Πριν από λίγες μέρες είχα την τύχη να βρεθώ στη γειτονική Βουλγαρία και πιο συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της χώρας, τη Σόφια, για να παρακολουθήσω μία συναυλία των BON JOVI στα πλαίσια της “Because We Can Tour”. Δεν θα αναφερθώ καθόλου στη φανταστική απόδοση των BON JOVI (αυτονόητο) ή στο πόσο μας έλειψε ο Richie Sambora πάνω στη σκηνή (αυτονόητο και αυτό). Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στον τρόπο αντιμετώπισης της συναυλίας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη αυτής, από τους Βούλγαρους fans.
Το promotion που είχε γίνει από τον Βούλγαρο διοργανωτή ήταν άριστο αφού αν και η συναυλία ήταν sold out υπήρχαν παντού posters και τεράστια πανό. Έχω πει πολλές φορές ότι μία συναυλία δεν διαρκεί 2 ή 3 ώρες (ακόμη και 4, αν λέγεσαι Bruce Springsteen). Οι αναμνήσεις δεν περιορίζονται ή τουλάχιστον δεν θα πρέπει να περιορίζονται μονάχα στο γεγονός αυτό καθαυτό αλλά να εκτείνονται στο «πριν» και το «μετά» αυτού. Έτσι, η εικόνα της γεμάτης από posters των BON JOVI Σόφιας θα μου μείνει για πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Πρόκειται για κάτι που δύσκολα συναντάς σε μεγάλα events στην Αθήνα καθώς ο νόμος περί αφισοκόλλησης έχει δυσκολέψει την κατάσταση με αποτέλεσμα να περιορίζεται αρκετά στη χώρα μας η δυνατότητα να εμπλουτίσουμε τις αναμνήσεις μας με το «πριν» της συναυλίας (αναφορικά πάντα με το συγκεκριμένο τομέα).
Οι Βούλγαροι περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία το live των BON JOVI. Το «ένιωθες» στον αέρα ενώ έκανες μία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Η αρχική μου εικόνα πιστοποιήθηκε λίγες ώρες μετά όταν βίωσα τις αντιδράσεις των Βουλγάρων οπαδών που ειλικρινά μου θύμισαν αντίστοιχες Ελλήνων οπαδών πριν από 20 σχεδόν χρόνια. Τότε που έρχονταν για πρώτη φορά οι METALLICA, οι GUNS, οι MANOWAR ακόμη και οι BLIND GUARDIAN, οι GAMMA RAY κ.α. Ήταν η εποχή που δεν είχαμε «χορτάσει» από συναυλίες. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα, διάφορα συγκροτήματα επισκέπτονται για πολλοστή φορά τη χώρα μας και εμείς τα αγνοούμε επιδεικτικά. Και δεν έχει να κάνει τόσο με την κρίση (απολύτως σεβαστό και κατανοητό). Είναι κάτι που έχει ξεκινήσει πολύ πριν το 2010. Οι Βούλγαροι, αντίθετα, τα τελευταία μόλις χρόνια έχουν εισέρθει δυναμικά στον παγκόσμιο συναυλιακό χάρτη. Και πραγματικά μου θύμισαν παλιές, καλές εποχές που ζήσαμε στην Ελλάδα. Νοσταλγία…; Μπορεί! Τώρα που θα επικρατήσει μία σχετική συναυλιακή «λειψυδρία» στη χώρα μας, ίσως επανεκτιμήσουμε και αναθεωρήσουμε στάσεις και καταστάσεις.
Μετά το πέρας της συναυλίας –η οποία, σημειωτέον, δεν είχε τελειώσει και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο λόγω ενός αλλεργικού προβλήματος του Jon Bon Jovi– η αποχώρηση των Βούλγαρων fans ήταν άριστη και παραδειγματική. Καταρχάς, υπήρχαν πολλές θύρες που διευκόλυναν τη μαζική αποχώρηση (αυτό δεν μου θύμισε Ελλάδα). Επίσης, ο κόσμος αν και φανερά προβληματισμένος –και ικανοποιημένος ταυτόχρονα- από το απότομο τέλος της συναυλίας ήταν άψογος και δεν προέβη στις γνωστές βλακώδεις και ανεγκέφαλες κινήσεις (και αυτό δεν μου θύμισε Ελλάδα). Τέλος, το προσωπικό που δούλευε σε όλα τα πόστα του συναυλιακού χώρου ήταν άκρως εξυπηρετικό και κατατοπιστικό (εντάξει… δεν λέω… μερικές φορές επιστρατεύσαμε και τη φαντασία μας καθώς και την πάντα επιτυχημένη γλώσσα του σώματος). Αυτό και αν δεν μου θύμισε Ελλάδα!
Οι Βούλγαροι πήραν άριστα σε όλους τους τομείς διατηρώντας την ίδια στιγμή τον υγιή φανατισμό τους. Με άλλα λόγια βρήκαν τη χρυσή τομή ανάμεσα στον συναισθηματικό «ερασιτεχνισμό» του οπαδού και στον ορθολογικό «επαγγελματισμό» μίας απαιτητικής διοργάνωσης. Στο αντίστοιχο live στην Ελλάδα καταφέραμε να απεργούν την ίδια μέρα όλα τα ΜΜΜ και τα taxi ενώ είχε και 35 βαθμούς στις 11:00 το βράδυ. Τώρα θα μου πεις, γιατί φταίει ο διοργανωτής για αυτό… Δεν φταίει (αν και θα μπορούσαν να βγουν νωρίτερα οι Jovi). Ωστόσο, δεν ακούσαμε το “Dry county” και αυτό πόνεσε!
Σάκης Νίκας
