“Down to earth, rockers”
Φοβάμαι ότι όποτε ανοίγω το στόμα μου για τους CLUTCH, ακούγομαι σαν τελειωμένη groupie, αλλά σιγά μη κάτσω να αισθανθώ και ενοχές! Με το νέο τους δίσκο “Earth Rocker”, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως δεν είναι απλά μια μπάντα της “stoner φάαααασης”, αλλά η επιτομή του heavy rock ‘n’ roll ήχου τα τελευταία πολλάαααα χρόνια. Μπορεί σαν χώρα να αργήσαμε λιγάκι να τους λατρέψουμε, αλλά πλέον μας παίζουν κι εμάς στα δάχτυλά τους, πράγμα το οποίο θα διαπιστώσουμε για ακόμη μία φορά στις συναυλίες του τον Ιούνιο. Σίγουρα το να πετυχαίνεις ένα μουσικό σε περιοδεία, δεν είναι ο, τι καλύτερο ώστε να βγει μια «ορεξάτη» συνέντευξη, αλλά η larger than life φωνή των CLUTCH, Neil Fallon, παρουσιάστηκε για ακόμη μια φορά προσγειωμένη, ουσιαστική και to the point στις ερωτήσεις μας… Ααα, και που ‘στε; ΜΟΝΟ CLUTCH!
Στοιχηματίζω πως αισθάνεστε θαυμάσια για το “Earth Rocker”, το ίδιο νιώθω κι εγώ, αλλά σας πήρε τέσσερα χρόνια για να το κυκλοφορήσετε. Πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία της σύνθεσής του, μιας και περιοδεύσατε εκτενώς για το “Strange Cousins from the West”; Συνθέτετε καθόλου κατά τη διάρκεια των περιοδειών, ή περιμένετε πρώτα να τελειώσετε με αυτές και μετά να αρχίσετε να σκέφτεστε για το νέο δίσκο;
Συνθέτουμε λίγο στο «δρόμο», αλλά όχι πάρα πολύ. Είναι πιο εύκολο για εμάς να τελειώνουμε με τη σύνθεση νέων κομματιών, όταν έχουμε το χρόνο να το κάνουμε στο σπίτι. Γι’ αυτό και μας πήρε τόσο καιρό για να γράψουμε το “Earth Rocker”. Περιοδεύσαμε τρία χρόνια για το “Strange Cousins from the West”. Ακόμη και όταν το “Earth Rocker” κυκλοφόρησε, το είχαμε ηχογραφήσει μισό χρόνο πριν. Ήμασταν ανήσυχοι στο να αρχίσουμε να γράφουμε καινούριο δίσκο.
Η ποιότητα του νέου σας δίσκου, φαίνεται από το γεγονός ότι ο καθένας έχει και ένα διαφορετικό αγαπημένο κομμάτι από αυτόν… Άλλοι θα έλεγαν το “D.C. Sound Attack” με τη φυσαρμόνικα, άλλοι το επικό “The Face”, και κάποιοι άλλοι το μοναδικό αργό κομμάτι του δίσκου, το “Gone Cold”. Όταν συνθέτετε ένα δίσκο, σκέφτεστε το κάθε ένα τραγούδι ξεχωριστά, ή προσπαθείτε να κρατήσετε ένα συγκεκριμένο συνθετικό «μονοπάτι», έτσι ώστε να μη παρεκκλίνετε από το πώς θα θέλετε να ηχεί ο δίσκος;
Εμείς απλά προχωρούμε και βλέπουμε αυτό που μας οδηγεί. Συνήθως, όταν γράφουμε μια ντουζίνα τραγούδια ή και περισσότερα, αναρωτιόμαστε μεταξύ μας «Τι λείπει»; Εννέα στις δέκα φορές καταλήγουμε στο ότι χρειαζόμαστε μερικά πιο γρήγορα τραγούδια, αλλά με το “Earth Rocker” ήταν διαφορετικά, συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να γράψουμε ένα αργό (“Gone Cold”)… Αυτό ήταν και το πρώτο που συνθέσαμε.
