Στις μέρες μας, όπως είναι φυσικό, οι μεγάλες προσελεύσεις του κόσμου σε όχι και τόσο hot συναυλίες, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τίποτα όμως δεν προμήνυε την τραγική εικόνα του άδειου An Club, μισή ώρα μετά το άνοιγμα της πόρτας για την συναυλία των ANTIMATTER. Ειδικά, για μια χώρα όπου οι “συγγενικοί” τους ANATHEMA είναι το δεύτερο rock είδωλο μετά τους SCORPIONS, δεν δικαιολογείται αυτή η δραματική αποχή του κόσμου, ούτε λόγω ημέρας, ούτε για κανέναν άλλο λόγο.
Στα της συναυλίας τώρα. Η Vic Anselmo είναι μια Λετονή μουσικοσυνθέτης που έκανε το ντεμπούτο της το 2008 με το “Trapped in a Dream”. Ο ήχος της κυμαίνεται γύρω από τον χώρο της gothic rock, έχοντας σε πρώτο πρόσωπο τα δικά της ιδιαίτερα φωνητικά που επισκιάζουν κάθε άλλο όργανο στις συνθέσεις της. Αν και άγνωστη στους περισσότερους, φρόντισε από τα πρώτα κιόλας λεπτά να μας κερδίσει δημιουργώντας ένα πολύ ευχάριστο κλίμα με την γλυκιά της φωνή και τις ιδιαίτερες μελωδίες στο πιάνο. Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών της προέρχονταν από την τελευταία της δουλειά, “In My Fragile…” (2011), και ομολογουμένως η ακουστική μεταφορά τους μόνο λιτή δεν ήταν. Η κρυστάλλινη δε φωνή της μας προϊδέαζε ευχάριστα για την μετέπειτα εμφάνισή της με τον Mick Moss.
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν δύο από τα πέντε μέλη των DREAMBLEED. Ο αυτοαποκαλούμενος symphonic/modern metal ήχος τους, προσπάθησε να εκφραστεί μέσα από μια unplugged διασκευή των κομματιών τους με την βοήθεια μιας ακουστικής κιθάρας και ενός πιάνου. Τα επίπεδα γλυκανάλατα φωνητικά που παρέπεμπαν σε μια ανδρική εκδοχή της Amy Lee των EVANESCENCE και οι χιλιοπαιγμένες μελαγχολικές μελωδίες της περασμένης δεκαετίας, δεν κατάφεραν να με πείσουν. Στον αντίποδα, μερικοί από τους παραβρισκόμενους, (συνολικά δεν ξεπέρναγαν τους πενήντα) φαίνεται πως γνώριζαν καλά το συγκρότημα ακολουθώντας πιστά τον ρυθμό και τους στίχους. Βέβαια μετά το πέρας της εμφάνισής του συγκροτήματος, φρόντισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντάς μας άπλετο χώρο.
Η ιδέα ενός σχεδόν άδειου An Club, είναι δυσάρεστη για κάθε μπάντα. Η αφιλόξενη κενότητα πολύ δύσκολα εμπνέει αυτόν που ανεβαίνει στη σκηνή, να δώσει το εκατό της εκατό των δυνατοτήτων του. Παρά όμως την μικρή αυτή προσέλευση – που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχεί με την ποιότητα και το βεληνεκές της μπάντας – καλλιτέχνες και κοινό κατάφεραν να χτίσουν μεταξύ τους αυτόν τον, ζωτικής σημασίας, σύνδεσμο που μας επέτρεψε να απολαύσουμε για μιάμιση περίπου ώρα, ένα γνώριμο μελαγχολικό ταξίδι.
Με τον Duncan Patterson (ιδρυτικό μέλος των ANTIMATTER και πρώην μπασίστας των ANATHEMA και υπεύθυνος για ένα μεγάλο μέρος της δημιουργίας του “Alternative 4”) να αποτελεί παρελθόν εδώ και αρκετά χρόνια από τη μπάντα, όλο το βάρος έχει πέσει στον εξίσου χαρισματικό Mick Moss, ο οποίος με την συνοδεία της προαναφερθείσας Vic Anselmo, μας 
πρόσφεραν μια μαγευτική βραδιά. Η αρχή έγινε με τα “Over Your Shoulder” και “The Last Laugh”, από το ντεμπούτο της μπάντας “Saviour”. Στη συνέχεια δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην πρόσφατη κυκλοφορία της μπάντας, “Fear of a Unique Identity”, με κομμάτια όπως τα “Monochrome”, “Uniformed & Black”, “Firewalking” και “Here Come the Men”, ενώ τα “Mr. White” και “Redemption” λειτούργησαν σαν αντιστάθμισμα με του παρελθόντος. Η κορυφαία στιγμή για την εμφάνιση του ντουέτου είχε φθάσει. Η έναρξη του “Leaving Eden” μας ξάφνιασε, αλλά μας συντάραξε το ίδιο βαθειά με κάθε άλλη ακρόασή του. Ήταν μια ειλικρινής στιγμή περισυλλογής και αυτογνωσίας, που οι περισσότεροι αγνοούμε ή και απορρίπτουμε στην καθημερινότητά μας. Η εκπληκτική ερμηνεία και των δύο μας κόλλησε στον τοίχο. Τα τραγούδια που ακολούθησαν ανήκαν αποκλειστικά στο ένδοξο παρελθόν της μπάντας, με δίσκους “Planetary Confinement” και “Leaving Eden” να κατέχουν την μερίδα του λέοντος. Αυτά ήταν, τα “The Power of Love”, “Angelic” “Conspire”, “The Weight of the World” και “Legions”. Εκεί προς το τέλος η ατμόσφαιρα θύμιζε πολύ μπουάτ και μόνο τα τραπεζάκια μας έλειπαν. Ευτυχώς πάντως έλειπαν αυτές οι κουραστικές φλυαρίες που συνηθίζουν να επιδίδονται οι μουσικοί σε ακουστικά show. Η βραδιά έκλεισε με το γνωστό από τον δίσκο “Live @An Club” που ηχογραφήθηκε 2007, “Working Class Hero”.
Φεύγοντας από το μαγαζί οι συζητήσεις είχαν την ίδια διαπίστωση, πόσο δηλαδή άδικη για το συγκρότημα ήταν η χαμηλή προσέλευση του κόσμο και φυσικά ότι οι μεγάλοι χαμένοι ήταν αυτοί που απουσίαζαν.
Νίκος Ζέρης
