Δυστυχώς το technical deathcore όλο και περισσότερο χωλαίνει λόγω των αδιαπέραστων στεγανών που εξ ορισμού υφίσταται το είδος. Με τα νέα συγκροτήματα να είναι σχεδόν πανομοιότυπα, προσπαθεί να κρατήσει την αρχική σπιρτάδα που άναψε την φλόγα του, εκεί μετά το 2004. Οι THY ART IS MURDER δεν αποτελούν την εξαίρεση. Γνήσια τέκνα του ακραίου τεχνικού ήχου, προσπαθούν να σηκώσουν ανάστημα, με τον νέο τους δίσκο “Hate”, σε ένα πλοίο που έχει ήδη αρχίσει να βουλιάζει.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, η νέα κυκλοφορία των Αυστραλών ακούγεται αρκούντως ικανοποιητική και σαφώς καλύτερη και πιο ώριμη από την προηγούμενη. Ενώ στο “The Adversary” το συγκρότημα χανόταν μέσα σε ένα ασαφές και φλύαρο technical deathcore, με επάλληλα breakdowns και solos, σήμερα, στο “Hate” παρουσιάζονται πιο συγκροτημένοι, με ξεκάθαρες θεματικές ενότητες στις συνθέσεις τους, ξεμακραίνοντας παράλληλα από την “τεχνική” τους υπόσταση, προσεγγίζοντας την πιο death πλευρά της μουσικής τους. Παρόλα αυτά οι βασικές CHELSEA GRIN, WHITECHAPEL ΚΑΙ DESPISED ICON επιρροές τους όχι μόνο δεν χάνονται, αλλά δυστυχώς υπερτερούν έναντι της προσωπικής ταυτότητας που θα περίμενε κανείς το συγκρότημα να έχει διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια. Αφήνοντας τα αναπόφευκτα αρνητικά στοιχεία πίσω μας, θα λέγαμε ότι οι THY ART IS MURDER ωρίμασαν επικίνδυνα σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο. Τα φωνητικά δεν θυμίζουν πια γουρουνίσιο τσίριγμα, αποκτώντας πλέον το οργιώδες βάρος που τους αρμόζει, ενώ ο Lee Stanton πίσω από τα drums, δίνει κυριολεκτικά σεμινάριο κατασκευής μετρονόμων. Η υψηλών προδιαγραφών παραγωγή του δίσκου αναδεικνύει κάθε πτυχή του συμπαγή αυτού ήχου, κάνοντας τον ακροατή να μείνει εμβρόντητος από το συνολικό αποτέλεσμα. Αν μάλιστα η μπάντα επικεντρωθεί σε κομμάτια όπως τα “Immolation”, “Reign of darkness” και “Infinite Forms” για τα μελλοντικά της, έργα η εξέλιξή της μάλλον θα μας εκπλήξει ευχάριστα.
Για τους λάτρεις της deathcore σκηνής, το “Hate” συστήνεται ανεπιφύλακτα. Προσωπικά όμως, θες λίγο επειδή η Αυστραλοί μουσικοί έχουν πάρει τα πάνω τους τα τελευταία χρόνια, θες γιατί πολύ ντόρος έχει γίνει στο παρελθόν γύρω από το όνομα των THY ART IS MURDER, περίμενα κάτι παραπάνω. Κάτι που θα με συντάρασσε συθέμελα. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν θα το καταφέρουν σε αυτόν τον δίσκο. Οψόμεθα.
7 / 10