Στην κριτική μου για το “Earth Rocker”, ανέφερα πως οι CLUTCH, είναι για τα 90’s – 00’s, ό, τι και οι AC/DC για τα 70’s – 80’s και οι MOTORHEAD για τα 80’s – 90’s, όχι απαραίτητα από άποψη πωλήσεων και δημοτικότητας, αλλά όσον αφορά την επιρροή σας στους άλλους και το “attitude” σας ως μπάντα. Ο δέκατος δίσκος των AC/DC ήταν το “Blow Up Your Video” και των MOTORHEAD το “March or Die”. Πιστεύω πως με το “Earth Rocker” βρίσκεστε σε καλύτερα φόρμα από αυτούς στην αντίστοιχη περίοδο, άρα, πιστεύεις πως έχετε να κάνετε κι άλλα σπουδαία πράγματα και αν αυξήσετε την επιρροή σας κατά τη διάρκεια των 00’s;
Απολύτως. Ποτέ δεν σταματήσαμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας «μαθητές», άρα ελπίζουμε πως μπορούμε υλοποιήσουμε οτιδήποτε νέο μαθαίνουμε κατά καιρούς. Όσο είσαι νέος, υπάρχει μια τάση να θεωρείς τα πράγματα δεδομένα. Αυτή, μπορεί να οδηγήσει στην τεμπελιά. Καθώς μεγαλώνω, εκτιμώ τα πράγματα όλο και περισσότερο, και το ότι είμαι ικανός να γράφω μουσική, δεν αποτελεί εξαίρεση. Νιώθω πιο συγκεντρωμένος και συνειδητοποιημένος τώρα απ ό,τι όταν ήμουν 21.
Εφόσον αναφέρθηκα στους MOTORHEAD, δε θέλω να σου κάνω την κλισέ ερώτηση «Σε παρακαλώ, πες μου πως είναι να περιοδεύεις με ένα ζωντανό θρύλο σαν τον Lemmy;», αλλά θα ήθελα να μου πεις τι είδους έμπνευση πήρες από αυτόν (εάν υπήρχε βέβαια) στην περιοδεία σας μαζί τους και με τους THIN LIZZY;
Ακούω αυτές τις μπάντες με διαφορετικό τρόπο τώρα, από ο, τι όταν ήμουν παιδί. Ο Lemmy ποτέ δεν έκρυψε πως οι βασικές τους επιρροές ήταν καλλιτέχνες όπως ο Little Richard και ο Chuck Berry. Μπορούμε να το ακούσουμε αυτό τώρα. Είναι μια άκρως πολύ διδακτική αποκάλυψη. Νομίζω πως είναι σημαντικό να αναφερόμαστε στις πρώτες γενιές του rock ‘n’ roll και του metal, επειδή αυτοί οι τύποι το έκαναν πρώτοι και καλύτερα απ’ όλους.
Αν κάποιος μου ζητούσε να του πω ένα λόγο, για τον οποίο θεωρώ τους CLUTCH μεγάλη μπάντα, θα του έλεγα πως κάθε θαυμαστής σας, έχει διαφορετική σειρά προτίμησης στους δίσκους σας, γεγονός που αποδεικνύει την υψηλή ποιότητα της δισκογραφίας σας, παρόμοια με αυτή των IRON MAIDEN ή των METALLICA. Μπορείς να μου πεις τον αγαπημένο σας δίσκο και τον πιο σημαντικό σας (αν δεν είναι ο ίδιος), και τον λόγο που τον επιλέγεις;
Αγαπώ το “Earth Rocker” βέβαια, αλλά το ομότιτλο είναι ιδιαίτερο για εμένα. Ακόμη και αν δυσφορώ με κάποια από τα φωνητικά μου, που θα τα άλλαζα αν μπορούσα, αυτός ο δίσκος αντιπροσωπεύει τη στιγμή «εύρηκα», όταν συνειδητοποιήσαμε τι είδους μπάντα ήμασταν. Έκτοτε, ακολουθούμε αυτό το μονοπάτι.
Έχεις μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές στην πιάτσα… Μπορείς να μου πεις την μεγαλύτερη επιρροή σου;
Ο Tom Waits… Ακούγοντάς τον, κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να ακούγεσαι απαραίτητα σαν τον Robert Plant ή τον Dio. Υπάρχει μια ομορφιά στην ασχήμια της φωνής του. Αυτό, και η επισήμανση της σημασίας του να έχεις να πεις μια καλή ιστορία με τους στίχους σου. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους θα έλεγα και τον Howlin’ Wolf.
