Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις πλέον ανερχόμενες Αμερικάνικες black metal μπάντες. Ξεκίνησαν αρχικά σαν one man band, από τον Chris Grigg (ex–KRIEG) όπου ανέλαβε όλα τα όργανα συν τα φωνητικά μέχρι και στο ντεμπούτο άλμπουμ του 2008. Μετά το σχετικό ντόρο που δημιούργησε στο underground και το φυσιολογικά επακόλουθο συμβόλαιο με μεγαλύτερη δισκογραφική (Candlelight), έρχεται και η απόφαση για το σχηματισμό full μπάντας. Έτσι ηχογραφείται και το δεύτερο άλμπουμ που τους βρίσκει να έχουν ελαφρώς διαφοροποιημένο και πιο ώριμο song–writing, κινούμενο ηχητικά στα πλαίσια του αμερικάνικου black metal.
Τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί λοιπόν ο τρίτος τους δίσκος. Από την πρώτη ακόμα ακρόαση φαίνεται ότι το άλμπουμ είναι καλοδουλεμένο και προσεγμένο με σαφείς βελτιώσεις. Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί στην παραγωγή, καθώς όλα τα όργανα ακούγονται όπως πρέπει, ακόμα δε και το μπάσο δηλώνει παρόν και παίζει σημαντικό ρόλο. Ενθαρρυντικό είναι επίσης το γεγονός ότι η μπάντα δεν επαναπαύθηκε στην επιτυχία του προηγούμενου δίσκου της και δεν περιορίστηκε σ’ ένα ολόιδιο ηχητικά αποτέλεσμα. Ο δίσκος βέβαια στη βάση του παραμένει κοντά στο usbm. Ο χαρακτηριστικές στο ύφος αυτό post αναφορές (που ευθύνονται σ’ έναν βαθμό και για τη δημοφιλία του αμερικάνικου black metal) είναι εδώ, όπως και οι ατμοσφαιρική και μελαγχολική προσέγγιση. Όμως σχετικά με το παρελθόν παίρνουν μικρότερο μερίδιο, ενώ έχει δοθεί αρκετός χώρος στην οργισμένη και βιτριολική τους πλευρά. Οι νορβηγικές επιρροές είναι εμφανείς (αν και οι WOE διατηρούν μια πιο ανθρώπινη αισθητική και feeling όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες τους στο χώρο αυτό), ενώ υπάρχουν και μερικές πιο “αλήτικες” στιγμές με rock τύμπανα και κοφτά riffs που προσδίδουν στην πώρωση.
Ανακεφαλαιώνοντας, εδώ οι WOE προσπαθούν να κάνουν κάτι περισσότερο δικό τους, διατηρώντας μεν τις υπάρχουσες επιρροές τους, αλλά φροντίζοντας να τις εμπλουτίσουν αλλά και να τις διαχειριστούν και να τις πλέξουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνουν μακριά από τα τετριμμένα. Σαν κίνηση αξίζει επικρότηση, αλλά έχω την εντύπωση πως σαν σύνολο υστερεί ελαφρώς σε συναισθηματικό βάθος σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους ή με μπάντες της ίδιας συνομοταξίας, από τη στιγμή που διατάραξαν τη ροή με τις εναλλαγές από αισθαντικά σε πιο straight forward σημεία. Ακούγοντας για παράδειγμα το τέταρτο κομμάτι του δίσκου, “Ceaseless Jaws”, και δη τα 2 εκπληκτικά μεσαία μελωδικά riff με τον σχεδόν επικό χαρακτήρα, γίνεται αντιληπτό ότι περισσότερα τέτοια σημεία σε βάρος των πιο επιθετικών, ίσως ήταν προτιμότερα. Το “Withdrawal” όμως στην τελική παραμένει ένας καλός black metal δίσκος αμερικάνικης κοπής που δύσκολα θα απογοητεύσει αυτούς στους οποίους απευθύνεται.
7 / 10
Νίκος Χασούρας
