Σε μία χρονιά που αναμένεται ιδιαίτερα “καυτή” όσον αφορά την παρουσία του doom στο μεταλλικό γίγνεσθαι της χρονιάς που διανύουμε, είναι ευχής έργον που οι MEMORY GARDEN είναι και πάλι κοντά μας! Το “Doomain” θα μπορούσε να βρίσκονταν στα χέρια μου νωρίτερα, οι Σουηδοί όμως προτίμησαν για μια ακόμα φορά να μην βιαστούν και να “μιλήσουν” όταν εκείνοι θεωρούσαν σκόπιμο. Η μεγάλη απουσία τους (κάποια στιγμή θα πρέπει να συνηθίσω πως αναφερόμαστε στους DEF LEPPARD του doom) ήταν στατιστικά σίγουρο πως θα έφερνε αλλαγές στον ήχο τους. Όχι ριζοσπαστικές στο σημείο που να μην αναγνωρίζεται από χιλιόμετρα μακριά η ταυτότητα τους (τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Stefan Berglund άλλωστε φροντίζουν για το trademark αυτής)… Δεν περνούν και απαρατήρητες, ωστόσο…
Το πρώτο στοιχείο που οφείλουμε να επισημάνουμε είναι πως οι MEMORY GARDEN του παρόντος, έχουν μετεξελιχθεί σ’ ένα μουσικό όχημα που δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο ύφος που από γεννησιμιού τους υπηρέτησαν αλλά σ’ ένα σύνολο που αντλεί την έμπνευση του -μεταξύ άλλων- και από τον αργόσυρτο ήχο. Το “Doomain” είναι ο δίσκος που θα τους φέρει “αντιμέτωπους” με τους παλαιότερους οπαδούς τους, οι οποίοι, πιθανότατα, δεν πρόκειται να δουν με καλό μάτι την ηχητική μετάλλαξη των Σουηδών metallers. O καμβάς του νέου άλμπουμ της πεντάδας, διαθέτει άφθονες μελωδίες αλλά και υπέρβαρα ριφ, ακουστικά ιντερλούδια που σου κόβουν την ανάσα, και τύμπανα που δεν αρκούνται στο να γεμίζουν απλά τα κομμάτια και ν’ ακολουθούν πειθήνια το εκάστοτε μοτίβο τους, πωρωτικούς ρυθμούς αλλά και ταξιδιάρικα σημεία, τραχύτητα που συνυπάρχει σε πλήρη αρμονία με την μελαγχολία. Οι M.G. έχουν βρει την θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο σύγχρονο heavy metal, το doom, το power και το progressive, όχι όμως με την έννοια του ξεχειλώματος αλλά εκείνης που θέλει τον μουσικό να ψάχνει και ν’ ανακαλύπτει νέες πτυχές του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του.
Η αλήθεια είναι πως το “Doomain” απαιτεί πολλά ακούσματα… Επαναλαμβανόμενα… Προϋποθέτει επίσης υπομονή και προπαντός καθαρό μυαλό. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να το απορρίψω μόνο και μόνο επειδή προτιμώ την doom πλευρά τους… Θα ήταν ολέθριο λάθος εκ μέρους μου, εξ’ αιτίας αυτού του γεγονότος, να μην είσαι σε θέση να εξάρω την φοβερή δουλειά που έχει γίνει σε όλους τους τομείς. Παραγωγή, ενορχηστρώσεις, απόδοση των μουσικών, artwork, τα πάντα σχεδόν υποδηλώνουν την σοβαρότητα που χέρι-χέρι συμβαδίζει με τους MEMORΥ GARDEN. Όσοι περίμεναν ένα “Carnage carnival” pt II είναι σίγουρο πως θα απογοητευθούν κι αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που με ωθεί στο να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο το υλικό του δίσκου. Δεν στάθηκαν στα όσα είχαν πετύχει μέχρι σήμερα και προτίμησαν να εξελίξουν την τεχνοτροπία τους… Δεν έμειναν προσκολλημένοι στο παρελθόν, μπόλιασαν το metal τους με στοιχεία που δεν μας είχαν συνηθίσει… Εν τέλει, προόδευσαν και δεν στάθηκαν δέσμιοι της παρελθοντολαγνείας των πολλών… Και θεωρώ πως μπορούν πλέον να ατενίζουν με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον τους.
Δεν συγκλονίζει όπως το “Forever”, δεν σε πιάνει από τον λαιμό όπως το “Tides”… Το “Doomain” όμως άρει τις όποιες αρχικές αμφιβολίες κερδίζοντας τις εντυπώσεις, έστω και αν η doom ιδιοσυγκρασία τους έχει μείνει λίγο στην άκρη. Ως πρώτο άκουσμα προτείνονται ανεπιφύλακτα τα “The evangelist”, “Daughters of the sea”, “Barren lands”, “Violate & create”, “Doomain” (μάλλον το αγαπημένο μου) και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο συγκεκριμένος δίσκος ν’ αποτελέσει εφαλτήριο ώστε οι MEMORY GARDEN να μπουν σε ακόμα περισσότερα σπίτια και οι μουσικοί που τους απαρτίζουν, να κερδίσουν επιτέλους την αναγνώριση που τους αρμόζει!!! Skol bror!!!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