Το line –up σας παραμένει το ίδιο από την εποχή της ίδρυσής σας, και γενικά, δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία των συγκροτημάτων που εμπλέκονται συχνά σε «δράματα» και καυγάδες. Είμαι βέβαιος πως πολλές φορές θα υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ σας, αλλά, υπήρξε ποτέ κάποια περίοδος κατά την οποία βρεθήκατε ένα βήμα πριν τη διάλυση, ή τουλάχιστον από το να αποχωρήσει κάποιος από την μπάντα; Και αν ποτέ κάποιος αποχωρήσει από τους CLUTCH, οι εναπομείναντες τρεις, θα ψάχνατε για αντικαταστάτη ή αυτό θα σηματοδοτούσε και το τέλος της μπάντας;
Υπήρξαν κάποιες «σκοτεινές» μέρες στα τέλη των 90’s και στις αρχές των 00’s. Τα χρήματα ήταν πραγματικά λίγα, δεν είχαμε κάποια εταιρία να μας στηρίζει και μας ήταν δύσκολο να βρούμε κάποια νέα. Αλλά εμείς κάναμε αυτό που ξέραμε όσο καλύτερα μπορούσαμε και ξεπεράσαμε τις όποιες δυσκολίες, καταφέρνοντας να γίνουμε πιο συγκεντρωμένοι μετά από αυτό.
Οι CLUTCH, ελπίζω πως είναι ένα σύνολο σημαντικότερο από τα επιμέρους κομμάτια τους. Αν κάποιο μέλος της εξίσωσης αλλάξει, τότε θα είναι διαφορετική και η έκβαση των πραγμάτων. Οι CLUTCH, ήταν και θα είναι πάντα εμείς οι τέσσερις.
Πιστεύω ότι είσαι ένας από τους καλύτερους στιχουργούς εκεί έξω και πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο, σχετικά με τους δέκα καλύτερους στίχους που έχεις γράψει. Το “The Face” ήταν ήδη στη λίστα και συμφωνώ πως έχεις τους καλύτερους στίχους στο νέο σας δίσκο. Ποια ακριβώς είναι η ιστορία πίσω από αυτό;
Το “The Face” προήλθε από τα συναισθήματά μου, ότι ίσως το rock ‘n’ roll έχει γίνει πολύ «εύκολο». Είναι παντού. Χρησιμοποιούν εικόνες βγαλμένες από το rock για να πουλήσουν πιστωτικές κάρτες στις μέρες μας. Έχω μια ρομαντική αντίληψη για τον καιρό που το rock ήταν επικίνδυνο, ήταν μια πραγματική και παρούσα απειλή για τις δυτικές αξίες. Χαίρομαι που κερδίσαμε τη μάχη, αλλά είναι σημαντικό να μη το θεωρούμε δεδομένο. Μόλις συμβεί αυτό, μπορεί να γίνει θύμα της ίδιας του της επιτυχίας ή μπορεί να του αφαιρεθεί. Θέλω να πω διάολε, πως συνάντησα έναν θαυμαστή μας στη Γερμανία που ταξίδεψε από το Ισλαμαμπάντ (πρωτεύουσα του Πακιστάν) για να μας δει. Το rock εξακολουθεί να απαγορεύεται σε ορισμένες περιοχές του κόσμου και πρέπει να αναγνωρίσουμε το πόσο τυχεροί είμαστε που συμπεριφερόμαστε στο rock ‘n’ roll με την ευλάβεια που του αξίζει. Νομίζω πως είναι σημαντικό.
Το εξώφυλλο του “Earth Rocker” σχεδιάστηκε – για ακόμη μία φορά – από τον Nick Lakiotes. Έχει ένα κλασσικό hard rock – heavy metal τόνο, κάτι το οποίο πιθανώς ταιριάζει με την ευθύτητα του δίσκου. Μπορείς να μας πεις δύο λόγια γι’ αυτόν; Είναι κατά το ήμισυ Έλληνας; Επειδή το όνομά του μας φαίνεται πολύ οικείο…
Προσπαθούσαμε να πιάσουμε το vibe δίσκων όπως τα “Never Say Die” και “Technical Ecstacy” των BLACK SABBATH. Είναι πρωτοφανή και ο Nick έκανε θαυμάσια δουλειά στο να εκφράσει την αισθητική αυτών των εξωφύλλων, χωρίς να τα αντιγράψει κυριολεκτικά… Και ναι, ο Nick είναι κατά το ήμισυ Έλληνας!
