Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μία μπάντα που έδωσε από πολύ νωρίς το δικό της στίγμα στην υπόθεση US metal… Οι VICIOUS RUMORS, περί ου ο λόγος, μπορεί να μην έγιναν ποτέ τόσο μεγάλοι όσο έδειχναν με τους πρώτους τους πέντε δίσκους, είχαν όμως την ευλογία να συμπεριλαμβάνουν στην σύνθεση τους τον Carl Albert, έναν τραγουδιστή που χάθηκε τόσο άδοξα και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει κάθε σπιθαμή του πλούσιου ταλέντου του… Όπως ήταν αναμενόμενο, παρ’ όλη την ιδιαίτερα στενάχωρη κατάσταση που δημιουργήθηκε, οι V.R. δεν το έβαλαν κάτω και τα επόμενα χρόνια προσπάθησαν να “πιάσουν” κάτι από την μαγεία του παρελθόντος αλλάζοντας τραγουδιστές και προσπαθώντας να κρατηθούν μουσικά στην επικαιρότητα, με την εισαγωγή aggressive σημείων, που τους απομάκρυνε όμως αρκετά από τον πρωτόλειο πυρήνα των οπαδών τους. Για να είμαι ειλικρινής, μετά το “World of mouth”, δυσκολεύομαι αφάνταστα ν’ ακούσω οποιοδήποτε άλμπουμ έθεσαν σε κυκλοφορία και το “Electric punishment” δεν αποτελεί εξαίρεση… Δεν αντέχω άλλο ν’ ακούω τον aggressive ήχο στις κιθάρες, λες και πρόκειται για thrash μπάντα… Αποτελεί πάγια θέση μου… Το power metal όταν επιχειρεί να ρίξει τις γέφυρες με το thrash ή/και απαξιώνει τον κλασικό του χαρακτήρα, με αφήνει πλήρως αδιάφορο. Όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις τους, όσο και ν’ αναγνωρίζω πως ο Brian Allen είναι ένας πολύ φιλότιμος τραγουδιστής (αλλά και πάλι δεν είναι Albert), αυτό το “λίγο απ’ όλα για να είμαστε στο παιχνίδι”, δεν μου προκαλεί καμία, μα καμία, εντύπωση…
4 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
