Μετά από ένα ασυνήθιστα μεγάλο για τα δεδομένα τους κενό ανάμεσα σε full length κυκλοφορίες, οι Φιλανδοί επιστρέφουν στα δρώμενα με τον 8ο δίσκο τους. Ταυτόχρονα σηματοδοτείται και η επιστροφή στα εξώφυλλα με ασπρόμαυρο σκίτσο, μετά το εξαιρετικό εκείνο “Envaatnags Eflos Solf Esgantaavne” του 2005, κάτι που φαίνεται να τους πηγαίνει όχι μόνο αισθητικά, μιας και το περιεχόμενο στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία της μπάντας ξέρουν πάνω κάτω τι να περιμένουν και όντως δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις, σε σημείο μάλιστα που ίσως το υλικό του δίσκου να χαρακτηριστεί αρκετά προβλέψιμο. Η κλασική συνταγή του φινλανδικού black metal χρησιμοποιείται (αρκετά επιτυχημένα ομολογουμένως) κι εδώ. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά όταν ο κιθαρίστας και μόνο ιδρυτικό μέλος, Shatraug, έχει παίξει στις μισές μπάντες της σκηνής και έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τον ήχο αυτό με το παίξιμό του. Σκοτεινός, παλιομοδίτικος, 90’s κατά βάση ήχος, με σωστή αίσθηση της μελωδίας αλλά και μερικές πιο primitive επιρροές, διατηρώντας και τις punk ρίζες του black metal, κυρίως στα τύμπανα.
Παρατηρούνται όμως και κάποιες αλλαγές οι οποίες αξίζει ν’ αναφερθούν. Κατ’ αρχάς στα φωνητικά, μιας και είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία (είχε προηγηθεί ένα EP δύο χρόνια πριν) όπου συμμετέχει ο Spellgoth. Η προσέγγισή του είναι λιγότερο μονότονη από τους προηγούμενους “τραγουδιστές” των HORNA και δίνει άλλο αέρα στον ήχο τους, κυρίως με κάποια φωναχτά φωνητικά που ξεχωρίζουν με την πρώτη και κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ένα άλλο σημείο το οποίο πιθανότατα να ξενίσει και ν’ αποτελέσει μεγάλο μείων για αρκετούς, είναι η παραγωγή. Είναι αρκετά σκονισμένη και “σάπια” και θα δυσκολέψει τον ακροατή στο ν’ αντιληφθεί μερικά πολύ καλά riff που είναι σχετικά πιο θαμμένα. Προσωπικά, εκτός του ότι πιστεύω πως αυτή η συγκεκριμένη παραγωγή πηγαίνει γάντι στο υλικό του δίσκου, θεωρώ ότι όλο αυτό ανήκει στη μαγεία του black metal. Είναι σίγουρα μεγαλύτερη η πρόκληση και το ενδιαφέρον του ακροατή στο να καταβάλει προσπάθεια για να πιάσει και την παραμικρή απολαυστική λεπτομέρεια και μεγαλύτερη η ικανοποίηση όταν το καταφέρνει.
Συνολικά, μπορεί το “Askel lähempänä Saatanaa” να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των HORNA, όμως σίγουρα ικανοποιεί, έχοντας πολύ καλές συνθέσεις, με ουκ ολίγες στιγμές μνημειώδους riffing. Εκτός από τους οπαδούς που σίγουρα θα το ευχαριστηθούν, όσοι εκτεθούν για πρώτη φορά στον ήχο των Φιλανδών με αυτό εδώ το άλμπουμ, είναι πολύ πιθανό να κολλήσουν άσχημα.
7,5 / 10
Νίκος Χασούρας