Νομίζω πως το “Earth Rocker” ηχεί αρκετά οικείο με το “Blast Tyrant”. Και τα δύο είναι straight forward και γρήγορα, και επιλέξατε πάλι τον Machine για να αναλάβει την παραγωγή, όπως και τότε. Πιστεύεις πως το “Blast Tyrant” είναι ο δεύτερος σας δίσκος – ορόσημο μετά το ομώνυμό σας; Πριν αρχίσετε να γράφετε το “Earth Rocker”, είχατε κατά νου να ακολουθήσετε αυτή τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, εντελώς διαφορετική εν συγκρίσει με αυτή του “Strange Cousins from the West” και για ποιο λόγο;
Ξέραμε πως θέλαμε να γράψουμε ένα γρήγορο δίσκο. Παίζαμε τα κομμάτια του “SCFTW” επί τρία χρόνια, και είχαν «μπαγιατέψει» κατά κάποιο τρόπο. Το να ανεβάζαμε τους ρυθμούς, ήταν κάτι σαν κρύο ντους για εμάς. Έπρεπε να εξασκηθούμε αρκετά. Αμέσως, ξέραμε πως ο Machine ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά, μιας και πραγματικά μας είχε φτάσει στα όριά μας με το “Blast Tyrant”.
Τώρα βρίσκεστε σε περιοδεία στη Βόρεια Αμερική με τους ORANGE GOBLIN. Πως πηγαίνει μέχρι στιγμής και ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου στα νέα σας κομμάτια; Φαίνεται να πιστεύετε πως μια πραγματικά καλή μπάντα, δείχνει τα κότσια της στη σκηνή (“if you’re gonna do it, do it live on stage, or don’t do it at all”, όπως χαρακτηριστικά γράφει στους στίχους του “Earth Rocker”), και είστε ένα ζωντανό παράδειγμα αυτής της άποψης μιας και σας έχω δει live. Τι σκέφτεσαι πριν από μια συναυλία; Είσαι νευρικός ή στην τελική όλα είναι διασκέδαση και στο rock ‘n’ roll, λέξεις όπως το άγχος δεν χωράνε;
Η περιοδεία πηγαίνει θαυμάσια. Οι ORANGE GOBLIN είναι απίστευτοι. Σίγουρα είμαι νευρικός μερικές φορές, αλλά αυτό είναι καλό. Όταν τα πράγματα γίνονται πολύ άνετα, τότε είναι που βγαίνουν στην επιφάνεια τα λάθη.
Γι’ αυτή την περιοδεία, κάθε ένας από εσάς ετοιμάζει και από ένα διαφορετικό setlist, παίζοντάς τα εναλλάξ σε κάθε σας εμφάνιση. Οι προηγούμενες συναυλίες σας εδώ στην Ελλάδα θεωρούνται ήδη σχεδόν «θρυλικές», αλλά αν έχουμε από εσάς ένα παράπονο σαν κοινό, είναι πως δεν έχουμε ακούσει ζωντανά το “Regulator”. Απ’ ότι είδα όμως, αυτή τη φορά θα το παίξετε και πίστεψέ με, να περιμένετε τρελές αντιδράσεις. Πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις setlist μετά από δέκα studio δίσκους; Παρατηρώ πως έχετε κάποια «σιγουράκια» (“The Mob Goes Wild, “Burning Beard”, “Electric Worry”), αλλά προσπαθείτε να διατηρήσετε ζωντανό και το στοιχείο της έκπληξης παίζοντας τραγούδια σαν το “Subtle Hustle” για παράδειγμα…
Με τόσα πολλά τραγούδια, πάντα θα υπάρχουν περισσότερα που δεν έχουν επιλεχθεί για να παιχτούν ζωντανά, από αυτά που επιλέγονται. Συνεχώς γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αλλά είναι ένα ωραίο «πρόβλημα» για να ζεις μαζί του. Χαίρομαι για αυτά που μου λες σχετικά με το “Regulator”… Θα φροντίσω να είναι σίγουρα στο setlist μας το καλοκαίρι που θα σας επισκεφτούμε.
