Είναι πάντα ευπρόσδεκτη η είσοδος στην δισκογραφία νεανικών σχημάτων που κρατούν ψηλά την σημαία του κλασικού heavy metal… Άπαντες γνωρίζουν πως σε έναν χώρο που οι πειραματισμοί και οι εισαγωγή νεωτεριστικών/ξενικών στοιχείων, μόνο δυσάρεστες καταστάσεις δημιούργησαν, απαιτείται μεγάλη συνθετική δεξιότητα για να ξεχωρίσεις. Δεν αρκεί πλέον να λες ότι παίζεις heavy metal. Χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ σκληρά ώστε να κάνεις την μουσική σου διαχρονική και όχι με ημερομηνία λήξης μερικών μηνών ή στην καλύτερη, λίγων χρόνων. Μειωμένες οι πιθανότητες, κακά τα ψέματα. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σε όλους τους νέους μουσικούς να βρουν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας στον τομέα της δημιουργίας και της σύνθεσης, μιας και μόνο έτσι μπορούν να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα και την διάρκεια τους…
Το τετραμελές σχήμα των RUTHLESS STEEL στο παρθενικό του EP “Die in the night”, επιλέγει –και πολύ σωστά πράττει- να μην απομυζήσει τους αγαπημένους του ήρωες και να “ξεσηκώσει” ριφ, ρυθμούς και μελωδίες για να φανεί αρεστό στους old school ακροατές. Ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο, να ψαχτεί μέσα από τις επιρροές του, να ανακαλύψει την δική του γη της επαγγελίας και να βγει κερδισμένο από κάθε άποψη. Το πρώτο δείγμα είναι θετικό. Αξιόλογο, με συνθέσεις αξιομνημόνευτες, πιασάρικες και ευχάριστες στο άκουσμα. Μελωδίες και τσαμπουκάς, αρμονικά βαλμένες… Τα φωνητικά της Αλίκης είναι εμφανές πως θέλουν δουλειά, η μικρή της ηλικία, όμως, αλλά και οι δυνατότητες που δείχνει να διαθέτει, είναι δύο στοιχεία που δίνουν βάσιμες ελπίδες για ένα ακόμα πιο ευοίωνο μέλλον. Φανταστείτε μία μίξη Leather Leone (CHASTAIN) και Doro κι έχετε μια ικανοποιητική εικόνα για το που κινείται. Ακριβώς το ίδιο ισχύει για το γενικό ηχητικό πρόσταγμα των “Die in the night”, “Ruthless steel”, “Heart on fire”, “Power of hate”. Στιβαρό rhythm section, ριφ και solos που αφήνουν υποσχέσεις, καλές ερμηνείες… Στις live εμφανίσεις τους βγάζουν ένα ακόμα πιο δυναμικό πρόσωπο απ’ ότι στο studio αλλά νομίζω πως δεν μπορούμε να ζητάμε από ένα συγκρότημα που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στην Ελληνική Underground heavy metal σκηνή, “παπάδες”… Αυτό που θέλουμε όμως είναι να τους δούμε να δουλεύουν όσο πιο σκληρά μπορούν, συστηματικά και με καθαρό μυαλό, για να κερδίσουν όχι μόνο ακόμα περισσότερους οπαδούς αλλά και να ικανοποιούνται πρωτίστως οι ίδιοι. Να χαίρονται που συνθέτουν, που ανεβαίνουν πάνω στο “σανίδι”, που είναι σε θέση να παίζουν αυτό που λαχταρά η ψυχή τους, χωρίς συμβιβασμούς.
7 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
