Είναι εύκολο να κλωτσάς τον πεσμένο κάτω, αντίπαλο ή φίλο. Προσωπικά, οι KINGDOM COME, λόγω της προϊστορίας τους με την αντιγραφή/δανεισμό από τους LED ZEPPELIN, δεν με έκαναν ποτέ φίλο. Κάποια τραγούδια τους, μου άρεσαν, αλλά δεν θυμάμαι, να έχω αγοράσει ποτέ άλμπουμ τους, τουλάχιστον καινούργιο. Οι δηλώσεις του κινητήριου νου τους Lenny Wolf περί σκοτεινών industrial στοιχείων και κριτικής σκέψης απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα, με προβλημάτισαν. Θα είχαμε μια ακόμα επιφοίτηση και σκληρά ηχητικά τοπία, που θα περιλάμβαναν εφέ, λούπες, σάμπλερς κτλ ή κάτι ακόμα πιο τραγικό, σαν τις “βιομηχανικές” δουλειές του Dio;
Τελικά η ενδοσκόπηση του Lenny Wolf, οδήγησε σ’ ένα ώριμο άλμπουμ, με μοντέρνο hard rock, που δεν απέχει πολύ από τον παραδοσιακό ήχο τους. Λιγότερο πομπώδες και πιο λυρικό, με ατμοσφαιρικά τραγούδια, με μια μικρή δόση μοντέρνου που είναι ξεκάθαρος σε τραγούδια σαν τα “God Does Not Sing Our Song”,”Don’t Want You To Wait”με το σκοτεινό rhythm section, τις παραμορφώσεις και τα «χαλιά» των πλήκτρων στο υπόβαθρο, αλλά και την RHCP αισθητική, όπως το “Skip The Cover And Feel”.Υπάρχει βέβαια και το πιο “ηλεκτρονικό” “Rough Ride Rallye” που θα ξενίσει τους παραδοσιακούς οπαδούς, με τις 80’s new wave επιρροές του, αλλά και το “When Colors Break The Grey” που δείχνουν ξεκάθαρα την προσπάθειά του για δημιουργία ενός πιο προσωπικού και “μοντέρνου” ήχου.
Το άλμπουμ έχει ηχογραφηθεί εξ ολοκλήρου από τον ίδιο, πλην των κιθαριστικών σόλο από τον Eric Förster, γεγονός που κάνει τη δουλειά ακόμη πιο προσωπική. Ενδιαφέρον, μοντέρνο και με πιο μεταλλικό ήχο από τις προηγούμενες δουλειές του, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, που θα κρατήσει τους παλιούς οπαδούς, αλλά θα του φέρει και κάποιους καινούργιους. Από τις λίγες περιπτώσεις καλλιτέχνη, που η προσπάθειά του να επικαιροποιηθεί δεν κατέληξε σε φιάσκο. Ίσως γιατί ο μέχρι τώρα ήχος του, ήταν πραγματικά ξεπερασμένος.
7,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