Πριν από λίγο καιρό, έγινε μια ξεχωριστή βραδιά σε ένα strip club εδώ στην Αθήνα, όπου οι DJs έπαιζαν rock – metal κομμάτια αντί για τα συνηθισμένα. Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν μία από τις ωραιότερες κοπέλες εκεί μέσα, να χορεύει το “Regulator”. Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες ελκύονται αρκετά από τον ήχο σας, είστε η καλύτερη μοντέρνα rock ‘n’ roll μπάντα για να χορέψουν (σ.σ. και αν χορέψουμε άμα λάχει να ‘ουμ). Πιστεύεις πως σε αυτό βοηθάει το «ακαταμάχητο» groove που βγάζετε; Πιστεύω επίσης, πως η τσαχπινιά των στίχων σου που θυμίζει αρκετά αυτή των Bon Scott και Lemmy, παίζει μεγάλο ρόλο…
Χαίρομαι που το ακούω! Στην τελική, το rock ‘n’ roll φτιάχτηκε για να χορεύεται. Ένα σημαντικό μέρος του groove μας προέρχεται από το ρυθμό που μας δίνει ο ντράμερ μας Jean – Paul Gaster. Όπως λέει και μια παροιμία, “It don’t mean a thing, if it ain’t got that swing!”.
Ακούγεστε τόσο διαολεμένα cool, χωρίς να δείχνετε τόσο cool, γεγονός το οποίο πιθανότατα αποδεικνύει πως απλά, είστε οι εαυτοί σας. Τι πιστεύεις για την εικόνα και το attitude στη μουσική; Βλέπεις μερικούς να έχουν αλλοπρόσαλλα κουρέματα, «τόνους» από τατουάζ, μάσκες, πυροτεχνήματα και οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς στις συναυλίες τους, αλλά το «όσο το λιγότερο, τόσο το καλύτερο», δείχνει να είναι ένα ρητό που ακολουθείτε στις ζωές σας…
Όλο αυτό που περιέγραψες σχετικά με την εικόνα στο rock ‘n’ roll, μου μοιάζει με μια κλωτσιά στα πισινά μου (σ.σ. chic). Ειλικρινά, είμαστε όλοι πολύ τεμπέληδες για να ασχοληθούμε με αυτές τις βλακείες… Και αν κάποιος από εμάς, ποτέ το προσπαθούσε, οι υπόλοιποι τρεις θα «πεθαίναμε» στα γέλια, ακόμη και στα πρώτα μας βήματα ως μπάντα. Νομίζω πως ένας από τους λόγους για τους οποίους αρέσουμε σε κάποιους ανθρώπους, είναι η οικειότητα που μπορούν να αισθανθούν απέναντί μας. Θα μπορούσαμε εύκολα να ανήκουμε και στη μεριά του κοινού.
Πες μου τον αγαπημένο σου “clutch” παίχτη (κατά προτίμηση από το NBA, μιας και στην Ελλάδα είμαστε άσχετοι με το ράγκμπι, το χόκεϊ κλπ), αν έχεις κάποιον βεβαίως…
Συγγνώμη, αλλά δεν έχω κανέναν… Ωστόσο, οι Vancouver Canucks, ομάδα του χόκεϊ, χρησιμοποιούν το “Electric Worry” ως goal song (σ.σ. δηλαδή όποτε σκοράρουν, παίζει… να τα ακούν οι δικοί μας DJs των γηπέδων εδώ στο μπάσκετ), και αυτό, σίγουρα αξίζει να αναφερθεί (σ.σ. “clutch” παίχτης, θεωρείται αυτός που παίρνει συχνά την ομάδα πάνω του στις δύσκολες στιγμές).
