Είναι αδύνατο να μπω σε διαδικασία να γράψω για τον νέο δίσκο των QUEENSRYCHE του Geoff Tate και να μην εκφράσω μερικές πελώριες απορίες που μου δημιουργήθηκαν πριν τον ακούσω αλλά και κατόπιν… Κατ’ αρχήν, το εξώφυλλο με τον πεντακάθαρο υπαινιγμό “fuck you” στη γροθιά που υπάρχει, εναντίον των υπολοίπων μελών των ‘RYCHE, με το πρόσχημα του τίτλου “Frequency unknown”, είναι το λιγότερο τραγικό και ο ίδιος o Tate δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει κάποια –έστω και ψεύτικη- εξήγηση. Πάμε στα του δίσκου τώρα: Πάνω στην πρεμούρα να βγει ο δίσκος στις 23 Απριλίου, πριν δηλαδή από τους «άλλους» QUEENSRYCHE, αλλά –όπως λέει και ο ίδιος- για να συμπέσει με την περιοδεία, βγήκε εντελώς χύμα και «στο πόδι» το αποτέλεσμα. Φτιαγμένα όλα με βιασύνη, για να προλάβει να συνθέσει το υλικό, εκτός από τον ίδιο τον Tate, στη συγγραφή των κομματιών βοήθησαν άλλοι τέσσερις άνθρωποι, που αν εξαιρέσουμε τον Jason Slater που έκανε την παραγωγή και τη μίξη του δίσκου, ήταν καθαρά εξωτερικοί συνεργάτες, μισθοφόροι δηλαδή κι εκτός κλίματος QUEENSRYCHE…
Πάνω στη βιασύνη τους όμως, συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο να μιξάρουν σωστά το άλμπουμ, το οποίο ακουγόταν σαν ένα σχετικά αξιοπρεπές demo και όταν η εταιρία τους, αποφάσισε να το ανεβάσει για live streaming, από τα αρνητικά σχόλια που δεχόταν, το κατέβασε άρον-άρον. Μάλιστα, ετοιμάζει remixed version του άλμπουμ και δέχεται να τη δωρίσει σε όποιον αγόρασε το “Frequency unknown” και δεν του άρεσε η αρχική μίξη (δηλαδή σε όλον τον κόσμο, αφού είναι απαράδεκτος ο ήχος των ντραμς, αλλά και των φωνητικών). Και μάλιστα, το remix, το έχουν κάνει οχτώ (!!!) διαφορετικοί άνθρωποι, προφανώς ο καθένας με τη δική του άποψη και το αποτέλεσμα δύσκολα θα μπορεί να είναι ομοιογενές… Δηλαδή ρε παιδιά, πριν τυπωθούν τα CD, δεν άκουσε κανείς το τελικό αποτέλεσμα;
Βέβαια, το επιχείρημα ότι ήθελε να βγει ο δίσκος πριν την περιοδεία του, καταρρίπτεται άμεσα, γιατί πολύ απλά στην περιοδεία παίζει ολόκληρο το “Operation: mindcrime” για την επέτειο των 25 ετών από την κυκλοφορία του και ΚΑΝΕΝΑ τραγούδι από το “Frequency unknown”… Αλήθεια, πως μπορούμε να τον πάρουμε στα σοβαρά, όταν ο ίδιος δεν στηρίζει αυτήν την προσπάθεια; Αφήστε που δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την κυκλοφορία του άλμπουμ από την Cleopatra Records, η οποία είναι γνωστή μόνο για τα β’ διαλογής tribute άλμπουμ που βγάζει και μετά τον πανικό που έγινε με τα αρνητικά σχόλια για το δίσκο, αποφάσισε να κάνει διαγωνισμό που να νικάει όποιος «βρίσει καλύτερα» το “Frequency unknown”!!!
