψη ότι «τίποτα καινούριο δε βγαίνει». Όχι ούτε αυτοί εδώ ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά ξέρουν να βάζουν τέσσερις τροχούς στο όχημα τους κατά τέτοιο τρόπο, που το σύνολο φαντάζει ένα όχημα που όμοιο του δεν υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω και στην παγκόσμια σκηνή.
Ο πρώτος τροχός είναι τα απίστευτα φωνητικά μέρη του ….. Είναι ένα κράμα φωνητικών με ερμηνεία σαν τον Corey Taylor (SLIPKNOT και STONE SOUR) με χρωματισμούς που ανήκουν στον των ALICE IN CHAINS. Πολύ ωραία μας τα λες θα αναρωτηθείτε, αλλά από εκφορά λόγου και προφορά; Το παιδί πίσω από το μικρόφωνο έχει μεγαλώσει Αγγλία…. οπότε οι όποιες αντιρρήσεις κάμπτονται και δικαιολογούν πλήρως την ερμηνευτική ευρύτητα που έχει σαν τραγουδιστής. Η φωνή του μετατρέπεται αριστοτεχνικά σε επιπλέον όργανο κάθε σύνθεσης και ενώνεται με τη μουσική, χωρίς να έχει φωνητικές μελωδίες. Ουσιαστικά οι φωνητικές γραμμές που χρησιμοποιεί υπερτονίζουν κάθε σύνθεση τους και μετατρέπει το σύνολο ένα κολάζ από ετερόκλητες συνθέσεις που συμπυκνώνουν την απάντηση στο εξής τρελό ερώτημα: Πώς θα ακουγόταν ένα συγκρότημα με βασική μουσική αναφορά το σημερινό μοντέρνο ύφος, έχοντας ήχο και εκτέλεση hard rock. Επιμειξία που στα λόγια φαντάζει ακατόρθωτη, κι όμως στα δικά τους χέρια είναι μοναδική. Και από την εποχή του “Into the pandemonium” ολες οι επιμιξίες είναι πιθανές, αρκεί οι μουσικοί να έχουν βιώσει τις επιρροές και ξέρουν να γράφουν μουσική αξιώσεων. Και ναι, οι SERENITY BROKEN «το έχουν», για να μην πω πως το παραέχουν!
Δεύτερος τροχός στο όχημα τους είναι η βαθιά τους αγάπη για το hard rock όπως παιζόταν από τους Αμερικανούς από την έλευση των GUNS N’ ROSES και μετά. Τα στοιχεία είναι τόσο ευδιάκριτα που είναι τρομερό το πόσο αποτελεσματικά φαίνονται ως καίριο στοιχείο κάθε σύνθεσης.
Αυτός ο τροχός ενώνεται με άξονα με το τρίτο στοιχείο τους που είναι η εμμονή τους με το μοντέρνο κοφτό ρυθμικό riffing των 00s. Όλο το core στοιχείο έρχεται να ενωθεί με το hard rock feeling που διαποτίζει όλες τις συνθέσεις κα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα τουλάχιστον μοναδικό.
Δεχτείτε όσα σας αναφέρω ως μια πρόκληση να αφεθείτε σε έναν δίσκο που θα σας δώσει όλες τις απαντήσεις για το πώς μια μπάντα στην εποχή μας μπορεί να δημιουργήσει καινούριο ύφος, αξιοποιώντας βιωματικά τις επιρροές της.
Με όλα αυτά λοιπόν, ο τέταρτος τροχός που κινεί όλο το όχημα τους δεν είναι άλλο από την ενέργεια που αποπνέουν όλες οι συνθέσεις. Κάθε μια ένας μικρόκοσμος που δείχνει και μια διαφορετική πτυχή τους και διαμορφώνει τη συνολική εικόνα ενός δίσκου, για το οποίο αξίζει να μιλάμε και να χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο αν παραμιλάμε.
Προσωπικά δεν παραμιλάω απλώς, αλλά σας παραθέτω βιωματικά πως νιώθω την παρουσία αυτού του δίσκου κάθε φορά που στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο τον ακούω. Και με συντρόφευσε πάρα πολύ σε σημείο να τον βάζω σε φίλους άσχετους με τους SLIPKNOT και το hard rock των late 80s/early 90s και να γουστάρουν τον δίσκο πάρα πολύ.
Με αυτό το πλαίσιο δημιουργείται η αίσθηση πως βλέπω ένα όχημα που διαρκώς μεταβάλλει το χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του. Μένει η μορφή του ίδια γιατί οι μουσικοί είναι ίδιοι, έχουν όμως μέσα τους το μικρόβιο της αναζήτησης και της προέκτασης, που τόσο ανάγκη έχουμε στη σημερινή λαγνεία του ρετρό. Επιτέλους και κάποιοι που έκαναν επιμιξία υφών και ήχων όπως τον παλιό καλό καιρό που έβγαιναν οι CORONER με έναν κιθαρίστα Jimmy Hendrix και μια μπάντα που μόνο απλά thrash δεν μπορούσες να περιγράψεις.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΟΥΣ!
Λευτέρης Τσουρέας
ΥΓ: Όσοι έχετε απορία για το πώς θα ήταν ο Γιώργος Κόλλιας σαν τυμπανοβασανιστής σε μουσική ανάλογη των SLIPKNOT θα λάβετε απάντηση στο bonus track του self financed cd τους.
