Οι IMMOLATION είναι σπάνια περίπτωση μπάντας. Ήταν παρόντες και από τους πρωτεργάτες στην έκρηξη του Αμερικάνικου death metal, με προσωπικό και αρκετά ιδιόρρυθμο ήχο από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, πάνω στον οποίο έχτισαν όλη την καριέρα τους. Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι ο ήχος τους αυτός έχει επηρεάσει όσο ελάχιστοι το νεότερο κύμα underground death metal μπαντών με old school ήχο (DEAD CONGREGATION, IGNIVOMOUS, BLASPHERIAN κλπ) το οποίο κρατάει το death metal συναρπαστικό τα τελευταία χρόνια. Το πιο αξιομνημόνευτο στοιχείο στην πορεία τους είναι η συνέπεια και η ποιότητα των δουλειών τους, καθώς είναι από τις λίγες μπάντες με 25 χρόνια στην πλάτη που δεν έχουν βγάλει ούτε καν μέτριο δίσκο, ενώ σταθεροί εκτός από τον ήχο τους παρέμειναν και στη θεματολογία τους (αν και λιγότερο προκλητικοί σατανάδες ίσως σήμερα). Αν μπορούσες να προσάψεις ένα αρνητικό αυτό θα ήταν το γεγονός ότι αποτελούν δύσκολο και σχετικά αφιλόξενο άκουσμα, που ανταμείβει όμως όσους τους αφιερώσουν χρόνο και σοβαρές ακροάσεις.
Η μπάντα λοιπόν συνεχίζει σταθερά στην πορεία της με τον 9ο full length δίσκο της. Ανέκαθεν η τόσο χαρακτηριστική κιθαριστική δουλειά είναι αυτή που τραβούσε το ενδιαφέρον λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα στοιχεία μεμονωμένα, και το “Kingdom of Conspiracy” δεν αποτελεί εξαίρεση. Όποιος λοιπόν αρέσκεται στο στριφνό riffing που τους χαρακτηρίζει από το ξεκίνημά τους, δε θα απογοητευτεί μιας και εφαρμόζεται κι εδώ απολύτως επιτυχημένα. Παρά το γεγονός όμως αυτό της σταθερής ηχητικής προσέγγισης δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για επαναληψιμότητα όχι μόνο λόγω της ποιότητας του υλικού αλλά και για το γεγονός ότι κάθε άλμπουμ τους παρότι ξεκινάει από την ίδια βάση, διαφέρει στα σημεία από τα υπόλοιπα και έχει το δικό του χαρακτήρα αποπνέοντας διαφορετική αύρα.
Το “Kingdom of Conspiracy” παρουσιάζει αισθητές διαφορές από το σπουδαίο “Majesty and Decay” που καλείται να διαδεχτεί και μοιάζει περισσότερο σαν φυσική συνέχεια του “Providence” EP που μεσολάβησε. Πάντοτε οι IMMOLATION διατηρούσαν μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην τεχνική και την ανίερη ατμόσφαιρα και στο φετινό η δεύτερη σαφώς και υστερεί σε σχέση με παλιότερες δουλείες τους και ιδιαίτερα μετά τη σκοτεινή επιβλητικότητα του προκατόχου του. Οι συνθέσεις παραμένουν πυκνές και πολύ ουσιαστικές όπως μας έχουν συνηθίσει, σε μικρές και μεσαίες διάρκειες, και μάλιστα ακούγονται αρκετά πιασάρικες και άμεσες έχοντας αρκετά mid tempo σημεία με τα στακάτο riffs με τα χαρακτηριστικά σφυρίγματα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι λείπει και το σφυροκόπημα, αντίθετα του δίνεται αρκετός χώρος και κάνει την εμφάνισή του σε όλα τα κομμάτια του δίσκου. Η παραγωγή τέλος, ακολουθώντας τα χνάρια του προ διετίας ΕΡ είναι αρκετά αποστειρωμένη, ίσως η πιο καθαρή που είχαν ποτέ και τα αρκετά πλαστικά τύμπανα θα χρειαστούν χρόνο για να συνηθιστούν.
Είναι λογικό να μην περιμένει κανείς από τους νεοϋορκέζους την πρωτοτυπία μετά από τόσα χρόνια, αλλά ακόμα και πάνω σ’ αυτή τη λογική υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις από τους άρχοντες του είδους και –ας μην ξεχνάμε- μια από τις πιο αντισυμβατικές μπάντες από τις απαρχές του είδους. Ναι μεν πρόκειται για κλασικό IMMOLATION, με όλα τα trademarks του, αλλά η τελική αίσθηση που αφήνει μετά από πολλές ακροάσεις είναι πως θα μπορούσε να είναι καλύτερο, πιθανώς να χρειαζόταν και μεγαλύτερη ποικιλία μιας και τα κομμάτια κινούνται σε παρόμοια μοτίβα και δεν παρατηρούνται μεγάλες διαφοροποιήσεις. Αν και δεν κρίνεται ως μία από τις πιο δυνατές δισκογραφικά στιγμές τους, αγνοώντας τα στάνταρ τους και μακριά από συγκρίσεις, η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα ακόμα εξαιρετικό death metal δίσκο.
7,5 / 10
Νίκος Χασούρας