Μετά Βαΐων και κλάδων, ο Tate μας διαφήμιζε το νέο του σχήμα (που είχε απώλειες στην πορεία, όπως ο Drover που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια κι έκανε guest στους «άλλους» QUEENRYCHE σ’ ένα live τους), αλλά στο δίσκο δεν έγραψε σχεδόν κανείς από αυτούς!!! Όλες οι ρυθμικές κιθάρες παίχτηκαν από τον Craig Locicero (FORBIDDEN), σχεδόν όλα τα ντραμς από τον πρώην ντράμερ των SLAYER, Paul Bostaph, αλλά και τον Evan Bautista και τον Simon Wright (που ανήκει επίσημα στο γκρουπ). Γενικότερα με όλους τους guest που συμμετέχουν και όλους αυτούς που κλήθηκαν να ηχογραφήσουν, το ποιος έπαιξε τι στο δίσκο είναι το απόλυτο αίνιγμα και στο booklet επικρατεί το απόλυτο αλαλούμ. Κάθε τραγούδι έχει διαφορετική σύνθεση και το αποτέλεσμα ακούγεται εντελώς ετερόκλητο.
Απαράδεκτη η κίνηση να επανηχογραφήσει τα “I don’t believe in love”, “Jet city woman”, “Empire” και “Silent lucidity”. Ο ίδιος ο Tate ομολόγησε ότι το έκανε επειδή του έταξαν παραπάνω χρήματα, αλλά το να βάλεις τον Martin Irigoyen να παίξει όλα τα όργανα κι εσύ να τραγουδάς με ένα take (γιατί προφανώς έτσι εξηγούνται τα τόσα φάλτσα που ακούγονται) και μάλιστα στη μίξη να ακούγεσαι «θαμμένος», είναι κάτι που πρέπει να υποστούμε; Όταν μάλιστα, ο Tate έκραζε τους QUEENSRYCHE που έπαιζαν στις συναυλίες τους δικά του κομμάτια κι εκείνος επανηχογραφεί το “Silent lucidity”, το οποίο είναι σύνθεση του Chris DeGarmo αποκλειστικά, σας βγάζει κάποιο νόημα;
Παρόλα αυτά, το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου και πρώτο single, “Cold”, που είχε διατεθεί ελεύθερα λίγο καιρό πριν, μου άρεσε ιδιαίτερα και παραβλέποντας όλα αυτά που μόλις περιέγραψα, έβαλα να ακούσω το άλμπουμ, όταν όμως η εταιρία μας το έστειλε σε remix, έτσι όπως πρέπει όλοι να το ακούσουν. Μετά το “Cold”, ακολουθούν τρία εντελώς αδιάφορα τραγούδια, μέχρι και εκνευριστικά, στο ύφος των QUEENSRYCHE που δεν θέλει να τους ακούει κανείς οπαδός τους. Ευτυχώς, στη συνέχεια μπορούμε να ακούσουμε τραγούδια όπως το “In the hands of God”, το “Life without you” και κυρίως το “Weight of the world” που κλείνει το δίσκο (κι επιτέλους έχουμε ένα πραγματικά καλό τραγούδι να κλείνει δίσκο των ‘RYCHE μετά από χρόνια, τηρώντας την παράδοση), που ανεβάζουν πολύ τον μέσο όρο. Είναι ανώφελο να αρχίσουμε να αναφέρουμε τους guests του δίσκου. Είναι τόσοι πολλοί και τους έχετε διαβάσει αρκετές φορές μέσα από το ROCK HARD. Αυτό που θα έλεγα σαν συνολικό συμπέρασμα, είναι ότι περίμενα να ακούσω κάτι πιο “QUEENSRYCHE” από αυτό που τελικά άκουσα, το οποίο έχει στοιχεία “American soldier” και “Dedicated to chaos”, δυστυχώς, έχει όμως κάποιες καλές στιγμές που δεν είχαμε ακούσει –με εξαίρεση το “Operation: mindcrime II” εδώ και πάρα πολλούς δίσκους. Τα φωνητικά του Tate, μου έκαναν εντύπωση, γιατί ακούγονται σε σημεία λες κι έχει ηχώ (!!!), τραγουδά με το γνώριμο πάθος του, αλλά μου ακούγεται σχετικά κατώτερος των περιστάσεων, σίγουρα καλύτερος από το πρόσφατο σόλο άλμπουμ του, όμως. Αναγκαστικά, μιας και το άλμπουμ των «άλλων QUEENSRYCHE» κυκλοφορεί σε λίγο καιρό, όλοι θα μπουν σε διαδικασία σύγκρισης, μέχρι τότε, θεωρώ ότι το “Frequency unknown”, περνά οριακά τη βάση, καθαρά σε μουσικό επίπεδο και χωρίς να λάβω καθόλου υπόψη οποιεσδήποτε άλλες παραμέτρους.
5,5 / 10
Σάκης Φράγκος
