Οι Βρετανοί θρύλοι του doom, είχαν ανακοινώσει πως σκοπεύουν να κλείσουν το κεφάλαιο CATHEDRAL, μ’ ένα άλμπουμ όσο πιο κοντά στις ρίζες τους, σαν φυσική συνέχεια κατά κάποιον τρόπο του θεμελιώδους ντεμπούτου τους “Forest of Equilibrium”. Η πρόθεσή τους αυτή ήταν φανερή ακόμα και από τους τίτλους και τις διάρκειες των κομματιών. Το έργο αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν εύκολο για διάφορους λόγους. Κατ’ αρχάς το παρακμιακό αλλά ταυτόχρονα περιέργως ρομαντικό feeling των CATHEDRAL της πρώτης περιόδου δεν έχει αποδοθεί ποτέ και από κανέναν έκτοτε. Έπειτα καλούταν να διαδεχθεί το εκπληκτικό “The Guessing Game”, οπότε οι προσδοκίες ήταν αυξημένες. Όλα αυτά βέβαια μάλλον μικρή σημασία έχουν καθώς φαίνεται πως μόνος σκοπός της μπάντας ήταν να κλείσει την καριέρα της μ’ έναν όσο το δυνατό πιο doom δίσκο μπορούσε να γράψει, αποτίνοντας φόρο τιμής στο ιδίωμα και ίσως και στο ίδιο της το παρελθόν.
Ακούγοντας το “The last spire” δε μπορεί κανείς να διαφωνήσει ότι πετυχαίνουν το στόχο τους. Το κύκνειο άσμα των CATHEDRAL ακούγεται έτσι ακριβώς. Σερνόμενος, βαρύς, σκοτεινός και πένθιμος, αποτελεί εύκολα έναν από τους πιο αργούς τους δίσκους τους. Απλό, μονολιθικό riffing, από έναν από τους μεγάλους αλλά και υποτιμημένους κιθαρίστες του metal, με ολοκληρωτική απουσία groove, τουλάχιστον στη χορευτική/heavy rock μορφή του που θα έκανε το αποτέλεσμα πιο εύπεπτο. Θυμίζει στιγμές από διάφορες περιόδους της μπάντας, από τα κοψίματα με ακουστική κιθάρα που φέρνουν στο ντεμπούτο, οι prog/folk πειραματισμοί των τελευταίων ετών, με πλήκτρα και mellotron να σιγοντάρουν αλλά πιο σπάνια να παίρνουν και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο (“An Observation”), riffs α λα CELTIC FROST, και φυσικά ο χαρακτηριστικός ήχος που έχουν όταν doom-ίζουν τα τελευταία κάμποσα χρόνια.
Ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά και μέχρι και το τέταρτο κομμάτι, “Tower of Silence”, έχει ολοκληρωτικά καταφέρει να βάλει τον ακροατή στο κλίμα του. Προσφέρει μάλιστα μερικές στιγμές τεράστιας κλιμακούμενης έντασης, όπως στη μέση του “Cathedral Of Flames” με την απαγγελία του Chris Reifert των AUTOPSY, πάνω από ένα εθιστικό mid–tempo riff, όπως επίσης και στο “Tower of Silence” με τα διαδοχικά solo μπάσου και κιθάρας. Στη συνέχεια όμως, στο δεύτερο μισό του δίσκου, οι ταχύτητες πέφτουν ελαφρώς και το ίδιο συμβαίνει και με το ενδιαφέρον (αν και αρκετοί θα διαφωνήσουν), χωρίς φυσικά να φτάνει στο σημείο του βαρετού σε καμία περίπτωση. Η αίσθηση που έχω είναι πως λόγω της επιτήδευσης όσο αφορά την κατεύθυνση και τον ήχο, το αποτέλεσμα απέχει από το peak των δυνατοτήτων της μπάντας.
Οι CATHEDRAL μας έχουν συνηθίσει σε δισκογραφικές προσπάθειες που ποτέ δεν πέφτουν κάτω από συγκεκριμένα standard, κι αυτό συμβαίνει κι εδώ. Ξεκάθαρα πρόκειται για δίσκο που απευθύνεται στους οπαδούς της μπάντας και παρόλο που ίσως να μην θεωρηθεί απαραίτητος από άποψη ποιότητας, σίγουρα στέκεται άξια μέσα στη σπουδαία δισκογραφία τους. Η πορεία των Βρετανών ήταν πλήρης και γι’ αυτό δε χωράνε γκρίνιες ή απογοητεύσεις για την διάλυση και η αποχώρηση γίνεται με το κεφάλι ψηλά, με τη μπάντα να είναι ακόμα σε ακμαία κατάσταση. Το πιο σημαντικό εξάλλου είναι το έργο και η επιρροή που άσκησε και γι’ αυτά θα μνημονεύεται ως η μεγαλύτερη doom metal μπάντα τω 90’s και μία από τις σημαντικότερες γενικότερα στο είδος της.
7.5 / 10
Νίκος Χασούρας