Συμφωνείς πως το “Clutch”, ήταν ο κομβικός σας δίσκος για την αμερικανική αγορά, και το “Blast Tyrant” για την ευρωπαϊκή; Γιατί πιστεύεις πως μας πήρε τόσο καιρό για να σας αγαπήσουμε, ίσως εξαιτίας κακής προώθησης από την πλευρά σας, ή απλά διαφορετικού τρόπου σκέψης, αποτέλεσμα και της εντελώς διαφορετικής γεωγραφικής μας θέσης σε σχέση μ’ εσάς; Είναι η στιγμή κατάλληλη για το “Earth Rocker” για να σας κάνει γνωστούς ακόμη και σε περιοχές που δε σας ξέρουν τόσο, όπως η Λατινική Αμερική και η Ιαπωνία;
Δεν είμαστε για όλους… Και δεν ξέρουμε πώς να γράφουμε hits. Ποτέ δεν το προσπαθήσαμε. Έτσι το κοινό μας είναι πιο επιλεκτικό. Το να μαθαίνεις κάποιον από στόμα σε στόμα, είναι η καλύτερη διαφήμιση, αλλά αυτό απαιτεί χρόνο. Συμφωνώ πως το “Blast Tyrant” μας άνοιξε πολλές πόρτες στην Ευρώπη. Το διαδίκτυο έγινε και μία πολύ σημαντική «δύναμη» από τότε και έπειτα. Μπορεί να κατέστρεψε τη μουσική βιομηχανία, αλλά ήταν κάτι σαν «μάννα εξ ουρανού» για εμάς.
Πες μου τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην Ελλάδα…
Μου άρεσε πάρα πολύ… Και για να είμαι ειλικρινής, πριν σας επισκεφθούμε, μισούσα το ελληνικό φαγητό! Το μόνο που είχα φάει ήταν «αμερικανοποιημένα» γεύματα, που τα προωθούσαν ως ελληνικό φαγητό. Τώρα ξέρω καλύτερα, είναι θαυμάσιο (σ.σ. έλα εδώ να σε περιλάβουν οι μανάδες μας, ‘σου πω εγώ αν θα ξαναφάς burger)!
Η γενειάδα σου είναι κάτι σαν «ιερός ναός» για τους θαυμαστές σας… Εάν κάποια μέρα πραγματικά έπιανε φωτιά, πιστεύεις πως θα χάνατε αρκετούς από τους «πιστούς» σας;
Ελπίζω πως όχι. Τα μούσια είναι αρκετά «διαδεδομένα» στις μέρες μας. Σκέψου πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε, παίζει ένα reality show στην Αμερική σχετικά με αυτά (σ.σ. έλεος!) και θέλω να το ξυρίσω το διαολεμένο… Αλλά δε θα το κάνω. Δε θέλω να δω τι κρύβεται κάτω από αυτό!
(σ.σ. Τελευταία ερώτηση επί του πιεστηρίου)
Μόλις διάβασα πως το “Earth Rocker”, έπιασε την υψηλότερη θέση που είχατε ποτέ στα Billboard charts της Αμερικής, φτάνοντας στο νούμερο 15, συγχαρητήρια. Πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμη πολλές «κορυφές» για να κατακτήσετε, μετά από είκοσι χρόνια καριέρας; Είναι αυτό ένα κίνητρο για να σας διατηρεί σε καλή φόρμα σαν μπάντα;
Ένας από τους στόχους μας είναι να παίξουμε σε μέρη που δεν έχουμε πάει ποτέ (π.χ. Λατινική Αμερική, Ιαπωνία, Κίνα). Αυτό είναι κάτι το συναρπαστικό για εμάς. Τα charts πάνε κι έρχονται, αλλά το να ταξιδεύεις ανά τον κόσμο είναι μια ανεκτίμητη εμπειρία.
Βασίλης Γκορόγιας
Line – up:
Neil Fallon – φωνητικά
Tim Sult – κιθάρα
Dan Maines – μπάσο
Jean – Paul Gaster – ντραμς
Δισκογραφία :
“Transnational speedway league” (1993)
“Clutch” (1995)
“The elephant riders” (1998)
“Jam room” (1999)
“Pure rock fury” (2001)
“Blast tyrant” (2004)
“Robot hive|Exodus” (2005)
“From Beale Street to oblivion” (2007)
“Strange cousins from the west” (2009)
“Earth rocker” (2013)
