Πριν από δύο χρόνια, στην κορυφή της λίστας μου με τους καλύτερους δίσκους του 2011, φιγούραρε με άνεση, ο τρίτος δίσκος των Νορβηγών prog metallers LEPROUS, που είχε τον τίτλο “Bilateral”. Όσοι τους είδαν λίγο αργότερα ως support act στη συναυλία των AMORPHIS και δεν τους είχαν ξανακούσει πριν, κατάλαβαν ότι αυτή η μπάντα είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Ο συνδυασμός των PAIN OF SALVATION, DEVIN TOWNSEND BAND, SHINING κτλ, κυριολεκτικά με ξετίναξε και τον δίσκο τους τον άκουγα συνεχώς για πολύ καιρό. Ο ηγέτης του σχήματος, Einar Solberg (φωνητικά, πλήκτρα), στο λίγο που μιλήσαμε, μου έδωσε την εντύπωση ενός πραγματικά ευφυούς ανθρώπου και περίμενα με ανυπομονησία την επόμενη κίνησή του. Ο τύπος είναι πραγματικός μάγκας. Ενώ ο Τύπος αφιέρωσε διθυράμβους στο “Bilateral”, εκείνος επέλεξε να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό. Θα χαρακτήριζα το “Coal” ως έναν δίσκο «μινιμαλιστικού progressive», όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Αν έπρεπε να διαλέξω μία από τις επιρροές των LEPROUS που να είναι πιο εμφανείς σ’ αυτό το άλμπουμ, θα διάλεγα τον Devin Townsend, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Εκεί που στο “Bilateral”, μέσα στο ίδιο κομμάτι, άλλαζε η διάθεση τρεις και τέσσερις φορές, εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Το “Coal” είναι μακράν πιο μελαγχολικός δίσκος και πιο σκοτεινός, με φωνητικά που για μία ακόμη φορά κάνουν τη διαφορά (για να ηχογραφήσει όλα αυτά τα layers, πρέπει να τους πήρε πάρα πολύ καιρό) και δαιδαλώδεις συνθέσεις που δεν ενδιαφέρονται για χρονικές διάρκειες, αφού οι περισσότερες κρατάνε πλέον των επτά λεπτών. Κάπου εδώ είναι και οι ενστάσεις μου. Βασικά, ενώ εκτιμώ το γεγονός ότι επέλεξαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από το “Bilateral”, το γεγονός ότι δεν αλλάζουν διαθέσεις όχι μόνο μέσα σε κάποιο κομμάτι, αλλά και γενικότερα στον δίσκο, όσο κι αν αυτό δίνει μία πολύ ωραία ροή στο άκουσμα του άλμπουμ, εμένα μου αφαιρεί κάτι από τη μαγεία τους, αφού το στοιχείο που με έκανε να τους λατρέψω, είναι αυτές οι ξαφνικές αλλαγές μέσα στα κομμάτια, που σε άφηναν άναυδο. Επίσης, βρίσκω ότι μερικά τραγούδια έχουν μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όσο χρειάζεται, είναι λίγο περισσότερο τραβηγμένα από τα μαλλιά, με κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα που –κατά τη γνώμη μου πάντα- δεν χρειάζονται σε τέτοιο βαθμό.
Προσοχή! Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ότι ο δίσκος είναι μέτριος ή απλά καλός. Φυσικά και είναι μία πολύ καλή δουλειά. Άλλωστε, τραγούδια όπως το πρώτο single, “Chronic” ή το μαγευτικό “Echo” και το ομώνυμο τραγούδι το δίσκου, δεν γράφονται κάθε μέρα. Έχω όμως το «κουσούρι», με τα συγκροτήματα που λατρεύω, να έχω υψηλές απαιτήσεις και να γίνομαι ο πιο αυστηρός κριτής μου. Και οι LEPROUS είναι ένα σχήμα που βρίσκω ότι έχει τα φόντα να δημιουργήσει σπουδαίο όνομα στο χώρο. Όπως και να έχει, πρέπει να τους τσεκάρετε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
