Χάσαμε χιλιάδες, χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα για χάρη των SWANS, τόσο κατά την αναμονή όσο και κατά τη διάρκεια αυτής της μεγαλειώδης εμφάνισής τους. Χωρίς να έχουν αφήσει την επαφή τους με τον κόσμο από την στιγμή της επανένωσής τους, και με έναν δίσκο όπου το ανθρώπινο γένος θα εκτιμήσει την αξία του σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια, το συγκρότημα επισκέφτηκε για δεύτερη φορά μέσα σε περίπου δύο χρόνια τη χώρα μας, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν όσοι δεν το είχαν καταφέρει τη πρώτη. Ανάμεσα σε αυτή τη κατηγορία ακροατών βρισκόμουν κι εγώ, όπου πολλά είχα ακούσει, αλλά απ’ ότι αποδείχθηκε, δεν ήταν αρκετά για να με προετοιμάσει για το τι θα επακολουθούσε.
Το δύσκολο έργο του ανοίγματος της συναυλίας έπεσε στους ώμους του Δημήτρη Αρώνη, ή αλλιώς MOA BONES (είναι επίσης ιδρυτικό μέλος των MODREC). Έχοντας πλήρη συνείδηση της θέσης του, προσπάθησε να ζεστάνει το κοινό με την ακουστική του κιθάρα, τους folk country/blues ήχους του και την γρέζα φωνή του. Είπαμε, δύσκολο εγχείρημα, για έναν άνθρωπο και μια κιθάρα, για κάποια τραγούδια “προσωπικού ύφους”, για δύο διασκευές SMASHING PUMPKINS και BEATLES και για ένα κοινό που αν δεν ανταποκρίνεται στα follow back φωνητικά σου, ας το μη το κουράζεις. Βέβαια το ατυχές συμβάν του support δεν το επωμίζεται επ’ ουδενί ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Απλά, δε θα έπρεπε να υπάρχει support για τους SWANS, ή έστω τίποτα λιγότερο από τα πνευματικά τους τέκνα NEUROSIS, και πάει λέγοντας.
Τα φώτα ανοίγουν, ο Michael Gira μαζί με τον Norman Westberg τον Phil Puleo και τους υπόλοιπους ανεβαίνουν στη σκηνή, στήνουν τα μουσικά υποχείριά τους και ξεκινούν. Η εισαγωγή με την μονολιθική επιβλητικότητα ενός εκκωφαντικού εκκρεμές, ανήγγειλε την έναρξη μιας μαραθώνιας διαδρομής μέθεξης των βασικών ιδεών της ανθρώπινης ζωής, μιας μακροσκελούς επίπονης πορείας στο άδυτο του ασυνειδήτου μας.
Η συναυλία ουσιαστικά χωρίστηκε σε δύο μέρη, με το πρώτο να αποτελείται από το ιστορικό και το εγγύς παρελθόν την μπάντας, με κομμάτια αρκετά παραλλαγμένα από την αρχική τους μορφή, να προκαλούν ένα αίσθημα σύγχυσης, πόνου (σωματικού και πνευματικού) και ακατάπαυστης πώρωσης. Αυτή η πρώτη ώρα έδρασε σαν ένα διάκενο μεταξύ του χθεσινού δεύτερου μισού και του σημερινού. Μια προθέρμανση τόσο για το συγκρότημα όσο και για το κοινό, ώστε να εισέλθουν αμφότεροι όσο το δυνατό ομαλότερα στον πυρήνα της μουσικής ύπαρξης των νεώτερων SWANS. Είναι γνωστό, ότι για τους SWANS έχει λάβει τέλος η στεγνή post punk αντίληψη της μουσικής. Πλέον το έργο τους εξελίσσεται στα πλαίσια μιας αφηγηματικής παράστασης που περικλείει όλες τις αρχετυπικές ιδέες της ζωής και του τέλους της. Από την υποταγή στην αυθεντία, την επανάσταση μέσα από τον πόλεμο, την προδοσία, τον θάνατο. Αυτό είναι το δεύτερο μισό της παράστασης (ναι, σωστά διαβάσατε) που μας επιφύλασσε το συγκρότημα.
Ό,τι και αν είχαμε ακούσει αποδείχθηκε πολύ λίγο για να περιγράψει αυτή την μοναδική ένωση θεατών και μουσικών. Μόνο το πρόσφατο “The Seer” μπορούσε να μας προϊδεάσει για το ύφος αυτού το τεράστιου εγχειρήματος. Με τις μόνες κανονικές λέξεις να είναι Saaaaaaaangre (αίμα) και Amoooooooore (αγάπη) o Gira έδωσε όλο του το είναι για να ξεδιπλώσει το δαιδαλώδες εγχείρημά του μέσα από άναρθρες κραυγές, αποτροπιαστικούς μορφασμούς, από παγανιστικά ξορκίσματα. Παραστατικός, εκρηκτικός, επιβλητικός, αεικίνητος, μαεστρικός, εξωπραγματικός είναι λίγα μόνο από τα επίθετα που μπορώ να αραδιάσω για αυτόν τον άνθρωπο. Κρατούσε στα τιτάνια χέρια του τις τύχες όλων μας. Ήταν ο ιθύνων νους για την τροπή και την έκβαση της συναυλίας σε όλη τη διάρκειά της, με τα υπόλοιπα μέλη να τον κοιτάζουν στα μάτια για την αβέβαιη μετάβαση στην επόμενη μουσική φράση. Βρισκόμασταν όλοι σε μια διαρκή εγρήγορση, σε μια συνεχή κορύφωση ενός δράματος, που κατά έναν περίεργο λόγο, αφορούσε όλους μας.
Το τέλος μας βρήκε ανήμπορους να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, ανυπεράσπιστους απέναντι στο μέλλον, κατατρεγμένους από εσωστρεφή κακόβουλα αισθήματα. Θαρρώ πως δεν πρέπει να αποκαλυφθούν περισσότερα για την πλοκή και το ύφος το δεύτερο μισό της συναυλίας για χάρη των μελλοντικών θεατών. Είναι άλλωστε κάτι που θα μείνει μεταξύ των παραβρισκόμενων και που δύσκολα – όσες γραμμές και να γράψουμε – θα μπορέσει κανείς να μεταφέρει τι πραγματικά συνέβη μέσα στον συναυλιακό χώρο του Fuzz στους υπόλοιπους.
Δεν έχω παρά να υποβάλλω κι από δω τα σέβη μου.
Νίκος Ζέρης
