Ο Tom Keifer, είχε να εμφανιστεί δισκογραφικά από το 1994 και την τελευταία πολύ καλή δουλειά των CINDERELLA “Still climbing”. Έκτοτε μάλλον έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα… Πρώτον έχουν περάσει 19 συναπτά έτη! Δεύτερον έχει φύγει ο πολύς τσαμπουκάς και το γκάζι και την θέση αυτών έχει πάρει μια ρυθμική/ακουστική κιθάρα και λίγο γκαζοφασαρία χωρίς την παραμικρή όμως παρουσία ποιότητας και έμπνευσης, εν αντιθέσει με ότι μας είχε συνηθίσει με τους CINDERELLA, στις παλιές καλές εποχές.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται και να κρίνω την δουλειά του χωρίς συσχετισμούς με τους CINDERELLA, αλλά να το δω ως μια ανεξάρτητη προσωπική δουλειά ενός καλλιτέχνη.
Αρχή λοιπόν της ακρόασης του “The way life goes”… Πρώτο τραγούδι το “Solid ground”. Ρυθμικό και με αρκετή slide guitar. Αρκετά πιασάρικο θα έλεγα. Ακούγεται εύκολα και μας ταξιδεύει νοητά σε album όπως “Heartbreak station” & “Still climbing”! Αποτελεί και το πρώτο video clip (δεν νομίζω να υπάρξει κι άλλο). Και όπως διαβάζω σε δηλώσεις του Tom Keifer, κάποιες ιδέες τις είχε από τότε, όπως και την ιδέα για κάποιο προσωπικό album την είχε με το που αποχώρησαν ως CINDERELLA από τη Universal. Μάλιστα το συγκεκριμένο album έχει ξεκινήσει και το δουλεύει από το 2003. Όμορφο ξεκίνημα!
Δεύτερο τραγούδι το “A different light“… Κατεβάζει ρυθμούς και πάμε σε mid tempo με μελωδία, συναίσθημα και μια ηλεκτροακουστική να γρατζουνιέται. Ούτε κρύο αλλά ούτε και ζέστη. “It’s not enough”. Προσπαθεί να πάει στα χνάρια του “Solid ground” χωρίς όμως να με ενθουσιάσει και ιδιαίτερα. Μέχρι εδώ ακούγεται ευχάριστα το album, όμως δεν έχει προσφέρει το κάτι, ένα κλικ, κάτι που να με κάνει να πω “Ναι ρε Keifer! Αυτός είσαι!”.
“Cold day in hell”, “Thick and thin”, “Ask me yesterday” και “Fools paradise” δυστυχώς τα τρέχω λίγο στο fast forward… Βαρετά θα τα χαρακτήριζα. Εμφανέστατη η έλλειψη έμπνευσης στις συνθέσεις. Κάπου εδώ άρχισα να κουράζομαι… Επόμενο τραγούδι το “The flower song” το οποίο αποτελεί και το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε στο διαδίκτυο από το “The way life goes”. Συμπαθητικό. Ακούγεται…
Εδώ έρχεται δυνατά το “Mood elevator” να μας ψιλοξυπνήσει, χωρίς όμως να κάνει τελικά αυτό το άτιμο το κλικ. Απλά δυνατό και γκαζιάρικο. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι η συμμετοχή του Jeff LaBar, κιθαρίστα των CINDERELLA. “Welcome to my mind”. Πάμε παρακάτω. Επίσης προσπερνάω τα “You showed me”, “Ain’t that a bitch” στο fast forward… “The way life goes” και είμαι ένα τραγούδι πριν το τέλος. Όμορφο και διασκεδαστικό θα το χαρακτήριζα. Καλή στιγμή! Τελευταίο, αλλά όχι καταϊδρωμένο, το “Babylon”. Είναι ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζω και με έχει κερδίσει. Ιδιαίτερα γούσταρα το σαξοφωνάκι που έχει βάλει μέσα! Καλή φάση!
Σημειωτέο πως όλο το album είναι σαν να ακούς μία μίξη Rod Stewart με AEROSMITH! Αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό, αλλά… Εν κατακλείδι… Ένα album που ξεκίνησε πριν 19 χρόνια ως ιδέα… Άρχισε να επεξεργάζεται πριν 10 χρόνια… και κυκλοφόρησε προ ημερών. Πολύ κακό για το τίποτα αφού με το ζόρι μπορούν να ξεχωρίσουν 3-4 τραγούδια και να κρατήσουν ψηλά το επίπεδο. Προσωπικά μετά τόση αναμονή περίμενα πολλά περισσότερα από τον Tom Keifer. Nα αναφέρω για την ιστορία ότι η παραγωγή έγινε μαζί με την γυναίκα του Savannah Keifer και τον Chuck Turner, όπου συμμετέχουν και στα δεύτερα φωνητικά. Σε ντραμς, μπάσο, πλήκτρα αντίστοιχα παίζουν οι Greg Morrow, Michael Rhodes και Tony Harrell.
Συνεχίζουμε να ελπίζουμε σε μια επανένωση των CINDERELLA και σε καινούριο υλικό…!
6 / 10
Χάρης Στουραΐτης
