Ακόμα και μία ομάδα που κερδίζει, πρέπει μερικές φορές να αλλάζει. Οι AMON AMARTH έγραψαν ένα άλμπουμ τους για πρώτη φορά μακριά από τη Σουηδία, πήραν τον Star παραγωγό Andy Sneap και υφίστανται μία γενικότερη «επιθεώρηση» στον ήχο τους. Το ROCK HARD άκουσε τον νέο τους δίσκο “Deceiver of the Gods” νωρίτερα απ’ όλους και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.
Πριν από την προακρόαση, όμως, οι Θεοί μας έβαλαν μία σκληρή δοκιμασία. Στην πόλη Derbyτης Αγγλίας (δυόμιση ώρες από το Λονδίνο, στου διαόλου το κέρατο) και ο Θωρ αποφάσισε να μας φέρει τον χειμώνα και τα καλοκαιρινά λάστιχα του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου μας, αμέσως σήκωσαν λευκή σημαία… Ο Andy Sneap, παραγωγός των EXODUS, MEGADETH και ACCEPTεκτός των άλλων, ιδιοκτήτης της παλιάς φάρμας του 17ου αιώνα όπου βρίσκονται τα Backstage Studios και κιθαρίστας των HELL, ευτυχώς, φρόντισε να μας στείλει βοήθεια με το αυτοκίνητό του, ούτως ώστε το listening session να πάει όπως ήταν προγραμματισμένο.
«Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να κάνουμε στα τραγούδια. Το γκρουπ είχε έρθει πολύ καλά προετοιμασμένο», υμνεί ο ευγενικός Βρετανός για τα sessionsπου κράτησαν έξι εβδομάδες.
«Αυτή τη φορά, θέλαμε περισσότερα», λέει ο κιθαρίστας Olavi Mikkonen, σχετικά με τη νέα πορεία του συγκροτήματος, με την τυπική Σκανδιναβική «οικονομία στις λέξεις». «Επέστρεψαν οι πρώιμες επιρροές μου και πάλι. Πριν το extreme metal, λάτρευα τους ACCEPT και τους JUDAS PRIEST”. Και αυτό φαίνεται σε τραγούδια όπως το “Father of the wolf”, με τα σχεδόν κλασικά rock περάσματα στις διπλές κιθάρες, αλλά και στο κομμάτι που έχει ακόμα το working title “Heimdall”, το οποίο φέρνει στο νου τους THIN LIZZY.
Με τη λέξη «περισσότερα», εννοεί συγκεκριμένα το γεγονός ότι προστέθηκαν στον ήχο των AMON AMARTH, πολλά στοιχεία από το παραδοσιακό metal. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα πολύ μελωδικά κιθαρίστικά riffs, αλλά και στο power–riffing που ακούγεται βγαλμένο από τις ταμπλατούρες του Τευτονικού μετάλλου. Έτσι μας έρχεται μία τεράστια γροθιά στο στομάχι. Τα τραγούδια είναι λιγότερο σκληρά από τα προηγούμενα άλμπουμ, το ομώνυμο τραγούδι έχει πολλά thrash σημεία, μ’ ένα πολύ στακάτο riffing, ενώ υπάρχει κι ένα αρρωστημένο sampleστο ξεκίνημα το τραγουδιού “Blood eagle”.
«Το “Blood eagle”, δεν είναι πουλί, επί τη ευκαιρία», λέει ο Olavi. «Αν τρυπήσεις τον αντίπαλό σου από πίσω με ένα σπαθί στο στήθος και σκίσεις τα πνευμόνια του, μοιάζει με αετό. Για το sample που αναφέρεσαι, το ηχογράφησα όταν το δοκίμασα κάπου!!!»
Εννοείται ότι υπάρχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά των AMON AMARTH, σε πολύ ικανοποιητικό αριθμό στο δίσκο. Όλα αυτά τα mid tempo τραγούδια, με τη δίκαση, τα υμνικά riff και την πολύ βαθιά φωνή του Johan Hegg, ο οποίος συνεχώς τόνιζε ότι το μούσι του δεν είναι γκρι αλλά ξανθό, όπως το “Under siege” και το “Shape shifter”, το “We shall destroy” το οποίο έχει ένα πολύ έντονο BOLT THROWER vibe, αλλά και το “Warriors of the North”, το οποίο αναμένεται να γίνει αγαπημένο live τραγούδι και να εμπνεύσει πολύ κόσμο. Αυτό που είναι «ξεκάρφωτο» στο 
δίσκο, είναι το “Hel”, ένα τραγούδι που ο Johan λέει τις φράσεις όπως ο Lemmy στο “Orgasmatron”, οι ανατολίτικες μελωδίες δημιουργούν μία σκοτεινή ατμόσφαιρα και ο guest τραγουδιστής, Messiah Marcolin (ex–CANDLEMASS), που πέταξε μέχρι το την Αγγλία για να ηχογραφήσει τα μέρη του, δημιουργεί το πιο πραγματικό metal σημείο στην ιστορία του συγκροτήματος.
Σ’ αυτό το σημείο, συνειδητοποιούμε πόσο θα ταίριαζαν τα παραδοσιακά metal φωνητικά και σε αρκετά άλλα σημεία του δίσκου. Τα νέα στοιχεία που έβαλαν στη μουσική τους κρίνονται απόλυτα επιτυχημένα και το συγκρότημα, το οποίο άκουγε τα κομμάτια ολοκληρωμένα για πρώτη φορά, έλαμπε και στο τέλος τσούγκρισαν όλοι μαζί τα ποτήρια με τις μπύρες τους.
Jan Jaedike
(μετάφραση: Σάκης Φράγκος)
